Όποιος βρει πορτοφόλι πέφτοντας από τον Λευκό Πύργο να το φέρει πίσω
Ο Άρης αποκλείστηκε από την Αράζ και για έκτη φορά η λήξη της ευρωπαϊκής πορείας της ομάδας μπορεί να προσομοιαστεί με άνθρωπο που πυροβολεί τα πόδια του.
Εδώ και χρόνια ο Άρης λειτουργεί στην Ευρώπη λες και τρέχει να ανταποκριθεί σε ένα αόρατο μεγάφωνο που φωνάζει «όποιος βρει πορτοφόλι πέφτοντας από τον Λευκό Πύργο να το φέρει πίσω». Αυτό έγινε και απέναντι στην Αράζ, στην καλύτερη κλήρωση που είχε ο Άρης εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ιδανικές κληρώσεις, αντίπαλοι που δεν παίζουν καν στην έδρα τους
Σε γενικές γραμμές είναι πανελλήνια κοινή παραδοχή ότι ο Άρης δεν είναι μία ομάδα που έχει την τύχη με το μέρος του, κάθε άλλο. Αλλά αν υπάρχει ένας τομέας όπου οι κιτρινόμαυροι είχαν σταθεί τυχεροί αυτά τα χρόνια είναι οι κληρώσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Άρης από το 2018 και μετά έπαιξε με εννέα ευρωπαϊκούς αντιπάλους, αντιμετωπίζοντας μόλις τέσσερις εξ αυτών στη φυσική τους έδρα! Αντιμετώπισε τρεις ομάδες που δεν είχαν παίξει άλλο ευρωπαϊκό ματς σε όλη την ιστορία τους και καμία(!) ομάδα που έκανε έστω και μία πρόκριση αφού απέκλεισε τον Άρη.
Με δύο αντιπάλους ο Άρης έφτασε να έχει παίκτη παραπάνω στην έδρα του στο δεύτερο ματς, αλλά ούτε αυτό φάνηκε αρκετό.
Η καλύτερη κλήρωση της επταετίας
Απέναντι στην Αράζ ο Άρης είχε την καλύτερη κλήρωση της επταετίας. Απέναντι σε μία ομάδα η οποία έχει χρηματιστηριακή αξία όσο το δίδυμο των χαφ του Άρη τη φετινή αγωνιστική περίοδο.
Μία ομάδα που έπαιξε μακριά από τη φυσική της έδρα -στο Ναχτσιβάν, όπου έχει δυναμική- και μία ομάδα επίσης με αρκετές αλλαγές στο ρόστερ. Εν συνεχεία, ο Άρης ενώ ήταν κακός στο Μπακού, προηγήθηκε με 0-1, ούτε αυτό το εκμεταλλεύτηκε και έμεινε πίσω με 2-1. Ακόμη κι έτσι, η ομάδα στάθηκε τυχερή στο τέλος με δεχόμενη γκολ σε τετ α τετ.
Στο δεύτερο ματς με όλα να πάνε στραβά -και με ανύπαρκτο πέναλτι στο 0-2- ο Άρης είχε και πάλι παίκτη παραπάνω, παίρνοντας ένα «αλεξίπτωτο» μετά την ελεύθερη πτώση του πρώτου ημιχρόνου, αλλά ούτε αυτό φάνηκε αρκετό.
Κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι στον επόμενο προκριματικό θα αντιμετώπιζε την Ομόνοια, μία ομάδα που δεν είναι μεγαθήριο και επίσης στερείται τη στήριξη του κόσμου της -που της έχει γυρίσει την πλάτη αφού η διοίκηση πρόδωσε το DNA του συλλόγου-. Μάλλον το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Άρης θα ήταν ισχυρός στα πλέι-οφ…
Οι κοινοί παρονομαστές του ρόστερ
To κακό για τον Άρη είναι ότι ποτέ δεν έχει κατορθώσει να πάει σε μία ευρωπαϊκή σεζόν τηρώντας τα «European 1.1» του ποδοσφαίρου. Δηλαδή να κρατήσει τον κορμό της προηγούμενης χρονιάς και να πάει με σωστές προϋποθέσεις και δίχως κενά στο ρόστερ. Όχι χωρίς παίκτες που μπορεί να υπολείπονται του ιδεατού επιπέδου, αλλά χωρίς να χρειάζονται «αλχημείες» και χωρίς ποδοσφαιριστές που ξεκάθαρα δεν υπολογίζονται.
