Να “είσαι εκεί”
Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου σήμερα και το βραδάκι είναι το πρώτο ματς απ’ τα δύο, στα προημιτελικά του Κυπέλλου με την Λαμία. Ένας στοιχειωμένος τίτλος για την ομάδα μας, τον Άρη, κάτι που ο Σύλλογος, με όσα εμπεριέχει αυτή η έννοια, άφησε “να (μη) συμβεί” στην μοίρα και στην τύχη του και ως γνωστόν, όταν αφήνεις τα πράγματα να γίνονται στην τύχη, αυτή σε αγνοεί. Σε βάθος δεκαετιών, απ’ το 1970 ως σήμερα, υπήρξαν εξαιρέσεις όπως αυτή του 1986 με τον Ολυμπιακό ή μία δεκαετία περίπου μετά, με την Α.Ε.Κ. το 1994, που η ομάδα έπαιξε ημιτελικά και αποκλείστηκε. Έπρεπε να περάσουν 33 χρόνια για να παίξουμε τελικό. Απίστευτα πράγματα, δυστυχώς.
Την δεκαετία του 2000 ακολούθησαν άλλοι 3 τελικοί, τέσσερις στο σύνολο. Είτε ήταν στην Πάτρα, με όσα ζήσαμε εκεί, είτε στο γνωστό και ως “έγκλημα του Καυτατζογλείου” ή στην “κάθοδο των μυρίων” στο Ο.Α.Κ.Α. φεύγαμε με άδεια χέρια. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που το αντιμετώπισε. Αν δεν αποδεικνύονταν πως “το παλάτι χτίστηκε στην άμμο”, θα έλεγα πως έγινε μία αρχή, μιας νοοτροπίας συνεχούς παρουσίας. Όταν δεν παρίστασαι, δεν μπορείς να διεκδικήσεις και να κερδίσεις. Βασική προϋπόθεση για να “είσαι εκεί”, όμως, αποτελεί η σταθεροποίηση στα ψηλά του πρωταθλήματος. Η μόνιμη παρουσία σε θέσεις Ευρώπης, το “βάπτισμα” με την φιλοσοφία του ότι ανήκεις στους δυνατούς και η συνεχής αγωνιστική απόδειξή του. Αλληλένδετα τα δύο, πορεία στο πρωτάθλημα με παρουσία σε τελικούς κυπέλλων και κατάκτησή του, μέσω αυτών.
Η μοίρα του μέτριου
Στην τελευταία τριετία, ο Άρης είχε δύο άδοξους αποκλεισμούς, στα ημιτελικά και προημιτελικά αντίστοιχα, με Α.Ε.Κ. και Ο.Σ.Φ.Π. ξανά. Από αυτούς που τελειώνει το παιχνίδι και χαίρεσαι αν δεν σου άφησε κουσούρι, αν δεν σε έστειλε στο νοσοκομείο ή αν δεν άρχισες την χρήση ουσιών. Περιττό να αναφερθούν ξανά τα όσα ζήσαμε. Πριν από αυτά, η ομάδα επανέλαβε κάτι που έκανε συχνά, για χρόνια. Αποκλείστηκε σε όμιλο, με 2 ομάδες χαμηλής δυναμικής. Αυτό, ήρθε να προστεθεί σε πολλούς αντίστοιχους. Τότε που ο Άρης ήταν συνώνυμο με την μετριότητα.
Συνώνυμο με την μετριότητα, τα τελευταία 6-7 χρόνια, είναι ο Παναθηναϊκός. Ένα μεγάλο εγχώριο μέγεθος, που τον θυμάμαι να παίζει ημιτελικά Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την ιστορική Λίβερπουλ, κάπου μέσα 80’s. Ένα “πράσινο περιβάλλον” που φαντάζει διαφορετικό όταν κοιτάζεις το χορτάρι, με την υγιή φιγούρα του Γιοβάνοβιτς να προΐσταται και είναι άλλο όταν βλέπεις τον περίγυρό του, με δημοσιο-γραφικές, επί πληρωμή προσωπικότητες που στοχεύουν στον Άρη, εδώ και καιρό. Ένας Σύλλογος που σκανδαλωδώς παρέμεινε στην κατηγορία, με “ευλογίες” εχθρών και φίλων και που δύο φορές τον έστειλε εκτός θεσμού Κυπέλλου Ελλάδος η Λαμία, η προσεχής μας αντίπαλος σε δύο διοργανώσεις, στο ίδιο χρονικό διάστημα. Μία Λαμία που πέταξε εκτός και τον Ολυμπιακό, κάπου ενδιάμεσα.
Ο δημιουργός της μοίρας του
Η ιστορία και η ζωή διδάσκουν πως εύκολα εγκλωβίζεται κάποιος στην μετριότητα. Από εκεί, είναι επίσης εύκολο να κυλήσει χαμηλότερα και θέλει κόπο, τρόπο και υπομονή στον χρόνο για να ανέλθει σε επίπεδο ανώτερο. Του να διεκδικεί και να καταφέρνει προκρίσεις σε αγώνες που ορίζουν τίτλους, για παράδειγμα. Φωτεινό παράδειγμα, για εμάς ως Αρειανή οικογένεια, αποτέλεσε σε αυτό το μπάσκετ, ειδικά της δεκαετίας του 80, που έδειξε τον δρόμο και τον τρόπο. Ισχυροποιούμαι σε αγωνιστικό επίπεδο, το αποδεικνύω συνεχώς, ανελλιπώς, σε παιχτικό.
Σήμερα το βράδυ, στην φαντασίωση του μέσου συνοπαδού, το πρώτο απ’ τα δύο βήματα για την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου φαντάζει αυτονόητο και εύκολο. Η ομάδα δεν έχει φτάσει στο επίπεδο του να μεταδίδει αυτή την σιγουριά, λόγω πολλών παραγόντων, ένας απ’ τους οποίους είναι η αφ’ υψηλού ή αφελής προσέγγιση μεμονωμένων αγώνων. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή εύκολο. Στον δρόμο της καθιέρωσης, οφείλεις να το γνωρίζεις αυτό, για να συνεχίσεις να προχωράς. Γι’ αυτόν τον λόγο και για πολλούς ακόμα, ο Άρης πρέπει να μπει απόλυτα συγκεντρωμένος, να διεκδικήσει, να αποδείξει, να “φτύσει αίμα” κατά το κοινώς λεγόμενο. Μετά την λήξη του παιχνιδιού, πρέπει να κάνει ταμείο, να κοιτάξει στο αμέσως επόμενο παιχνίδι και όχι να φαντασιώνεται διαδρομές λόγω στέρησης και χαρμάνας.
Περιμένω να δω πίεση, ένταση, δημιουργία, κατοχή και κυκλοφορία. Και σκοράρισμα. “Βάλε γκολ, είμαι γκολ” κατά το συνθηματικό! Περιμένω να μην δω αφέλεια, να διακρίνω εγρήγορση. Αυτά, συνδυασμένα με την ποιότητα, την διαμορφωμένη αγωνιστική συνθήκη της καλής αμυντικής λειτουργίας, θα κάνουν τον δρόμο πιο εύκολο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Εσύ δημιουργείς την μοίρα σου.
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=MsQ4sfAdwLo
Πέμπτη, 20 Γενάρη 2022
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
