Ένα “ιερό τέρας” στη μουσική κι ένας σπουδαίος Ιάπωνας της τέχνης του μοντάζ.
Όλοι μας, κάπου βαθύτερα ίσως ή όχι και τόσο βαθιά, κρύβουμε ένα τέρας. Αυτό ισχυρίζεται ο μέγας Κόρε-έντα στην νέα του εξαιρετική ταινία.
Του Κώστα Καρδερίνη:
Ταινία της οποίας το σενάριο χτίστηκε επί τρία και μισό χρόνια σε συνεργασία με τον Γιούτζι Σακαμότο, γράφοντας και ξαναγράφοντας με ιδιαίτερη έμφαση πάνω στις προσωπικότητες των δύο παιδιών πρωταγωνιστών. Από την πρώτη του ταινία (Μαμπορόζι) είχε να σκηνοθετήσει σενάριο άλλου. Με αυτόν τον άλλο Σακαμότο είχαν κάνει κι άλλη προσπάθεια συνεργασίας στο παρελθόν αλλά δεν είχε ευδοκιμήσει.
Γιατί μιλώ για τον άλλο Σακαμότο; Διότι ο ένας και μοναδικός Ριουίτσι Σακαμότο έχει βάλει σφραγίδα στο σάουντρακ, το οποίο αποτέλεσε κύκνειο άσμα του συνθέτη-πιανίστα, αφού δυστυχώς καταφαγώθηκε από το εσωτερικό τέρας που λέγεται επάρατος. Ήταν όνειρο ζωής λέει ο Κόρε-έντα η συνεργασία με τον Ριουίτσι. Ωστόσο ο Ριουίτσι Σακαμότο (Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς, Ο τελευταίος αυτοκράτορας) πρόλαβε να παραδώσει μόλις δυο κομμάτια, το πρώτο για τη σκηνή αντιπαράθεσης της μάνας Σαόρι που θεωρεί ότι ο δάσκαλος κύριος Χόρι βαράει τα παιδιά και το δεύτερο για τη σκηνή του φινάλε.
Έδωσε όμως άδεια στον Κόρε-έντα να επιλέξει κομμάτια από τις προηγούμενες δουλειές του. Αυτός επέλεξε τρία από το Out Of nOise (του 2009) και δύο από το τελευταίο ολοκληρωμένο διπλό 12 (του 2023).
Γιατί έχει τόση σημασία η μουσική επένδυση; Διότι με αυτήν ως καθημερινή υπόκρουση ο Κόρε-έντα στρώθηκε να μοντάρει το υλικό του και κατάφερε να μας παραδώσει ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα τόσο σκηνοθετικά όσα και κυρίως ως σύνθεση αλληλουχίας σκηνών. Με αποκορύφωμα το ξεχωριστό φινάλε που βάζει Το τέρας στη θέση του (μας/σας/τους).
Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η σύνθεση; Για να εδραιώσει τα περί τέρατος δείχνει πρώτα μια ενήλικη εκδοχή των γεγονότων. Και μετά μια δεύτερη κι ακολουθεί μια τρίτη, αλά Κουροσάβα. Καθείς από αυτούς τους τρεις ενήλικες βλέπει μεροληπτικά ένα μέρος και μια οπτική γωνία των πραγμάτων. Μαζί του μεροληπτεί διαδοχικά και ο θεατής ώσπου ν’ αρχίσει να ψυλλιάζεται ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Το αριστοτεχνικό μοντάζ μετατοπίζει σταδιακά τις γωνίες θέασης μέχρις ότου να φτάσει να κατέβει στο επίπεδο και μέσα από τα μάτια των δυο παιδιών πρωταγωνιστών. Τότε αρχίζει να φανερώνεται σταδιακά η πάλη του είναι με το φαίνεσθαι και το τέρας που πιθανότατα κρύβουμε.
Όμως αυτή η αμφιβολία για το αν κρίνουμε σωστά ή βιαστικά κι αν αδικούμε ή υποβιβάζουμε τη νοημοσύνη των παιδιών μας, αυτή είναι η όποια επιτυχία της ταινίας. Η περί εαυτού αμφιβολία. Κι όσο για τον Κόρε-έντα, καταφέρνει να εισδύσει άλλη μια φορά στην παιδική ψυχοσύνθεση και στην ταλαιπωρία που υφίστανται από αμαρτίες γονέων και να αποδείξει περίτρανα ότι το μεγαλύτερο καλά κρυμμένο τέρας ενός σπουδαίου σκηνοθέτη είναι η τέχνη του μοντάζ.
ΠΗΓΗ: www.mic.gr
