Ένα από τα πιο ζόρικα πράγματα στο Rock and Roll είναι να ζεις σύμφωνα με αυτά που λες. Και ο Joe Strummer ήταν η επιτομή αυτού του ιδεώδους
Του Billy Bragg – Βρετανός τραγουδοποιός και ακτιβιστής:
Οι Clash ήταν η σπουδαιότερη αντάρτικη μπάντα όλων των εποχών. Η δέσμευσή τους να δημιουργήσουν μια πολιτική Pop κουλτούρα ήταν η σφραγίδα που όρισε το βρετανικό Punk κίνημα. Αλλά ήταν και ένα εγωκεντρικό όχημα γεμάτο αντιφάσεις. Γι’ αυτό και ονομάζονταν “The Clash”. Ήθελαν απεγνωσμένα να γίνουν Pοκ Σταρ, αλλά την ίδια στιγμή ήθελαν να κάνουν τη διαφορά.
Ενώ ο Paul Simonon πρόβαλε τα υπέροχα ζυγωματικά του και ο Mick Jones έκανε επιδεικτικές φιγούρες με την κιθάρα του, εκείνος που πάλεψε πιο τσαμπουκαλεμένα για να γεφυρώσει με το χάσμα ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα σαν εκπρόσωπος της γενιάς μου ήταν ο Joe Strummer.
Στην αρχή όλοι οι μουσικοί έχουν ιδανικά. Ωστόσο, το να επιμένεις σε αυτά απέναντι στο ξεψάχνισμα των μέσων ενημέρωσης απαιτεί να είσαι πραγματικά ακέραιος. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να ζεις με γνώμονα τα ιδανικά των αφοσιωμένων θαυμαστών.
O Joe μας άνοιγε την πίσω πόρτα του κλαμπ για να μπούμε, μας έμπαζε κρυφά στο ξενοδοχείο του και μας κερνούσε μπύρες. Πίστευε κι εκείνος στην καθαγιασμένη δύναμη του Rock and Roll.
Μπορεί να μην άλλαξε τον κόσμο, όμως άλλαξε τον τρόπο που τον βλέπαμε. Διέρρηξε τα όρια του Punk και έβαλε μπροστά εκείνο το Punky-Reggae πάρτι.
Παρέσυρε χιλιάδες από εμάς στους δρόμους του Λονδίνου για να υποστηρίξουμε το Rock Against Racism. Μας έστειλε στο γκαράζ για να γρατζουνάμε τις ηλεκτρικές κιθάρες μας. Με έκανε να κόψω τα μαλλιά μου.
Τα ιδεώδη που με εμπνέουν ακόμα σαν καλλιτέχνη δεν προέρχονται ούτε από το Punk, ούτε καν από τους Clash, αλλά από τον Joe Strummer.
Το πρώτο κύμα των Punk συγκροτημάτων είχε μια μάλλον αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στα πολιτικά πράγματα της Βρετανίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Οι Sex Pistols, οι Damned, οι Stranglers, κανείς από όλους αυτούς, ούτε καν οι Jam, δεν πλησίασαν το ριζοσπασισμό που διέπνεε όλα όσα έλεγαν και έκαναν οι Clash. Η αμερικανική Punk σκηνή ήταν ακόμα λιγότερο στρατευμένη. Οι Ramones, οι Talking Heads, οι Heartbreakers και οι Blondie, όλοι τους απέφευγαν την πολιτική.
Αν δεν ήταν οι Clash, το Punk θα ήταν μόνο μια γκριμάτσα χλευασμού, μια παραμάνα, ένα δερμάτινο παντελόνι.
Απεναντίας, οι εμπρηστικοί στίχοι των Clash βοήθησαν να ξεφυτρώσουν άλλες χίλιες μπάντες και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού που αμφισβήτησαν τους μεγαλύτερους τους, και ο άνθρωπος που όλοι σεβόμασταν ήταν o Joe Strummer.
Και δεν έχασε ποτέ τον σεβασμό μας. Στα τελευταία του άλμπουμ με τους Mescaleros είχε ξαναβρεί την έμπνευσή του, αναμιγνύοντας και συνταιριάζοντας στυλ και ρυθμούς σε ένα πολυπολιτισμικό πανηγύρι. Και στην τελευταία του συναυλία στο Λονδίνο, ο Mick Jones ανέβηκε στη σκηνή μαζί του και έπαιξαν μερικά παλιά τραγούδια των Clash. Ήταν μια συναυλία συμπαράστασης στο συνδικάτο των πυροσβεστών.
Ένα από τα πιο ζόρικα πράγματα στο Rock and Roll είναι να ζεις σύμφωνα με αυτά που λες. Και ο Joe Strummer ήταν η επιτομή αυτού του ιδεώδους.
Πηγή: merlins.gr
