Σάββατο απόγευμα, χτυπάει το τηλέφωνο. Ιβανώφειο, η ομάδα έτοιμη για το τζάμπολ και “Άρη θυμήσου, πριν λίγα χρόνια”! Ίσως, η χρονιά που είδαμε το πιο απολαυστικό μπάσκετ, μετά την μεγάλη ομάδα της Προύσας.
Άρη… θυμήσου!
Ο Άρης του Μπάρτον, του κυπέλλου της “Εθνικής οδού”, της “σφαγής του Λίντο” με τους μισούς πράσινους πόντους από βολές. Μία συνέχεια, μια βελτίωση του Άρη του Αλεξανδρή, του βασιλιά “Σολομώντα”, του Μίρο. Ένας Αυτοκράτορας που, παρά το μεσοδιάστημα με Καρακιτσοσερπάνους, έπαιρνε 4ο τίτλο σε 7 χρόνια, απ’ το 1997 δηλαδή και του έκλεβαν τον 5ο σε 8. Συνεχείς παρουσίες. Για να διεκδικείς πρέπει να παρίστασαι. Να είσαι εκεί. Και να είσαι ψυχή τε και σώματι. Υγιής, πνευματικά και σωματικά. Νους υγιής εν σώματι υγιή… Αρχαίος νόμος!
Καμιά φορά, γυρνάω πίσω, στο τότε. Ξανά τηλέφωνο απ’ το Παλέ, λίγο πριν τον τελικό. Ο αδερφός και ο παιδικός φίλος, με καρδιά μισή Γιουνάιτεντ και μισή κιτρινόμαυρη. Αδερφός κι αυτός, κουμπάρος πλέον, ο ΡεντΑστέρ. “Άκου, άκου ρεεεε…”
“… Πάλι μαζί σου, όλοι εμείς οι χιλιάδες οπαδοί σου”!
Δεν περνούσε ποτέ απ’ το μυαλό μου πως θα με απομάκρυνε κάτι απ’ τον μπασκετικό Άρη. Συνήθως μοίραζα τον χρόνο. Διαρκείας στην μπάλα, 6-7 ματς στο μπάσκετ. Δεν με ένοιαζε η πορεία, οι επιτυχίες ή αποτυχίες. Συμβαίνει να κάνει τον κύκλο της η αθλητική ζωή. Όλα αυτά μέχρι την τελευταία εξαετία. Μπορεί να είναι και 7 τα χρόνια, δεν θυμάμαι. Με ρίζες σε παλιότερες εποχές. “Παντελόνια δερμάτινα”, εμφατικές παρεμβάσεις στην Λέσχη, λόγια παχιά. Πιο παχιά απ’ τις πωλήσεις και αυτές αρκούσαν για να χτιστεί πολύ σύντομα η επόμενη ομάδα τίτλων. Αντί αυτών, απαξίωση και έπαρση και επικίνδυνες προσωπικότητες. Δράση σε βάρος του Συλλόγου, σε σημαίες, σε αξίες. Μην χαλάσουμε τις καρδιές μας και λερώσουμε το αρθράκι με ονόματα.
