Η φετινή σεζόν του Άρη έχει πολλές στιγμές, αλλά κάποιες από αυτές είναι οι κομβικές και αυτές που έχουν κρίνει τη μέχρι στιγμής πορεία του.
Η πρώτη ήταν το Νοέμβριο, όταν η ομάδα του Άκη Μάντζιου τότε, βρέθηκε για τέσσερις συνεχόμενες αγωνιστικές στην κορυφή της βαθμολογίας, διαψεύδοντας όσους τον είχαν τοποθετήσει, πριν καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα εκτός τετράδας. Οι τρεις σερί ήττες από Παναιτωλικό, Βόλο και ΑΕΚ, έφεραν την απομάκρυνση του Μάντζιου (μετά από νίκη πάντως με τον Ατρόμητο), τους πρώτους κλυδωνισμούς και τον Άρη εκτός τετράδας, μαζί και την πρώτη αμφισβήτηση για το που μπορεί να φτάσει η φετινή ομάδα.
Με αλλαγή προπονητή, σκαμπανεβάσματα που συνεχίστηκαν, ήρθε η αήττητη και με μηδέν παθητικό τετράδα αγώνων να φέρει πίσω την αισιοδοξία και τον Άρη σε απόσταση μιας νίκης από την 4η θέση. Στη δεύτερη κρίσιμη στιγμή της σεζόν, στον αγώνα με τον Λεβαδειακό, τη στιγμή που μπήκε πάλι το πρέπει στην ομάδα, με έναν άλλο προπονητή αυτή τη φορά, πάλι δεν ανταποκρίθηκε. Δεν άντεξε στην ευθύνη και όχι απλά έχασε, αλλά συνετρίβη από τον Λεβαδειακό, διαλύοντας ότι είχε δημιουργήσει το τελευταίο διάστημα.
Επιβεβαιώνοντας τους φόβους (που και ο ίδιος ο προπονητής εξέφραζε αμέσως μετά τον θρίαμβο με τον Παναθηναϊκό) ότι αυτή η ομάδα, αυτό οι συγκεκριμένοι παίκτες, δεν έχουν την προσωπικότητα, τη νοοτροπία να διαχειριστεί καταστάσεις όταν η μπάλα… καίει και η νίκη είναι μονόδρομος. Πνίγεται στο άγχος της ή αν θέλετε στην κακή νοοτροπία της, καθώς νομίζει ότι το πρωτάθλημα αρχίζει και τελειώνει στα ντέρμπι. Δυστυχώς όμως, όπως έχει αποδεχθεί, τον στόχο στο τέλος της ημέρας στον δίνουν οι νίκες με τις ομάδες από τη μέση και κάτω της βαθμολογίας.
