Οι «1000mods» μιλούν στη ROSA με αφορμή τις εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Χρήστος Τζίφας
Συναντηθήκαμε με τους «1000mods» στο χώρο τους, στο δισκοπωλείο Super Van Records, που αποτελεί ένα σημείο συνάντησης της ντόπιας μουσικής κοινότητας. Εκεί, ανάμεσα στα στριμωγμένα φωτογραφικά στιγμιότυπα του Παύλου Παρασκευά, καταφέραμε με τους τρεις, να στριμώξουμε και μια ολόκληρη κουβέντα, για να μπούμε έτσι λίγο πιο βαθιά, στην ιστορία μιας ενεργότατης μπάντας, που μετράει πολλά sold out, ευρωπαϊκές περιοδείες, περιοδείες στην Αμερική και όλα αυτά χωρίς «μπράτσα» και κυρίως χωρίς «πλάτες». Όπλο τους η μουσική τους, οι μεταξύ τους σχέσεις που έχουν περάσει από σαράντα κύματα, αλλά και τα μουσικά τους όνειρα που έχουν αφετηρία το Χιλιομόδι Κορινθίας και άγνωστο ακόμα τελικό προορισμό. Εμείς τους συναντήσαμε αφού έχουν επιστρέψει από την ευρωπαϊκή τους περιοδεία και λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή του Principal Club Theater, την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, για να παρουσιάσουν ζωντανά το νέο τους album «Cheat Death» και λίγο πριν συναντήσουν το heavy rock κοινό τους στην Αθήνα, στη σκηνή του Floyd Live Music Venue, το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου, με τα εισιτήρια ήδη να κοντεύουν να εξαντληθούν. Αυτή εδώ, είναι η ιστορία μιας μπάντας που τα κατάφερε. Αυτοί είναι οι «1000mods».
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Γιατί λέγεστε «1000mods»;
Γιώργος: Ψάχνοντας για όνομα, μια φορά που ήμασταν σε μια πρόβα, ήρθε αυτή η ιδέα να βρούμε ένα όνομα, το οποίο να μην είναι common, να λέει κάτι. Μας άρεσε να παίζουμε με τις λέξεις, να κάνουμε λογοπαίγνια και έτσι αρπάξαμε το όνομά μας από το Χιλιομόδι Κορινθίας.
Γνωρίζεστε όλοι από το Χιλιομόδι;
Dani: Εμείς οι τρεις γνωριζόμαστε από το Περιγιάλι Κορινθίας. Είναι ένα παραθαλάσσιο μέρος στον Κορινθιακό κόλπο. Στο δρόμο που πάει προς Ξυλόκαστρο.
Γιώργος: Είχαμε την τύχη να μην μας στέλνουν οι δίκοι μας στις φυλακές που ονομάζονται κατασκηνώσεις. Eίχαμε την τύχη να μας παρκάρουν στους παππούδες και στις γιαγιάδες. Και όχι στις κατασκηνώσεις. Η παιδική μας χαρά ήταν η παραλία. Ακούγαμε μουσικές. Μετά από το Χιλιομόδι γνωρίσαμε τον Γιάννη. Εγώ τον γνώρισα. Είχαμε πάρα πολλές μπάντες.
Dani: Τρεις από τους πέντε που ήμασταν στην μπάντα, ήμασταν από το Χιλιομόδι. Κάναμε πρόβα στο υπόγειο του τότε ντράμερ.
Γιώργος: Όταν ήρθαμε στην Αθήνα, είπαμε «Εντάξει έχουμε το όνομα». Και είχαμε και υλικό. Και λέμε ας το κάνουμε.
Και η μουσική πώς μπαίνει στη ζωή σας;
Λάμπρος: Η μουσική ήταν πάντα η βασική μας αγάπη και ενασχόληση ως παιδιά στις διακοπές. Σαν ακροατές. Είχαμε ευτυχώς και αρκετές αναφορές. Από πιο μεγάλους φίλους του Γιώργου. Ήμασταν τυχεροί, γιατί είχαμε πρόσβαση σε πιο rock, metal μουσικές. Να ακούμε μουσική ήταν η αγάπη μας.
