Ιερολοχίτες: “Να μην μείνουμε στα λόγια, αυτοκριτική και πράξεις… Μετά τον Άλκη, ο Μιχάλης…”

Ο σύνδεσμος φίλων Άρη “Ιερολοχίτες” με μακροσκελή ανακοίνωσή του αναφέρεται στα τελευταία γεγονότα και τη δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ.

Όπως αναφέρει:

18 μήνες μετά τον Άλκη, ο Μιχάλης.
Δε θα είναι, μάλλον, ο τελευταίος.

Γιατί, για να μιλάμε καθαρά, όσοι έχουμε μεγαλώσει στους συνδέσμους, τους δρόμους και τα πέταλα, και βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, ξέρουμε πως είναι θέμα χρόνου να υπάρξει κι άλλος νεκρός, όταν αυτός “ξεχαστεί”. Και θα ξαναυπάρξει, όσο δεν κάνουμε κάτι μέχρι να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.

Όσο φοβόμαστε να μιλήσουμε ή αδιαφορούμε, και δίνουμε αξία σε ανθρώπους με βάση το πόσους έχουν μαχαιρώσει ή προσπαθούμε να χτίσουμε “φιλίες” με άλλους οπαδούς με βασικό κριτήριο το αν μετράνε. Όσο αφήνουμε τον οπαδισμό να μετατρέπεται από αγνή και ανιδιοτελής αγάπη για την ομάδα, σε όχημα για δουλειές και ανέλιξη…

Τα οπαδικά σκηνικά θυμίζουν όλο και λιγότερο “μπάχαλα”, όλο και περισσότερο επιθέσεις μεταξύ “στρατών”. Δεν υπάρχει πλέον το κάποιες μέρες θα τους πάρουμε, κάποιες θα “το χάσουμε”. Στην εποχή του βίντεο και του ίντερνετ, στην εποχή που έχουμε ξεχάσει να βρισκόμαστε μέσα στο ίδιο γήπεδο απέναντι σε αντιπάλους οπαδούς (κι αν το καταφέρουμε χωρίς μπάτσους, κάποια τζιμάνια το βαφτίζουν αλλαξοκωλιά), και που βασικά οι κάτω των 30 δεν το έζησαν και ποτέ, η ήττα δεν υπάρχει πλέον σαν ενδεχόμενο, και τα μέσα άσκησης βίας αναβαθμίζονται συνεχώς.

Από τύχη δεν έχουν χάσει τη ζωή τους πόσοι ακόμη άνθρωποι, που απλά έτυχε να τη φάνε μερικά εκατοστά μακριά από κάποιο ζωτικό όργανο ή μια αρτηρία. Και τα περιστατικά ξεχνιούνται, και “η ζωή συνεχίζεται”… Χιλιάδες κόσμος φωνάζει συνθήματα για νικηφόρα σκηνικά, και νιώθει ότι μεγαλώνουν τ’αρχίδια του με τα ρίσκα ή τις “νίκες” που παίρνουν κάποιοι άλλοι, με τους οποίους στην τελική παίζει να τον ενώνουν ελάχιστα πέρα από την ομάδα.

Κι όταν συμβεί το μοιραίο οι πάντες ξαφνικά σοκάρονται. Θυμούνται να καταδικάσουν ή να μιλήσουν για τη βία (μέσα σε μια κοινωνία που δεν έχει βγει ποτέ από μια παρατεταμένη κρίση, και στρέφεται όλο και πιο πολύ στη βία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό), και έχουν άποψη για πράγματα που τα γνωρίζουν μόνο από το ίντερνετ, αδιαφορώντας για το ότι δεν τα επηρεάζουν καθόλου μέσα από αυτό…
Ή κάποιοι άλλοι βγάζουμε ανακοινώσεις και πανό, χωρίς όμως να μας ταρακουνήσει τόσο το πώς φτάσαμε να θρηνούμε δικά μας παιδιά “στο όνομα των ομάδων”, ώστε να ξεπεράσουμε τα λόγια και να κάνουμε κάτι ριζικό γι’αυτό.

Το τι λέμε και τι κάνουμε εμείς οι οπαδοί έχει μεγάλη σημασία, γιατί άσχετα από τις προφανείς ευθύνες κράτους, αστυνομίας, παραγόντων-παε, οικονομικού-κοινωνικού συστήματος, κτλ, και τις ρίζες του προβλήματος, εμείς είμαστε οι βασικοί εμπλεκόμενοι σε αυτή την κατάσταση.
Όπως φάνηκε, το ζήτημα δε λύνεται με ηλίθιες απαγορεύσεις (θα συνέβαινε άραγε το ίδιο αν έβγαινε κανονική εκδρομή, όπου θα ήταν πολύ πιο ελεγχόμενος ο κόσμος;…).

Κι ούτε το θέμα είναι το γιατί άφησαν οι μπάτσοι τους Κροάτες να φτάσουν στην Αθήνα, λες και η λύση σε μια χώρα που έχει προσλάβει πάνω από 50.000 μπάτσους, είναι να μην ταξιδεύει κόσμος και να παίζεται ποδόσφαιρο με άδειες κερκίδες για να μη γίνουν επεισόδια, ή λες και δεν μπορούμε να πηγαίνουμε αλλιώς στο γήπεδο και τους χρειαζόμαστε όλους αυτούς για να μην έχουμε νεκρούς.
Όντας λοιπόν τόσο οι υπεύθυνοι για την κατρακύλα του οπαδικού “κινήματος”, όσο και αυτοί που επηρεαζόμαστε παράλληλα από αυτήν, οι οπαδοί είμαστε οι μόνοι που μπορούμε και πρέπει να την αλλάξουμε πραγματικά.

