Ο Μιχάλης Κατσουρής φίλαθλος της Α.Ε.Κ είναι το πιο πρόσφατο θύμα στον μακρύ κατάλογο της οπαδικής βίας, αλλά σίγουρα όχι το τελευταίο.
Γράφει ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος
Κάθε προσπάθεια να γράψεις για ένα τέτοιο γεγονός, κινδυνεύει να χαθεί ανάμεσα στα τετριμμένα και συνήθως υποκριτικά, που ακούγονται σε κάθε τέτοια περίπτωση που δυστυχώς έχουμε τα τελευταία χρόνια.
Η οπαδική βία δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, ούτε κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες εκφάνσεις βίας στο κοινωνικό πεδίο. Η Βία δεν αντιμετωπίζεται με διακηρύξεις ή την καταδίκη οποιαδήποτε μορφής της, από όπου κι αν προέρχεται.
Η ανάλυση του φαινομένου χρειάζεται εργαλεία, όπως οι επιστήμες της Κοινωνιολογίας και της Ψυχολογίας, με αποτέλεσμα όταν αυτή γίνεται από άτομα με εμπειρία στον οπαδικό χώρο, να κινδυνεύει με πολλά λογικά άλματα, όμως θεωρώ πως παρόλα αυτά όσοι-όσες συμμετέχουμε στην Οπαδική σκηνή πρέπει να τοποθετηθούμε.
Τα τετριμμένα που προανέφερα δεν προέρχονται μόνο από συστημικά Μ.Μ.Ε ή ανεύθυνους “υπεύθυνους” της Πολιτείας ή των αθλητικών Οργανισμών, αλλά και από τον κοινωνικά ευαίσθητο πολιτικό χώρο της Αριστεράς.
Το κυριότερο τετριμμένο αφορά το αφήγημα της κλιμάκωσης της Οπαδικής βίας εξαιτίας των οικονομικών συμφερόντων που λυμαίνονται τον Αθλητισμό και των Οπαδικών στρατών που δημιουργούνται από τους ιδιοκτήτες των Ανώνυμων Εταιρειών του χώρου.
Έτσι λοιπόν αφού βρέθηκε το αίτιο, που είναι η εμπορευματοποίηση, άρα ο Καπιταλισμός, προτείνουν συνήθως από Θατσερικής έμπνευσης κατασταλτικά μέτρα, όπως η Αντισυνταγματική κατάργηση των Συνδέσμων, ως την κατάργηση του επαγγελματικού αθλητισμού και νιώθουν πως έκαναν το χρέος τους απέναντι στην Κοινωνία.
Όπως αποδεικνύεται παντού και πάντα, τα προβλήματα δεν είναι απλά και δεν λύνονται εύκολα. Αν τα αίτια ήταν μόνο ο επαγγελματικός αθλητισμός και οι ιδιοκτήτες των Ανώνυμων Εταιρειών που συγκροτούν οπαδικούς Στρατούς, τότε θα βλέπαμε μια αντίθετη πορεία της ποσότητας και της ποιότητας Βίας στο υπόλοιπο Κοινωνικό πεδίο από το 1979 που θεσμοθετήθηκε ο επαγγελματικός αθλητισμός στο ποδόσφαιρο, καθώς και απουσία τέτοιων φαινομένων στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και στα παιδικά-εφηβικά πρωταθλήματα.
Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει αυτό, κάτι που εύκολα γίνεται αντιληπτό. Ειδικά τα τελευταία χρόνια και σε βάθος δεκαετίας, η μορφή της Βίας που ασκείται είναι ακόμη πιο ωμή, ακόμη περισσότερη και στρέφεται κυρίως προς του αδύναμους (ραγδαία αύξηση των γυναικοκτονιών, ρατσιστικά εγκλήματα κτλ).
Από αυτό το φαινόμενο, που όπως έγραψα αρχικά μπορεί να εξηγηθεί με Κοινωνιολογικούς και Ψυχολογικούς όρους, ίσως από την πλήρη ματαίωση της ελπίδας για ζωή κι όχι επιβίωση που έχει επιβληθεί στη χώρα μας και όχι μόνο, δεν γινόταν να μην επηρεαστεί και ένας κατεξοχήν συγκρουσιακός χώρος όπως ο Οπαδικός.
Μόνο τυχαίο δεν θεωρώ από αυτή την άποψη πως η σοκαριστική Φασιστική βία που ζήσαμε στις δολοφονίες από το 2020 και μετά, των Τόσκο Μποζατζίσκί, Άλκη Καμπανού και Μιχάλη Κατσουρή, έχει κάνει την εμφάνισή της κυρίως και πρώτα σε Βαλκανικές χώρες, κατεστραμμένες από εμφυλίους πολέμους, με ανθρώπους στιγματισμένους από ασίγαστα μίση. Δυστυχώς αυτή η Φασιστική βία έχει αρχίσει να γίνεται καθεστώς και στη χώρα μας με τραγικά αποτελέσματα.