Όταν καταπιάνομαι με το μπάσκετ του Άρη ανοίγω παλιά κεφάλαια, για να βρω ξανά τον τρόπο. Πάω στο 1945 και την γέννηση του “Ξανθού”. Μιας προσωπικότητας που ανέλαβε προπονητικά το 1979, στα 34 χρόνια του και πήρε αμέσως το πρωτάθλημα. Ο κρίκος της αλυσίδας που έπεισε τον “Γκάνγκστερ”. Ένας ασυμβίβαστος με την ήττα, αλλά και καπάτσος, πανέξυπνος άνθρωπος, που έβλεπε μπροστά. Μετά από μισό αιώνα, παρά ένα έτος! Ολόκληρα 49 χρόνια. Την ίδια περίοδο, επί προεδρίας Απόστολου Γεωργιάδη, έτρεξε το τρομερό ρεκόρ 17/17 η ποδοσφαιρική ομάδα του Αποστόλ Τσατσέφσκι. Δύο νίκες απ’ την προηγούμενη χρονιά, έξι απ’ την επόμενη και το ακατάρριπτο 25 σερί νικών “τρέχει” ως τώρα. Αν και δεν είχε Facebook η εποχή, οι δύο προπονητές απομακρύνθηκαν! Έπρεπε να περάσει μια τετραετία, ενδιάμεσα να μην μπορέσει να “κολλήσει” ο, εκλιπών πλέον, Ίβκοβιτς και να επιστρέψει ο Ιωαννίδης, με εμφατική κατάκτηση πρωταθλήματος πάλι. Έτος σταθμός το 1984. Παιδάκι ήμουν και θυμάμαι. Την Κέρκυρα, το χαμένο μπαράζ και το κύπελλο. Σε λίγες μέρες μέσα. Άργησα, έκανα πολλά χρόνια να ξαναστεναχωρεθώ. Έβγαλα όλο το Δημοτικό με σερί τίτλους, το μισό και πλέον αήττητος. Μία συνθήκη που οφείλεται σε οξυδερκείς και ικανούς ανθρώπους. Παράγοντες και αθλητές. Σε έξυπνες και άμεσες επιλογές. Στοχευμένες κινήσεις, “απαγωγές” όπως του “Δράκου”, ως συνέχειας της άφιξης του μεγάλου Νικ μετά απ’ το ιστορικό “ψηστήρι” του κυρ Γιώργου. Για τον Τσιλιγκαρίδη ο λόγος. Ο Γιαννάκης που πήρε το “5”, που είχε ο “ξανθός” ως παίχτης. Οι συμβολισμοί, η διαδοχή. Το κοινό καλό πρώτα απ’ όλα. Ο Άρης! Στην συνέχεια, ο ρόλος του καθένα.
Την περασμένη αγωνιστική περίοδο, με τα κεκλεισμένων και τους ιούς, απάλυνα τις τύψεις που ένιωθα για την απομάκρυνσή μου απ’ το Παλέ. Κανένας τους, όπως κι αν λέγονταν, τα τελευταία 15-16 χρόνια δεν είχε αξία μεγαλύτερη απ’ την φανέλα ώστε να τον δω ως εμπόδιο. Έδωσα ένα αξιοσέβαστο ποσό για αγορές απ’ την μπουτίκ. Ηλεκτρονικά. Ασήμαντο, μπροστά στις οικονομικές θυσίες ανθρώπων όπως οι κύριοι Πλιάκης ή Ρουσιαμάνης, για να αναφέρουμε κάποιους που αξίζουν μνείας, όπως και ο Χάρης Παπαγεωργίου που, χαρά στα νεύρα και τις αντοχές του, άντεξε δίπλα σε “λίγους”, σε “ελάχιστους”.
Όμηρος για χρόνια ο Σύλλογος. Χρεών, νοοτροπιών. Σημαδιακά, προφητικά θαρρείς, Όμηρος πρωτοστατεί σε αυτή την μπασκετική ροκ μπάντα, που έρχεται με ήχους παλιούς να μας κάνει να θυμηθούμε κι εμείς. Μαζί του.
Δεν ξέρω ποια “πορτοκαλί θεότητα” και τι μας χρωστάει ακόμα, αλλά το παρελθόν διδάσκει πως με ικανούς, οραματιστές και γνώστες του αντικειμένου ανθρώπους, μπορεί να μεγαλώσει το φως που φάνηκε στην άκρη του μπασκετικού τούνελ και μας έκανε να χαμογελάσουμε μέσα απ’στην ψυχή μας, χρόνια μετά. Τα Σαββατοκύριακα του 2003 ή του 2004 ήταν αυτά που χτυπούσε το τηλέφωνό μου, συντονιζόμουν στην τιβί και άκουγα “ζωντανά” την δέηση! Πέρασε καιρός, όντως…
Αντί επιλόγου
Με τον Γιώτη, βγάλαμε 3-4 σαιζόν εκείνα τα χρόνια στην Κω. Στην παρέα ήμασταν τρεις Αρειανοί, δύο Ολυμπιακοί και δύο Παναθηναϊκοί. Στον τελικό της Τούμπας έφυγα για ένα ΣΚ και επέστρεψα μπαρουτοκαπνισμένος. Στην Λαμία είπαμε και συμφωνήσαμε πως θα έκανα εγώ και ο ψηλός τα μεροκάματα και θα ανέβαινε ο Γιώτης.
