Μία βραδιά που περισσότερο μιλάει για τις δεκαετίες που πέρασαν και λιγότερο είναι «αυτόφωτη».
Πολλές σκόρπιες σκέψεις, πολλά πράγματα για το σήμερα αλλά και το αύριο. Ταπεινή μου άποψη ότι η όλη κουβέντα του τελικού δεν μπορεί να σταθεί στα 90 λεπτά, αλλά είναι η αντίδραση για κάτι που έτσι κι αλλιώς συμβαίνει. Όχι σήμερα, όχι φέτος, όχι την τελευταία δεκαετία, αλλά εδώ και πολλά, πολλά χρόνια.
Αρχικά να βγάλουμε από τη μέση τα αγωνιστικά. Ο Άρης έχασε το κύπελλο κατά κύριο λόγο εξαιτίας της Γαλλίδας. Όταν αποβάλλεται παίκτης με ανύπαρκτη δεύτερη κίτρινη και δεν δίνεται καθαρό πέναλτι στο 91, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι η Φραπάρ ήταν η κύρια υπαίτια. Δευτερευόντως μπορούμε να πάμε στην άνευρη σε αρκετά σημεία παρουσία των παικτών και στο κοουτσάρισμα το οποίο θα μπορούσε σαφώς να ήταν καλύτερο.
Αφήνοντας το Σάββατο στην άκρη, πάμε στην επόμενη μέρα. Μετά τον τελικό άνοιξε (αναμενόμενα) μία μεγάλη συζήτηση. Γιατί χάθηκε ένας ακόμη τελικός; Γιατί δεν μπορείς να προστατευτείς από τη διαιτησία; Γιατί δεν έχεις το μπάτζετ τον υπόλοιπων ομάδων; Γιατί διεκδικείς κατά μέσο όρο ένα κύπελλο ανά 10 χρόνια από όταν κατέκτησες το τελευταίο σου τρόπαιο;
Αυτή είναι η πραγματική συζήτηση και αυτή είναι η «ασθένεια» στον Άρη. Αν δεν αρέσει η λέξη ασθένεια μπορούμε να πούμε η «μεγάλη εικόνα», το «δάσος», αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Τα δεδομένα λοιπόν είναι ξεκάθαρα και δεν θα άλλαζαν αν ο Άρης κατακτούσε το τρόπαιο. Δεν θα άλλαζε γιατί ο πραγματικός στόχος δεν είναι απλά να πάρεις ένα κύπελλο, αλλά να γίνεις ισότιμος διεκδικητής και όχι ένα «cinderella story» που τα κατάφερε κόντρα σε πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ.
Προς… αποφυγή παρεξηγήσεων, σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζεται με το παρόν άρθρο μία ενδεχόμενη κατάκτηση του κυπέλλου, απλώς γίνεται ξεκάθαρο ότι μακροσκοπικά ο Άρης οφείλει να κοιτάει πιο ψηλά.
Αφού λοιπόν είπαμε προηγουμένως για τα συμπτώματα, πάμε και στον «ιό», το πρόβλημα δηλαδή. Το πρόβλημα είναι λοιπόν λιγότερο ότι ο Άρης έχασε τον τελικό του Σαββάτου και περισσότερο ότι δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στα φαβορί για το πρωτάθλημα ή το κύπελλο της νέας χρονιάς.
Το «σύμπτωμα» είναι ότι έχασε ο Άρης πέντε τελικούς, το πρόβλημα είναι ότι στους τέσσερις από αυτούς ήταν το αουτσάιντερ. Προσωπικά θεωρώ ότι μοναδική εξαίρεση ήταν το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, κάποιος άλλος ίσως πει ότι και εκεί η ομάδα δεν ήταν φαβορί. Το θέμα είναι ότι σε πέντε τελικούς που έπαιξε η ομάδα, είχε πάντα χαμηλότερη βαθμολογία στο πρωτάθλημα έναντι του αντιπάλου της.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Άρης εδώ και δεκαετίες δεν έχει την εξωαγωνιστική και την οικονομική δύναμη να βρίσκεται μαζί με τους υπόλοιπους και αυτό είναι που πρέπει να συζητηθεί. Γιατί είναι θέμα 55 χρόνων και όχι θέμα της τελευταίας δεκαετίας.
Είναι απόλυτα αντιληπτό να περιστρέφεται η συζήτηση γύρω από τον Θόδωρο Καρυπίδη, αλλά αν είμαστε ειλικρινείς όσο αστείο είναι να του αποδίδονται τιμές επειδή ανέβασε τον Άρη στην Α’ Εθνική -ξεχνώντας το ποιος σύλλογος είμαστε- άλλο τόσο αστείο είναι να τον βλέπουμε ως αποκλειστικό υπεύθυνο των διαχρονικών προβλημάτων μας.
