Στο ποδόσφαιρο, όταν ζητάς την συνεχή πρόοδο, πρέπει να μάθεις να προσπερνάς άσχημα αποτελέσματα, ανεξάρτητα απ’ το πώς διαμορφώθηκαν.
Σωστότερα; Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, όπως της περασμένης Κυριακής, είσαι υποχρεωμένος να ψάχνεις τις αγωνιστικές αιτίες, τα λάθη που έγιναν σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Μόνο η διόρθωση και η πίστη στο πλάνο θα φέρει την βελτίωση. Όταν διαπιστώσω πως ο Άρης βαδίζει σε αυτή την λογική, θα έχω το αίσθημα της βεβαιότητας για τον σωστό δρόμο. Έναν δρόμο που βαδίζεις αποφασιστικά, αλλά που μαθαίνεις να βρίσκεις με τον νου καθαρό…
Ο δρόμος της αυτοκριτικής
Κάποιες φορές, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενός αγώνα, ειδικά ντέρμπι με όσα αυτό περιέχει, όπως οι εντάσεις του, δεν σου επιτρέπει να κοιτάξεις καθαρά το αγωνιστικό σκέλος. Σε ό,τι το αφορά, κάποια πράγματα που παρατηρήσαμε, είναι σημαντικό να καταγραφούν.
Ο αγώνας με την Α.Ε.Κ. χωρίζεται σε ένα κακό τμήμα και τρία καλά. Τόση ήταν περίπου η αναλογία που δίνει κάποιος σε σχέση με την αγωνιστική συμπεριφορά και νοοτροπία του Άρη. Το πρώτα 20 λεπτά, αποτέλεσαν το “κακό” κομμάτι. Άσχετα με το γεγονός πως το γκολ ήρθε σε σημείο που επέρχονταν η ισορροπία, προηγήθηκε ένα διάστημα που η άμυνα βρέθηκε εκτεθειμένη σε αρκετές περιπτώσεις. Αυτό ήταν αποτέλεσμα συνολικής, λανθασμένης, αμυντικής συμπεριφοράς. Ήταν αποτέλεσμα και μη ταιριαστών, κατ’ εμέ, επιλογών σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα και τον σχηματισμό τους στην αρχική ενδεκάδα. Νομίζω πως η “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει” προσέγγιση από τον προπονητή, δεν δικαιώθηκε. Παρόλα αυτά, με τις παρεμβάσεις του στην διάρκεια, βοήθησε στην αλλαγή προσώπου, προς το καλύτερο, για την υπόλοιπη διάρκεια του παιχνιδιού.
Η αντίπαλος στόχευε στην δεξιά μας πλευρά και έβρισκε, μέσω γρήγορων εναλλαγών, τον τρόπο να φτάνει επικίνδυνα σχεδόν απέναντι απ’ το τέρμα μας. Αξίζει να σημειωθεί πως επισημάνθηκε από εδώ η παρόμοια προσέγγιση του πρώτου τέταρτου του εντός αγώνα με τον Παναιτωλικό, που προηγήθηκε. Κινδυνέψαμε σε συνθήκη άμυνας και λαθών κι εκεί. Απλά, η μη ικανότητα αντιπάλων επιθετικών και η συνέχεια του αγώνα, αυτή της πλήρους κυριαρχίας, λειτούργησε εν μέρει ως παραμορφωτικός καθρέφτης.
Η επιλογή της τριάδας πίσω απ’ το φορ στο Ο.Α.Κ.Α., δημιούργησε ένα μεγάλο κενό ανάμεσα στους κεντρικούς μέσους μας σε σχέση με την γραμμή κρούσης και το κέντρο “χάθηκε” κατά το κοινώς λεγόμενο. Δίδαγμα πως κάθε επόμενο παιχνίδι έχει άλλες ιδιαιτερότητες. Η έπαρση της γηπεδούχου μετά το 2-0, τα προπονητικά λάθη του Γιαννίκη και η παραμονή στο πλάνο των παιχτών μας, σε συνδυασμό με την ένταση στις ενέργειές τους, καθώς και οι σωστές παρεμβάσεις του πάγκου, συνέβαλαν στο να αλλάξει η εικόνα. Ειδικά απ’ την αποβολή και μετά, μιλάμε για απόλυτη κυριαρχία. Διπλή η μετάφραση. Ικανοποίηση και πληρότητα απ’ την συμπεριφορά, προβληματισμός για την αναποτελεσματικότητα. Άδικο αποτέλεσμα. Μέρος του παιχνιδιού και αυτό, όμως.