Μεγάλο Αρειανάκι, ατακαδόρος απ’ τους λίγους. Στις αρχές του αιώνα πολέμιος του Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον οποίο χαρακτήρισε (με την επισήμανση πως “Μόνο δεξιά και σέντρα, σέντρα σέντρα”!) σε αλήστου μνήμης ατάκα ως “Άγγλο Τσιαντάκη”, πριν παραδεχτεί το λάθος και ως δείγμα μετανοίας βάψει τα μαλλιά του. Με ξανθές ανταύγειες έφυγε με το καράβι να φέρει την κούπα! Εμείς, οι λοιποί, στριμωχτήκαμε στο Ιρλανδέζικου στυλ μπαρ του Σπύρου του Τρικαλινού, του βάζελου, να το δούμε παρέα, εκτός του Νίκου του γαύρου, που ήταν απέναντι, στο μικρό ξενοδοχείο. Οι στιγμές μοναδικές, μια κούπα να πίνω ουίσκι, μια σαμπανιέρα να σηκώνουμε για κύπελλο, γλέντι κανονικό και πείραγμα όμορφο. Την ίδια ώρα, ο Άρης έπαιρνε το τελευταίο έως σήμερα κύπελλο. Ένας τίτλος Εθνικής οδού, ένας τίτλος αλανιάρικος, “δρόμου”, κυριολεκτικά!
Όταν γύρισε ο Γιώτης, δυο – τρεις μέρες μετά, οι ανταύγειες στα μαλλιά του είχαν απόχρωση πορτοκαλί. Του θύμισα την ιστορία αυτή λίγες μέρες πίσω, που τα είπαμε στο τηλ. Δώσαμε ραντεβού στις κερκίδες του Παλέ, με τα παιδιά μας πλέον. Κάτι καλό γεννιέται, συμφωνήσαμε…
ΥΓ Συνήθως, στέλνω μια – δυο μέρες νωρίτερα τις σκέψεις, τα κείμενά μου, στα παιδιά που επιμελούνται του site. Κάπως έτσι, δεν μπόρεσε να γίνει λόγος για την απώλεια του εκ των σημαντικότερων ανθρώπων που πήγαν τον Άρη πολλά βήματα μπροστά, μιλώντας για τον κιμπάρη Απόστολο Γεωργιάδη. Στο μεσοδιάστημα, προέκυψε το τραγικό συμβάν με τον Νίκο Τσουμάνη, ένα παιδί που “δεν σ’ άφησε στα δύσκολα”, Άρη και έκανε κατάθεση ψυχής στο χορτάρι.
Στέκομαι σιωπηλός, αποτίω τον ελάχιστο φόρο τιμής για τις ψυχές αυτές και κάπου μέσα μου ακούω: “Όσοι φύγαν μακριά και κοιτάν από ψηλά, είναι δίπλα μας κι αυτοί, για πάντα Αρειανοί”!
ΥΓ 2 Ο Σπύρος, ο φίλος, ο Τρικαλινός, ο Παναθηναϊκός, μια απ’ τις πιο αγνές ψυχές που γνώρισα, έχει αφήσει αυτήν την Γη εδώ και 8 χρόνια. Μια μικρή ωδή και στην μνήμη του, όσα γράφτηκαν.
Τα παραπάνω, υπό τις μουσικές του… https://m.youtube.com/watch?v=S-LO6dctBms
Σάββατο, 9 Οκτωβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
