Η προσπέραση
Δεν ξέρω πώς μπαίνουν οι λέξεις στην σειρά. Δεν γνωρίζω τις άμυνες απέναντι σε αυτό το συναίσθημα, που προκαλεί αναγούλα, τάση για εμετό. Το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι, την ώρα προσπερνούσα το λεωφορείο της αποστολής του Άρη που πήγαινε για Αγρίνιο, πριν τα διόδια, την ώρα που έβγαζα το κιτρινόμαυρο φουλάρι απ’ το παράθυρο, ύψωνα την γροθιά και κόρναρα, ελάχιστο δείγμα πίστης σε μια ομάδα στριμωγμένη στα σχοινιά, δεν περνούσε απ’ το μυαλό το ανακάτεμα στο στομάχι που θα είχα παρακολουθώντας, λίγες μέρες αργότερα, την ομάδα να παίζει απέναντι στην Α.Ε.Κ. στο Χαριλάου, στο Κλεάνθης Βικελίδης. Ήθελα να γράψω για την αξία και τον τρόπο που ήρθε μία υπερπολύτιμη νίκη για την ομάδα, για μνήμες παλιές, που γινόμασταν κουβάρι, για Στρατηλάτη και Ζόραν Λόντσαρ. Τα προσπερνάω…
Έβαλα κάτω όλη την πορεία μου, στα πέταλα εντός και εκτός έδρας, κοντά στον Άρη, στις πάνω από τρεις δεκαετίες παρουσίας. Έβαλα γεγονότα, κομματάκια μικρά που έδειχναν να έχουν περάσει στην λήθη. Αυτά, σχημάτισαν έναν καθρέφτη και εκεί μέσα είδα πεντακάθαρα τις στιγμές μιας άλλης προσπέρασης. Αυτές που πέρασα ξυστά, δίπλα απ’ τον θάνατο. Υπό κάποιες συνθήκες, με κάποιες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να έχει συμβεί. Σίγουρα, είναι κι άλλα πρόσωπα στον καθρέφτη αυτόν. Συνοπαδοί, αντίπαλοι, όσοι προσπέρασαν και γλίτωσαν.
Η απόφαση
Διάβασα πολλά, από πολλούς, τις μέρες που πέρασαν. Κάποια τα ξεχώρισα. Ένα από αυτά ήταν η ανακοίνωση της Original 21, των οργανωμένων οπαδών της Α.Ε.Κ. Αυτοκριτική, σκέψη, παραίνεση πράξεων, όχι στείρες κουβέντες και γενικό ανάθεμα. Για να αλλάξεις, λένε πως, πρέπει να αποδεχτείς το πρόβλημα, να κοιταχτείς με εσένα τον ίδιο, καθαρά. Χωρίς “ναι μεν, αλλά”. Η πράξη που έπεται της απόφασης θέλει προσπάθεια, συνεχή. Θέλει αλλαγή συνηθειών, υπενθύμιση, στήριγμα κάποιες φορές. Κάθε φορά που φεύγαμε απ’ το γήπεδο, εδώ και πολλά χρόνια, επέμενε ο αδερφός μου να αλλάζει ο σταθμός. “Βάλε μουσική, φτάνει”, έλεγε. Το δύσκολο είναι στο απλό. Για να πας παρακάτω, από αυτό ξεκινάς.
Πάρθηκαν κι άλλες αποφάσεις. Συνθήματα που εμπεριέχουν “μάνες”, “βία”, “απειλή” κομμένα. Ας είναι το τίμημα να τραγουδάμε λίγα, 4-5. Υπάρχουν και αυτά. Ενδεχομένως, να χρειαστούν κι άλλες θυσίες. Να απέχουμε απ’ τον χώρο, απ’ το γήπεδο. Σκληρό, ειδικά για ανθρώπους που έχουν το διαρκείας ως τρόπο ζωής. Ένα τίμημα της κάθαρσης είναι και η απόσταση, κάποιες φορές. Έτσι, κατανοώ αυτή την επιλογή φίλων, την οποία δεν έχω πάρει ακόμα.