Γιώργος: Από πολύ μικροί. Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε ανάμεσα σε κόσμο που μας έκανε «κατήχηση» μουσικά. Μας έβαλαν από πολύ μικρά μέσα στη μουσική. Μπήκαμε σε μια φάση και μας ένωσε και η μουσική. Και ήταν στα 90s που υπήρχε όλη αυτή η φάση και στο ελληνόφωνο και στο αγγλόφωνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Όταν μπήκε το 2000, είχαμε ξεκινήσει ήδη τις πρώτες μας αναζητήσεις σε πιο extreme ακούσματα και ψαγμένα. Είχαμε ήδη την επιθυμία να παίξουμε ένα όργανο. Κάποιοι παίζαμε έτσι λίγο. Γρατζουνάγαμε. Είχαμε κάποια ερεθίσματα. Εγώ, ας πούμε, θυμάμαι στα πανηγύρια να παίρνω μία πλαστική κιθάρα. Η γιαγιά μου μου πήρε μία κλασική. Μετά έκανα κάποια μαθήματα σε ένα ωδείο στο χωριό τότε, στο Δημοτικό. Έκανα κάποια μαθήματα. Μετά την παράτησα την κλασική, επειδή δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν χαζό να σου μαθαίνουν να λες τα κάλλαντα ενώ θέλεις να παίξεις Metallica. Το έχω πει αυτό στη δάσκαλα μου. Οπότε μετά την παράτησα την κλασική. Είχα μία αποστροφή και ήθελα ηλεκτρική. Κατάφερα μετά με κάποια μεροκάματα να πάρω μία ηλεκτρική γιατί δεν μου έπαιρναν.
Dani: Εγώ άκουσα μουσική από πολύ μικρός. Η μάνα μου ήταν μεγάλη φαν των DOORS. Είχε όλη τη δισκογραφία τους. Κι ο πατέρας μου άκουγε πολύ κλασική μουσική. Δύο κόσμοι. Οπότε σπίτι άκουγα από πέντε χρονών μουσική: Doors και κλασική. Και μετά όταν ξεκίνησα και μεγάλωνα και στο Περιγιάλι που κατέβηκα, ακριβώς απέναντί μου, έμενε ένας φίλος μου ο Σταύρος και είχε μπάντες και έπαιζε κιθάρα. Τον άκουγα να παίζει κιθάρα. Γιατί έπαιζε έξω. Ήταν καλοκαιρι. Και μ’ άρεσε. Και σιγά σιγά με έμαθε να παίζω. Χωρίς να ξέρω τίποτα.
Αν σας πάω εκεί πίσω που ξεκινήσατε, φανταστήκατε ότι όλο αυτό θα είναι πιο επαγγελματικό; Είχατε στο μυαλό σας ότι αυτή η μπάντα μπορεί να μετράει δίσκους σε ένα τόσο «φανατικό κοινό» όπως το δικό σας;
Dani: Από μικροί λειτουργούσαμε πάντα με το συναίσθημα. Πρώτα απ’ όλα. Ποτέ δεν κάναμε κάτι επιτηδευμένα. Γι’ αυτό και μεταξύ των δίσκων που βγάζουμε υπάρχει μεγάλο χρονολογικό κενό. Ποτέ δεν πιεστήκαμε να κάνουμε κάτι. Σκεφτήκαμε κάποια στιγμή ότι κάτι πάει καλά. Αλλά δεν νομίζω ότι ξεκινήσαμε και συνεχίσαμε να δισκογραφούμε επειδή πίστευα με ότι θα γίνουμε διάσημοι. Μας άρεσε η μουσική και μας άρεσε να είμαστε παρέα.
Λάμπρος: Πάντα λέγαμε πάμε και λίγο παρακάτω. Αλλά ότι θα μπορέσουμε να πάμε Ευρώπη για να παίξουμε και ότι θα υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που θα ακούσουν τη μουσική μας, δεν το είχαμε διανοηθεί. Παίζαμε στην Κόρινθο και στο Κιάτο και λέγαμε μακάρι να καταφέρουμε να πάμε Αθήνα.
Dani: Ακόμα και τώρα μέσα στον επαγγελματισμό υπάρχει πολύς ερασιτεχνισμός σε αυτό που κάνουμε και μας αρέσει.
