Γίνονται τόσα πολλά και τόσο γρήγορα, τριγύρω, που φαντάζει μπαγιάτικο το σημερινό νέο αύριο. Πόσο περισσότερο όταν αυτό είναι άρθρο. Με τα πολλά και τα λίγα, μέσιασε ο Φλεβάρης.
“Πότε θα κά… πότε θα κάνει ξαστεριά;” φωνάζαμε, ρωτώντας οι μισοί στο Παλέ, κάποτε και οι άλλοι μισοί (δεν απαντούσαν “πότε θα Φλεβαρίσει”, που λέει και το τραγούδι, αλλά…) “Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ”! Πέρασαν τα χρόνια και ο καιρός.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Δυστυχώς μεν, πραγματικότητα δε. Ζόρια στον Αυτοκράτορα, μάχη επιβίωσης, εντός (και) εκτός. Και επί τα αυτά, που λένε τα μαθηματικά της Α’ Γυμνασίου. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως, σε βάθος χρόνου, διοικούντες. Άνθρωποι που έχασαν την επαφή, την έννοια της “συνέχειας”, την προσπάθεια για βελτίωση, για καλυτέρευση. Την ουσία. Θεώρησαν, μεταξύ άλλων, εαυτόν μεγαλύτερο του Συλλόγου, του Άρη. Κανένας δεν είναι μεγαλύτερος απ’ την ομάδα, απ’ την φανέλα, απ’ τις αξίες και την λάμψη που αυτή πρεσβεύει και εμπνέει ακόμα. Κι ας φαίνεται να ξεθωριάζει, κάποιες εποχές. Δεν σταματά ο αγώνας και η προσπάθεια.
Σε καταστάσεις με παγκόσμιους κλυδωνισμούς, καλούμαστε να δώσουμε βοήθεια απ’ το υστέρημα και αυτό κάνουμε. Ξανά. Όσοι τρέχουν τα της ομάδας, έχουν ελάχιστη υποχρέωση να ξεπεράσουν τα όποια εμπόδια, με αφετηρία το αγωνιστικό. Όσο ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο, πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να θυμώνω με όσα έβλεπα εντός παρκέ. Έσφιγγα τα δόντια. Κοίταζα το ταβάνι, έπαιρνα δύναμη έμπνευσης και φώναζα, δυνατά. Πιο Δυνατά, πιο ΔΥΝΑΤΑ. Το ελάχιστο ζητούμενο. Να κοιτάνε πάνω, να προσπαθούν…
Όφειλα, θεωρώ, να κάνω μια μπασκετική παρένθεση στα συνεχή άρθρα περί ποδοσφαίρου. Μικρή, αλλά σημαντική. Τα πέτρινα χρόνια της μπάλας τα τοποθετώ, σε αντίθεση με πολλούς, στην περίοδο αρχές 80’s με μέσα 90’s. Ενώ γιγαντώνονταν το μπάσκετ, έφθινε το ποδόσφαιρο. Κανένα όραμα, κανένα σχέδιο για συμπόρευση. Να πιαστείς απ’ το χέρι, που λέμε, να συμπορευτείς, να εκμεταλλευτείς την στιγμή, να δυναμώσεις. Χαμένες ευκαιρίες. Βρισκόμαστε σε άλλες περιόδους, όμως. Η χώρα, ο κόσμος όλος άλλαξε, “άνοιξε”. Τα σύνορα έσπασαν, δεδομένα ανατρέπονται. Να μιλήσω για “άλλους”; Ελάχιστα, απλά για να θυμίσω πως μεγέθη όπως ο μπασκετικός Ηρακλής ή η Α.Ε.Κ. έφτασαν να παίζουν δυο κατηγορίες κάτω. Παραδοσιακές επαρχιακές δυνάμεις χάθηκαν. Απόλλων Πάτρας. Στην θέση τους άλλοι. Πολλοί εξαϋλώθηκαν, άλλοι συγχωνεύτηκαν. Συγχωνευτήρι!
Αν δούμε το ποδοσφαιρικό “παρόν” του κυανόλευκου συμπολίτη, είναι κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό. Μια νέα πραγματικότητα που, για εμάς, όσους μεγαλώσαμε με “παραδοσιακές δυνάμεις” και “μεγέθη” στον χώρο, φαίνεται αδιανόητη. Κι όμως. Μεγάλωσε γενιά με αυτονόητη την έλλειψη, απ’ τα πράγματα και την ποδοσφαιρική πραγματικότητα, αντιπάλων που ούτε καν περνούσε απ΄το μυαλό κάποτε. Κι αν στα γήπεδα υπήρξαμε “εχθροί”, εγώ τουλάχιστον δεν χαμογελώ με τον πόνο του διπλανού. Τον οπαδικό, στην προκειμένη. Προβληματίζομαι.
Ζούμε σε εποχές ακραίες, μιλώντας για την χώρα και τα συμφέροντα που κουμαντάρουν τα αθλήματα, τα οποία από 2 έγιναν 1,5. Ένα, στην ουσία. Μπασκετικός Ολυμπιακός. Άλλο ένα παράδειγμα. Ευρωλίγκα, αλλά και… Α2! Αδιανόητα πράγματα, άσχετα αν εδώ είναι άλλοι οι λόγοι. Επίδειξης δύναμης με τρελό “παίξιμο χαρτιών” των δυνατών. Είναι να μην κάτσεις ποτέ σε τραπέζι ανθρώπων που παίζουν, ψυχρά, χοντρά ποσά, κάνοντας παραλληλισμό με τον τζόγο. Ο δυνατός, ο παίχτης με την περιουσία, είναι ικανός να κάνει μπλόφες που στα μάτια του άσχετου φαίνονται αυτοκτονικές, καταστροφικές. Κάποιος “ψημμένος”, όμως, βλέπει το γύρισμα του φύλλου, το περιμένει, το υπολογίζει. Κλείνει η παρένθεση της νύχτας, ενός κόσμου που ουδεμία σχέση έχει με τα αθλήματα και τις ομάδες, βέβαια, αλλά χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα!
