Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συγκριθεί κάποιος και έτσι να συνειδητοποιήσει το επίπεδο εξέλιξής του ή όχι. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να γίνει σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, πενταετία, δεκαετία κ.ο.κ.
Επίσης, κάποιος άλλος συγκρίνει το πώς ήταν ή πού βρίσκονταν μόλις χτες και έτσι δουλεύει την κάθε ημέρα, διορθώνοντας της αδυναμίες της προηγούμενης. Οι ομάδες, ως οντότητες, μοιραία, μπαίνουν στην παραπάνω διαδικασία.
Της αμύνης τα παιδιά
Αυτή την χρονική στιγμή, ο Άρης “συγκρίνεται” και κάπως έτσι κρίνεται, είτε αυτό αφορά την πρόοδό του σε σχέση με την κάθε προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, είτε σε σχέση με την κάθε προηγούμενη αγωνιστική υποχρέωση, το προηγούμενο παιχνίδι, κοινώς. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.
Υπάρχει μία γενική αίσθηση και παραδοχή, από το πρώτο παιχνίδι της χρονιάς, στο μακρινό Καζακστάν τον Ιούλιο, έως και σήμερα μέσα προς τέλη Γενάρη, πως ο Άρης παρουσιάζει αστάθεια και μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Σε προσπάθεια εξήγησης αυτού, η επιχειρηματολογία έγκειται σε γεγονότα όπως ήταν η αργή ενίσχυση σε κομβικές θέσεις της ενδεκάδας, η συνθήκη του ιού και η ανά περιόδους νόσηση παιχτών, ακόμα και το, ανά διαστήματα, φορμάρισμα και ντεφορμάρισμα κάποιων από αυτών.
Η ομάδα προήλθε από μία χρονιά που υπερέβη τις προβλέψεις, βάσει ρόστερ, χρηματιστηριακής αξίας και ποιοτικών χαρακτηριστικών. Στο πρωτάθλημα έγινε μία υπέρβαση σε σχέση με τις επιλογές των ανταγωνιστών, στο κύπελλο λόγω απίθανου γεγονότος δεν πέτυχε πρόκριση που η ίδια η ομάδα πάλεψε, αλλά και άδειασε άκομψα και άδοξα την καρδάρα με το γάλα. Σε γενικές γραμμές, η παρακαταθήκη που άφησε μία χρονιά ήταν η νοοτροπία του να κερδίζει τους θεωρητικά ασθενέστερους αντιπάλους και έτσι να βρίσκεται στα ψηλά της βαθμολογίας. Από εκεί έπρεπε να ξεκινήσει, στοχεύοντας στα αντίστοιχα παιχνίδια και να συνεχίσει να συγκεντρώνει βαθμούς σε αυτά, καθώς έτσι καθιερώνεται στην λεγόμενη “τετράδα Ευρώπης”. Για να γίνει αυτό, βασική προϋπόθεση υπήρξε η αμυντική προσήλωση και δουλειά στο ανασταλτικό κομμάτι του αγωνιστικού. “Της αμύνης τα παιδιά”, όπως λέμε.
Στο πολυσυζητημένο κομμάτι της επιθετικής παραγωγής, κοιτάζοντας “το πέρσι”, βλέπουμε πως η υπέρβαση για τα δεδομένα του Μάνου στο “9”, αλλά και τα γκολ των εξτρέμ και χαφ που πάτησαν αρκετά περιοχή, έδωσαν βαθμούς και νίκες. Πολλές του “μισό-μηδεν”. Αρκούσαν. Συνεχίζουν να αρκούν και σήμερα. Η δεδομένη ποιότητα του ΑΚ-47 κατά κύριο λόγο, αλλά και η αναβάθμιση στα χαφ, με την προσθήκη Μπαντού, έδωσε έξτρα λύσεις. Απ’ την άλλη, η φυσιολογική κάμψη κάποιων μονάδων “κλειδί” ή η μη αναμενόμενη άνοδος και βελτίωση κάποιων άλλων, σε συνδυασμό με την στασιμότητα σε τακτικό επίπεδο δουλειάς στον τρόπο διάσπασης, ειδικά κλειστών, αμυνών έδειξε να δημιουργεί πρόβλημα. Και έτσι είναι, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Παρόλα τα παραπάνω, αν αποτυπώνονταν οι 28 πόντοι στο χορτάρι βαθμολογικά, θα βλέπαμε μία παρουσία στην 4η θέση, σήμερα. Δεν μπλέκουμε με αποφάσεις που αναμένεται τα παρθούν από δικαστήρια, αλλά αναφέρονται οι πραγματικότητες σε συγκομιδή πόντων και η σύγκριση με τον εαυτό μας.
