Τη στιγμή που ο όρος «κακός χαρακτήρας» γράφεται και ακούγεται πάρα πολύ έντονα, η απόδειξη το πόσο ελλιπής είναι, έρχεται όλο και πιο συχνά το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Τις τελευταίες δεκαετίες το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τη στελέχωση του έμψυχου δυναμικού των ομάδων δίνουν προτεραιότητα σε αθλητές οι οποίοι θα βοηθάνε στο καλό κλίμα της ομάδας και στην ανάπτυξη της χημείας.
Με την πάροδο του χρόνου όμως έχουμε φτάσει στην υπερδιόρθωση και από εκεί που ο χαρακτήρας δεν αποτελούσε παράγοντα, πλέον πολύ εύκολα μπαίνει η ταμπέλα του «κακού χαρακτήρα».
Μα δεν υπάρχουν «κακά παιδιά»; Φυσικά και υπάρχουν, ταυτόχρονα όμως αυτό είναι ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Αρχικά οποιοσδήποτε πιστεύει ότι σε μία ομάδα που καθημερινά συνυπάρχουν 30 και πλέον διαφορετικοί άνθρωποι δεν θα προκύψουν προστριβές και -πρόσκαιρες ή όχι- εντάσεις εθελοτυφλεί. Όλα αυτά θα συμβούν, όπως και υπάρχουν αθλητές και προπονητές που θα οξύνουν τις εντάσεις.
Ταυτόχρονα όμως πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η διαχείριση αυτής της κατάστασης. Από την υπόλοιπη ομάδα, από τον προπονητή, από τη διοίκηση και γενικότερα από όλο το περιβάλλον το οποίο έχει δημιουργήσει το κλαμπ.
Τα παραδείγματα είναι πολλά για τις περιπτώσεις που γινόταν συζήτηση για έναν «κακό χαρακτήρα», με κόσμο μάλιστα να βιάζεται να απαλλαγεί από τον εν λόγω παίκτη. Φτάσαμε μέχρι και στο σημείο να πραγματοποιηθεί τέτοια συζήτηση για τον Λορέν Μορόν! Τον παίκτη που όλα δείχνουν ότι άμεσα θα γίνει ο κορυφαίος ξένος σκόρερ στην ιστορία του Άρη.
Ίδια συζήτηση έγινε πρόσφατα και για τον Χοσέ Σιφουέντες. Κι όμως αποδείχθηκε ότι ο χαφ του Άρη μπορεί να συνεισφέρει και με το παραπάνω, κάνοντας μερικά καταπληκτικά παιχνίδια το τελευταίο χρονικό διάστημα και ανεβάζοντας εκ νέου τις μετοχές του.
Ούτε ο Μορόν, ούτε ο Σιφουέντες είναι «κακοί» χαρακτήρες, ή χαρακτήρες μη συμβατοί με ομάδα. Απλώς θέλουν συγκεκριμένη διαχείριση, όπως -σχεδόν- κάθε άνθρωπος. Και φυσικά θα υπάρξουν κακοί περίοδοι για τους αθλητές, με τις ιδιάζουσες συνθήκες που τους ακολουθούν.
Αυτό που πρέπει να μείνει στο τέλος είναι ότι δεν υπάρχουν αποκλειστικά «κακοί χαρακτήρες», όλο αυτό είναι ένα μείγμα χαρακτήρα, συμβατότητας, διαχείρισης και (σε μεγάλο βαθμό) αποτελεσμάτων. Όταν έχεις έναν ποιοτικό παίκτη που για τον «α» ή «β» λόγω δεν προσφέρει, δεν τον απαξιώνεις. Εξαντλείς τα περιθώρια για να πάρεις το 100% από εκείνον.
Αυτό έκανε φέτος ο Άρης με τον Χοσέ Σιφουέντες, που το τελευταίο χρονικό διάστημα μοιάζει αναγεννημένος και αυτό θα πρέπει να κάνει και στο μέλλον.
ΥΓ. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλα. Υπάρχουν περιπτώσεις τόσο τοξικές που θα αναγκαστείς να απαλλαγείς από εκείνες, όπως υπάρχουν και οι «Νταρίντα» αυτού του κόσμου που είναι όνειρο για κάθε ομάδα. Παρόλα αυτά, πρόκειται για τις δύο εξαιρέσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών χρειάζονται ο καθένας -λιγότερο ή περισσότερο- τη δική του διαχείριση.
