Γνώρισα πολλούς ανθρώπους στην ζωή μου, που προσπαθούσαν. Γνώρισα πολλούς, επίσης, που περίμεναν τα πράγματα να έρθουν μόνα τους.
Κάπως. Μαγικά, πες. Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και με παίχτες ή ομάδες του Άρη, που έχω παρακολουθήσει διαχρονικά, είτε δια ζώσης, στο γήπεδο, είτε απ’ την τηλεόραση. Αυτός που προσπαθεί, μαθαίνει να διδάσκεται απ’ τα λάθη του και φροντίζει να μην τα επαναλαμβάνει. Όποιος επιλέγει την τύχη, τον τζόγο, την ελάχιστη προσπάθεια, ούτε διαβάζει τις πραγματικές αιτίες, ούτε προχωράει. Ποντάρει στην στιγμή και αυτή δεν ευνοεί πάντα.
Στους πέρα κάμπους
Η μπασκετική ομάδα μας, ξεκινώντας χρονολογικά, έχανε τέσσερις πόντους στο ημίχρονο. Τότε συντονίστηκα, στις αρχές του δευτέρου μέρους. Τα μάτια μου έβλεπαν δύο ισάξιες ομάδες να αγωνίζονται, με ατομικές εξάρσεις που ανεβοκατέβαζαν την διαφορά απ’ τους -10 ως τους -6 κατά μας. Παρακολούθησα ξανά διαιτησία χαμηλής ποιότητας, χωρίς να θέλω να πω πως διαμόρφωσε συνθήκες έντονης διαμαρτυρίας, αν και έχω σοβαρές ενστάσεις για την τελευταία φάση.
Παρακολούθησα ένα περιφερειακό δίδυμο να πιάνει τα καλοκαιρινά στάνταρ και θεωρώ πως αν ήταν μισό κλικ καλύτερος ο Κέλι, θα παίρναμε το παιχνίδι. Έναν αγώνα που η ομάδα, με όσα έκανε στην τελευταία περίοδο πέταξε απ’ τα χέρια της. Ένα ματς που, με όσα έκανε ή όχι στις τρεις προηγούμενες περιόδους, δεν άξιζε να λογίζεται ως φαβορί εντός του παρκέ.
Συνεχίζεται η ίδια συνθήκη. Λάθος αποφάσεις, πάγκου και παιχτών, στα τελευταία δευτερόλεπτα. Πολλαπλό συνήθειο, κακό. Μια προσπάθεια που μένει στάσιμη καθώς, προφανώς, δεν διαβάζεται το τι συμβαίνει, το λάθος και αυτό, μοιραία, ξανασυμβαίνει. Μία επανάληψη του αγώνα του κυπέλλου, στον κάμπο πάλι. Μία “πέρα, στους πέρα κάμπους” συμπεριφορά στο τέλος. Μία επανάληψη, μία αποτυχία ανάγνωσης συνθήκης.
Ελαφρά ταξιαρχία
Ακολούθησε το ποδόσφαιρο, εκεί που ο αντίπαλος έχει το προσωνύμιο “ελαφρά ταξιαρχία”, αλλά η δικιά μας ταξιαρχία αποδείχθηκε τέτοια. Πάντα απορούσα με το γιατί, σε ένα παιχνίδι που “δείχνει” στον παρατηρητή το “πού πάει”, δεν μπαίνουν εντάσεις νωρίτερα, παρά μόνο στο φινάλε. Αν εξαιρέσεις το διάστημα 36′-45′ και τις καθυστερήσεις η ομάδα έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε ο Απόλλων. Δηλαδή, τα ζώα μου αργά, σε σκέψεις και αποφάσεις. Ένας ρυθμός κουτί σε ό,τι ζητούσε ο γηπεδούχος. Ένας Απόλλων που φέτος πήρε 2 βαθμούς απ’ τον Άρη, σε σύνολο 6. Ένας Άρης με τέσσερις χαμένους βαθμούς, αντίστοιχα, παρακαταθήκη που τον καθιστά αουτσάιντερ, σήμερα που μιλάμε, μέσα Ιανουαρίου, για την Ευρώπη μέσω πρωταθλήματος. Αυτό, με την προϋπόθεση να πάρει πίσω τους έξι κλεμμένους βαθμούς. Αν αυτοί δεν επιστραφούν, η Τρίπολη και ο Ο.Φ.Η. είναι ήδη πιο πάνω, σίγουρα πιο φορμαρισμένοι και τίθεται ο στόχος της εισόδου στα πλέι-οφ υπό αμφισβήτηση.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Τα πράγματα μεταβάλλονται, αλλάζουν. Δύο νίκες δικές σου, δύο γκέλες του άλλου αρκούν. Αυτό, όμως, διεκδικείται. Χτες, Σάββατο, στην Ριζούπολη ο Άρης δεν έδειξε να διεκδικεί. Δεν γίνεται περί αδιαφορίας ο λόγος, όμως δεν δικαιολογείται η προσέγγιση πάγκου και παιχτών με το σκεπτικό πως “είμαι ανώτερος, θα έρθει κάπως το γκολ και η νίκη”. Πιθανώς, αυτό να συνδυάζεται με ένα ντεφορμάρισμα κομβικών παικτών. Ένα παραπάνω για να καλύψεις με πάθος την διαφαινόμενη “κοιλιά”. Με σουτ, με πίεση μέσω ποιότητας και κατοχής.