Είπαμε για τον ιό, την ασθένεια, τα συμπτώματα, πάμε και στο «φάρμακο». Αν θέσουμε ως στόχο το να βρεθεί ο Άρης μαζί με τους υπόλοιπους στο κομμάτι της δύναμης, του μπάτζετ, της διεκδίκησης τίτλων ο μοναδικός δρόμος είναι τα χρήματα.
Ο αθλητισμός εδώ και πολλές δεκαετίες δεν είναι φανέλες, DNA, ιστορία, είναι χρήματα και ο πιο πλούσιος κερδίζει. Έτσι η Χιρόνα από το πουθενά βρέθηκε να διεκδικεί πρωτάθλημα Ισπανίας, λόγω City Football Group, όχι λόγο ρομαντισμού, έτσι χτυπάς τους άλλους.
Για να συμβεί αυτό στον Άρη τρία σενάρια υπάρχουν. Το πρώτο είναι ο ίδιος ο Καρυπίδης να απογειώσει τις δουλειές του σε σημείο που να μπορεί να χτυπήσει τους άλλους, το δεύτερο να βρει κάποιον συμπαίκτη (θέμα για το οποίο πρέπει να τοποθετηθεί) είτε να βρει/βρεθεί κάποιος πολύ πιο δυνατός να πληρώσει για να αγοράσει τον Άρη.
Για τα δύο τελευταία σενάρια υπάρχουν οι δύο αντικρουόμενες απόψεις, η πρώτη εκ των οποίων υποστηρίζει ότι πλέον με τα λεφτά που παίζονται στον αθλητισμό και τα έσοδα που έχουν να διαχειριστούν οι ομάδες πάντα θα υπάρχουν πρόθυμοι επιχειρηματίες, η δεύτερη τονίζει ότι υπάρχουν πολύ καλύτερες επενδύσεις από την Ελλάδα και το κλειστό κλαμπ των τεσσάρων.
Όποιο σενάριο κι αν πιστεύει ο καθένας ότι είναι το πιο πιθανό, είναι ένα αναντίρρητο γεγονός ότι αυτοί είναι οι τρόποι να πας μπροστά και ο στόχος του οργανισμού Άρη πρέπει να είναι να επαληθευτεί κάτι από τα παραπάνω.
Καταληκτικά, μιλάμε για ένα σοβαρό πρόβλημα δεκαετιών. Για το ότι ο Άρης ποτέ δεν είχε την δύναμη που θα έπρεπε, ποτέ δεν είχε τα εκατομμύρια που θα μπορούσε να ξοδεύει αλόγιστα για μια δεκαετία μέχρι να πετύχει και δυστυχώς δεν ήταν διεκδικητής τίτλων κάθε χρόνο.
Ο στόχος είναι αυτό να ανατραπεί και όσο κυνικό και αν ακούγεται, ο τρόπος είναι απλά να μπούνε χρήματα και να ανέβει το μπάτζετ. Εύκολο; δύσκολο; Αυτό είναι… Και η συζήτηση πρέπει να περιστρέφεται γύρω από το πως θα φτάσουμε εκεί.
Γιατί πονάει πολύ περισσότερο μία ήττα σε τελικό κυπέλλου όταν ξέρεις ότι δεν είσαι το φαβορί να βρεθείς εκ νέου εκεί την επόμενη χρονιά…
Υ/Γ: Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στην μεγάλη εικόνα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μιλήσουμε και για το σήμερα. Για τον τρόπο λειτουργείας του Άρη, τα λάθη του Καρυπίδη, την έλλειψη στελεχών, το αν είναι αρκετός ο Μάντζιος.
Όλα αυτά αποτελούν μία ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ συζήτηση. Ο Άρης πρέπει λειτουργεί απόλυτα ορθολογικά, με value for money κινήσεις και διακριτούς ρόλους. Με οργάνωση σε όλα τα επίπεδα και διόρθωση των πολλών λαθών που έχουν γίνει και έχουν υπογραμμιστεί και από το ραδιόφωνο. Και φυσικά με αυτόν τον τρόπο η ομάδα μπορεί να δει βετλίωση.
Μακροπρόθεσμα όμως χωρίς δύναμη στα κέντρα των αποφάσεων και μπάτζετ εφάμιλλα των υπόλοιπων διεκδικητών το «status» δεν αλλάζει και ο οργανισμός Άρης πρέπει να δει γιατί τα δύο συστατικά αυτά λείπουν εδώ και 55 χρόνια…
