“Θα ήθελα μάλλον να θυμηθώ ότι έγραψα κάτι που ήταν ενοχλητικό ή προσβλητικό, από το να ξεχάσω ότι έγραψα κάτι άκαμπτο και ήπιο”
Μερικοί από τους παλιούς στίχους του Nick Cave ίσως δεν ακούγονται ιδιαίτερα καλά σήμερα για κάποιους. Και στο τελευταίο τεύχος του ενημερωτικού δελτίου του Red Hand Files, το οποίο χρησιμοποιεί εδώ και λίγο καιρό για να απαντήσει σε ερωτήσεις από τους οπαδούς του, ασχολείται με το θέμα του τι πρέπει να κάνει με αυτούς τους παλιούς στίχους.
Αυτές οι τελευταίες συζητήσεις είναι το αποτέλεσμα μιας ερώτησης από έναν Ιρλανδό οπαδό, τον Gavin. “Αισθάνεσαι ποτέ την ανάγκη να αλλάξεις στίχους, όταν παίζεις ζωντανά, όπως για παράδειγμα “ένα σκυλάκι σε κορσέ φαλαινών που σέρνει το πουλί του πάνω στο μάγουλο μου”; ρωτάει. “Ή είστε ευτυχής να διατηρήσετε τους στίχους σαν ένα προϊόν της εποχής του και να σεβαστείτε το αρχικό περιεχόμενο;”
Η απάντηση του Cave είναι η τελευταία επιλογή. “Τι τραγουδοποιός θα μπορούσε να είχε προβλέψει πριν από τριάντα χρόνια ότι το μέλλον θα χάσει την αίσθηση του χιούμορ, την αίσθηση του παιχνιδιού, την αίσθηση του περιβάλλοντος, της απόχρωσης και της ειρωνείας και θα πέσει στα χέρια μιας μάζας ανθρώπων που είναι μόνιμα προσβεβλημένοι”; ρωτάει.
“Ίσως οι συγγραφείς έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα λόγια μας – μπορώ να το κάνω αυτό και ίσως να συμφωνώ – ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να κατηγορούμε τα ίδια τα τραγούδια”, συνεχίζει ο Cave. “Όπως και οι ατέλειες που μπορεί να είναι, οι ψυχές των τραγουδιών πρέπει να προστατεύονται με κάθε κόστος. Πρέπει να τους επιτρέπεται να υφίστανται με όλη τους την ανώμαλη φρίκη, απαράμιλλη από τους αυταρχικούς υποστηρικτές του αθώου, έστω κι αν είναι μια ένδειξη ότι ο κόσμος έχει κινηθεί προς έναν καλύτερο, πιο δίκαιο και πιο ευαίσθητο χώρο”.
Διαβάστε την πλήρη απάντηση του Cave παρακάτω.
“Αγαπητέ Gavin,
Αυτές τις μέρες, μερικά από τα τραγούδια μου αισθάνονται λίγο νευρικά. Είναι σαν τα παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα στην σχολική αίθουσα, μόνο για να τους πει ότι όλοι μαζί είχαν κάποια αποκρουστική σωματική παραμόρφωση. Οι μικρές καρδιές τους βυθίζονται και βρέχουν τα παντελόνια τους. Αφήνουν την παιδική χαρά να καίει με ντροπή, όπως ένα περιφρονητικό, κατακριτέο μέλλον περιστρέφεται εναντίον του.
Αλλά τι τραγουδοποιός θα μπορούσε να είχε προβλέψει πριν από τριάντα χρόνια ότι το μέλλον θα έχανε την αίσθηση του χιούμορ, την αίσθηση του παιχνιδιού, την αίσθηση του περιβάλλοντος, της απόχρωσης και της ειρωνείας και θα πέσει στα χέρια μιας μάζας ανθρώπων που είναι μόνιμα προσβεβλημένοι; Πώς θα έπρεπε να το ξέρουμε;
Ίσως οι συγγραφείς θα έπρεπε να ήμασταν πιο προσεκτικοί με τα λόγια μας – μπορώ να το κάνω αυτό και ίσως να συμφωνώ – ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να κατηγορούμε τα ίδια τα τραγούδια.
Τα τραγούδια είναι θεϊκοί οργανισμοί. Έχουν την ακεραιότητά τους. Καθώς είναι ελαττωματικές, οι ψυχές των τραγουδιών πρέπει να προστατεύονται με κάθε κόστος. Πρέπει να τους επιτρέπεται να υφίστανται με όλη τους την ανώμαλη φρίκη, χωρίς να υπονομεύονται από αυτούς τους αυταρχικούς υποστηρικτές του αθώου, έστω κι αν δείχνουν ότι ο κόσμος έχει κινηθεί προς έναν καλύτερο, πιο δίκαιο και πιο ευαίσθητο χώρο.
Εάν πρέπει να δοθεί τιμωρία, τιμωρήστε τους δημιουργούς, όχι τα τραγούδια. Μπορούμε να το χειριστούμε. Θα ήθελα μάλλον να θυμηθώ ότι έγραψα κάτι που ήταν ενοχλητικό ή προσβλητικό, από το να ξεχάσω ότι έγραψα κάτι άκαμπτο και ήπιο.
Με αγάπη, Nick”
