Η τρομερή κίνηση του Έλληνα παίκτη και η άγνοια των αρμόδιων για το ελληνικό μπάσκετ.
Πριν από μερικές μέρες, ο διεθνής παίκτης του Ολυμπιακού (που έχει φορέσει και τη φανέλα του Άρη) πραγματοποίησε μια κίνηση αλληλεγγύης προς τον Πρωτέα Γρεβενών, ομάδα από οπού ξεκίνησε το μπάσκετ, πληρώνοντας τα έξοδα διαμονής για τρεις αγώνες της ομάδας στην Αθήνα.
Η ευχαριστήρια ανακοίνωση της ομάδας:
“Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ Φ.Ο. ΠΡΩΤΕΑΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ο Κώστας Παπανικολάου εκτός της τεράστιας διαχρονικής αθλητικής αξίας του, για ακόμη μία φορά με τις πράξεις του αναδεικνύει εκείνη την συναισθηματική του πλευρά, αναγκάζοντας την οικογένεια του «Πρωτέα» Γρεβενών να υποκλιθεί στο μεγαλείο ψυχής που διαθέτει.
Συγκεκριμένα, ο Κώστας ανέλαβε τα έξοδα της διαμονής της ομάδας στα τρία παιχνίδια που γίνονται στην Αθήνα! Αντιλαμβανόμενος τις δυσκολίες συμμετοχής σε μία μεγάλη κατηγορία, θέλησε να συμβάλει γενναιόδωρα ώστε η πόλη και ο σύλλογος που τον ανέδειξαν να αντέξει σε αυτόν τον μαραθώνιο!
Εκτός από το «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» του οργανισμού μας, πρέπει να αναφερθούμε και στους γονείς του, τους δικούς μας Θανάση και Κατερίνα και να τους συγχαρούμε, διότι δεν έβγαλαν μόνο ένα πρωταθλητή στα γήπεδα αλλά και ένα πρωταθλητή στην ίδια την κοινωνία! Τι τιμή αλήθεια για αυτούς, αφού μεταφέροντας αξίες πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα πρότυπο, όχι μόνο για τα νέα παιδιά αλλά για όλους μας!
Σε μία εποχή έκπτωσης αξιών, εμφανίζονται άνθρωποι όπως ο Κώστας, να μας αφυπνίσουν και να μας μας θυμίσουν τις πραγματικές ανθρώπινες αξίες που δυστυχώς χάσαμε σε μία διαδρομή χωρίς πυξίδα!
Κώστα τα Γρεβενά και ο Πρωτέας σε ευχαριστούμε από καρδιάς και ευχόμαστε ο Θεός να στα ανταποδώσει με υγεία και οικογενειακή ευτυχία΄΄, ανέφερε η ομάδα των Γρεβενών.
Η παραπάνω κατάσταση τιμάει στον απόλυτο βαθμό τον Κώστα Παπανικολάου, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι τιμητική για το ελληνικό μπάσκετ.
Η εν λόγω ομάδα αγωνίζεται στη National League 2 (ναι, στη Γ’ Εθνική), η οποία πρόκειται για μια εθνική κατηγορία με αξιώσεις, οπού παίζουν καλές ομάδες σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι ομάδες αυτού του επιπέδου θα έπρεπε να έχουν μια οικονομική άνεση, έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους προβλήματα.
Προφανώς αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικό πρόβλημα του Πρωτέα Γρεβενών, αλλά του γενικότερου «οικοδομήματος» του ελληνικού μπάσκετ, το οποίο εξακολουθεί να παραμελεί τα… θεμέλια του.
Η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια του ανησυχητικού, καθώς στις χαμηλότερες κατηγορίες δεν υπάρχει η απαραίτητη οικονομική ευρωστία για τη πλειονότητα των ομάδων, γεγονός που αποθαρρύνει την ενασχόληση νεαρών αθλητών από το μπάσκετ.
