Είναι πολλά τα συνθήματα που γαλούχησαν και συνεχίζουν να το κάνουν, την κερκίδα μας. Πολλές φορές, κατανοείς πως κάποια, συγκεκριμένα, βγαίνουν μέσα απ’ την κιτρινόμαυρη ζωή.
Αφορμή για τον πρόλογο, η εβδομάδα που ξεκίνησε με την νίκη μας στην Λαμία την Δευτέρα στις 18 του μήνα. Αύριο, Κυριακή επιτέλους, παίζουμε στο Κλεάνθης Βικελίδης με τον Παναιτωλικό. Βασικό ζητούμενο οι τρεις βαθμοί στο σακούλι. Ιδανικό σενάριο; Να έρθουν με ποδόσφαιρο κυριαρχίας και αρκετά γκολ. Μέχρι τότε, όμως…
Της αμύνης τα παιδιά
Λίγοι θυμούνται ή αν το κάνουν το προσπερνάνε πως με την ολοκλήρωση της περσινής, κανονικής, περιόδου ο Άρης είχε δεχτεί 16 (δεκαέξι, ολογράφως) γκολ. Ως συνέχεια μιας χρονιάς ιδιαίτερης, μιλώντας για αυτήν με τον Γερμανό Ένινγκ στον πάγκο που κλήθηκε να κοουτσάρει χωρίς δικαίωμα μεταγραφών, το πρώτο ζητούμενο που τέθηκε επί τάπητος υπήρξε το “δέσιμο” ή “σφίξιμο”, αν προτιμάτε, της άμυνας.
Ο, παρεξηγημένος, Γερμανός ανακάλυψε και εφάρμοσε, βελτιώνοντας την ομάδα μας επιθετικά, την θέση “ψευτοεννιά” με κύριο εργαλείο και εκφραστή της, στο χορτάρι, τον Λάρσον. “Άκουσε και ακούει” ακόμα πολλά, όμως εγώ δεν ξεχνώ το πώς εξελίχθηκε η σαιζόν, ειδικά μετά το “ντόρτι του Γενάρη” και τον ανηλεή πόλεμο κατά του ποδοσφαιρικού τμήματος και ακόμα περισσότερο, δεν λησμονώ το κλείσιμό της. Play offs με οριακή ενδεκάδα, παίχτες που έμειναν, στήριξαν, έβαλαν πλάτη, που λέμε. Έκανε και λάθη. Πλέον κρίσιμο η εμμονή και στοχοποίηση του Σούντγκρεν. Σήμερα που μιλάμε, ο “Ντάνι” καλείται στις αποστολές της Εθνικής Σουηδίας. Πιστώνεται, λοιπόν, το “δέσιμο των παιχτών στα δύσκολα”, νοοτροπία που συνεχίζει ως σήμερα, αλλά και το ότι οριακά θα διέπραττε ένα απ’ τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά εγκλήματα σε βάρος της γενικότερης υγείας του Συλλόγου. Αγωνιστικής και οικονομικής.
Μετά την σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, κλήθηκαν οι αποφασίζοντες να βρουν το φάρμακο. Τον τρόπο να νικά η ομάδα, να διασφαλίζει για την ακρίβεια πως δεν θα είναι “τζόγος” τα ματς, γεγονός που θα ανέβαζε ένα “κλικ” τις έως τότε προσδοκίες, που γέννησε η αυξανόμενη ποιότητα νεοφερμένων παικτών. Φάρμακο για όλα, μιλώντας για την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, είναι η νίκη. Προσωπικά μιλώντας, έχω την διάθεση και την υπομονή να δω την βελτίωση και πρόοδο του Άρη ακόμα και αν αυτό δεν γίνεται με νίκες κάποιες στιγμές, ακόμα και αν χαθούν οι στόχοι μιας χρονιάς. Η πλειοψηφία, θεωρώ πως, όχι. Άρα, με το σκεπτικό αυτό, σοφά η διοίκηση (ανα)ζήτησε την γιατρειά. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, κρίθηκε αυτό να γίνει με τον Άκη Μάντζιο στον πάγκο. Έναν προπονητή που, μεταξύ άλλων, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού μας σε ομάδα με προσωπικότητες, που ας όψεται ο Μηνάς ο… κοντός για την διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη και γνώριζε από τα αποδυτήριά μας. Η θέση του; Στόπερ. Ένας παραπάνω λόγος, για να επιτευχθεί η στόχευση. Η θωράκιση.
