Την Κυριακή στο γήπεδο ακούω δύο αλάνια στο 0-0 να τα χώνουν στον Καμαρά που αφήνει τη θέση του και γυρίζει στο κέντρο και γιατί πάει στα πλάγια, μα αφού είναι φορ πρέπει να μένει στο κουτί και άλλα τέτοια εφυολογήματα.
Ήμουν στο παρατσάκ να ανοίξω συζήτηση περιμένοντας την εξέλιξη του παιχνιδιού και ο ίδιος ο παίκτης έδωσε κατάλληλες απαντήσεις, γλιτώνοντας με από έναν ατέρμονο διάλογο με κάποιους που πιθανόν δεν θα καταλάβουν ποτέ το γιατί τέτοιων περιπτώσεων.
Ο Καμαρά αποκτήθηκε έναντι αδράς αμοιβής προς την Φούλαμ και ένα αξιοσέβαστα υψηλό συμβόλαιο από τον Άρη. Ήρθε ως βασικός φορ και πυλώνας του επιθετικού παιχνιδιού του Άρη. Τα νούμερα του στα γκολ δεν ήταν εντυπωσιακά, αλλά οι συμμετοχές του ήταν σταθερές σε αριθμό. Τι είδαμε εμείς όμως τους δύο αυτούς μήνες που είναι στον Άρη. Είδαμε έναν παίκτη – αθλητή με πολλά χιλιόμετρα σε κάθε ματς, να πρεσάρει ψηλά, να κυνηγάει όλες τις πάσες, να μαρκάρει, να είναι καλός ψηλά, εξαιρετικός με τη μπάλα κάτω, να ξέρει να το τοποθετεί σωστά το σώμα του με αμυντικούς στην πλάτη του ή στις μονομαχίες στον αέρα. Στα αρνητικά του είναι 3-4 τσαφ που έχει κάνει ως τώρα σε περιπτώσεις που πήγε να σουτάρει, πράγμα που μπορεί να συμβεί στον κάθε επιθετικό.
Τι κρίνει ο κόσμος ως αρνητικό γιατί δεν είναι
Αυτό που έγραψα προλογίζοντας πολλοί το μεταφράζουν ως αρνητικό, να αφήνει τη θέση του για να πάρει μπάλες και συμμετοχή στο παιχνίδι, γυρίζοντας μέχρι και πίσω από το κέντρο κάποιες φορές. Το να αφήνεις τη θέση σου γενικώς δεν είναι καλό για τους προπονητές, δεν αρέσει και αυτό γιατί δεν θέλουν να χαλάει το πόσο συμπαγές είναι το σύνολο των παικτών. Όταν ένας παίκτης παίρνει πρωτοβουλία και «χαλάει» το σύνολο, αρχίζουν οι αλληλοκαλύψεις και κάπου εκεί βλέπει κενό ο αντίπαλος και χτυπάει.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει όταν αυτό γίνεται σωστά. Στα πρώτα παιχνίδια όταν ο Καμαρά άλλαζε θέση η ομάδα έχανε την οργάνωση της τελείως στο επιθετικό κομμάτι, είχαμε παίκτες να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον. Θεωρώ πως αυτό δουλεύτηκε από τον Άκη Μάτζιο στις προπονήσεις και τα οφέλη φάνηκαν στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Ο Καμαρά όταν έρχεται στα πλάγια ή κατεβαίνει χαμηλά στο κέντρο, πάντα ένας από τους δύο στόπερ τον ακολουθεί, αυτό δημιουργεί ρήματα στο κέντρο της άμυνας του αντιπάλου. Αν οι συμπαίκτες του δούνε αυτά τα ρήγματα κάνοντας κίνηση προς το κενό και πάρουν την μπάλα σωστά έχουμε προυποθέσεις για γκολ, όπως στην περίπτωση Μπερτόλιο.Το ίδιο συμβαίνει και όταν πάει στα πλάγια. Εκεί μετατοπίζεται όλη η άμυνα προς τη μία πλευρά και αν κλείσει προς το κέντρο ο ακραίος επιθετικός του Άρη τότε θα βρει κενά ο ακραίος αμυντικός της ίδιας πλευράς, ο Σούντγκρεν εν προκειμένω, και θα γίνει απειλητικός.
Εφόσον αυτό μπολιαστεί σωστά από το τεχνικό επιτελείο ο Καμαρά μπορεί να μην βάλει 15 γκολ, αλλά θα είναι τόσο χρήσιμος στην ομάδα του, πολύ περισσότερο από το να τα έβαζε ίσως. Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο φορ δεν σημαίνει βάζω γκολ και τέλος, αλλά πολύ περισσότερα πράγματα. Το να πει κανείς παίρνει τόσα λεφτά και δεν βάζει πολλά γκολ είναι άδικο και μονοδιάστατο για ένα παίκτη που προσφέρει τόσα όσα ο Καμαρά, το θέμα είναι να αξιοποιήσει η ομάδα τα προσόντα του, γιατί είναι εμφανές ότι τα έχει.
