Το θηριώδες ανάστημά του σπάνια έμενε ξεκούραστο. Το μονίμως ταραγμένο -αλλά μάλλον ποτέ μπερδεμένο- μυαλό του, το ίδιο.
Ο οξυδερκής και εύστροφος χαρακτήρας ενός ανθρώπου που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, απαιτεί πάντα σεβασμό. Έστω και αν, συχνά, αυτό ήταν κάτι που ο ίδιος δεν επεδείκνυε, δεν ανταπέδιδε.
* Γιώργος Αδαμόπουλος 16 Απριλίου, 2020
Οι εικόνες που συνοδεύουν τον Χέρμαν Μπούργος, τόσο στη ζωή όσο και την ποδοσφαιρική και προπονητική καριέρα του, είναι τόσο χαρακτηριστικές και τόσες πολλές, που αν απομονώσεις κάποια, θαρρεί κανείς ότι θα τον αδικήσεις.
Θα σκεφτείς ότι παραμελείς μία σημαντική παράμετρο της πορείας ενός μαχητή και των γηπέδων και της ζωής.
Ο Αργεντινός συνεργάτης του Ντιέγκο Σιμεόνε στον πάγκο της Ατλέτικο Μαδρίτης και παλαίμαχος διεθνής τερματοφύλακας δεν είναι απλώς πολυπράγμων.
Το παρουσιαστικό του, πλέον, ενδεχομένως να αποτυπώνει έναν κουρασμένο τύπο. Ίσως να ξεγελάσει έναν τρίτο, για έναν οξύθυμο άνδρα που συχνά είχε τη νοοτροπία «me against the world».
Ο Μπούργος, ωστόσο, σπάνια αντιδρούσε λόγω πεποίθησης τύπου «μόνος μου και όλοι σας».
Οι συνήθειές του δεν άλλαξαν όταν βρέθηκε απέναντι στον καρκίνο. Δεν τα παράτησε. Τον νίκησε.
Και, μάλιστα, συνέχισε κανονικά να καπνίζει. Είπαμε, οι συνήθειες δεν αλλάζουν.
Δεν άλλαξε ούτε ο χαρακτήρας του, όποιος κι αν είναι ο αριθμός που αναγράφει η ταυτότητά του.
Το παρατσούκλι του ήταν «El Mono», το οποίο στα ισπανικά σημαίνει «πίθηκος». Κάποιοι τον φώναζαν επιδοκιμαστικά «γορίλα» και άλλοι τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «μαϊμού».
Εκτός από το ταλέντο του, το οποίο τον έφερε στα 20 χρόνια του στα δοκάρια της Φέρολ Καρίλ Όεστε και στα 25 του, το 1994 στη Ρίβερ Πλέιτ, για την πιο πετυχημένη περίοδο της καριέρας του, τον καθοδήγησε και το ταμπεραμέντο του.
Σε μία πενταετία στη Ρίβερ κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Απερτούρα και ένα Κλαουζούρα, ένα Κόπα Λιμπερταδόρες (1996) και ένα Σούπερ Καπ Σουνταμερικάνα (1997).
Δεν ήταν μόνο οι ικανότητές του που προκαλούσαν το ενδιαφέρον, αλλά και το παρουσιαστικό του.
Ο εκκεντρικός Χερμάν ήταν παράλληλα ένας σόουμαν των λατινοαμερικανικών γηπέδων, επιλέγοντας συχνά πολύχρωμες φανέλες. Φορούσε καπέλο στο κεφάλι ακόμη και σε βραδινά ματς!
Η πιο απλή επέμβαση ήταν ευκαιρία για «φιγούρα». Στην πατρίδα του τον θεώρησαν έναν συνεχιστή των «θεατρικών» του Κολομβιανού Ρενέ Χιγκίτα.
Τόσο ο Μπούργος όσο και ο Χιγκίτα είχαν ίνδαλμα τον Αργεντινό γκολκίπερ των Ρίβερ, Χιμνάσια Λα Πλάτα και Μπόκα Τζούνιορς, επονομαζόμενο και ως «Τρελό», Ούγκο «El Loco» Γκάτι.
Με μακριά χαίτη, κάλτσες πάνω από το γόνατο, μανίκια πάνω από τον αγκώνα και ηθικό και αυτοπεποίθηση πάνω από τη λογική, ο Μπούργος έκανε τα πάντα για να προκαλέσει.