Ποια είναι η στιγμή που καταλάβατε ότι η μπάντα πάει καλά;
Dani: Ήταν step by step στην Ελλάδα. Όταν κάναμε σταδιακά τα sold out, πρώτα στο ANN, μετά στο Gagarin και μετά στο Piraeus Academy. Ξεκίνησαμε από 600 άτομα, πήγαμε στα 1.200 και φτάσαμε στα 3.000. Αλλά όλο αυτό έγινε σταδιακά. Και μετά που αρχίσαμε να παίζουμε και στην Ευρώπη. Σιγά σιγά όταν ακούγεται η μουσική σου, είναι αναπόφευκτο να θες να παίξεις και σε μεγαλύτερα μαγαζιά. Να πρέπει να παίξεις σε μεγαλύτερα μαγαζιά. Οπότε όσο ανέβαιναν αυτά, σιγά σιγά καταλαβαίναμε ότι κάτι κάνουμε καλά ή κάτι αρέσει. Κάτι αρέσει σε παραπάνω κόσμο.
Σας έχουν προσεγγίσει οι δισκογραφικές εταιρείες όλα αυτά τα χρόνια;
Λάμπρος: Καταρχάς ξεκινήσαμε με εταιρείες, οι οποίες όμως ήταν τελείως indie και underground. Φίλοι μας. Ανεξάρτητα labels. Στην αρχή ήταν φίλοι που μπορούσαν να το στηρίξουν οικονομικά. Όταν είδαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας, κατευθείαν πήγαμε εκεί. Κάναμε την πρώτη επανακυκλοφορία του «Super Van» μόνοι μας και μετά όλα μόνοι μας.
Γιώργος: Οι μεγάλες λοιπόν ελληνικές εταιρείες με τα παραρτήματά τους ήρθαν στο hype. Όπως κάνουν τώρα σε άλλα hypes που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Και προτείνω σε πολλά παιδιά να προσέχουν.
Έχετε φάει και όχι; Δεν εννοώ μόνο δισκογραφικά.
Dani: Σκέψου, ότι έχουμε φάει reject από ομάδα μπαντών επειδή ήμασταν από την Κόρινθο. Από Αθηναϊκή, underground, ομάδα μπαντών.
Γιώργος: Και από την αναρχία έχουμε φάει και reject και αγκαλιά. Ακόμα και σήμερα. Υπάρχει μια αμφιθυμία.
Λάμπρος: Είναι roller coaster αυτή η σχέση.
Γιώργος: Αλλά μας αρέσει αυτή η σχέση. Και με την έξω-αριστερά, έχουμε καλή σχέση. Εκεί νιώθουμε ότι ανήκουμε κιόλας κάπως και τα βρίσκουμε. Έχουμε κάποια κοινά σημεία. Υπήρχε και μια διαμάχη για το αν παίζουμε σε μαγαζία ή όχι. Από ανθρώπους που τώρα παίζουν σε μαγαζιά και καλά κάνουν. Είναι πολύ κρίμα, επειδή πολλές μπάντες χαντακόθηκαν γι’ αυτόν τον λόγο. Και το κακό είναι ότι οι ίδιοι τώρα με άλλα ονόματα παίζουν σε μαγαζιά. Και καλά κάνουν.
Dani: Με τους παλιούς του κινήματος έχουμε πολύ καλή σχέση.
Γιώργος: Έχουμε παίξει πολλές φορές για πολιτικούς λόγους και στο μέλλον εννοείται ότι θα παίξουμε και θα συμμετέχουμε όσο μπορούμε.
Και πώς ξεκινάει το ταξίδι στο εξωτερικό;
Γιώργος: Ήταν μέσα στη κρίση. Όλος ο κόσμος είχε φτάσει στο μηδέν, στο απροχώρητο. Επειδή πάρα πολλοί φίλοι μας φύγανε στο εξωτερικό, θέλαμε να φύγουμε και εμείς. Με την μπάντα μας. Είχαμε δουλειές του ποδαριού. Είτε μας απέλυαν, είτε δεν μπορούσαμε να την παλέψουμε. Είτε λόγω κρίσης δε βρίσκαμε δουλειά. Υπήρχε μια οικονομικά χάλια κατάσταση. Οπότε βγήκαμε έξω. Και ταυτόχρονα δημιουργούταν και αυτό το μέσα. Και πολλές μπάντες βγήκαν έξω. Και έξω παίζαμε σε καταλήψεις, παίζαμε σε μαγαζιά αυτοδιαχειριζόμενα.
