Αντιπαθούν τις ταμπέλες στη μουσική, τις συνεντεύξεις, τις δημόσιες σχέσεις, αρνούνται συστηματικά τα πάντα
Ζούμε στην εποχή των Social Media, που όλοι τρελαμένοι, κάνουν ότι μπορούν για να εξασφαλίσουν έστω και ένα λεπτό δημοσιότητας προκειμένου να ικανοποιήσουν έτσι τη ματαιοδοξία τους.
Στο Yellow μας τρελαίνουν οι άλλοι, εκείνοι που έχουν γυρίσει την πλάτη σ αυτό το σύστημα, εκείνοι που δεν γίνονται έρμαιο του ούτε ξεπουλάνε την τέχνη τους για τη δόξα και το χρήμα. Εκείνους τους ανθρώπους λατρεύουμε, τους στηρίζουμε πάντα και τους ακούτε μέσα από τις Playlist του αγαπημένου μας ραδιοφώνου.
Το Τραγούδι της Εβδομάδας, που επιλέξαμε να ακούσουμε παρέα μαζί σας, είναι το “Carry Me Ohio” από τους Sun Kil Moon. Μια γλυκόπικρη μελωδία που κυκλοφόρησε το 2003 μέσα από το άλμπουμ Ghosts Of The Great Highway.
“Αυτοί είναι ανόητοι όροι για μένα. Βρίσκομαι απλά εδώ για να γράψω όμορφη μουσική, και μπορείς να την αποκαλέσεις όπως σου αρέσει. Σχετικά με αυτό που λένε ότι είμαι πρωτοπόρος, η μελαγχολική μουσική υπάρχει από τότε που ξεκίνησε να γράφεται μουσική, δεν αξιώνω κανένα δικαίωμα σε αυτήν”, Mark Kozelek.
Ότι έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία τον αφήνει παγερά αδιάφορο, συνεντεύξεις, δημόσιες σχέσεις, τεχνικές προώθησης του συστήματος. Ακόμα και πάνω στη σκηνή όταν προσπαθεί να επικοινωνήσει ή να αστειευτεί με το κοινό, η αμηχανία του είναι έκδηλη. Ένας δημιουργός που παραμένει πιστός στις αξίες και στα πιστεύω του, δεν συμβιβάζει την τέχνη του, όποιο και να είναι το τίμημα.
Οι Sun Kil Moon δημιουργήθηκαν το 2002 στο Σαν Φρανσίσκο από τον τραγουδιστή – τραγουδοποιό Mark Kozelek. Ο Kozelek γοητευμένος από το άθλημα της πυγμαχίας εμπνεύστηκε το όνομα της μπάντας από αυτό του μπόξερ Moon Sung-kil. “Το υπόβαθρό τους είναι εξαιρετικά δύσκολο και εργάζονται πολύ σκληρά για να ανέβουν στην καριέρα τους. Είναι οδυνηρό όταν κάποιος πεθάνει νέος, αλλά όταν βλέπουμε το υπόβαθρο αυτών των τύπων και το μονοπάτι που έχουν ακολουθήσει για να βρουν λίγο φως στη ζωή τους, πονάει ακόμα περισσότερο να τους βλέπουμε να πεθαίνουν νέοι”.
Θεωρείται από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της Indie Folk σκηνής χαρίζοντας στο κοινό του εύθραυστες μελωδίες και μια γλυκόπικρη αίσθηση τυφλής αφοσίωσης, είναι ο τύπος που βγάζει την καρδιά του για να τη χαρίσει απλόχερα στους οπαδούς του.
Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ Ghosts Of The Great Highway το 2003, ακολούθησαν εκτός από στούντιο άλμπουμ, Soundtracks για ταινίες και σειρές στην τηλεόραση.
Κύριο χαρακτηριστικό του εκτός από τις μοναδικά Acapella ερμηνείες, η αποστροφή του να μιλάει για τον εαυτό του και για τη μουσική του. Αν κάτι σιχαίνεται ο Mark Kozelek είναι να μιλάει αντί να τραγουδάει, γι’ αυτό εξάλλου και οι σπάνιες συνεντεύξεις του οι οποίες γίνονται μέσω μέιλ.
Έχεις την αίσθηση πως χωρίς την κιθάρα του μένει γυμνός, ανήμπορος να εκφραστεί ουσιαστικά με λέξεις αντί για νότες. Με τις νότες αισθάνεται ασφαλής, και ισχυρός: “Δεν αισθάνομαι ότι εκτίθεμαι συναισθηματικά μέσω των τραγουδιών μου, έχω κάνει πολλούς σπουδαίους φίλους χάρη στη μουσική μου, όλα έχουν υπάρξει μια πολύ θετική εμπειρία. Είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου, για αυτό το χάρισμα που έχω”.
Πώς αντιδράει άραγε όταν κάποιοι αποκαλούν τη μουσική του καταθλιπτική;
“Αρχίζω να παθαίνω κρίση, βγάζω αφρούς από το στόμα, τα πόδια μου τρέμουν και πέφτω στο πάτωμα με σπασμούς”, λέει με αυτοσαρκασμό, αν και κάπου μέσα σου αισθάνεσαι ότι το απολαμβάνει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
What about the sweetness we knew
What about what’s good what’s true
Lost on journeys we walked on
Lost are voices heard along the way
Τι γίνεται με τη γλυκύτητα που ξέραμε
Τι γίνεται με το τι είναι καλό, τι είναι αλήθεια
Χαμένοι στα ταξίδια που περπατήσαμε
Χαμένες φωνές ακούγονται στο δρόμο
Καλή σας ακρόαση!!!…