Πιστεύοντας ότι αυτό βοηθά τον ίδιο και τους συμπαίκτες, τις ομάδες του. Σε σημείο που όταν έβγαλε για πάντα τα γάντια του, τόνισε ότι «αυτό που θα μου λείψει περισσότερο από το ποδόσφαιρο είναι οι αντίπαλοι οπαδοί που με έβριζαν»!
Έμοιαζε με έναν σκληροτράχηλο τύπο από μία περασμένη δεκαετία.
Η αλήθεια, όμως, ήταν πως ήταν ένας τυπικός Αργεντινός και πολλοί σκέφτονταν κάτι σαν «καλύτερα να μην τον πετύχω στον δρόμο μου».
Η εποχή της δόξας του στη Ρίβερ Πλέιτ δεν τον αλλοίωσε. Το «πρώτος που πάει στην προπόνηση και τελευταίος που φεύγει» δεν ήταν απλώς ένα αθλητικό κλισέ.
Έφτανε στο «Monumental» δύο ώρες πριν από τους συμπαίκτες του, ώστε να κάνει παρέα και να κεράσει μερικά σνακ τους υπαλλήλους του γηπέδου!
Οι εργαζόμενοι και κάποιοι προπονητές τον αντίκριζαν τόσο νωρίς και τον ρωτούσαν αν τον βαρέθηκε η σύντροφός του.
Μεταξύ Ρίβερ και της πρώτης απόπειρας να παίξει στο εξωτερικό, το 1999 και την ισπανική Μαγιόρκα, ήταν διεθνής με την Εθνική.
Μονάχα που ενώ αγωνίστηκε 35 φορές με το εθνόσημο, τόσο στο Μουντιάλ του 1998 όσο και στη διοργάνωση του 2002 ήταν αναπληρωματικός των Κάρλος Ρόα και Πάμπλο Καβαγιέρο, αντίστοιχα.
Στα γήπεδα της Κορέας, οι Αργεντινοί επικράτησαν 1-0 της Νιγηρίας στην πρεμιέρα. Όμως ηττήθηκαν 1-0 από την Αγγλία (με εκτέλεση πέναλτι του Μπέκαμ από ανατροπή του Όουεν από τον Μαουρίτσιο Ποτσετίνο) και η ισοπαλία 1-1 με τη Σουηδία τους άφησε τρίτους και εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη φάση των ομίλων…
Στο φινάλε του αγώνα με τους Σκανδιναβούς, ο κόουτς Μαρσέλο Μπιέλσα «κλείδωσε» τους παίκτες στα αποδυτήρια για ανάλυση του βίντεο.
Τα κεφάλια κατεβασμένα. Οι σταρ δεν είχαν ή δεν έψαξαν για δικαιολογίες, όμως ο Ντιέγκο Σιμεόνε αποκάλυψε μετέπειτα μία ιστορία από εκείνη τη μέρα:
«Ο Μπιέλσα, ως συνήθως, άρχισε την ανάλυση σαν να μη συνέβη τίποτα. Κανείς δεν μίλησε. Όταν ο κόουτς τελείωσε, η σιωπή δεν “έσπασε”.
«Ωστόσο, ο Μπούργος, παρότι ήξερε ότι έχασε την τελευταία ευκαιρία του να παίξει σε ένα Μουντιάλ, καθώς ήταν 33 ετών, σηκώθηκε πρώτος και αγκάλιασε δακρυσμένος τον προπονητή…
«Το λέω και ανατριχιάζω, όμως ξεσπάσαμε όλοι σε κλάματα! Ήταν η επιβεβαίωση του μεγαλείου του Μαρσέλο ως κόουτς και του Χερμάν ως ανθρώπου».
Σε μία διετία στη Μαγιόρκα κάθισε κάτω από τα γκολπόστ μόλις 12 φορές, αφού δεν κατόρθωσε να «κλέψει» τη θέση του συμπατριώτη του, Λέο Φράνκο.
Με πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπό του όχι με γάντια πορτιέρο, αλλά μάλλον γάντια… πυγμαχίας, όταν χτύπησε τον Σεράνο της Εσπανιόλ και αποβλήθηκε για 11 αγώνες.
Στη συνέχεια (δεν) απολογήθηκε για το μποξ, εξηγώντας ότι δεν άντεξε όταν ο Σεράνο τον αποκάλεσε «Sudaca», μία ρατσιστική βρισιά για τους Νοτιαμερικανούς.