Πώς στήνεται μια περιοδεία;
Λάμπρος: Πια έχουμε agent στην Ευρώπη και άλλον στην Αμερική. Και είχαμε και έναν στην Αυστραλία. Αλλά και πάλι απαιτεί δουλειά από εμάς. Είναι και αυτό άλλη μία κοινότητα. Μέσω Facebook ή άλλων social media έβρισκες κάποια άλλη μπάντα. Υπήρχε πάντα επικοινωνία. Παλιά γινόταν με γράμματα. Τώρα ήταν λίγο πιο εύκολο να έρθουμε πιο κοντά με άλλους μουσικούς. Με ένα mail μπορούσες να βρεις τον promoter. Όλο αυτό το πράγμα λειτούργησε πολύ. Με ένα συνεργατικό και αλληλέγγυο τρόπο μεταξύ των μουσικών, που μπορεί να μην είχαν καν γνωριστεί ποτέ από κοντά. Ανταλλάζαμε επαφές και εμπειρίες.
Γιώργος: Προλάβαμε και λίγο το ίντερνετ τότε που ήταν λίγο ελεύθερο. Πριν μας κυριεύσει ο αλγόριθμος και η υπερπληροφορία. Βοήθησε. Ήταν μια εποχή που υπήρχαν τα forums, τα links που κατεβάζαμε πειρατικά. Υπήρχε πολύ ωραίο community. Δεν υπήρχε spamming τόσο πολύ. Ήταν και πιο εύκολο και άμεσο. Θεωρώ ότι ήταν μια καλή εποχή αυτή.
Dani: Και είμαστε το ζωντανό παράδειγμα ότι δεν χρειάζεται να έχεις μια εταιρεία από πίσω σου για να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Είναι ένα ψέμα ότι άμα πας σε μια εταιρεία θα γίνουν όλα πιο απλά. Και ξέρουμε για πολλές μπάντες που είναι σε εταιρεία και δεν είναι απλά. Το έχουμε κάνει χωρίς εταιρεία.
Βιοπορίζεστε πλέον από την μπάντα;
Dani: Ναι, γιατί δεν θέλουμε παλάτια.
Λάμπρος: Και δεν έχουμε οικογένειες. Δεν έχουμε παιδιά ή άλλες ανελαστικές υποχρεώσεις. Οπότε ναι.
Οι σχέσεις της μπάντας ήταν πάντα τόσο ρόδινες; Δυσκολίες, συγκρούσεις υπήρξαν;
Γιώργος: Όχι δεν ήταν όλα πάντα εύκολα. Έχουμε περάσει πολλά.
Dani: Σε ένα τέτοιο εγχείρημα, στο οποίο ξεκίνησαν να εμπλέκονται τέσσερα μυαλά παιδικά, μυαλά εφηβικά και αυτά τα μυαλά σιγά σιγά έχουν φτάσει 40 χρονών, αλλάζουν, και έχουν μπει και άλλα μυαλά, είναι δύσκολο να μην υπάρχουν διαφωνίες. Και να μην υπάρχουν εγωισμοί. Και να μην υπάρχουν εντάσεις. Κάποιες τις απορροφάμε επειδή ακριβώς γνωριζόμαστε από 10 χρονών. Κάποιες δεν γίνεται και είναι πολύ φυσιολογικό όπως σε μια σχέση ανθρώπινη. Γιατί ανθρώπινες είναι αυτές οι σχέσεις. Όπως ενός ζευγαριού. Είναι δύσκολο να κρατήσεις αυτό το πράγμα ενωμένο. Και όπως βλέπεις δεν είναι ενωμένο. Γιατί λείπει ένας. Οπότε ξέρεις…Προχωράμε. Μας πάνε οι συνθήκες. Δεν θα σκοτωθούμε. Δεν θέλουμε ο ένας το κακό του άλλου προφανώς. Αλλά υπάρχουν και περίοδοι που δεν είμαστε καλά. Και υπάρχουν και περίοδοι που είμαστε τέλεια.
