Ο πρωταθλητισμός της… καθημερινότητας! – Γράφει το Κίτρινο Βέλος

Μία φράση του Γιάννη Καστρίτη, του κόουτς μας, του μπασκετικού Άρη μπαίνει ως τίτλος του άρθρου της εβδομάδας αυτής, της Μεγάλης Εβδομάδας. Ένας συμβολικός τίτλος, ζωής και τροχιοδεικτικός σε ό,τι αφορά στην νοοτροπία του καθένα και της καθεμιάς μας και φυσικά του Άρη που θέλουμε…

Η φανέλα του Αυτοκράτορα

Παρά τις τόσες παλινωδίες και φουρτούνες που πέρασε το μπασκετικό τμήμα, η γνωστή και ως “Ναυαρχίδα” του Συλλόγου επι χρόνια, πάντα όταν ευνοούν οι συνθήκες εμφανίζεται εκείνη η παλιά κουλτούρα, αυτή πάνω στην οποία σμιλεύτηκε “η βαριά φανέλα του Αυτοκράτορα”. Αυτή που μεταφράζεται σε αγωνιστική συμπεριφορά τέτοια που, ξέρεις από νωρίς ότι, θα κερδίσεις εσύ. Έχει συμβεί, ξανά και ξανά. Θα ξαναγίνει…

Έχω αναφέρει παλιότερα την πορεία, την διαδρομή. Ανέστης Πεταλίδης, Γιάννης Ιωαννίδης, Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης. Οι πυλώνες, οι βάσεις, αυτοί που ήταν ποτισμένοι με την επιτυχία, αλλά περισσότερο με την προσπάθεια, την επίπονη προπόνηση που θα οδηγήσει σε αυτήν. Κοντά τους, παραδειγματίστηκαν γενιές παιχτών και παραγόντων και αφού έφυγαν ακόμα, η βαριά κληρονομιά πέρασε από γενιά σε γενιά, σαν να μπολιάστηκε το DNA που λένε.

Δεν ήταν, πάντα, όλα λαμπρά τότε. Σημείο αναφοράς υπήρξε “το μπαράζ της Κέρκυρας” και ο χαμένος τελικός κυπέλλου. Και τα δύο, μέσα σε 10 μέρες, σκάρτες. Πάνω στην αποτυχία πάρθηκαν οι σωστές αποφάσεις, από ανθρώπους ικανούς, γνώστες του αθλήματος, οξυδερκείς. Ακολούθησαν μεγάλες στιγμές που η γενιά μου τις βίωσε στα γεμάτα. Μας μεγάλωσε και μας κακόμαθε εκείνη η ομάδα. Να μην χάνει, ποτέ. Να βάζει μόνιμα πάνω από 100, να μην τα παρατάει, να επιστρέφει, σε απογεύματα ξεκούραστα να συνεχίζει να σέβεται αυτόν που ήρθε να την δει, τον φίλαθλο ή οπαδό και να “χορταίνει” θέαμα τον κόσμο όλο.. Δεν μιλάνε για τα Άρης – Π.Α.Ο.Κ. του τότε. Ήξερες, ήξεραν και αυτοί, πως το παιχνίδι θα γυρίσει. Κάπως, κάπου, κάτι θα γίνει. Αυτό το κάτι που διεκδικείς, μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, το άκουσμα της “κόρνας της γραμματείας”, που λέγαμε!

Όλα αυτά, συνοψίζονται στην κουβέντα του Γιάννη Καστρίτη, μετά την λήξη του παιχνιδιού, υπό την σκιά της πιο βαριάς ελληνικής φανέλας, στο ταβάνι του Παλέ:
“Ο πρωταθλητισμός της καθημερινότητας”!

Η ασπίδα του πολεμιστή

Λίγες μέρες πριν το μπάσκετ, στο Χαριλάου, στο Κλεάνθης Βικελίδης, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα εντός γηπέδου. Τα περισσότερα αναλύθηκαν, κάποια γέννησαν ερωτηματικά. Για όσους παρακολουθούν, δεν προξενεί εντύπωση η όποια τακτική απόφαση του προπονητή. Ο “Μόνο”, ο Μπούργος γνωρίζει μα περισσότερο έχει την νοοτροπία του σίγουρου. Όχι αυτού που δεν κάνει λάθη, αλλά εκείνου που θα εξαντλήσει κάθε πιθανότητα διεκδίκησης του στόχου. Μέχρι τέλους, με κάθε τρόπο, αγνοώντας τους πολλούς, νιώθοντας βέβαιος. Αυτή την βεβαιότητα βλέπουμε στο χορτάρι. Όχι στο αποτέλεσμα. Αυτό, πάντα, θα εξαρτάται απ’ το “δοκάρι και μέσα ή έξω”, απ’ το “στεφάνη και μέσα ή στο… σίδερο”, αντίστοιχα στο Παλέ. Μην ξεχνάμε! Άλλα θα ακούγονταν αν το τελευταίο σουτ κατέληγε εντός. Καθαρές κουβέντες!