Όταν το 2001, όμως, μετακόμισε στην Ατλέτικο Μαδρίτης, η οποία αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία, δεν άργησε να γίνει το είδωλο της εξέδρας.
Το δίκτυο BBC τον έχει αποκαλέσει «Raging Bull». Κοινώς, «οργισμένο είδωλο», από την ομώνυμη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε το 1980, με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζο Πέσι.
Ο ίδιος ο Μπούργος, άλλωστε, σχολιάζοντας τη σχέση που δημιουργήθηκε με τον «Τσόλο» Σιμεόνε, με τον οποίο συνυπήρξε σαν παίκτες σε Εθνική Αργεντινής και Ατλέτικο, είχε δηλώσει πως «είμαστε όπως ο Ντε Νίρο με τον Πέσι!
«Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, έλεγα ότι είναι σαν να τον ξέρω όλη τη ζωή μου. Σε κάθε γεύμα μας, στη Μαδρίτη, απλώς τον κοιτούσα και ήξερα τι έχει στο κεφάλι του, τι τον ενοχλεί και τι θέλει να πει…
«Από τότε είχα καταλάβει πως ο ρόλος μου ήταν να τον καθησυχάζω και να του αφαιρώ κάθε αμφιβολία από το μυαλό του, είτε για τη ζωή είτε για το παιχνίδι».
Από τότε έγινε πιστός σύμβουλός του στον πάγκο και καλός φίλος του εκτός γηπέδου.
Με την Ατλέτικο, ο Μπούργος κατέκτησε το πρωτάθλημα της Segunda Division το 2002 και στην επιστροφή στη Λα Λίγκα, βρήκε και τον επόμενο μεγάλο «εχθρό» του, την συμπολίτισσα Ρεάλ.
Το 2002, φορώντας καπελάκι, απόκρουσε πέναλτι του Λουίς Φίγκο… με τη μύτη και υπέστη κάταγμα, κρατώντας όμως το σκορ στο 2-1 και δίνοντας την ευκαιρία στην ομάδα του να ισοφαρίσει στο τελικό 2-2!
Στη Μαδρίτη, ο Μπούργος συνέχισε να πηγαίνει στο γήπεδο δύο ώρες νωρίτερα, ώστε να κάθεται με τους υπαλλήλους συντήρησης της έδρας της ομάδας του.
Το 2003, όμως, η διάγνωση για καρκίνο στο νεφρό έκοψε αρχικά την ανάσα του υψηλόσωμου τερματοφύλακα.
Ήταν μόλις 34 ετών, έδειχνε άτρωτος και μάλιστα ζήτησε από τους γιατρούς να τον αφήσουν να αγωνιστεί σε ματς με τη Μαγιόρκα και στη συνέχεια να μπει στο χειρουργείο.
Η επιθυμία του δεν πραγματοποιήθηκε και όταν ξύπνησε από τη νάρκωση φέρεται να είπε στους συγγενείς του ότι «όλα πήγαν καλά, παρότι ο γιατρός είναι οπαδός της Ρεάλ!».
Η ολίγων μηνών περιπέτεια της υγείας του τον έκανε ακόμη πιο ατίθασο, καθώς έλεγε στο περιβάλλον του ότι στο εξής μόνο ο ίδιος θα αποφασίζει για τη ζωή του.
Δεν έκλεισε ποτέ το τηλέφωνο για όσους βίωσαν κάτι αντίστοιχο και ήθελαν τη συμβουλή του και μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, το 2004, αφοσιώθηκε στη μουσική.
Το 1999 είχε ιδρύσει τη ροκ μπάντα The Garb, από τα αρχικά του πλήρους ονόματός του (German Adrian Ramon Burgos) και ήταν ο front man (βασικός τραγουδιστής).
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε τέσσερις δίσκους και η μουσική καριέρα είχε αναγκάσει τον Μπούργος να απορρίπτει κάθε πρόταση για θέση βοηθού προπονητή.
Ο καλός φίλος του, Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος αποχώρησε από την ενεργό δράση το 2006 ως μέσος της Ρασίνγκ και αμέσως ανέλαβε προπονητής της, του πρότεινε θέση στο τεχνικό τιμ.
Ο Χερμάν αρνήθηκε, όπως έκανε και σε κάθε αίτημα του «Τσόλο» για τις Εστουδιάντες, Ρίβερ Πλέιτ και Σαν Λορέντζο και του υποσχέθηκε ότι μόνο αν εργαστεί στην Ευρώπη θα τον ακολουθήσει.