Στις περιόδους που δεν είστε καλά απέχετε; Ή πλέον αναγκαστικά πρέπει να υπάρχετε;
Γιώργος: Πλέον θέλοντας και μη πρέπει να υπάρχουμε. Πιο παλιά ήταν αλλιώς. Υπήρχε και η αποχή και η απομόνωση. Διότι έχουμε περάσει και διάφορα προσωπικά ο καθένας στη ζωή του που επηρέαζαν το σύνολο. Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Υπήρχε πάντα ο κοινός στόχος, το κοινό όραμα και τα ξεπερνάγαμε όλα. Ήταν κάπως και μια σωτηρία, μια λύτρωση η μουσική. Και μακάρι να έπαιζε περισσότερος κόσμος μουσική για να μπορούσε να βοηθηθεί.
Τα live λειτουργούσαν ενωτικά και εκτονωτικά;
Γιώργος: Όταν έχεις ένα όραμα και προσπαθείς σιγά σιγά και θες κι άλλο και έχεις αυτό το ανικανοποίητο, την επιθυμία το να πας πιο πέρα και να μάθεις περισσότερο τις μουσικές πλευρές του εαυτού σου, καμιά φορά δεν είναι ωραία γιατί δεν κάνεις pause. Είσαι σ’ ένα τρένο, σ’ ένα ρολερκόστερ, σ’ ένα αεροπλάνο το οποίο πηγαίνει και έχει αναταρράξεις. Είναι γαμάτο, αλλά υπάρχουν και lives τα οποία μπορεί να μας ήταν οδυνηρά. Μερικές φορές η σκηνή είναι λυτρωτική. Άλλες πάλι πολύ αγχωτική.
Dani: Δεν νομίζω ότι έχουμε αναέβει και ποτέ σε live τσακωμένοι. Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι τουλάχιστον. Καλύτερα να κοιμάσαι με τον άλλον στο ίδιο κρεβάτι, αλλά να έχεις λύσει το πρόβλημά σου.
Γιώργος: Το live είναι μια δύσκολη συνθήκη. Και ειδικά στο rock. Μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα. Και υπάρχει και μια ένταση και μια αδρεναλίνη. Είναι σαν να κάνεις ένα extreme sport. Και ειδικά εμείς που παίζουμε έτσι δυνατά και παθιασμένα και έχουμε και το κοινό από κάτω που είναι λίγο παθιασμένο. Μπορεί να ξεφύγουν τα πράγματα. Και το μυαλό σου το ίδιο. Αλλά θεωρώ ότι έχουμε παίξει τόσα live με τα παιδιά, που πλέον διαχειριζόμαστε και την κακή στιγμή.
Τώρα που υπάρχει καταγεγραμμένη μια επιτυχία της μπάντας, υπάρχει ηρεμία ή το άγχος για την επόμενη μέρα;
Dani: Δεν ξέρω πως να σου απαντήσω. Γιατί δεν ξέρω αν θεωρούμε ότι έχουμε πετύχει και κάτι. Δεν νομίζω ότι θέλαμε ή βάλαμε ποτέ ένα ταβάνι ή ένα μέτρο επιτυχίας. Ούτε να φτάσουμε την κορυφή.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεστε;
Γιώργος: Η αλήθεια είναι ότι είμαστε τώρα σε ένα μεταβατικό στάδιο, γιατί έφυγε και ο Γιάννης. Αυτός ο δίσκος που γράψαμε τώρα ήταν ο πρώτος ουσιαστικά, που σχεδόν δεν έπαιξε καθόλου. Ήταν μια αλλαγή. Ένα challenge για μας. Το πώς θα διαχειριστούμε την επόμενη μέρα.
Παρακολουθείτε την ελληνική μουσική σκηνή ακόμα και κόντρα πράγματα; Ας πούμε τη λεγόμενη έντεχνη σκηνή;
Λάμπρος: Σίγουρα με τα χρόνια, επειδή περιοδεύουμε φουλ, δεν έχουμε το χρόνο και την επαφή που είχαμε παλιότερα. Είμαστε 120 ημέρες εκτός Ελλάδας. Οπότε έχουμε χάσει λίγο την επαφή. Και πια δεν έχουμε και τον χρόνο να πάμε να τσεκάρουμε νέες μπάντες. Βέβαια λόγω του label έχουμε καινούργιες μπάντες εδώ. Όμως όλες είναι γύρω από τον ήχο μας περίπου. Και στο punk και στο πιο heavy. Το έντεχνο συγκεκριμένα είναι λίγο red flag για μένα.
