Έγινε η επίσημη παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Γιάννη Ιωαννίδη: «Γεννημένος Ηγέτης»!
Η επίσημη παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Γιάννη Ιωαννίδη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, ήταν μια συγκέντρωση πολλών και διαφορετικών γενεών και εξελίχθηκε σ’ ένα συγκινητικό ταξίδι στην ιστορία.
«Γεννημένος νικητής», είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του Γιάννη Ιωαννίδη ο οποίος προφανέστατα είναι απόλυτα ενδεικτικός για τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή, αυτόν που μέτρησε περισσότερες νίκες (418) από κάθε άλλον χτίζοντας την αυτοκρατορία του Άρη στη δεκαετία του ’80 και αναλαμβάνοντας αργότερα ρόλο αρχιτέκτονα στον Ολυμπιακό. Η επίσημη παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης παρουσία εκπροσώπων διαφορετικών μπασκετικών γενεών, καθώς εκεί ήταν πρώην παίκτες του (σ. σ. Ζήσης, Γιαννούλης, Χατζηβρέττας κ.α.), παλιοί συναθλητές του αλλά και φίλοι του.
Οι συγγραφείς του βιβλίου ξεκαθάρισαν ότι είχαν ρόλο διεκπεραιωτών τονίζοντας ότι όσοι διαβάσουν το βιβλίο θα νιώσουν σαν να τους μιλάει ο «Ξανθός». «Αυτό το βιβλίο είναι προϊόν υπομονής, επιμονής και μόχθου. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε ένα φιλολογικό μνημόσυνο αλλά για να θυμηθούμε στιγμές από το ένδοξο παρελθόν… Ο Γιάννης χαράκωσε τις ζωές μας και σημάδεψε τις καρδιές μας αφήνοντας το αποτύπωμά του και μια ανεκτίμητη κληρονομιά», είπε ο Βασίλης Σκουντής ενώ ο Δημήτρης Καρύδας αναφέρθηκε στην κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη λέγοντας ότι… «Το πείσμα και η θέληση της Ελένης Θεοδώρας έφερε αυτή την αυτοβιογραφία που αποτελεί την αθλητική, κοινωνική και πολιτιστική κληρονομιά του Γιάννη Ιωαννίδη, αποδεικνύοντας ότι είναι γνήσιο τέκνο Ιωαννίδη».
Ο Χρήστος Γαλιλαίας, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής και παλιότερα μέλος του δ. σ. της ΚΑΕ Άρης άνοιξε την αυλαία της παρουσίασης σημείωσε μεταξύ άλλων ότι… «ο Γιάννης Ιωαννίδης υπήρξε από τους επιδραστικότερους ανθρώπους του αθλητισμού. Είναι πολλά τα επίθετα που τον χαρακτηρίζουν. Είχαμε βρεθεί έξω με τον αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς και του είπα ότι εξερευνώ τα κοινά μεταξύ μουσικής και αθλητισμού και τον ρώτησα, ‘τι είναι το σημαντικότερο για να πετύχει κανείς. Είναι το ταλέντο; Η προπόνηση; Οι δάσκαλοι; Ο ενθουσιασμός και η προσήλωση;’ Και αφού με κοίταξε μου απάντησε ‘η προσωπικότητα’. Αυτό είχε σε υπέρτατο βαθμό και τον ξεχώριζε από τους άλλους».
Συγκινητική ήταν η τοποθέτηση της κόρης του Γιάννη Ιωαννίδη, της Ελένης Θεοδώρας, η οποία στάθηκε περισσότερο στον άνθρωπο Γιάννη Ιωαννίδη. «Τον δυναμισμό τον είχε και στο σπίτι αλλά το μαγικό ήταν ότι μπορεί να μάλωνες μαζί του αλλά μετά από μια ώρα λειτουργούσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Είχε τέτοια ευαισθησία όπου ο ίδιος το ξεχνούσε, έστω κι αν εσύ το κρατούσες μέσα του. Το Ιωαννιδάκι έχει να κάνει με την επιμονή, το πείσμα και ότι προσπαθείς μέχρι τέλους να πετύχεις κάτι έστω κι αν ξέρεις ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να το καταφέρεις. Κατάλαβα τι ακριβώς πρέσβευε ο πατέρας μου στον τελευταίο χρόνο, με την αγάπη που άντλησα από τον κόσμο. Στο σπίτι, ήθελε να μου περάσει ότι δεν υπάρχει λόγος φόβου στη μικρή ζωή που ζούμε. Ο ίδιος το πήγαινε στο άκρο αλλά πάντα μου έλεγε να μη φοβάμαι».
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής άνοιξε τον… σκληρό δίσκο του μυαλού του και θυμήθηκε πολλά για τη σχέση του με τον Γιάννη Ιωαννίδη. «Ο Γιάννης μεγάλωσε σε άλλες εποχές όπου μετρούσε πολύ το να είσαι άφοβος γιατί οι γειτονιές ήταν διαφορετικές. Ήσουν στον δρόμο κι έπρεπε να αποδείξεις ότι δεν φοβάσαι και ότι αξίζεις. Λόγω φυσιογνωμίας είχε μια αριστοκρατική φινέτσα αλλά και την τόλμη την οποία μετέδιδε σε όλους. Από τους παίκτες έως και τους διαιτητές. Δεν έγινε τυχαία ο κορυφαίος προπονητής όλων των εποχών γιατί είχε στοιχεία που δεν βρίσκεις εύκολα. Έχω συνδιαλλαγεί με κορυφαίες προσωπικότητες του χώρου και μπορώ να πω ότι ο Γιάννης είχε στοιχεία που δεν διέκρινα σε άλλους. Το παρατσούκλι του ήταν φανατικός γιατί δεν ήθελε να χάνει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο μπάσκετ αλλά με οτιδήποτε ασχολούταν. Εδώ έπαιζε με τη βαφτιστήρα του χαρτιά και την έκλεβε για να την κερδίσει», είπε χαριτολογώντας και συμπλήρωσε.