Ο παλαίμαχος γκολκίπερ είχε ήδη μετακομίσει στην Ισπανία από το 2010 για τη θέση του προπονητή στο… reality show «Football Cracks» (σ.σ.: ισπανική λέξη για το «σταρ»). Αλλά και για να αναλάβει γυμναστής τερματοφυλάκων της Αλκορκόν, ενώ παράλληλα κοουτσάριζε την ερασιτεχνική Καραμπανχέλ.
Όταν ο Σιμεόνε ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2011 την ιταλική Κατάνια, ο Μπούργος πραγματοποίησε την υπόσχεσή του και τον ακολούθησε.
Οι δυο τους γλίτωσαν την Κατάνια από τον υποβιβασμό και επέστρεψαν άμεσα στην πατρίδα τους, αφού τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς ο Σιμεόνε υπέγραψε για δεύτερη φορά στη Ρασίνγκ, αντικαθιστώντας τον Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο.
Η κοινή μοίρα των δύο Αργεντινών, όμως, ήταν στην Ευρώπη και την άλλοτε ομάδα τους.
Τον Δεκέμβριο του 2011 η Ατλέτικο Μαδρίτης απέλυσε τον Γκρεγκόριο Μανθάνο, έπειτα από αποκλεισμό από την Αλμπαθέτε, τότε ομάδα τρίτης κατηγορίας και οι Σιμεόνε-Μπούργος ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.
Το αποτέλεσμα άμεσο, αφού τον Μάιο του 2012 οι Μαδριλένοι κατέκτησαν το Γιουρόπα Λιγκ, νικώντας με 3-0 στον τελικό του Βουκουρεστίου την Μπιλμπάο!
Το 2017, σε μία συνέντευξή του στην ισπανική «AS», ο «El Mono» επισήμανε μιλώντας για τη σχέση του με τον Σιμεόνε, ότι «δουλειά μου, μεταξύ άλλων, είναι να λέω στον Ντιέγκο απλώς την αλήθεια».
Στην ίδια συνέντευξη, ο Χερμάν εξήγησε πως «η Ατλέτικο είναι ένα διαφορετικό κλαμπ. Ακόμη και ως παίκτης της Μαγιόρκα, παρακολουθούσα τους αγώνες τους στη δεύτερη κατηγορία, δεν πίστευα ότι το κοινό την στηρίζει τόσο και ήθελα από τότε να παίξω γι’ αυτούς».
Ενώ αναφέρθηκε στη μάχη του με τον καρκίνο, λέγοντας πως «έλεγα στον εαυτό μου, και πλέον στους άλλους, ότι πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να πεις: “Θα το νικήσω!”.
«Ο κόσμος χρειάζεται ελπίδα και γι’ αυτό δεν αρνούμαι να πω μία λέξη για την ασθένεια, όταν την έχει ανάγκη.
«Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, κάποιος μού ζήτησε να συναντήσω σε ένα δωμάτιο τον πατέρα του, ο οποίος ήταν φαν της Ατλέτικο και δεν του έμενε πολύς χρόνος ζωής…
«Πήγα, κάθισα για λίγο μαζί του και συζητήσαμε. Αυτές είναι οι στιγμές στις οποίες αισθάνεσαι πως είσαι σημαντικός».
Αν τον ρωτήσεις ακόμη και τώρα, τα τρόπαια του πρωταθλητή Ισπανίας 2014, του Κόπα ντελ Ρέι του 2013, του Γιουρόπα Λιγκ το 2012 και το 2018, τα Σούπερ Καπ Ευρώπης το 2012 και 2018 και Ισπανίας το 2014 δεν μετρούν μπροστά σε στιγμές σαν την παραπάνω. Ή σαν τις παρακάτω…
Ο Χέρμαν Μπούργος ήταν κάτι παραπάνω από ένα «οργισμένο είδωλο». Κάτι περισσότερο από… πρωτοπαλίκαρο του Σιμεόνε.
Το 2012, στο ντέρμπι με τη Ρεάλ, δεν δίστασε να φτάσει σχεδόν ως τον πάγκο της μισητής συμπολίτισσας και όταν στράφηκε στον τότε προπονητή της, Ζοσέ Μουρίνιο, ξέσπασε:
“Εγώ δεν είμαι ο Τίτο Βιλαβόνα. Εγώ θα σου ξεριζώσω το κεφάλι!», απείλησε τον Πορτογάλο. Η αναφορά στον αείμνηστο κόουτς της Μπαρτσελόνα αφορούσε ένα επεισόδιο του Μουρίνιο με τον Βιλανόβα, στο οποίο είχε βάλει το δάχτυλό του στο μάτι του, αλλά ο τελευταίος, πάντα ήρεμος, υπέμεινε στωικά.
