Με ρωτάς για τη μουσική… Η μουσική, λοιπόν, είναι μυστήριο τρένο, μερικές φορές θέλει προσπάθεια για να την καταλάβεις, αλλά τελικά θα σε συναρπάσει – είτε την ακούς είτε την παίζεις.
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (με λίγη βοήθεια από τον… J.J.)
Η μουσική είναι μαγεία και η μαγεία δεν είναι κάτι που την πετυχαίνεις πάντα, ωστόσο προσπαθείς – βάζεις τα δυνατά σου. Οι ιδέες, άλλοτε σου κάθονται άλλοτε όχι. Όμως έτσι συμβαίνει με όλους τους μουσικούς…
Αν θες την αλήθεια, είχα κατακλέψει σχεδόν όποιον είχε πιάσει κιθάρα στα χέρια του. Η μουσική είναι ένα παρατεταμένο και ανεξόφλητο δάνειο – όλοι δανειζόμαστε ο ένας από τον άλλο και αυτό το χαρακτηρίζουν νόμιμη κλοπή. Όλοι σερβίρουμε πράγματα μεταξύ μας κι αυτό είναι το ωραίο με τους μουσικούς. Μπορεί να περάσεις μια περίοδο που ο εγωισμός σου να είναι μεγαλύτερος από το Έβερεστ, αλλά αν έχεις την τύχη να ζήσεις αρκετά ζεις αρκετά, συνειδητοποιείς τελικά ότι κανείς μας δεν επινόησε τίποτα. Η μουσική είναι μουσική, υπάρχουν πολλές νότες και άπειρες συγχορδίες. Αν άκουγα κάτι στο ραδιόφωνο είτε το δανειζόμουν είτε τρύπωνε ασυνείδητα στο μυαλό μου και κάποια στιγμή το εκμεταλλευόμουν σαν δική μου ιδέα.
Θα έχεις, φαντάζομαι, ακούσει το «After Midnight». Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά στην ουσία είμαι εγώ που μιμούμαι τους Beatles στο «We Can Work It Out». Τόσο απλά. Στα νιάτα μου πάντως άκουσα πολύ jazz, country, R&B και rock ‘n’ roll κι αυτές οι επιρροές τσιτσίριζαν μέσα στην γκλάβα μου κάθε φορά που καθόμουν να γράψω ένα τραγούδι. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω…
Ανέκαθεν, πολύ πριν τινάξω τα πέταλα, είχα την εντύπωση ότι ο κόσμος θα με θυμάται για τα τραγούδια μου και όχι για τη φάτσα μου. Βλέπεις, ήμουν κυρίως συνθέτης παρά τραγουδιστής. Πάντα ντρεπόμουν για τη φωνή μου. Ήταν απαίσια αλλά ευτυχώς κανείς δεν μου το είπε όσο ζούσα, τουλάχιστον όχι κατάμουτρα. Μπορεί κάποτε, κάπου, κάποιοι μεθυσμένοι σε κάποιο κωλόμπαρο έξω από την Τούλσα. Αν πάντως μπορούσα να το αποφύγω, δεν θα έβγαζα κιχ. Είχα, βλέπεις, πρόβλημα στις ψηλές, μου έλειπε αυτό που λένε «εύρος φωνής». Κι αν θες τη γνώμη μου, δεν έκανα ούτε για το χειρότερο κωλοχανείο της Οκλαχόμα, αλλά τελικά φαίνεται πως κουτσά στραβά τα κατάφερα μανιπουλάροντας τον ήχο, οπότε δεν καταλάβαινες εύκολα ότι στην πραγματικότητα δεν ήμουν τόσο καλός. Τόσο απλά…
Ο μουσικός που με έκανε πάντα να ανατριχιάζω ήταν ο Scotty Moore, ο κιθαρίστας του Elvis αλλά εκείνος που με ξετρέλανε ήταν ο Clarence «Gatemouth» Carter, όταν τον άκουσα να παίζει το «Okie Dokie Stomp» σ’ ένα κλαμπάκι γύρω στο ’58. Μου έπεσαν τα δόντια, σου λέω! Ήταν από τις στιγμές που χαράζονται στη μνήμη σου ανεξίτηλα και προβάλλονται σαν κινηματογράφος στο μυαλό σου μέχρι να τα κακαρώσεις. Η μαγεία που σου έλεγα στην αρχή…
Μπορεί να έπαιζα κιθάρα και να τραγουδούσα, αλλά το ψωμάκι μου και το νοίκι μου τα έβγαζα κυρίως γράφοντας τραγούδια. Πόσο κολακευόμουν (ακόμα κολακεύομαι) όταν άκουγα κάποιον να διασκευάζει ένα κομμάτι μου! Ακόμα κι αν το έλεγε χάλια. Χώρια που κάθε φορά έσταζε κάμποσο παραδάκι. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να είσαι διάσημος για να πείσεις άλλους να ηχογραφήσουν τραγούδια σου. Και ποιοι δεν με τίμησαν!
Ο Bill Wyman, οι Lynyrd Skynyrd (πριν τους κουτσουρέψει η μαύρη μοίρα), ο Eric (επανειλημμένα – φτιάξαμε κι ένα άλμπουμ παρέα), ο Waylon, ο Cash, o Garcia, o Petty, o Beefheart, o Ferry – ένα σωρό νιοί και γεροξεκούτηδες, ακόμα κι εκείνοι οι μυστήριοι Βρετανοί, οι Wire! Οι δικοί μου ήρωες πάντως παρέμειναν οι ίδιοι: Charlie Parker, Gatemouth, Chuck Berry, Mose Allison… Ο αγαπημένος μου δίσκος ήταν (και είναι) το Rubber Soul των Beatles – το «We Can Work It Out» είναι για μένα τραγούδι ζωής. Μ’ άρεσαν ο Dylan και ο Randy Newman, δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα να τους «κλέψω». Τόσο απλά…
Τώρα που μ’ έχει φάει το μαύρο χώμα, σκέφτομαι πως το μόνο που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου ήταν να παίζω blues. Δηλαδή, εγώ blues έπαιζα, αλλά σε όποιον το έλεγα χασκογελούσε και άναβε τσιγάρο. Και κάθε φορά που έπιανα την κιθάρα στα χέρια μου, αισθανόμουν ξανά σαν εικοσάρης. Και πάντα πίστευα ότι το πιο δύσκολο είναι να παίζεις απλές μουσικές φόρμες. Ιδίως αν είσαι δεινός κιθαρίστας – που εγώ δεν ήμουν. Κι αν θες να μιλήσω ωμά, πάρε τους δίσκους μου ανάποδα, από τον τελευταίο μέχρι τον πρώτο και θα διαπιστώσεις ότι η μουσική είναι η ίδια, οι στίχοι είναι που διαφέρουν. Τώρα όλοι μιλούν για το «ιδιαίτερο παίξιμο του Cale». Και πάλι, οι στίχοι έρχονταν σχεδόν πάντα δεύτεροι. «Έπαιζα» τη μουσική στο μυαλό μου, έγραφα το τραγούδι κι έπειτα κότσαρα από πάνω τους στίχους.
Άσχετο: Ήμουν τόσο ακοινώνητος που για δέκα χρόνια δεν είχα τηλέφωνο…
Τόσο απλά…
ΠΗΓΗ: www.merlins.gr