Γιώργος: Εγώ είμαι λίγο hater του έντεχνου. Είμαι σε πολύ περιορισμένο φίλτρο, με ό,τι έχει να κάνει με ελληνόφωνο Rock. Έχω πρόβλημα με τη γλώσσα πάνω στο rock. Δεν μου πατάει καλά. Ενώ ας πούμε δεν έχω με τα παραδοσιακά κανένα πρόβλημα. Στο Rock δεν μου πατάει καλά. Δεν μου ταιριάζουν. Λίγοι το κάνουν καλά. Και αυτούς τους λίγους τους παρακολουθούμε. Υπάρχουν μπάντες, αξιολογές, όπως για παράδειγμα, οι Τρύπες, η Γενιά του Χάους. Έχω μεγαλώσει με αυτά. Τους γουστάρω φουλ. Οι «Κροταλίας», είναι μια μπάντα που μ’ αρέσει. Απλά είναι αυτό που σου λέω ότι θα κάνω την εξαίρεση. Τώρα αυτούς τους έντεχνους που βάζουν και λίγο Rock, πάνε να το παίξουν ροκάκια και λίγο να το παίξουν ηλεκτρισμένοι, δεν τους μπορώ καθόλου.
Dani: To Rock είναι τρόπος ζωής και είναι και λίγο επικίνδυνο.
Γιώργος: Αυτή τη ζημιά που κάνανε οι Πυξ Λαξ ας πούμε. Έγινε μια ζημιά εκεί. Κάποιοι χτίσανε πολύ ωραία μια μουσική σκηνή και πήγαν αυτοί οι τύποι και τα διέλυσαν όλα. Τώρα δεν θέλω να πω για το σημερινό έντεχνο και τι μορφή έχει πάρει. Γιατί πάλι γύρισε στην παράδοση το έντεχνο. Πέρασαν όλοι αυτοί τη φάση του Rock επειδή ήταν hot. Τώρα που δεν είναι, το γύρισαν στην παράδοση.
Dani: Είναι κάπως ΠΑΣΟΚτσήδικο το έντεχνο (γέλια).
Πώς ήταν η εμπειρία της περιοδείας στην Αμερική;
Λάμπρος: Η τελευταία ήταν μία over the top εμπειρία. Γιατί ήταν σχεδόν δύο μήνες. Σαράντα πέντε περίπου lives. Σε ένα τύπου λεωφορείο. Ζήσαμε έναν ιδρυματισμό. Οι έξι μας μαζί με το κρου. Μέσα σε ένα χώρο. Είχαμε και μαζί τον ηχολήπτη μας και τον tour manager και merchandiser. Έξι άτομα φύγαμε από εδώ και έναν οδηγό που βρήκαμε εκεί. Σε ένα χώρο μικρότερο από το μαγαζί, διαβίωση επί δύο μήνες καθημερινά. Και παίζαμε. Κρατάμε σίγουρα το πόσο dedicated είναι το αμερικανικό κοινό. Πόσο πραγματικά εκτιμάνε και σέβονται ότι κάνουμε.
