Στα γήπεδα της Σουπερλίγκας χθες η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Η δολοφονία του νεαρού οπαδού του Αρη ήταν και χθες βασικό θέμα συζήτησης παντού. Η γνώση των λεπτομερειών του τραγικού περιστατικού μεγαλώνει την απορία για το τι μυαλά κουβαλάνε οι αυτουργοί, ενώ η σύλληψη του δράστη δεν μου φαίνεται ότι δημιούργησε κάποια ανακούφιση: απλά μεγάλωσε τα ερωτηματικά για το πώς τέτοια «μπουμπούκια» βρίσκουν στους συνδέσμους το απαραίτητο θερμοκήπιο να ανθίσουν. Τα ματς της αγωνιστικής καλώς δεν αναβλήθηκαν: κάθε αναβολή είναι ήττα για το ποδόσφαιρό μας. Και δεν αντέχει άλλες.
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Με βάση το κλίμα των ημερών το σημαντικότερο ματς γινόταν στο Βικελίδης ανάμεσα στον Αρη και στην ΑΕΚ. Η ΑΕΚ έδινε ένα δύσκολο παιγνίδι, ήθελε να αντιδράσει μετά την ήττα της από το Βόλο στο ΟΑΚΑ, ήθελε επίσης να δείξει πως η βελτίωσή της, τουλάχιστον εκτός έδρας, είναι σημαντικότατη – κι όχι μόνο στην άμυνα. Για τον Αρη όμως το ματς ήταν κάτι πιο πολύ: ήταν μια από εκείνες της υποχρεώσεις, που στη ζωή βρίσκουν μπροστά τους οι αληθινοί άντρες. Που πρέπει να αποδείξουν πως τιμάνε τον όρκο που δίνουν: οι παίκτες του Αρη ήθελαν τη νίκη για τον Αλκη και για τον Αλκη νίκησαν. Η βαθμολογία, οι τρεις βαθμοί, το πρεστίζ, ήταν στο Βικελίδης δευτερεύοντα πράγματα. Για ένα βράδυ οι παίκτες του Αρη έπαιξαν για να αφιερώσουν μια νίκη σε ένα αδικοχαμένο παιδί: δεν πιστεύω πως όλοι τους είχαν ποτέ στη ζωή τους πιο μεγάλο κίνητρο πριν την έναρξη ενός ματς.
Βραδιά για αληθινούς άνδρες
Η ΑΕΚ βοήθησε για να μπει το ματς στις σελίδες της ιστορίας του Αρη, όχι γιατί λύγισε μόνο στο 95΄από το καταπληκτικό γκολ του Σάκιτς, αλλά γιατί δεν παράτησε ποτέ τίποτα. Μετά από ένα μέτριο πρώτο ημίχρονο, στο οποίο η ομάδα του Αργύρη Γιαννίκη βρέθηκε να χάνει με 1-0 μετά από ένα καταπληκτικό γκολ του ΕνΝτιαγέ με τακουνάκι (ένα από τα ωραιότερα του πρωταθλήματος), η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο ανέλαβε την πρωτοβουλία κάνοντας κάτι που δεν συνηθίζει, δηλαδή κατοχή μπάλας. Παίζοντας με αρκετό ρίσκο η ΑΕΚ μπορεί να μην βρήκε ευκαιρίες να ισοφαρίσει, πίεσε όμως πολύ το γηπεδούχο – πριν ο Αρης βγει μετά το 80΄και την απειλήσει με ένα ακόμα σουτ του ΕνΝτιαγιέ και μια κεφαλιά του Φαμπιάνο η ΑΕΚ με την προσθήκη του Μάνταλου αντί του Σακόφ είχε κερδίσει μέτρα.
Σε μια τέτοια βραδιά, σπάνια και βαριά, δεν έπρεπε να υπάρχει τίποτα το συνηθισμένο: το σπάνιας ομορφιάς γκολ της ισοφάρισης του Σέρχιο Αραούχο, με ένα «ψαλίδι» και μάλιστα από το πλάι, είναι από αυτά που «σκοτώνουν» κάθε ομάδα που παίζει άμυνα με νύχια και με δόντια. Αλλά ο Αρης ο χθεσινός δεν έδινε ένα παιγνίδι: είχε ένα συμβόλαιο τιμής μπροστά του και το τίμησε. Το σπουδαίο γκολ του Σάκιτς στο 95΄, (του Σάκιτς που εκμεταλλεύτηκε το άδειασμα της δεξιάς πλευράς της ΑΕΚ μετά το ρίσκο που πήρε ο Γιαννίκης να βγάλει τα ακραία του μπακ στο τέλος) έκανε κόσμο πρώτα να πανηγυρίσει και μετά να δακρύσει. Ο Αρης πέτυχε για πρώτη φορά δυο γκολ χωρίς πέναλτι εδώ και ένα μήνα, κέρδισε την ΑΕΚ ως γηπεδούχος μετά από πέντε ματς, πλησίασε ξανά στην τέταρτη θέση. Αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν: σημασία έχει ότι οι παίκτες του κατάλαβαν πως είχαν χρέος – ειδικά χθες – να κερδίσουν ένα παιγνίδι ξεχωριστό και αφόρητα δύσκολο. Κι αυτή η αίσθηση του χρέους είναι που συχνά κάνει τις ομάδες να ξεχωρίζουν: το βάρος της φανέλας τότε κυρίως φαίνεται.
Παράσημο για τον Νιόπλια
Η νίκη του Αρη του επέτρεψε να πλησιάσει στον ένα πόντο τον ΠΑΟ και στους τρεις τον Αστέρα έχοντας μαζί του τον ΟΦΗ. Ολοι αυτοί, μαζί κι ο ΠΑΣ, θα παλέψουν για την είσοδο στα play off: όλοι δεν χωράνε. Ο ΟΦΗ ήταν αυτός που χθες πέτυχε μια νίκη σε ένα τελικό που τον κράτησε ζωντανό στο κυνήγι της ευρωπαϊκής εξόδου: ο φορμαρισμένος Αστέρας με τον ΠΑΣ έκανε απλά τη δουλειά του.