Εν κατακλείδι, όταν σε σχέση με πέρσι έχουμε -8 στα παιχνίδια με Ο.Φ.Η. και Απόλλωνα, εντός – εκτός και σε αυτά προσθέσεις τους -6 βγάζεις την βαθμολογική πραγματικότητα. Με αυτήν καλείσαι να πορευτείς, να την μελετήσεις καλά, να την “διαβάσεις”. Αλλιώς, μένεις μετεξεταστέος.
Προβλέπειν
Στο κάδρο, για το ποδοσφαιρικό τμήμα, μπαίνει και η διοίκηση, με τις ευθύνες της. Έχουμε πει πάλι για την ικανότητα να προβλέπεις εξελίξεις. Ελάχιστοι από εμάς αμφισβητούν τις προθέσεις και τις πράξεις που έχουν βελτιώσει τον Σύλλογο. Η κριτική, όμως, επιβάλλεται. Οι λάθος επιλογές πληρώνονται και αυτό σε εμάς συνεχίζει να συμβαίνει, είτε αφορά σε μη θωράκιση που επιφέρει υποθέσεις που σέρνονται δύο και πλέον χρόνια, βλέπε μεταγραφές και βαθμούς, είτε αφορά σε λάθος κινήσεις που βαραίνουν πορτοφόλι και ρόστερ.
Υπάρχει κι εδώ μία λάθος ή καθόλου ανάγνωση των συνθηκών. Συμβαίνει, αρκεί να μην παρατάς το “βιβλίο”, τα “φορτώνεις στον κόκκορα” και μένεις αδιάβαστος. Η μάχη είναι πολλαπλή, συνεχής και φυσικά η νοοτροπία και σκέψη πως τελειώνουν στόχοι απ’ τον βαρύ χειμώνα, (πρέπει να) ανήκει στο μακρινό παρελθόν, ενός άλλου Άρη.
Αντί επιλόγου
Ο Τζερεμάια Μάσεϊ είχε πει βαριά κουβέντα, τέτοια που αρμόζει σε βέρο Αρειανάκι. “Ταβάνι μας ο ουρανός”! Αυτή η νοοτροπία οφείλει να διέπει κάθε κύτταρο των ομάδων μας, παντού και αυτό να μεταφράζεται σε αγωνιστική συμπεριφορά και αποτελέσματα. Έρχονται κρίσιμα παιχνίδια, παντού. Μεσοβδόμαδα, Σαββατοκύριακο, καπάκι την επόμενη εβδομάδα. Στόχοι που, κανένας τους, δεν υπάρχει περιθώριο να θεωρούνται χαμένοι, όσο πίσω και να μένεις, φαινομενικά. Καλείται ο Άρης να μελετήσει, να πεισμώσει, να συντονιστεί και να δράσει πάνω σε αυτό το σκεπτικό. Τότε, τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=EosjNsw14Xg
Κυριακή, 16 Ιανουαρίου 2022
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