Γιατί όχι ρε μ@#άκες, η ζωή δε συνεχίζεται.

Ούτε για το Μιχάλη, ούτε για τον Άλκη, ούτε για τους δικούς τους ανθρώπους…
Γιατί ο Μιχάλης δεν “έφυγε” από κάποια ασθένεια, αλλά δολοφονήθηκε.
ΑΡΚΕΤΑ.

Γιατί όσο δεν μιλάμε, αλλά κυρίως όσο δεν κάνουμε τα λόγια πράξεις, τόσο θα κλάψουν κι άλλες μάνες.

Χθες μπορεί να ήταν από τους σκατάνθρωπους οπαδούς της Ντιναμό που είναι σε μεγάλο βαθμό (φιλο)ναζί (όπως και οι φίλοι τους από το Κίεβο που παίζουμε μεθαύριο), όταν όμως τα πιτσιρίκια πηγαίνουν στο γήπεδο κουβαλώντας μαχαίρια αντί για κασκόλ της ομάδας τους, όταν αυτές οι συνήθειες γίνονται αποδεκτές ή καλλιεργούνται αντί να κόβονται, καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ απ’ότι παρουσιάζεται.

Και συντομα, σε 5, 10 ή 40 μήνες, εμείς θα ξανακάνουμε τα ίδια υποκριτικά ή ανέξοδα σχόλια.

Εκτός κι αν αποφασίσουμε να πάρουμε το δύσκολο δρόμο. Αν αναγνωρίσουμε ο καθένας τα κακώς κείμενα στο δικό του πέταλο, προσπαθήσουμε πρώτα εκεί, και στη συνέχεια βρούμε τον τρόπο να δημιουργήσουμε μια απαραίτητη -στοιχειώδη, έστω- συνεννόηση και συντονισμένη δράση με οργανωμένους οπαδούς από όλες τις ομάδες, που αντιλαμβάνονται τις ίδιες παθογένειες, αντί να δείχνουμε μια ζωή με το δάχτυλο τους άλλους

Ενάμιση χρόνο πριν γράφαμε πως “προέχει μια αυτοκριτική για το τι θα μπορούμε όλοι να κάνουμε για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, (…) και προέχουν κυρίως δεσμεύσεις για το τι κάνουμε από’δώ και πέρα· για να μη μείνουμε μόνο στα λόγια, τις ευχές και τους αφορισμούς…”
Από εμάς εξαρτάται αν θα αναγκαστούμε να γράψουμε κάτι αντίστοιχο και στο μέλλον.
Τα βαθιά μας συλλυπητήρια στους ανθρώπους που αγαπούσαν το Μιχάλη, και πονάνε όσο κανείς άλλος αυτή τη στιγμή…
Καλό παράδεισο.

Μόνο ΑΝ το πάρουμε απόφαση οι οπαδοί, θα είσαι αφορμή για αλλαγή.

Σ.Φ. ΑΡΗ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ 1970

ΥΓ. “Αν ο Άλκης δεν άφηνε την τελευταία του πνοή χτες και απλώς νοσηλευόταν ως τραυματίας στο νοσοκομείο , όπως γίνεται στο 99,99 % των περιπτώσεων, οι συντοπίτες των Αρειανών σήμερα θα καυχιόντουσαν στα στέκια τους (…) και η ζωή θα συνεχιζότανε χωρίς να έχουν σήμερα ποστάρει ΟΛΟΙ αυτό το σηματάκι ενάντια στα μαχαίρια.

Αντιθέτως όλοι σήμερα…..” πέφτουμε από τα σύννεφα”. Όχι μάγκες! (…) Οι ευθύνες κράτους και πολιτείας και λοιπών φορέων που γεννούν τη βία είναι δεδομένες. Τώρα όμως κι εμείς είμαστε αναγκασμένοι να στραφούμε προς ολόκληρο το οπαδικό κίνημα χωρίς να εξαιρούμε εμάς. Την λύση στο να γίνει πράξη το “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ” μπορεί να την δώσει μόνο το οπαδικό κίνημα και κανένας άλλος. Θέλει όμως πολλά κιλά αρχίδια και πάνω από όλα ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ. Πρέπει να στρέψουμε το “μαχαίρι” στον ίδιο μας τον εαυτό…σε κανέναν άλλο…σε κανέναν αντίπαλο και να δούμε κατάματα όλα τα λάθη μας και να καταλάβουμε τον δικό μας ρολό σε αυτή την κοινωνία…Ένας ρόλος γνήσιος , μάχιμος, ανιδιοτελής , αλληλέγγυος, ενάντια σε κάθε μορφή βίας και φασισμού. Και όλα αυτά στις ΠΡΑΞΕΙΣ. Όχι στα ΛΟΓΙΑ.
Είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε κάθε Κυριακή την ομάδα μας να νικάει, πίνοντας τις μπύρες μας με τα Αδέρφια μας, είναι όμορφο να μπαίνουμε στα πούλμαν και να κάνουμε μια εκδρομή, είναι όμορφο να τραγουδάμε στα πέταλα της Γης.
Τον τρόπο τον γνωρίζουμε, ώστε να μην έχουμε ξανά ΑΛΚΗ.”

Απόσπασμα από την περσινή ανακοίνωση της Original μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού.

Την ίδια στιγμή που οι αρμόδιοι -χωρίς καμία ντροπή- δεν προχώρησαν σε αναβολή του ΑΡΗΣ-ΑΕΚ, που διεξήχθη μία μέρα μετά τη δολοφονία του Άλκη, λίγα μέτρα μακριά από το σημείο που του αφαίρεσαν τη ζωή…