Έχουμε περάσει σε μια κλιμάκωση της Οπαδικής πρωτόγονης βίας, όπου συγκρούονταν στο πλαίσιο μιας διακυρηγμένης εχθρότητας με όρους και κανόνες, στη Φασιστική και Μιλιταριστική τακτική του δόγματος “Σοκ και Δέος”, που στόχος είναι η τρομοκράτηση του αντιπάλου χτυπώντας στα μετόπισθεν “μέσα στο σπίτι του” και μάλιστα “άμαχο πληθυσμό”, δείχνοντας πόσο αμείλικτος είσαι απέναντι του και που μπορείς να φτάσεις, χύνοντας αίμα.
Στέκομαι ιδιαίτερα στη μέθοδο που τείνει να γίνει καθεστώς διότι και εδώ αυτό είναι το κυρίως πρόβλημα κι όχι η γενικόλογη “είσοδος Φασιστών στους συνδέσμους”. Ο Φασισμός υπήρχε, υπάρχει στην κοινωνία μας, στους χώρους εργασίας μας, στις κοινωνικές δομές, στον ευρύτερο οικογενειακό μας κύκλο και για να μην υπάρχει πρέπει να δοθεί πολυεπίπεδη μάχη, πολλές φορές και με σύγκρουση.
Έτσι λοιπόν Φασίστες υπάρχουν παντού και θα προσπαθούν να εμφανιστούν οργανωμένοι, ώστε να επηρεάσουν τον συσχετισμό υπέρ τους. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να πετύχουν την ιδεολογική ηγεμονία, κάτι που μπορεί να γίνει μέσω της πρακτικής που χρησιμοποιούν, όταν αυτή γίνει κοινώς αποδεκτή. Αυτός λοιπόν είναι ο ορατός κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο Οπαδικός χώρος.
Και στις τρεις τελευταίες στυγνές δολοφονίες που προανέφερα, το modus operandi από τα Ασπρόμαυρα Τάγματα Εφόδου οπαδών του Π.Α.Ο.Κ., κατά των Τόσκο και Άλκη, έως των νεοναζί Κροατών B.B.B είναι ξεκάθαρα Φασιστικός. Κι αν στις δολοφονίες των Τόσκο και Μιχάλη έχουμε είτε ξεκάθαρα διακυρηγμένους Φασίστες (B.B.B στην περίπτωση του Μιχάλη), είτε οπαδούς του Π.Α.Ο.Κ. που συμμετείχαν σε επεισόδια Εθνικιστικών συλλαλητηρίων (στην περίπτωση Τόσκο), στη δολοφονία του Άλκη οι φονιάδες ξεκίνησαν από την “Antifa” Θύρα 4.
Είναι δεδομένο πως “σε αυτό τον μύλο ρίχνουν νερό” και οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, “υιοθετώντας” σκληρούς οπαδούς από τον χώρο των συνδέσμων και επιβάλλοντας πολλές φορές τέτοιους ή καλύπτοντάς τους με τις διαπλεκόμενες σχέσεις που έχουν με το κράτος, όπως έχει διαφανεί και στη Θεσσαλονίκη με αφορμή τις δολοφονίες Τόσκο και Άλκη, αλλά και στις περίεργες διαδρομές οχημάτων Ολιγαρχών στην Αθήνα και τον Πειραιά.
Όσοι-όσες που συμμετέχουμε στην Οπαδική σκηνή και αποστρεφόμαστε όλη αυτή την κατάσταση, αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο της Φασιστικοποίησης του Χώρου, πρέπει όχι απλά να μιλήσουμε, αλλά να πάρουμε πρωτοβουλίες με κάθε κόστος, ώστε να αρθούν ψευτοαγκυλώσεις και ψευτοπερηφάνιες για να μην χυθεί άλλο αίμα.
Παλιότερα ο μεγαλύτερος σύνδεσμος του Άρη, SUPER-3, είχε πάρει πρωτοβουλία για ένα συντονιστικό όλων των συνδέσμων, όλων των ομάδων, ακριβώς για να μην συμβούν όλα αυτά… Δυστυχώς η τότε προσπάθεια δεν προχώρησε, όμως με αφορμή την έστω μερική μετακίνηση οπαδών που επιτεύχθηκε, με αφορμή τη δολοφονία
του Άλκη πρέπει να γίνει μια νέα προσπάθεια.
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο, γιατί από εκείνη την προσπάθεια κι έπειτα έχει χυθεί αρκετό αίμα και αποτελεί προϋπόθεση η ειλικρινής μεταμέλεια, αφήνοντας έξω διακηρυκτικά λογικές “Λευτεριά στα αδέρφια μας…”, αλλά πρέπει να γίνει!!! Αν όχι εμείς, ποιός;
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτό το Κράτος.
Δεν σηκώνει άλλο αίμα Αδέρφια!!!