Γιώργος: Είναι πολύ δύσκολη η Αμερική από όλες τις απόψεις. Είναι πολύ ανταγωνιστική. Είναι πάρα πολύ χαοτική κάθε πολιτεία. Κάθε πολιτεία ή κάθε κοινό έχει τελείως διαφορετική και πολύ πονεμένη ιστορία. Αλλά στο κομμάτι της σύγχρονης μουσικής, είναι ένας ογκόληθος. Και εμείς έχουμε επηρεαστεί από εκεί. Γι’ αυτό νιώθω, τουλάχιστον εγώ, πως οι ρίζες μου είναι στα Blues της Αμερικής. Είναι εκεί, επειδή εκεί πέρα έγινε ένα πάντρεμα πολλών πολιτισμών. Αποικιοκράτες, σκλάβοι, καταπίεση, υπηρέτες, αυτόχθονες. Έγινε ένα πράγμα εκεί, το οποίο πέρασε και στη μουσική. Και στην κουλτούρα. Και έφτασε μέχρι το σήμερα. Είναι φοβερό να περνάς και να πηγαίνεις σε μέρη που ξέρεις ότι εκεί γεννήθηκε η σύγχρονη μουσική. Αυτή που έσπασε τους κανόνες. Για αυτό και δεν μου αρέσει και το έντεχνο. Τι σημαίνει έντεχνο; Μου αρέσει το Βlues που είναι άτεχνο. Οι άνθρωποι το έχουν σαν τρόπο ζωής. Πρέπει σε κάθε σπίτι στην Αμερική να υπάρχει από μία κιθάρα. Και νομίζω ότι δυστυχώς υπάρχει και ένα όπλο. Η κιθάρα όμως μπορεί να είναι και όπλο. Τώρα το όπλο δεν ξέρω αν μπορεί να είναι κιθάρα.
Υπάρχει ένας διάχυτος σεξισμός στη σκηνή που εκπροσωπείτε; Έτσι λένε. Έτσι είναι;
Dani: Ο δρόμος που έχουμε διαλέξει εμείς να κινούμαστε μουσικά δεν είναι τόσο πολύ σεξιστικός. Γιατί υπάρχουν και μπάντες στην Ελλάδα που τραγουδάνε γυναίκες. Έχει να κάνει πιο πολύ θεωρώ με πρότυπα και στερεότυπα που έχουν περαστεί από άλλες δεκαετίες. Δυστυχώς. Και κάποιοι, παγκόσμια επιλέγουν να τα συντηρούν αυτά τα πρότυπα. Προσωπικά θεωρώ, ότι ο καλύτερος άνθρωπος τραγουδιστής που έχει υπάρξει ποτέ, είναι η Αρίθα Φράνκλιν. Μια γυναίκα. Δεν ξέρω αν παίζει γενικά, σε εμάς όμως όχι. Γι’αυτό και έχουμε πάει σε περιοδεία πολλές φορές με μπάντες που υπάρχουν γυναίκες.
Γιώργος: Η αλήθεια είναι ότι εντοπίζεται μία ματσίλα και μια τοξική αρρενωπότητα, ας μην κρυβόμαστε. Θεωρώ όμως ότι είναι παρελθόν. Δεν έχει φύγει η πατριαρχία βέβαια. Υπάρχει ακόμα. Είναι και ένας λόγος που θέλαμε να βάλουμε και το γυναικείο φωνητικό και στοιχείο στην μπάντα μας και στο τελευταίο δίσκο συνεργαστήκαμε με δύο πολύ καλές καλλιτέχνιδες. Θεωρούμε τους εαυτούς μας φεμινιστές. Εμείς δεν είχαμε ποτέ αυτό το Rock attitude, αυτό το sex drugs and rock and roll που το φορτίζουνε. Προτιμάμε τη μουσική να μιλάει από μόνη της. Μας αρέσει να παίζουμε δυνατά, να εκφραζόμαστε δυνατά. Αλλά δυνατά μπορεί να εκφραστεί και ο καθένας με τον τρόπο του και όπως ορίζει αυτός τι σημαίνει δυνατά, χωρίς μπράτσα.
Λάμπρος: Θεωρώ ότι ειδικά στα 80s έγινε ένα πολύ μεγάλο κακό για το ροκ γύρω από αυτό το θέμα. Oυσιαστικά οι γυναίκες αντιμετωπίστηκαν μόνο ως γκρουπις που θα έπρεπε να είναι στα παrασκήνια να περιμένουν τους ρόκερς. Ήταν πολύ στάνταρ αυτό το Sex & Drugs & Rock & Roll. Το λέγαν σαν κάτι πολύ θετικό, ενώ ήταν κάτι πολύ ευτελές. Σήμερα όντως πιστεύω και εγώ ότι αλλάζει. Υπάρχει και η αντίληψη ότι ο δρόμος είναι δύσκολος, ότι το touring είναι δύσκολο, το music business είναι δύσκολο. Υπάρχει αυτή η παλιακή αντίληψη, ότι δεν είναι για γυναίκες και όντως δουλεύουμε δεκαπέντε χρόνια και δεν υπήρχαν ποτέ γυναίκες. Τώρα όλα αλλάζουν. Εμείς έχουμε πολλά παραδείγματα πια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα έχουν λυθεί.