Σπονδυλική στήλη
Η Εθνική, του Όττο κατά πρώτο λόγο, δίδαξε τον μέσο Έλληνα πως αν μπορεί να βασιστεί κάπου η ομάδα του, η όποια ομάδα, για την επιτυχία αυτό ξεκινάει απ’ την άμυνα. Ειδικότερα, στα δικά μας μέρη, τα κιτρινόμαυρα, η πενταετής παρουσία του τεράστιου παίχτη που λέγεται Ρονάλντο Γκιάρο, δίπλα στον οποίο “έγιναν καριέρες”, βελτιώθηκε και σε μεγάλο βαθμό οφείλει την εξέλιξή του ο Αβραάμ Παπαδόπουλος για να αναφερθεί ένα όνομα τυχαίο, έδειξε πως ο βράχος, το στήριγμα για τις επιτυχίες, ξεκινάει από πίσω. Η προσθήκη ποιότητας στην (λεγόμενη και ως) “ραχοκοκαλιά”, την “σπονδυλική στήλη” της ομάδας, δηλαδή τις θέσεις “1”, “5”, “6”, “10” και “9” διασφαλίζει τα βήματα για το παραπάνω. Σηφάκης, Ναφτί, Κόκε, Κάμπορα κάποια ονόματα που συνυπήρχαν, μαζί με τον Βραζιλιάνο σε μία ομάδα που έφερε επιτυχίες. Και προσδοκίες.
Γυρνώντας τον χρόνο, στις ομάδες των Μπάγεβιτς και Κούπερ που μνημονεύονται συχνά από μας, ένα απ’ τα στοιχεία της μη εξέλιξής τους είναι φυσικά η ολιγόχρονη παραμονή και των δύο κόουτς. Απαράβατος νόμος, στο δικό μου μυαλό, για την βελτίωση, πρόοδο και εξέλιξη μιας ομάδας αποτελεί η παραμονή προπονητή σε αυτήν. Κατόπιν, η διάρκεια δουλειάς, η εμπέδωση της φιλοσοφίας του, η εκμάθηση τρόπων άμυνας ή ανάπτυξης στα δύο μέρη του γηπέδου και μετέπειτα η παράδοσή της στον επόμενο, ώστε σε ένα δουλεμένο σύνολο να βάλει τις πινελιές, το “παραπάνω”, ως αποτέλεσμα ικανοτήτων και γνώσεων στο υψηλότερο επίπεδο. Καταλήγω, μιλώντας για εκείνες τις περιόδους, στο ότι έγινε βιαστική επιλογή, ζητώντας άμεσα αποτελέσματα. Αυτά ήρθαν μεν, κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή και παρουσίες σε τελικούς, αλλά ήταν περισσότερο ως “μια ζαριά και αν κάτσει”, παρά αποτέλεσμα σχεδιασμού.
Το χόρτο είναι ωραίο
Η ομάδα, πάντα περί Άρη ο λόγος, κέρδισε στην Λαμία, με 0-1. Ανάσα βαθμολογική, καθώς έφτασε στους 11 πόντους στο άθλιο, λαμιώτικο χορτάρι. Στους αγωνιστικούς χώρους όπως έλεγαν οι προπαγανδιστές για άλλες περιπτώσεις, ταΐζοντας κατά περίσταση χόρτο, ωραίο! Εκκρεμεί η απόφαση της Ε.Π.Ο. Αυτή είναι η ανάγνωση όπως θα έπρεπε να λέγεται και να φαίνεται στον πίνακα. Τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκια ψυχολογικά, “ζακετοσκουφίστικα”, που σκοπό έχουν να μας στείλουν με το νου τους για ζουρλομανδύα. Δεν γνωρίζουν, φαίνεται, πως πήγαμε, τον πήραμε τον ντόκτορ, “τον βάλαμε στην θύρα 3”, από πριν και “δεν είχε δει ψυχιατρείο σαν κι αυτό”! Επί της ουσίας, καταλήγουμε πως είμαστε τρεις πόντους μακριά απ’ την κορυφή, δύο από “συγγενείς” και έναν πάνω από τρένα. Πράσινα!
Οι προσθήκες του καλοκαιριού, θόλωσαν το γεμάτο ενθουσιασμό μυαλό, την κρίση και την καθαρή ματιά. Το ομολογώ. Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα και δείγμα γραφής, καταλήγω στο ότι η επιλογή τους ήταν η εξής, απλή και λογική:
“Αποκτώ την ικανότητα και νοοτροπία να παίρνω βαθμούς σε έδρες απ’ την θέση 5-6 και κάτω. Το ίδιο και εντός έδρας, με τέτοιας δυναμικής ομάδες. Τι λάθος έκανα πέρυσι και πρόπερσι και έβαζα δύσκολα στην επίτευξη του στόχου, της νίκης; Συνήθως, τοποθετούσα τρίτο στόπερ στο τελευταίο κομμάτι των αγώνων. Αποδείχθηκε λάθος. Αναβαθμίζω, λοιπόν, τόσο τους κεντρικούς αμυντικούς και προσθέτω επιπλέον ικανά χαφ, ώστε να δημιουργείται η συνθήκη του να αμύνεται μεν η ομάδα, χωρίς να χάνει μέτρα δε, με αλλαγές την ώρα του αγώνα στις μπροστινές ζώνες, κέντρου και επίθεσης.
Με την προσθήκη δύναμης στην γραμμή κρούσης, θεωρητικά δυναμώνω και στοχοποιώ τα περσινά 1-0 και 0-1, ούτως ώστε να τα κερδίζω με μεγαλύτερη άνεση.”