Έγινα πατέρας, κάποια χρονική στιγμή. Πιο πριν, μεγάλωναν τα ανίψια μου. Προβληματισμός. “Να γίνουν σαν εμάς;” “Να σκάζουν σε μια αποτυχία, σε σημείο να επηρεάζει αυτή συμπεριφορές και καθημερινότητα;”. Δεν έχω πάρει, ακόμα, το παιδί μου στο γήπεδο και δεν ξέρω πότε και αν θα γίνει αυτό. Μιλάω ειλικρινά. Χαίρομαι που έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα, χαίρομαι που λέει πως είναι Άρης, αλλά κουβεντιάζουμε για σεβασμό για τις διαφορετικές επιλογές άλλων παιδιών, άλλων ανθρώπων. Τα μηνύματα που πήρα εγώ και ο αδελφός μου εμπειρικά, θέλω να είναι προϊόν κουβέντας με τα παιδιά μας, πρώτα απ’ όλα.
Η άμυνα και η επίθεση
Θλίβομαι που μπαίνω σε άλλες, αναγκαίες, συμβουλές. Έλεγα τις προάλλες, πριν “βγούνε τα δρεπάνια” παγανιά, στον 15χρονο ανιψιό μου, που θα κατέβαινε με την παρέα του στην πόλη, πως πρέπει να είναι κάπου με πολύ κόσμο. Να μην απαντήσουν σε πιθανές ερωτήσεις από παρέες για το “Τι ομάδα είναι” ή και “Τι ιδεολογία έχουν”. Ελλοχεύει κίνδυνος, πιθανή επίθεση από οπουδήποτε και αυτά, “στην πόλη των ενόχων μυστικών” είναι λίγο πολύ γνωστά. Μηχανάκια και αμάξια κόβουν βόλτες, ανησυχούν, ρωτούν, χτυπούν.
Μία κουλτούρα κάμποσων χρόνων. Δέκα σίγουρα, υπολογίζω. Ένα καρκίνωμα που, αντί να αποβληθεί, μόλυνε κι άλλο το σώμα και εξαπλώθηκε. Μεταστατική συμπεριφορά, που ξεκινάει ως άμυνα στην επίθεση, μέχρι να παγιωθεί ως συμπεριφορά και να γίνει επίθεση του ως χτες αμυνόμενου.
Η αξία της ψυχής
Δεν ξέρω αν “στο τελευταίο ταξίδι της ζωής μου” θα γίνει πράξη η επιθυμία για “ένα κασκόλ και μια φωτογραφία”, που όλοι βγάλαμε μικρότεροι και ακόμα το κάνουμε, χοροπηδώντας, τραγουδώντας, γελώντας ή κλαίγοντας για επιτυχίες ή αποτυχίες της ομάδας μας, του Άρη. Πιθανώς να φροντίσουν, όσοι με αποχαιρετούν, να συμβεί. Δεν θα είναι στο χέρι μου! Στο χέρι μου είναι να δουλέψω για την ψυχή μου, την ψυχή του παιδιού μου, του άλλου, του ξένου, του αντίπαλου ακόμα.
“Και πες μου, τι ψυχή θα παραδώσεις, τα χρώματα του Άρη αν προδώσεις”, λέει το σύνθημά μας. Δεν έχω προδώσει, υπό αυτή την έννοια, την ομάδα. Έδινα και δίνω, χωρίς να περιμένω να πάρω. Ταπεινωθήκαμε αγωνιστικά και αυτό με ωρίμασε ακολουθώντας συνεχώς και μπορώ να βεβαιώσω πως ξέρω ότι τον Άρη τον αγαπώ. Ξέρω, επίσης και αυτό οφείλω να κουβεντιάζω και να επικοινωνώ, πως δεν μισώ κανέναν, όπως κι αν λέγεται, όποια χρώματα και να φοράει. Γιατί, έχω ψυχή να παραδώσω ρε φίλε. Σκέψου την δική σου, πριν την κάθε κουβέντα και πράξη σου.
Στη μνήμη του Άλκη, του παιδιού… https://m.youtube.com/watch?v=D4PVGZHmi6U
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2022
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