Ο δρόμος της νίκης
Εσκεμμένα επιλέγω να μην γίνει καμία νύξη στα χιλιοειπωμένα αυτών των ημερών. Είναι δύσκολο για την νοοτροπία μου, όντας γαλουχημένος στην ελληνική πραγματικότητα, το να αλλάζω οπτική και αντιμετώπιση, όμως όταν ζητάω απ’ την ομάδα, απ’ τον Άρη, να αντιδρά και να μην στέκεται παραπάνω απ’ όσο πρέπει στο παρελθόν, οφείλω πρώτος εγώ να το κάνω. Ένας από τους πλέον ύπουλους εχθρούς ενός συνόλου είναι η δημιουργία άλλοθι, όσο κι αν αυτό βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Φέρνει υποσυνείδητη δικαιολογία, χαλαρότητα, λανθασμένη συμπεριφορά. Θα έπρεπε απ’ την Κυριακή το βράδυ να γυρίσει η σελίδα, με προτροπή της ίδιας της ομάδας.
Συμφωνούμε πως δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. Και ούτε πρόκειται. Οι ορισμοί της Πέμπτης είναι τρανταχτό παράδειγμα. Όταν, όμως, το μυαλό θολώνει τότε χάνει τον στόχο, την ουσία. Αυτός, στον Βόλο, είναι η επιστροφή στις νίκες. Ένα απαραίτητο τρίποντο που θα μεταφραστεί σε 11 πόντους, δηλαδή 17 εντός γηπέδου. Ακολουθεί διακοπή λόγω Εθνικών. Η ηρεμία που φέρνει μία νίκη, άλλο ένα ζητούμενο.
Θα ήθελα να ακούσω πως η διοίκηση, στην διακοπή ανάμεσα στα “Νουπουσού (!) Βόλος – Π.Α.Σ. Γιάννενα” ματς, είναι στην τελική ευθεία συμφωνίας με δύο παίχτες, για παράδειγμα. Με τόσα ανοιχτά μέτωπα, λησμονούμε πως ο Ιανουάριος έχει Κόπα Άφρικα. Αυτό ερμηνεύεται ως εξής:
Καμαρά, Μπαντού και πιθανόν Λούμορ εκτός για μισό και παραπάνω μήνα. Κι αν στην θέση του Εντιαγέ υπάρχουν διαθέσιμες εναλλακτικές, στην θέση “9” μένει μόνο ο Μάνος, καθώς ο Μήτρογλου έχει δείξει πως δεν λειτουργεί υπεύθυνα και ο Λόπεθ έρχεται από πολύμηνη απουσία.
Ο δρόμος της εξέλιξης
Επειδή το ζήτημα θα απασχολήσει δημοσιογράφους μας, τώρα θεωρώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφερθεί. Αν έχουμε διδαχθεί απ’ το παρελθόν, οι νέοι παίκτες πρέπει να χτυπάνε πόρτα ενδεκάδας στο ματς της Λεωφόρου, το πρώτο της χρονιάς, στις αρχές Γενάρη.
Η αγωνιστική που έπεται του Βόλου, εντός έδρας, είναι σε δύο βδομάδες, στις 20 Νοεμβρίου, Σάββατο απόγευμα. Είναι καθήκον όλων όσων λειτουργούν τα του Συλλόγου, να δημιουργηθεί η συνθήκη του να περιμένουμε με ηρεμία και θετική ανυπομονησία εκείνο το παιχνίδι και την μαζική μας στήριξη και παρουσία στις κερκίδες του Κλεάνθης Βικελίδης.
Η ομάδα δεν “χρωστάει απαντήσεις” και διάφορα παρόμοια. Ο Άρης πρέπει να συνεχίσει τον δρόμο της εξέλιξης, κρατώντας τα πολύ καλά στοιχεία που απέδειξε πως διαθέτει και καλείται να τα καταθέσει εκ νέου στο Πανθεσσαλικό. Με δουλειά, βελτίωση στις αδυναμίες και συγκέντρωση, οφείλει να προχωρήσει. Με καθαρό μυαλό, σε δρόμους που κάποιες φορές θα έχουν ονόματα έτοιμα να βάλουν εμπόδια, κάποιες άλλες όχι, καθώς το μόνο εμπόδιο θα είναι η δικιά μας φιλοσοφία και νοοτροπία.
Αυτή είναι η μόνη απάντηση. Η αγωνιστική, σταδιακή επιβολή. Τα υπόλοιπα, μαζί με ένα μάθημα ιστορίας γεροί να είμαστε, την άλλη εβδομάδα. Προέχει το τώρα, το ματς αυτό, η νίκη.
Μόνο Άρης. Πάνω απ’ όλα ο Άρης!
Τα παραπάνω, γράφτηκαν υπό τους ήχους δρόμων. Χωρίς όνομα… https://m.youtube.com/watch?v=5jjIpvmfxlY
Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2022
Κίτρινο Βέλος
Never give up