Ανέλυσα, λοιπόν, όπως εγώ μεταφράζω το καλοκαιρινό σκεπτικό όσων είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον σταθεροποίησης, ενίσχυσης και βελτίωσης μέσω αυτής, του ποδοσφαιρικού Άρη. Το παιχνίδι που πέρασε, το διπλό στην γη του Αθανασίου Διάκου, ήταν η κατά το ήμισυ επιβράβευση των παραπάνω. Άλλο ένα παιχνίδι μέτριο, σίγουρα, επιθετικά όπου βρέθηκε όμως το γκολ και κατόπιν το αποτέλεσμα διατηρήθηκε. Το γκολ ήρθε ως αποτέλεσμα δουλειάς σε στημένα. Η ίδια φάση, κόρνερ – ίδιος παίχτης κεφαλιά σε ίδια συνθήκη, επαναλήφθηκε λίγο μετά, μάλιστα. Το αποτέλεσμα, πιο εύκολα από αντίστοιχα περσινά, χωρίς όμως το έξτρα ζητούμενο του “κλειδώματος” με ένα γκολ ακόμα και “σβησίματος” του ματς ως το τέλος του, μετέπειτα. Ένα σημείο που χρήζει βελτίωσης. Αδιαμφισβήτητα.
Ο πιο καλός ο μαθητής
Η σύγκριση, στα αθλήματα και στην ζωή, γίνεται είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα. Συγκεκριμένα, κοιτάζει κάποιος πόσο καλύτερος είναι σε σχέση με χθες ή πόσο σε σχέση με έναν χρόνο πριν, δύο κ.ο.κ. Το τελικό συμπέρασμα, προκύπτει με την λήξη κάθε περιόδου. Για τον μαθητή, πχ, αυτό γίνεται το καλοκαίρι. Κατά σύμπτωση, το ίδιο χρονικό διάστημα, πάνω – κάτω, ισχύει και για τους προπονητές. Εκεί φαίνεται πόσο και αν υπήρξε “διαβασμένος” ή όχι. Θα θεωρήσω επιτυχία της διοίκησης αν βαδίσει σε αυτή την λογική και δεν παρασυρθεί από “φωνές”. Έτυχε, μετά την νίκη μας, να ακούσω αρκετές από αυτές, συνοπαδών, στο yellowradio.gr .
Δεν παύει να είναι υγεία και ζητούμενο η πολυφωνία, κάτι που οι περισσότεροι συμφωνούμε πιστεύω. Όμως, συμβαίνει πολλές φορές να κάνουμε να φαίνονται ως ήττες οι νίκες της ομάδας μας και αυτό δεν το κατανοώ. Ειδικά όταν, σε ένα περιβάλλον έντονου ανταγωνισμού και συνεχούς “πλυσίματος μυαλών από πλυντήρια σκέψης” της εποχής, οι καραμπινάτες αποτυχίες αλλού εμφανίζονται ως “σχεδόν νίκες”. Το βράδυ της Δευτέρας που πέρασε, ένιωσα την συνθηματική ανάγκη της “επίσκεψης στον τρελογιατρό, να πάρω το τρελόχαρτο”!!
Αντί υστερόγραφου
Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο περισσότερο δυσκολότερα εξηγείς πράγματα. Είναι μέρος και του δικού σου μεγαλώματος αυτό, ως γονέας. Στάδιο της ωρίμανσης. Υπάρχουν, λοιπόν, στιγμές που κάποιες συμπεριφορές θα τις περάσεις “μπάι”, αλλά έρχονται και εκείνες κατά τις οποίες θα τα θέσεις προ των ευθυνών τους. Ενδεχομένως, θα τους επιβάλλεις και τιμωρία.
Η ομάδα είναι οικογένεια. Με μεγαλύτερα παιδιά, αλλά οικογένεια. Ένα σπίτι, με κάποιους υπεύθυνους ως προς την γαλούχηση και την πειθαρχία τους. Τα όρια. Με γνώμονα την πειθαρχία, την ισορροπία, την ίδια προσπάθεια απ’ όλους για το καλό του Συλλόγου. Οφείλουν, ανεξαιρέτως όλοι, να φροντίζουν να μην διαρραγεί η ενότητα. Κάποιες φορές, αυτό έχει κόστος και ρίσκο, όμως πρώτα μπαίνει το σήμα και η φανέλα. Στην δικιά μας φαμίλια, την κιτρινόμαυρη, κάπου σε έναν τοίχο είναι καρφωμένη μια ταμπέλα με τα λόγια, αιώνια πυξίδα νοοτροπίας, του “τάπα”:
“Πάνω απ’ όλα ο Άρης”!!
Κάντε το βίωμα. Εμπιστευτείτε, στηρίξτε!
Κείμενο – “σεντόνι”. Συγχωρέστε με, κρίθηκε αναγκαίο.
Γράφτηκε υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=pYXJ5Zl3Opc
Σάββατο, 23 Οκτωβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