Όταν ο «Μου» ρωτήθηκε για την απειλή του βοηθού προπονητή της Ατλέτικο, απάντησε δια ερωτήσεως, λέγοντας: «Ποιος είναι ο Μπούργος;»…
Σε ντέρμπι της Μαδρίτης του 2014, χρειάστηκαν έξι άνδρες για να συγκρατήσουν τον Μπούργος, ο οποίος επιχείρησε να επιτεθεί στον διαιτητή Κάρλος Ντελγκάδο Φερέιρο, όταν εκείνος αρνήθηκε να καταλογίσει πέναλτι σε ανατροπή του Ντιέγκο Κόστα από τον Αρμπελόα. Τιμωρήθηκε με τρεις αγώνες αποκλεισμό.
Το μίσος του με τη Ρεάλ δεν «καλλιεργήθηκε» από αυτά τα περιστατικά ή από τις δύο ήττες από τη «βασίλισσα» στους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ του 2014 και 2016.
Ο ίδιος, προερχόμενος από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα της γενέτειράς του, Μαρ ντελ Πλάτα, τόνισε κάποτε ότι αντιπαθούσε τη Ρεάλ από τα χρόνια της καριέρας του. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω για αυτούς, λόγω του παρουσιαστικού μου. Θα με ανάγκαζαν να κόψω τα μαλλιά μου. Η Ατλέτικο είναι συνώνυμο των εργατών και μόνο με αυτούς μπορώ να ταυτιστώ».
Ο Μπούργος, πάντως, σέβεται απεριόριστα ένα θρύλο της Ρεάλ, τον παλαίμαχο τερματοφύλακα Ίκερ Κασίγιας. Καθώς το 2019 είχε δηλώσει μετά το έμφραγμα που υπέστη ο δεύτερος, ότι «η 20η Μαΐου, ημέρα γενεθλίων του Ίκερ, θα πρέπει να ανακηρυχτεί παγκόσμια ημέρα τερματοφυλάκων!».
Το 2015, πάντως, ο τότε προπονητής της Μπάγερ Λεβερκούζεν, Ρότζερ Σμιντ, αποκάλεσε τον Μπούργος «νταή και μπράβο του Σιμεόνε».
Ο Αργεντινός βοηθός έφτασε ως το κέντρο της πλάγιας γραμμής, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Σμιντ και η γερμανική πλευρά έκανε λόγο για ύβρεις για την οικογένεια του τελευταίου…
«Έχουν δημιουργήσει ένα ωραίο κολπάκι», σχολίασε ο Σμιντ. Επισημαίνοντας πως «ο Μπούργος συμπεριφέρεται σαν μπράβος του προπονητή της Ατλέτικο και επιχειρούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και μερικές κίτρινες κάρτες των αντιπάλων».
Ο Σμιντ εκνευρίστηκε όχι μόνο από τις απειλές του Χερμάν, αλλά και από το γεγονός ότι «με τις πλάτες του Μπούργος, μας επιτέθηκε και ο Σιμεόνε»…
Το «δεξί χέρι» του «Τσόλο» παραμένει πιστός, αν και πληθαίνουν οι φήμες θα κυνηγήσει το όνειρό του να εργαστεί ως πρώτος προπονητής σε άλλον σύλλογο.
Ο Σιμεόνε, ο οποίος στο παρελθόν έχει απορρίψει προτάσεις από Τσέλσι, Άρσεναλ, Λίβερπουλ και Ίντερ, μένοντας αφοσιωμένος στην Ατλέτικο, δεν έχει σχολιάσει αν θα άφηνε τον συνεργάτη του να «ανοίξει τα φτερά του».
Για την ώρα, τον εμπιστεύεται όλο και περισσότερο στο κομμάτι της τακτικής, οργανώνοντας αποκλειστικά μόνος του πολλές προπονήσεις και προετοιμασίες αγώνων και αφήνοντας εν λευκώ τη διαχείριση των παικτών.
