Δωμάτιο πανικού
Η χρόνια ενασχόληση με τον Άρη, όπως πολλούς ομοιοπαθείς συνοπαδούς, με έχει μετατρέψει σε κάποιον που ψάχνει τις ερμηνείες των γεγονότων σε μεταφυσικά, αλλά και φυσικά φαινόμενα. Μελετάω τις εποχές, τις καιρικές προβλέψεις, τα σημάδια των καιρών, που λένε οι γηραιότεροι και κάπως έτσι ερμηνεύω εξηγώ ή ελπίζω. Η χρονική συγκυρία με έριξε με τα μούτρα στην μελέτη της Αλκυόνης! Ίσως, απ’ τις λίγες φορές τον χρόνο που εναποθέτεις τις ελπίδες σου για αλλαγή των δεδομένων σε ένα… πτηνό! Μιλάμε για την προσδοκία των “Αλκυονίδων ημερών”, αυτών που το κρύο υποχωρεί μέσα στο καταχείμωνο και που φαίνεται ζέστη, ελπίδα.
Όταν πήγαμε, παρέα με το Σοφό Πνεύμα, στο Χαριλάου το μεσημέρι της Κυριακής, είχα μέσα μου την ελπίδα αυτή, ευελπιστώντας να γίνει μισό βήμα μπροστά σε σχέση με το παιχνίδι κυπέλλου, δειλά δειλά να βγούμε ως ομάδα απ’ το εμφανέστατο ντεφορμάρισμα, να ασκήσουμε πίεση, να δημιουργήσουμε περισσότερες ή έστω ουσιαστικότερες προϋποθέσεις για γκολ, αυτό να έρθει και οι τρεις βαθμοί να προστεθούν, βάζοντάς μας ξανά στο όριο της εξάδας. Κάποια δειλά δείγματα πήγαν να φανούν στην αρχή του αγώνα, όμως το ημίχρονο τελείωσε με τον Άρη να έχει ένα επικίνδυνο φάουλ και μισή ακόμα ευκαιρία και την Λαμία τέσσερις, με τις 2 κλασικές.
Τα όσα ακολούθησαν στο 2ο ημίχρονο θα έπρεπε να με εξοργίσουν. Η ομάδα κατάφερε να κοπεί στα δύο, κάτι που διαπιστώσαμε από νωρίς, με ανεξήγητη απόσταση ανάμεσα στα κεντρικά χαφ και τους μεσοεπιθετικούς. Στο παρατεταμένο ντεφορμάρισμα μεγάλου τμήματος των παιχτών, με διασωθέντες μόνο τον Σιαμπάνη και τον Σάσα και υποφερτά απλά τα σέντερ μπακ οποιοσδήποτε προσμονή για αλλαγή συνθηκών ήταν μάταιη και το έβλεπες είτε δια ζώσης, είτε απ’ την τηλεόραση, υποθέτω. Η αλλαγή του κορυφαίου του κακού Άρη του ημιχρόνου Ιτούρμπε με τον Ματέο, ακριβώς στην ανάπαυλα, ήταν ένας κρίκος σε λανθασμένες αποφάσεις και του πάγκου. Όπως οι παίχτες, έτσι και ο Μάντζιος μπήκε στο δωμάτιο πανικού από πολύ νωρίς και με αυτά τα δεδομένα καταλήξαμε να λέμε πως η ομάδα της Φθιώτιδας άξιζε πιο πολύ από μας την νίκη. Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι πως σε μία απέλπιδα απόφαση, μπήκε ο άρτι αφιχθής από πολύωρο ταξίδι, Καμαρά. Έκλεισε ο αγώνας χωρίς να με εξοργίσουν τα γεγονότα. Ένιωσα θλίψη, στενοχώρια και αυτό είναι χειρότερο συναίσθημα απ’ τον θυμό.
Το μυαλό μου… μαρμελάδα!
Ανοίγει μεταξύ μας μία κουβέντα που, επί της ουσίας, δεν έκλεισε ποτέ. Αυτή αφορά στην επιβαλλόμενη ή όχι αλλαγή στον πάγκο. Ασήμαντη η άποψή μου, αλλά αξίζει να την επαναλάβω για να είμαι τίμιος:
“Οι σοβαροί Σύλλογοι δομούν αλλαγές στην αρχή ή στο τέλος, αν προτιμάτε, κάθε σαιζόν, αξιολογώντας τα πεπραγμένα. Είτε οι στόχοι επιτευχθούν είτε κι αν χαθούν, ακόμα και στην διαρκειά τους”.
Οι εμμονές, οι προσωπολατρείες, οι ενστάσεις, η αναγκαιότητα ή μη, οι επιλογές και οι διαφωνίες πάνω σε αυτές, οι χιλιάδες προπονητές ραδιοφώνων και διαδικτύου. “Δώδεκα απόστολοι, καθένας με τον πόνο του”, που λένε. “Να φύγει”, “να κάτσει”, “Φταίει μόνο αυτός”, “Φταίνε και οι παίχτες”, “Φταίνε μόνο οι παίχτες”. Χάος, τουρλουμπούκι και άκρως επίκαιρο το χιλιοτραγουδισμενο σύνθημα: “Κι αν έχει γίνει το μυαλό μου μαρμελάδα”!
