Μέχρι πότε θα έχει μόνο ο κόσμος τη νοοτροπία μίας μεγάλης ομάδας;
Ο Άρης συνετρίβη χθες (16/2) στη Λιβαδειά με 4-1 στο πλαίσιο της 23ης αγωνιστικής της Stoiximan Super League.
Οι «κιτρινόμαυροι» παρουσίασαν τις γνωστές παθογένειες και δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν πνευματικά σε ακόμα ένα παιχνίδι που είχε το πρέπει της νίκης πάνω του.
Μπήκαν νωθρά στον αγωνιστικό χώρο, είχαν την μπάλα στα πόδια τους, αλλά δεν μπορούσαν να φτάσουν σε κάποια αξιόλογη τελική προσπάθεια και το μυαλό τους φαινόταν κολλημένο και χωρίς φαντασία, όταν έφταναν έξω από την αντίπαλη περιοχή.
Από την άλλη υπήρχε μία ομάδα με σαφές πλάνο, «χτύπησε», όταν έδωσε ο προπονητής της το σύνθημα της αντεπίθεσης, με τις αλλαγές του στο ημίχρονο και πήρε μία πανάξια νίκη.
Στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών της διακρινόταν το πάθος για τη νίκη, ενώ σε αυτά των παικτών του Άρη υπήρχε ένα κενό, ένας εκνευρισμός. Έλλειπε η σπίθα που θεωρούνταν απαραίτητη, για να έρθει η νίκη σε μία έδρα που δεν είναι και από τις αγαπημένες του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Ο κόσμος ήρθε στη Λιβαδειά, εξάντλησε δύο φορές τα διαθέσιμα εισιτήρια αναγκάζοντας τη διοίκηση των γηπεδούχων να εκδώσει και άλλα και δε σταμάτησε να τραγουδάει μέσα στη βροχή.
Η ομάδα, όμως, του χάρισε για άλλη μία φορά το πικρό ποτήρι μίας αποτυχίας και κάπως έτσι θα γυρίσει στο σπίτι του γνωρίζοντας πως η τέταρτη θέση έχει ουσιαστικά χαθεί.
Κάθε χρόνο, το ποδοσφαιρικό τμήμα δείχνει να μην μπορεί να διαχειριστεί συνθήκες πίεσης που το «πρέπει» υπερτερεί. Κάτι συμβαίνει και οι παίκτες δεν μπορούν να παρουσιάσουν αυτό που μπορούν σε τέτοιες καταστάσεις και ο κόσμος πάντα φεύγει απογοητευμένος.
Οφείλει να γίνει μέσα στο τμήμα αυτοκριτική, να βρεθούν τα στοιχεία που δημιουργούν τις παθογένειες τόσων χρόνων και να εξαλειφθούν. Οι φίλοι της ομάδας έχουν αρχίσει να κουράζονται να βλέπουν τόσα χρόνια μία ομάδα η οποία λυγίζει σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται, για να αποδείξει ότι είναι τόσο μεγάλη όσο ο λαός που την ακολουθά.