Ο Αλεξανδρής
«Θα πω δύο πράγματα για τη σχέση μου με τον Γιάννη και πώς φτάσαμε να γίνουμε φίλοι και συγγενείς. Ο Γιάννης ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερός μου και ήμουν θαυμαστής του σαν οπαδός του Άρη, γιατί ήταν καταξιωμένος. Στο πρώτο μου επίσημο παιχνίδι με την Αναγέννηση ο Γιάννης έπαιξε διαιτητής και μετά το τέλος του αγώνα έμαθα ότι του άρεσα πολύ. Αν ο Γιάννης δεν βρισκόταν να φέρει τον Ανέστη Πεταλίδη να έρθει να με βρει, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να συμβεί. Με βάλανε στο αυτοκίνητο και επί δύο ώρες προσπαθούσαν να με πείσουν να υπογράψω στον Άρη. Αρειανός ήμουν, ήταν εύκολο να απαντήσω αλλά υπήρχε ηθικό θέμα επειδή είχα δεσμευτεί στον ΠΑΟΚ. Μέτρησε όμως η αγάπη μου για τον Άρη. Το 1976 κάναμε προετοιμασία για πρώτη φορά εκτός Θεσσαλονίκης σε Λιτόχωρο και Λεπτοκαρυά. Γυρίζοντας μας συγκέντρωσε ο Χάρι Πάππας και είπε… ‘Γιάννη δεν σε χρειάζομαι μπορείς να φύγεις’. Εγώ πάγωσα και σηκώθηκα κι έφυγα εγώ. Μου είπε ‘μπες μέσα, εγώ θα καθαρίσω’ αλλά εγώ επέμεινα κι αυτό μας έδεσε και αγαπηθήκαμε και γίναμε εκτός από φίλοι και κουμπάροι.
Ο «Τίγρης» αποκάλυψε και το τελευταίο όνειρο του Γιάννη Ιωαννίδη. «Επιθυμία του Γιάννη ήταν να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και μου έλεγε να είμαι έτοιμος. Ήθελε να γυρίσει στον Άρη και να τον κάνει Πρωταθλητή. Δυστυχώς για όλους μας, τον πρόλαβε η αρρώστια».
Ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς, ήταν στο γκρουπ των ομιλητών γνωρίζοντας τον Γιάννη Ιωαννίδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και αναφέρθηκε περισσότερο στη στόφα του ηγέτη που τον χαρακτήριζε. «Για να καταλάβεις τον Ξανθό πρέπει να καταλάβεις την καλύτερη εποχή και ήταν η δεκαετία από τα τέλη του ’70 έως και του ’80. Έγιναν πολλά εκείνη την εποχή. Αν έβαζα έναν τίτλο που θα έλεγα ότι περάσαμε από τις ελβιέλες στα σταράκια. Θυμάμαι ακόμη την εποχή του Χάρι Πάππας ο οποίος μας άνοιγε μια βαλίτσα και μας έδειχνε τα σταράκια. Τότε η Ελλάδα έβγαινε από τη δικτατορία και όδευε προς την Ευρώπη. Το μπάσκετ ήταν ο ιμάντας εκσυγχρονισμού και πιστεύω ότι αυτή η γενιά το εξέφραζε αυτό μέσω δύο πραγμάτων. Μέσω του Άρη και της Θεσσαλονίκης. Γιατί έρχεται παντού στην Ευρώπη η στιγμή όπου οι δεύτερες πόλεις γίνονται πρώτες. Το Λίβερπουλ με τους Beatls, η Βαρκελώνη λόγω του Μέσι, η Μασσαλία λόγω του Μπερνάρ Ταπί. Η στιγμή της Θεσσαλονίκης ήταν αυτή με τον Άρη. Ο Ξανθός συνέδεσε τη δουλειά του μ’ αυτό το πέρασμα του εκσυγχρονισμού. Στο βιβλίο, εγώ θα έβαζα τίτλο ‘Γεννημένος ηγέτης’. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη ηγεσίας. Η απολυταρχική, η συμμετοχή κι αυτή που εμπνέει τους υπόλοιπους. Ο Ξανθός είχε λίγο απ’ όλες τις μορφές. Είχε μια σαφέστατη εικόνα στο πού ήθελε να πάει και ανάγκαζε όλους μας να τον ακολουθήσουμε. Δεν άφηνε τίποτε στην τύχη και μαζί μ’ αυτό υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο. Το αξιακό πρόσημο. Είχε μια ικανότητα, την αξία το ‘ανήκειν’. Ήξερε ότι ανήκει στην πόλη, στον Άρη και αργότερα στη Νέα Δημοκρατία τα οποία τον καθοδηγούσαν στη ζωή του», είπε μεταξύ άλλων.