Ποια είναι η σχέση σας με την Αθήνα;
Γιώργος: Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα στο χωριό, αλλά την αγαπώ την Αθήνα. Με τα παιδιά μεγαλώσαμε στα Εξάρχεια. Λυπάμαι τώρα με αυτή την κατάσταση, με το gentrification, επειδή το έχουμε ζήσει στην Αμερική. Στην Αμερική, είναι σαν να έχεις τρέξει τον αλγόριθμο πιο πριν και βλέπεις τα πράγματα που έρχονται εδώ. Όλα τα επακόλουθα του νεοφιλελευθερισμού και της ατζέντας αυτής που προσπαθούν να τη φέρνουν και εδώ στην Ευρώπη και ειδικά στο Νότο. Είναι λυπηρό, διότι έχουμε πολλά σημεία αναφοράς που πλέον δεν μπορούμε να πάμε. Το βλέπουμε και εδώ γύρω μας. Αλλά παρόλα αυτά πρέπει να παραμείνουμε στην πόλη. Να μην φύγουμε από την πόλη. Εγώ τουλάχιστον νιώθω πιο πολύ Αθηναίος και ας είμαι από το Χιλιομόδι. Δεν μπορώ χωρίς στην Αθήνα. Και επειδή τώρα κάναμε την περιοδεία στη Βαλτική και στη Σκανδιναβία και δεν είδαμε ποτέ ήλιο, το πρώτο πράγμα που έκανα όταν γύρισα, ήταν να κάνω μια βόλτα με το ποδήλατό μου να με δει λίγο ήλιος.
Dani: Έχω ζήσει σε αρκετές περιοχές της Αθήνας και σε προάστια και στο κέντρο και λόγω δουλειάς όταν ήμουν μικρός που οδηγούσα φορτηγό, την ξέρω όλη την Αθήνα και δεν την αλλάζω με τίποτα. Έχει περιοχές που είναι πενταβρώμικες και γκέτο, αλλά μένουν άνθρωποι εκεί. Για να μείνεις εκεί θέλει κότσια. Κάθε περιοχή έχει την δικιά της ομορφιά και αυτό το πράγμα το έχω συναντήσει μόνο στην Αθήνα, παρόλο που είναι μικρή πόλη σε σχέση με αυτές που έχω ταξιδέψει και έχω πάει. Είναι πολύ ποικιλόμορφη και μέχρι πριν κάποια χρόνια διασκέδαζες κάθε μέρα και κάπου διαφορετικά. Ακόμα και τα σινεμά τα θερινά. Για μένα είναι πανέμορφα κακάσχημη αυτή η πόλη.
Λάμπρος: Είμαι εθισμένος Αθηναίος. Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να φύγω από αυτή την πόλη. Προς το παρόν, δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό. Δεν ξέρω στο μέλλον, μα τώρα νίωθω μόνο Αθήνα.
Το τέλος των «1000mods» το έχετε σκεφτεί; Σε ποιο τέλος έχετε συμφωνήσει;
Γιώργος: Επαναπροσδιορίζουμε συνέχεια τις αξίες και τις αντοχές μας. Κάθε φορά νομίζω ότι πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι. Δεν ξέρω άμα υπάρχει τέλος. Γιατί άμα φετιχοποιήσω το τέλος θα γίνουμε ντετερμινιστές και δεν μου αρέσει. Οπότε το τέλος ας είναι για το τέλος. Ας έρθει το τέλος και δεν θέλω να είμαι εκεί. Στα παιδία λέω πως θέλω να πεθάνω πάνω στη σκηνή.
Dani: Το τέλος όταν θα έρθει θα το μάθεις (γέλια)
Γιώργος: Τέλος νιώσαμε και στην καραντίνα. Είμαστε μια κοινωνική μπάντα. Είμαστε οργανισμοί σε μια κοινωνία και αλληλοεπιδρούμε. Και στην καραντίνα νιώσαμε ένα τέλος. Και δεν ήταν.
ΠΗΓΗ: www.rosa.gr