Τα οικονομικά προβλήματα αρκετά και οι αρμόδιοι δεν δείχνουν ενδιαφέρον ούτε καν για το διαχρονικό πρόβλημα της γηπεδότητας, το οποίο υφίσταται σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες του ελληνικού μπάσκετ (και γενικότερα του αθλητισμού), με αποτέλεσμα να υπάρχουν ομάδες που αποφεύγουν… σκόπιμα την ένταξη τους σε εθνικές κατηγορίες!
Από τη μεριά τους, οι ομάδες δεν αντικρίζουν οικονομικό όφελος από τη συμμετοχή σε αυτές της κατηγορίες, καθώς το μόνο παραπάνω που αποκομίζουν είναι… έξοδα μετακίνησης και διαμονής.
Γίνεται σαφές πως κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι δυνατόν να υπάρχει όραμα για μακροπρόθεσμη επιβίωση και ευημερία των συλλόγων, αλλά και των αθλητών του μπάσκετ.
Οι χαμηλές κατηγορίες έχουν όλα τα φόντα να λειτουργήσουν ως «φυτώρια» των επόμενων παικτών, ωστόσο ελάχιστοι θα προτιμήσουν την οικονομική αβεβαιότητα του μπάσκετ, σε σχέση με τις σπουδές τους ή και την εργασία τους, αφού το ελληνικό μπάσκετ αδυνατεί να εξασφαλίσει οικονομικά και επαγγελματικά το μέλλον ενός αθλητή.
Πρέπει να γίνει προς πάσα κατεύθυνση αντιληπτό, το γεγονός ότι η ανάπτυξη του αθλήματος περνάει από τις «χαμηλές« κατηγορίες και να μη δίνεται βάση αποκλειστικά στα promo της Basket League, στις δαπανηρές μεταγραφές Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού ή στο ΑΝ η εθνική θα κατακτήσει κάποιο μετάλλιο για να βγούμε στους δρόμους.
Τα παραπάνω αποτελούν τη… κορυφή του παγόβουνου που ονομάζεται ελληνικό μπάσκετ και φαίνεται πως σε μια κοινωνία του «φαίνεσθαι», η κορυφή συγκεντρώνει τα χειροκροτήματα.
Όσο αφήνουμε στη μοίρα της τη ραχοκοκαλιά, τόσο το «παγόβουνο» θα βουλιάζει και αυτό θα φανεί μακροπρόθεσμα και στο προβεβλημένο επίπεδο, αφού ήδη κυριαρχεί αβεβαιότητα για το μέλλον του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Καλές οι μεταγραφές, καλές οι ευρωπαϊκές πορείες, ακόμη καλύτερα τα Προολυμπιακά Τουρνουά, ωστόσο από τη στιγμή που οι αρμόδιοι φορείς επιλέγουν να ασχολούνται με αυτά σε υπερθετικό βαθμό, τόσο θα παραμελούν τα θεμέλια του μπάσκετ, πραγματοποιώντας που και που ένα… rebranding, με απώτερο σκοπό μερικές ακόμα ψήφους από τις Ενώσεις.
Μέχρι να καταλάβουμε πως οι ομάδες κυριολεκτικά… επιβιώνουν, θα ασχολούμαστε ως μπάσκετ με τα καρφώματα του Γιάννη (εξαιρετικός και φέτος), «καμαρώνοντας» για τη ραγδαία πρόοδο του ελληνικού μπάσκετ που σε λίγα χρόνια θα κοντράρει την ACB.
Κλείνοντας, ευτυχώς που υπάρχουν αθλητές όπως ο Κώστας Παπανικολάου που πραγματικά ενδιαφέρονται για το μπάσκετ και επιβάλλεται -όσοι πρώην παίκτες επιθυμούν- να ακολουθήσουν τα βήματα των Διαμαντίδη, Ζήση, Τσαρτσαρή, Μάλτση και των άλλων πρώην παικτών της εθνικής, καθώς έχει αποδειχθεί πως οι λεγόμενοι «μπασκετάνθρρωποι» προωθούν την επόμενη γενιά αθλητών, χωρίς να έχουν κάποιο υλικό όφελος, προβάλλοντας δύο στοιχειώδη πράγματα που χρόνια λείπουν από τον ελληνικό αθλητισμό:
Γνώση και αγάπη για το άθλημα…