Εξαίρεση αποτελεί το καλοκαίρι το 2019 -που ήρθε και η εντυπωσιακή εμφάνιση με την Μόλντε- αλλά και πάλι οι κιτρινόμαυροι πήγαν στη Νορβηγία με τρόπο που δεν τον λες ορθόδοξο σε καμία περίπτωση.
Το 2020 ο Άρης έπαιξε απέναντι στην Κοβαλίβκα με 5 καινούργιους παίκτες στην ενδεκάδα και τον Σάσα δεξί μπακ και το 2021 με την Αστάνα με δίδυμο στόπερ Μπεναουάν-Δεληζήση και σέντερ φορ τον Μαντσίνι.
Το 2022 ο Άρης ξεκίνησε με 6 νέους παίκτες στην ενδεκάδα του την ευρωπαϊκή του πορεία και το 2023 με 3 νέους ποδοσφαιριστές, τον Οντουμπάτζιο στόπερ και τον Γκρέι -που δεν υπολογιζόταν- στη θέση του σέντερ φορ. Μάλιστα αν φτάσουμε στο ματς με τη Ντιναμό Κιέβου το 2023 ο Άρης ξεκίνησε με 7 νέους ποδοσφαιριστές.
Να αλλάξει τακτική και να αποζημιώσει τον κόσμο
Ο Άρης θα πρέπει να βάλει -πέρα από τους υπόλοιπους στόχους του- έναν ξεκάθαρο στόχο για το επόμενο καλοκαίρι. Να πάει το επόμενο καλοκαίρι με έναν υπάρχοντα κορμό και ποδοσφαιριστές που γνωρίζει, ακόμη και αν καθαρά οικονομικά μπορεί να μη συμφέρει.
Να μην πουλήσει τον αντίστοιχο Μάνου τον χειμώνα -ειδικά από τη στιγμή που οι πιθανότητες ήταν υπέρ της αποχώρησης του Νταρίντα- και να εξαντλήσει τα περιθώρια να κρατήσει τον αντίστοιχο Σιφουέντες από το να ρισκάρει για το κάτι παραπάνω.
Μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές -προσωπική άποψη- φράσεις στον αθλητισμό είναι το «για μια ίντσα προόδου, ίσως χάσεις ολόκληρο το έδαφος.» (ελεύθερη μετάφραση). Ο Άρης αυτή τη λογική δεν την έχει ακολουθήσει.
Ακόμη χειρότερα, έχει απογοητεύσει και τον κόσμο του ο οποίος κάθε χρόνο παραδίδει μαθήματα οπαδισμού τα καλοκαίρια και θέλει μία μικρή σπίθα για να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.
Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, για την Αράζ ευθύνες υπάρχουν φυσικά και σε προπονητή και ποδοσφαιριστές. Ο Ουζουνίδης έκανε λάθη -ειδικά στη διαχείριση του build up- και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν κατώτεροι των προσδοκιών.
Η κακή εικόνα με την Αράζ δεν σημαίνει ότι η ομάδα θα είναι κακή
Όπως μάλλον γίνεται αντιληπτό από τις παραπάνω γραμμές, προσωπική εκτίμηση είναι ότι η ομάδα αποκλείστηκε πληρώνοντας λάθη προγραμματισμού και χρονικών περιθωρίων, όχι επειδή ντε και καλά… δεν τραβάει.
Σίγουρα οι Ράτσιτς, Καντεβέρε, Τεχέρο, Φαντιγκά Άλβαρο, Μάικιτς και όσοι νέοι ποδοσφαιριστές έρθουν δεν είναι καθόλου κοντά στο 100%. Το που θα τους φέρει αυτό το 100% είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί στους επόμενους μήνες, αλλά δεδομένα δεν μπορεί να προδικαστεί η αποτυχία.
Το πόσο καλός -ή όχι- θα είναι ο Άρης στο πρωτάθλημα θα κριθεί στους επόμενους μήνες και είναι υπαρκτό το σενάριο η ομάδα να μην έχει καμία σχέση με το σύνολο που παρουσίασε κόντρα στην Αράζ. Αλλά παραμένει δεδομένο ότι ο Άρης πρέπει να σταματήσει να παίρνει τα ίδια ρίσκα κάθε καλοκαίρι.