Το 2018, μετά την αποβολή του «Τσόλο» στον πρώτο ημιτελικό του Γιουρόπα Λιγκ με την Άρσεναλ, στο Λονδίνο, ο Μπούργος ανέλαβε χρέη χεντ κόουτς στη ρεβάνς, στον νικηφόρο (3-1) τελικό με τη Μαρσέιγ και στη νίκη 4-2 επί της Ρεάλ, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ.
Σε έναν αγώνα κόντρα στη Χετάφε, το 2014, ο Χερμάν Μπούργος έγινε ο πρώτος προπονητής παγκοσμίως που χρησιμοποίησε την τεχνολογία των Google glasses κατά τη διάρκεια ενός ματς.
Η συσκευή, η οποία είναι ένα ζευγάρι διακριτικά γυαλιά που δεν κρύβουν το οπτικό πεδίο από τον αγωνιστικό χώρο, προσφέρει στον κόουτς τη δυνατότητα να έχει μπροστά στα μάτια του στατιστικά του ματς ανά 30 δευτερόλεπτα.
«Αυτό είναι το μέλλον», σχολίασε ο «El Mono», αν και ο ίδιος επιμένει να παραμένει ένας τύπος παλαιάς κοπής.
Το BBC αποκάλεσε το δίδυμο Σιμεόνε-Μπούργος «ό,τι πιο κοντινό στους Βρετανούς Μπράιαν Κλαφ και Πίτερ Τέιλορ», οι οποίοι είχαν οδηγήσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1979 και το 1980.
Αν δεν τον βρεις στο κατόπι του Ντιέγκο Σιμεόνε, με το άχαρο καθήκον να τον συγκρατήσει και -τι ειρωνεία(!)- να τον ηρεμήσει, θα τον δεις να προκαλεί έναν αντίπαλο προπονητή ή έναν διαιτητή.
Αν δεν τον δεις να μιλάει με λόγια στήριξης και έμπνευσης σε έναν παίκτη του, θα τον συναντήσεις σε μία σκοτεινή αίθουσα να παρακολουθεί ποδόσφαιρο και να αναλύει τον επόμενο αντίπαλο μέσω βίντεο.
Αν δεν τον πετύχεις στα αποδυτήρια με ακουστικά στα αυτιά, με την αγαπημένη του hard rock μουσική να παίζει, μπορεί να τον δεις να χορεύει μόνος του!
Ή, ίσως, να κάθεται αναπαυτικά σε μία πολυθρόνα, κρατώντας στο ένα χέρι το τσιγάρο του και στο άλλο ένα τηλεχειριστήριο, πατώντας το «play» σε μία ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζο Πέσι.
Ο Χερμάν Μπούργος δεν έγινε διάσημος μουσικός, όπως ο Άστορ Πιατσόλα, επίσης γέννημα-θρέμμα της Μαρ ντελ Πλάτα. Η μουσική του ήταν χόμπι.
Το ποδόσφαιρο, όμως, ήταν προέκταση του εαυτού του. Τον βοήθησε να νικήσει στο χορτάρι, αλλά να κερδίσει και τον καρκίνο και τα στερεότυπα. Του επέτρεψε να είναι ο εαυτός του, έστω αν αυτό σήμαινε να απειλεί ότι θα… αποκεφαλίσει τον Ζοσέ Μουρίνιο.
Δεν τον ένοιαξε ποτέ τι λένε για εκείνον.
Όπως έγραψε η συντοπίτισσά του από την Μαρ ντελ Πλάτα, ποιήτρια Αλφονσίνα Στόρνι, στο ποίημα «Τι θα έλεγαν;», «τι να πουν για σένα, μειωμένοι από αισθήματα και άδειοι;
«Τι θα πουν για μένα αν έβαφα τα μαλλιά μου ασημί ή βιολετί; Αν φώναζα δυνατά τους στίχους μου;
«Θα έρχονταν να με δουν, καλύπτοντας τα πεζοδρόμια; Ή θα με έκαιγαν, όπως έκαιγαν παλιά τις μάγισσες;
«Στην πραγματικότητα, όταν το σκέφτομαι, γελάω!».
Όπως χαμογελά και ο Χέρμαν Μπούργος, ο οποίος προτιμά να ηρεμεί τον Σιμεόνε και ας μένει σε εκείνον η «ταμπέλα» του «raging bull». Εκείνος θα επιμένει ότι είναι «οργισμένος με αιτία».
* Ένα άρθρο για τον Χερμάν Μπούργος που γράφτηκε πριν από περίπου δύο χρόνια και μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα ποιον προπονητή έχει στον πάγκο του ο Άρης.