Κυνισμός
Είμαστε σε κρίσιμη φάση μίας διαδρομής και στους δύο θεσμούς. Σε αυτή την χρονική συγκυρία, δύο παιχνίδια με τον ίδιο αντίπαλο, όπως και αυτό που προηγήθηκε, της Πέμπτης δηλαδή, κρίνουν την ηρεμία αφ’ ενός και την συνοχή του συνόλου, αφ’ ετέρου. Έχοντας 22 βαθμούς, καλούμαστε να είμαστε όσο κυνικοί απαιτείται και να πάρουμε το τρίποντο αύριο Κυριακή, πάση θυσία. Άλλο το δίκαιο και άλλο το ισχύον. Με το δεύτερο πορευόμαστε, διεκδικώντας το πρώτο. Τα περιθώρια στενεύουν, όσο δεν εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία και όσο πετάς βαθμούς. Εν αναμονή της απόφασης των “6”, στο γήπεδο κερδισμένων, οφείλεις να μπαίνεις με το μαχαίρι στα δόντια. Είναι η πρώτη συμπεριφορά, ώστε να καλυφθεί το ομαδικό ή ατομικό ντεφορμάρισμα.
Παρακολουθώντας τα παιχνίδια του κακού Γενάρη, τόσο σε απόδοση όσο και σε βαθμοθηρία, περίμενα την αντίδραση σε επίπεδο εναλλακτικών τρόπων, συμπεριφοράς και θέλησης, σε πρώτο επίπεδο. Αν έχεις δει τους αγώνες μας στην Λεωφόρο αλλά και στην Ριζούπολη, σίγουρα θα παρατήρησες πως στο εντός με την Λαμία για το κύπελλο η ομάδα ήταν εμφανώς καλύτερη, προσπάθησε κυρίως με σουτ να σκοράρει, αλλά αυτό δεν έγινε. Ιδιαίτερος θεσμός, όπου προέχει το μηδέν πίσω. Πριν φτάσουμε στο παιχνίδι ρεβάνς, εκεί που πλέον οφείλει ο Άρης να μπει με το ίδιο πνεύμα αγωνιστικής κυριαρχίας, προσθέτωντας και αποτελεσματικότητα, προηγείται ο αγώνας του Κυριακάτικου, παγωμένου, μεσημεριού. Καλείται να είναι το ίδιο κυνικός και στα δύο. Αυτό θα είναι το κλειδί.
ΥΓ Έχω αναφέρει το ότι ως κάποιος που αγόρασα, μαζί με πολλούς συνοπαδούς ακόμα, διαρκείας πέρυσι, σε χρονιά με κλειστές κερκίδες και ανανεώνοντάς το φέτος, περίμενα μία ελάχιστη κίνηση ανταπόδοσης απ’ την διοίκηση. Δεν βλέπω έτσι την σχέση μου με τον Άρη, ανταποδοτικά, αλλά είναι οι λεπτομέρειες που μετράνε, σε επίπεδο επικοινωνίας. Έστω και τώρα, θεωρώ πως έγινε ένα βήμα και αξίζει να επισημανθεί η σωστή αντιμετώπιση, σε εποχή που δείχνουμε με το δάχτυλο, κυρίως στις λάθος αποφάσεις.
Πάμε γερά, με κρύα και παγωνιά.
Μια ζωή όλο Άρης!
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=Vrr3lRLjZ1Y
Σάββατο, 22 Ιανουαρίου 2022
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
