«Μια μέρα ήμουν τόσο πεινασμένη που μου είχε κοπεί η ανάσα», είχε πει η Billie Holiday στο jazz περιοδικό Downbeat το 1939.
«Βγήκα έξω. Έκανε κολασμένο κρύο και περπάτησα από την 145η μέχρι την 133η Οδό και κατηφόρισα την Έβδομη Λεωφόρο σταματώντας σε κάθε καταγώγιο για να ζητήσω δουλειά. Τελικά είχα απελπιστεί τόσο που σταμάτησα στο κλαμπ Long Cabin που διεύθυνε ο Jerry Preston. Του είπα ότι ήθελα ένα ποτό. Αν και ήμουν τελείως αδέκαρη, παράγγειλα ένα τζιν (ήταν το πρώτο μου ποτό – δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το τζιν από το κρασί) και το κατέβασα μονορούφι…
Ζήτησα δουλειά από τον Preston. Του είπα ότι ήμουν χορεύτρια. Μου ζήτησε να χορέψω. Το δοκίμασα. Είπε πως ήμουν χάλια. Του είπα ότι μπορούσα να τραγουδήσω. Μου ζήτησε να τραγουδήσω. Πέρα στη γωνία ήταν ένας ηλικιωμένος άνδρας που έπαιζε πιάνο. Έπαιξε το ‘Travelin’ και το τραγούδησα. Οι πελάτες σταμάτησαν να πίνουν. Γύρισαν για να με παρακολουθήσουν. Ο πιανίστας, ο Dick Wilson, συνέχισε με το “Body and Soul”. Χριστέ μου, έπρεπε να δεις όλους εκείνους τους ανθρώπους – όλοι τους άρχισαν να κλαίνε. O Preston με πλησίασε κουνώντας το κεφάλι του και είπε, ‘Μικρή, κέρδισες’. Έτσι άρχισα».
Ο 22χρονος John Hammond, ένας φανατικός της jazz και μελλοντικός παραγωγός, άκουσε για πρώτη φορά την Holiday να τραγουδάει σε ένα κλαμπ του Χάρλεμ. Ο Hammond ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με τη νεαρή τραγουδίστρια που επέστρεψε πολλές φορές για να την ακούσει. «Άκουσα μια τραγουδίστρια που θύμιζε κορνετίστα σε αυτοσχεδιασμό. Έτσι ακουγόταν». Και η Billie τον επιβεβαιώνει: «Όταν ήμουν μικρή, στη γωνία έμενε μια κυρία που είχε ένα γραμμόφωνο και μπορούσα να ακούω δίσκους της Bessie Smith και του Louie Armstrong. Ανέκαθεν ήθελα να τραγουδάω σαν μουσικό όργανο». Την εποχή που την άκουσε ο Hammond, η Eleonora Fagen είχε ήδη γίνει Billie Holiday από το όνομα της αγαπημένης της ηθοποιού, Billie Dove…
Απολαύστε το αγαπημένο μας τραγούδι με ελληνικούς υποτίτλους. To 1999, το περιοδικό Time το επέλεξε ως “Τραγούδι του Αιώνα”. Ποίημα του Άμπελ Μέροπολ, με αρχικό τίτλο Bitter Fruit, που μελοποίησε ο ίδιος και αποτελεί το πρώτο τραγούδι Διαμαρτυρίας. Eνα τραγούδι Σύμβολο για τα Aνθρώπινα Δικαιώματα το οποίο ηχογραφήθηκε το 1936.
Αναφέρεται στα σώματα δύο σκλάβων που είχαν λιντσαριστεί και κατόπιν κρεμαστεί σε δέντρο στην Ιντιάνα το 1930. Παρ’ όλο τον φόβο από αντίποινα που διέτρεχε η Billie Holiday το τραγουδούσε σε κάθε της παράσταση.
Η Billie Holiday πρότεινε στην δισκογραφική της εταιρεία Columbia να ηχογραφήσει το κομμάτι αλλά η εταιρεία αρνηθηκε αφού ηχογραφούσε κομμάτια εναλλακτικού ρεπερτορίου της τζαζ. Τελικά, η εταιρεία δέχτηκε να ηχογραφηθεί το κομμάτι, αφού έδωσε γραπτή άδεια μιάς ημέρας στην Holiday για την ηχογράφηση του, σε ξένο στούντιο. Η ερμηνεία της Billie Holiday είναι συγκλονιστική.
Ο δίσκος έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της Billie Holiday.