Από κοντά, οι ίδιες φωνές. Πολλές; Λίγες; Ικανές να δημιουργούν κλίμα αμφισβήτησης, πάντως, δικαιολογημένα ή μη, στην εποχή επιρροής των social media. Απαξίωση παιχτών, που ανήκουν στην ομάδα, φοράνε την φανέλα και είναι μέλη της ακόμα, άσχετα με την πορεία διαπραγματεύσεων με κάποιους από αυτούς. Άλλες φωνές, ανάμεσά τους και δημοσιογραφικές, βλέπουν ως λύση τις μεταγραφές. Μεταγραφές που, είναι μεν αναγκαίες, οφείλουν να είναι στοχευμένες, όμως είναι παράλογο να πιστεύει κάποιος ειδικός του αντικειμένου πως θα αλλάξουν μόνες την εικόνα, εκτός αν υπάρχει η πληροφόρηση πως θα έρθει ο Ικάρντι, ο Βεράτι και ο Τσίρο ο Ιμόμπιλε. Είπαμε, μαρμελάδα!
Ο κορμός στο ποτάμι
Σε όλο αυτό το πλαίσιο παράνοιας, λέξη βγαλμένη και αυτή απ’ την συνθηματολογία μας, κλίμα που η ίδια η ομάδα καλλιέργησε, παρατηρούμε πως γίναμε αουτσάιντερ στην είσοδο στην εξάδα. Ακόμα και με πιθανή επιστροφή βαθμών, η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου δεν αφήνει το παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας. Πικρό, αλλά αληθινό όσο αυτό που βλέπαμε να ξετυλίγεται μπροστά μας. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στην ρεβάνς κυπέλλου.
Υποθέτω πως θα προηγηθεί μία πορωτική ομιλία απ’ τον Γρηγορίου στα αποδυτήρια της Λαμίας και είναι σαν να βλέπω “λυσσασμένα σκυλιά” με μπλε να βγαίνουν στο χορτάρι ή παγοδρόμιο του “Αθανάσιος Διάκος”. Απ’ την μεριά μας, προσευχή και ο Θεός βοηθός, εκτός και αν…
… Ήταν ένα πρωτοσέλιδο του ιστορικού “Super Άρη”, του γνωστού και ως “ευαγγελίου του λαού”, ένα εφημεριδάκι που μας μεγάλωσε και που βγήκε παραμονή της ρεβάνς στην Προύσα. Είχαμε χάσει με 11 πόντους εντός, οι Τούρκοι ετοίμαζαν πάρτι γιορτινό και το μήνυμα ήταν, μέσες άκρες: “Αν δεν πάρετε το κύπελλο, μην γυρίσετε”! Θα μπορούσε να ήταν μία, άκομψη, προτροπή για την πρόκριση στους 4 του κυπέλλου, αλλά μεσιάζω την πέμπτη δεκαετία ζωής μου και έπαψα να σκέφτομαι και να λειτουργώ όπως όταν ήμουν νεότερος, ακόμα κι αν τα πράγματα κρέμονται σε μία κλωστή. Απ’ την άλλη, “και ο Άγιος, φοβέρα θέλει”, επιμένουν κάποιοι λάτρεις των λαϊκών ρήσεων, παρά τις αλλαγές και την επαγγελματοποίηση του αθλητισμού.
Τι θα έκανα εγώ;
Θα έκλεινα την ομάδα δυο μέρες σε ένα ξενοδοχείο. Άπαντες. Ανάμεσα στην διαδρομή προπονητηρίου και δωματίων θα τους επισήμαινα συνεχώς πως το ματς αυτό θα καταστρέψει την χρονιά ή θα είναι το ξύλο στο ποτάμι που θα πιαστούμε όλοι μαζί και θα πάρουμε ανάσα. Ο κορμός που δίνει ελπίδα στον απελπισμένο που παρασύρεται απ’ το ρεύμα, καθώς η ομάδα που είδα και πόνεσα, ο Άρης που λατρεύω και στηρίζω και συνεχίζω να ακολουθώ και να τραγουδώ γι’ αυτόν, ήταν ένας απελπισμένος ναυαγός. Δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά σε κανέναν και καμία οπαδό ή φίλαθλό μας.
Αντί επιλόγου
Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή, αγωνιστική, στρατηγική επιβίωσης. Έχω ιδέες, αλλά άλλοι αποφασίζουν και σωστά γίνεται αυτό. Ο ρόλος του καθένα διακριτός. Για να ακριβολογώ, βέβαια, το μοίρασμα των ρόλων, η λήψη αποφάσεων, η χάραξη στρατηγικής γίνεται απ’ τον επικεφαλής. Πριν φτάσουμε στο καλοκαίρι, εκεί που θα κληθεί η ομάδα να αλλάξει δομικά υλικά λειτουργίας της, όπως και γενικότερη φιλοσοφία, πλέον, επιβάλλεται να μπει μπροστά ο πρόεδρος. Αυτός που θα είναι αποδέκτης “μπράβο” σε οποιαδήποτε επίτευξη στόχων, αυτός είναι και ο πρώτος υπεύθυνος αυτή την στιγμή και κατά συνέπεια, αυτός που επιβάλλεται να προστατέψει. Ασπίδα. Ο ίδιος, ο ιδιοκτήτης της Π.Α.Ε. ο “αρχηγός” του συνόλου, καλείται να δώσει πίσω, εμπνέοντας, το στοιχείο που λείπει απ’ την ομάδα φέτος, σε σχέση με πέρσι και αυτό δεν είναι άλλο απ’ την υγεία που εξέπεμπαν τα αποδυτήρια και την ενότητα.
ΥΓ “Όλος ο κόσμος κι αν γυρίσει, δεν έχεις άλλη επιλογή. Είναι το πρόβλημα και η λύση και το μαχαίρι και η πληγή”!
Μόνο Άρης. Πάνω απ’ όλα ο Άρης!
Υπό τους ήχους… https://m.youtube.com/watch?v=cGx2H21TWGY
Τετάρτη, 26 Γενάρη 2022
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
