Κάτοικοι του δήμου Θέρμης στο Μονοπήγαδο, έδωσαν τα σπίτια τους για τη φιλοξενία προσφύγων, αμέσως μετά την έναρξη πολεμικών συρράξεων.
Αυτή η κίνηση αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού αποτέλεσε ένα ηχηρό μήνυμα ανθρωπιάς και όχι μόνο.
Αξιοθαύμαστο είναι ότι παιδιά Ελλήνων, αλλά και Ουκρανών, προσπαθώντας να επικοινωνήσουν χρησιμοποιούν νοήματα, γέλια, εκφράσεις, αλλά και τη μετάφραση google.
Όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, το ένα παιδί ρωτάει το άλλο αν έχει επισκεφτεί ποτέ την Οδησσό, ενώ μέχρι εκείνο γράψει στο κινητό την απάντηση και να τη μεταφράσει, παραμένουν σιωπηλά και χαμογελούν αμήχανα.
Για ακόμα μια φορά τα παιδιά 6, 7, 9 και 11 ετών διδάσκουν στους ενήλικες ότι η αγάπη, τα παιχνίδια και η χαρά δεν έχουν καταγωγή. Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τη γλώσσα που μιλάνε, το χρώμα τους ή τη χώρα που γεννήθηκαν. Ίσως να καταλαβαίνουν καλύτερα ότι όλα αυτά είναι θέμα τύχης και παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δεν σταματούν να προσπαθούν να περνάνε καλά.
Κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία, μπορώ να ακούσω παιδικές φωνές, ακόμα και να μυρίσω τα παγωτά τους.
Κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία, πραγματικά αισθάνομαι ότι υπάρχει ελπίδα για αυτόν τον κόσμο.
