Κριτική μουσικής παράστασης της Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης « Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου»
Την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου , είχα τη χαρά να παρακολουθήσω από κοντά, μιας και έχω κάνει το εμβόλιο όπως απαιτούν οι περιστάσεις αλλά και οι συνθήκες, στο καταπληκτικό VERGINA THEATRO την παράσταση με τίτλο « αν θυμηθείς το όνειρό μου» σε μουσική του μεγάλου μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πώχος
Πριν αναφερθώ στα της παράστασης θα ήθελα να πω δυο λόγια για το VERGINA THEATRO που κλείνει 25 χρόνια παρουσίας στον κόσμο του Θεάτρου και των παραστατικών τεχνών και που νομίζω ότι όμοιό του δεν υπάρχει στην πόλη μας. Ένας χώρος που μεταλλάσσεται ανάλογα με το ζητούμενο της παράστασης . Το VERGINA THEATRO είναι ένας χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει όλα τα ήδη των παραστάσεων και των παραστατικών τεχνών . Σε αυτό όμως που θα ήθελα να σταθώ είναι η υποδομή σε πλαίσια ήχου. O χώρος της επεξεργασίας του ήχου της σάλας βρίσκεται εκεί που κάποια θέατρα τοποθετούν τον εξώστη τους. Ο ηχολήπτης έχει άμεση επαφή με τη σκηνή, συνεπώς τα αποτελέσματα είναι αυτά που ενδείκνυνται για τέτοια είδους θέατρα και ο θεατής τα εισπράττει και τα απολαμβάνει.
Η παράσταση αυτή θα μπορούσα να πω ότι θα μείνει στην ιστορία μιας και είναι η πρώτη παράσταση της ορχήστρας Μ.Θ. στη Θεσσαλονίκη δίχως τον Μίκη αφού μας άφησε για την γειτονιά των αγγέλων. Η παράσταση ξεκίνησε στην ώρα της και διήρκησε περίπου δύο ώρες και δεκαπέντε λεπτά . Η ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης απέδειξε για μια ακόμη φορά την τεράστια ποιότητα της . Φάνταζε σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή αν και μαέστρος επί σκηνής δεν υπήρχε. Στην ουσία όμως μαέστρος της ορχήστρας είναι ο βιρτουόζος του μπουζουκιού – ένα όργανο που λάτρεψε ο Μίκης και του έδωσε μεγάλο χώρο στα έργα του- Θανάσης Βασιλάς. Εντύπωση δε μου προξένησε το γεγονός ότι ο Θανάσης Βασιλάς θυμόταν όλο το πρόγραμμα απ’ έξω δίχως να έχει μπροστά του καμία σημείωση και κανένα αναλόγιο.
Η ορχήστρα Μ.Θ. είναι γέννημα των μουσικών, των συνεργατών του μεγάλου μας συνθέτη οι οποίοι σήμερα καλούνται να αναδείξουν ακόμα περισσότερο το έργο του σε όλα τα σημεία της Ελλάδας και σε όλα τα σημεία της γης. Για μένα, οι τέσσερις παραστάσεις στη πόλη μας είναι λίγες, ποιος να προλάβει και ποιος θα μείνει απ έξω. Ας είναι … Όλοι τους ένας κι ένας, και όπως συνηθίζεται να λέγεται η Εθνική Ελλάδος (ένα μέρος της δηλαδή διότι υπάρχουν πολλοί και καλοί μουσικοί και ας μην βρίσκονται σε αυτή την ορχήστρα και θα ήταν άδικο να τους προσπερνούσα με τέτοιο τρόπο). Εντύπωση μου έκανε όμως τεράστια ο Ξενοφών Συμβουλίδης, που εκτός από όμποε και λοιπά πνευστά (όλα τα παραδοσιακά έπαιξε και μπαγλαμά…. Σε ερώτηση που του έκανα απάντησε πως μάλλον άσκησε πίεση καλλιτεχνική η Ποντιακή του καταγωγή. Όλοι τους όμως, και είναι πραγματικότητα ήταν καταπληκτικοί και αξίζουν πολλά μα πολλά συγχαρητήρια.
Για τους ερμηνευτές των τραγουδιών της παράστασης της να πει κανείς. Καθήλωσαν το κοινό και συνάμα το παρέσυραν μαζί τους, σκηνή και πλατεία έγιναν ένα. Ένα κοινό που ανταποκρινόταν αμέσως πότε με ρυθμικό χειροκρότημα και πότε με το τραγούδι στα χείλη του, συγκινημένο από τις ερμηνείες και τον ήχο της ορχήστρας. Η Σαββέρια Μαργιολά λαμπερή και στη φωνή και σε όλη τη την παρουσία μας ταξίδεψε και μας έφερε συνεπιβάτες δίπλα της σε μια διαδρομή ονειρική. Επιβεβαιώνει τον κανόνα πως όλα χρειάζονται δουλειά και το δείχνει με το παραπάνω πόσο σκληρά έχει εργαστεί αλλά και εργάζεται. Ο Παναγιώτης Καραδημήτρης, άλλος ένας ακούραστος εργάτης της τέχνης, μια σταθερή αξία, σαν το παλιό καλό κρασί. Κανένα ψεγάδι, και για να λέμε τα σύκα σύκα και τα σκάφη σκάφη ο καλλιτέχνης και ιδιαίτερα ο τραγουδιστής φαίνεται στις συναυλίες και στις ζωντανές εμφανίσεις. Στους δίσκους γίνεται ιδιαίτερη επεξεργασία, μηχανήματα και τεχνολογία παρακάμπτουν τυχόν λάθη και αστάθειες με αποτέλεσμα το προϊόν να φτάνει άρτιο στα χέρια του ακροατή, αλλά ο Παναγιώτης έδωσε το μουσικό του στίγμα για άλλη μια φορά και θα το δίνει για πολλά χρόνια ακόμα. Άφησα τελευταίο το Βασίλη Λέκκα όχι για άλλους λόγους αλλά τήρησα στην αναφορά μου την σειρά εμφανίσεως των καλλιτεχνών όπως συνέβη και στην παράσταση. Ο Βασίλης Λέκκας λοιπόν ήταν καθηλωτικός , σαν να έλεγε στον θεατή «όχι εδώ θα καθίσεις και θα με ακούσεις !» και αυτό έγινε . Εκρηκτικός με θεατρικά στοιχεία στην ερμηνεία του που τα παραγλωσσικά της σημεία( της ερμηνείας του εννοώ) χρίζουν ιδιαίτερης μελέτης. Λίγοι καλλιτέχνες παρουσιάζονται στην σκηνή με αυτό τον τρόπο. Ο ίδιος σε μια μουσική – καλλιτεχνική μέθεξη στην οποία μας ήθελε συγκάτοικους και το κατάφερε με το φλογερό ταπεραμέντο του.
Καλή συνέχεια στο VERGINA THEATRO που συμβάλει τα μέγιστα στον πολιτισμό της πόλης και καλή συνέχεια στην Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης.