Συνέβησαν πράγματα σημαντικά, το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων στο γήπεδο. Πολύ σημαντικά, εξίσου μπορεί και στα όρια των γραμμών του. Κράτησα δύο εικόνες. Ξεκινώντας από το τέλος, η αναμονή να λήξει το παιχνίδι, με τραγούδι από τους αναπληρωματικούς και χορό! Μία συμπεριφορά που δείχνει την εμπιστοσύνη στην κατάληξη, από όσους συμμετέχουν στο παιχνίδι. Εγώ, χαμογελούσα αλλά, μουρμούριζα… “Δεν τελείωσε ακόμα, ήρεμα ρε”! Παίχτες, ανάμεσά τους προσωπικότητες με παραστάσεις, ήξεραν και έδιναν (ή συμμετείχαν σ)τον ρυθμό. Ένα δείγμα, ότι η φιλοσοφία μεταδίδεται και ανάποδα, από την ομάδα προς τον κόσμο. Ένα δείγμα – ζητούμενο, για εμένα και πολλούς ακόμα. Η ομάδα πάνω απ’ τον κόσμο, ο Άρης πάνω απ’ όλα! Μας το είπαν οι παλιοί! Ήρθαν οι… ξένοι, να μας υπενθυμίσουν, έμπρακτα, πώς συμβαίνει αυτό. Η πρώτη εικόνα, λοιπόν, σε μία στιγμή ανύποπτη…

Ο προπονητής, η αρχή των αποδυτηρίων και των εντολών, ασπίδα ανάμεσα στον αντίπαλο που εφάρμοζε μία απ’ τις τακτικές του. Ανάμεσα σε εκείνον και τον παίχτη μας, τον παίχτη του. Του προπονητή. “Εγώ θα μπαίνω μπροστά”, ένα μήνυμα προς όλη την ομάδα. Προστασία, συμπεριφορά αρχηγού, εμπόδιο στα σχέδια των άλλων, πότισμα κουλτούρας και νοοτροπίας, χωρίς ακρότητες, με αποφασιστικότητα. Ο ηγέτης πρώτος, οι στρατιώτες στοιχισμένοι πίσω του. Ο Μπούργος ήρθε να θυμίσει τον τρόπο. Ένα “πεταμένο σακάκι”, παλιότερα, ένα τοίχος που υψώνεται τώρα.

Αντί επιλόγου

Τίποτα δεν τελείωσε. Πέντε παιχνίδια, χοντρικά πάνω από 470 λεπτά. Δεν ξέρεις την κατάληξη της μπάλας, μετά από κάθε αγωνιστική απόφαση. Δοκάρι ή στεφάνη και μέσα ή έξω. Ξέρεις τον δρόμο και τον τρόπο. Ο πρωταθλητισμός, που περνάει μέσα απ’ την καθημερινή προσπάθεια, στάση και συμπεριφορά.

ΥΓ Μία εβδομάδα, η Μεγάλη, που συνοψίζει όλη την ουσία της πίστης, των λόγων του Χριστού. Μία ανατροπή ζωής, θάνατος το μίσος, ζωή και ανάσταση η αγάπη. Η γυναίκα που μετανοεί, ο ληστής του Σταυρού που σώζεται, οι μαθητές που προδίδουν, ο ένας που κρεμιέται. Ο οπαδός, πιστός και αυτός, μπορεί να διαβάσει πιο εύκολα τέτοια νοήματα στάσης ζωής, πρωταθλητισμού και αγώνα καθημερινότητας!
“Μαζί σου, Αρειανάρα, ανασταίνομαι”! Προορισμός, στόχος. Με αγάπη, στην ομάδα, τον προσεγγίζεις.

Να είστε όλοι καλά. Καλή Ανάσταση σε ζωές και ψυχές!

Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=N-NGweGO3WA

Μεγάλο Σάββατο, 23 Απριλίου 2022
Κίτρινο Βέλος