Ο ανταγωνισμός (φανταστική ιστορία)
Σκέψου, τώρα, το εξής. Υπάρχει μια περιοχή που, με τις ευλογίες και τους Νόμους του κράτους, έχουν δοθεί τέσσερα “φιλέτα” σε μεγάλους επιχειρηματίες. Αυτοί έστησαν μαγαζιά, δυνατά. Εμπορικά κέντρα, ας πούμε. Το ίδιο, “σοφό”, κράτος υπολογίζει πως στην περιοχή, στον Δήμο ας πούμε, δίνει άλλες 12 άδειες. Τόσο αναλογεί στους κατοίκους. Στο σύνολο δεκατέσσερις. Η περιοχή, όμως, είναι κακόφημη. Το ελάχιστο που γίνεται είναι οι κλωτσιές και οι μπουνιές. Οι τσαμπουκάδες κάθε μορφής. Όσο πας σε πιο σκοτεινές περιοχές, καθότι δεν φωταγωγείται καλά η περιοχή με κρατική ευθύνη, έχει άλλα νταλαβέρια. Εκβιασμοί, μπούκες σε μικρομάγαζα, σπασίματα, κλοπές, ληστείες κρυφές και φανερές και τα ρέστα, για να αναφέρουμε μόνο κάποια. Εσύ τα ξέρεις αυτά. Έχεις μία απ’ τις άδειες, που με κόπο ξαναπήρες. Προσπερνάμε τις δικές σου ευθύνες, που ήταν πολλές αλλά δεν αφορούν στην παρούσα φανταστική ιστορία. Ξαναπήρες δικαίωμα να κάνεις επιχείρηση ρε φίλε. Μάλιστα, ακόμα και στα χρόνια που έζησες, κατ’ ανάγκη, σε πιο υποβαθμισμένες εμπορικά περιοχές, μέτρησες τις δυνάμεις σου. Είδες, ξανά, πως οι φίλοι που σε στήριξαν ήταν πολλοί παραπάνω απ’ όσους υπολόγιζες και υπολόγιζαν. Έτσι, επέστρεψες σχεδιάζοντας. Βήμα βήμα. Οι τρεις απ’ τους τέσσερις “μεγάλους” έχουν χοντρό χρήμα. Εκεί βασίζουν την μεγάλη τους δύναμη. Υπάρχει και κόσμος πολύς και σε αυτούς, βέβαια. Επίσης, δεν διαχειρίζονται με την ίδια εξυπνάδα ή τις ίδιες προτεραιότητες τα έσοδα. Κάποιοι, έχουν συνεργάτες χαμηλής εμπορικής νοημοσύνης, κάποιοι άλλοι έχουν το λεγόμενο know how και δημιούργησαν κατάλληλο περιβάλλον για να πουλάνε ακριβά τα προϊόντα τους. Ο τέταρτος της παρέας των μεγάλων, όμως, δείχνει δυσκολία να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό. Φαινομενικά “εχθροί” μεταξύ τους, έχει βοηθηθεί στο να μην κλείσει το μαγαζί, λίγο παλιότερα. Άγνωστοι οι λόγοι. Σε αυτούς, τους συγκεκριμένους κολοσούς ήρθε η κυβέρνηση αυτού του φανταστικού τόπου της φανταστικής ιστορίας και έδωσε τα “κλειδιά” και την ευθύνη να εξυγιάνει το τοπίο. Τι πιστεύεις πως θα κάνουν; Ρητορικό το ερώτημα…
Πάμε, τώρα, στα της δικιάς σου επιχείρησης. Μέρα την ημέρα, δημιουργείς συνθήκες για να ανεβαίνει η αξία σου στην αγορά. Κάνεις λάθη, έχεις εμμονές, αλλά σώζεις καταστάσεις αρκετές φορές. Εκνευρίζεις τους πιστούς σου φίλους, αλλά την επόμενη στιγμή τους δείχνεις πως προσπαθείς και μάλιστα παράγεις αποτέλεσμα. Τα στελέχη που επιλέγεις για να τρέξουν το… πρότζεκτ, που έμαθε και λέει ο κάθε μπαστουνόβλαχος κι εγώ μαζί, δυναμώνουν την ήδη υπάρχουσα δυναμική. Είσαι, αντικειμενικά, σε πάρα πολύ καλά επίπεδα, σχετικά με τον έντονο ανταγωνισμό. Να μην ξεχνάμε πως, ειδικά μία χρονιά, σου έστειλαν εφορία, Σ.Δ.Ο.Ε. και λοιπές εξυγιαντικές δυνάμεις, ντόπιες και του εξωτερικού και σε τέντωσαν, που λέμε στην καθομιλουμένη. Ξεσκόνισμα βιβλίων, κινήσεων, τιμολόγια και πολλά ακόμα. Στο “έργο” και η (φανταστική, για τις ανάγκες της διήγησης) πολιτεία, η οποία σε διαβεβαίωνε πως ό,τι γίνεται είναι νόμιμο. Πιάστηκες κορόιδο, κατά το λεγόμενο, αλλά φάνηκες δυνατός. Άντεξες. Κινήθηκες έξυπνα στην αγορά, παρά τα εμπόδια που μόνος σου έβαλες σε μια προοπτική που αφορά δουλειά με τις εξαγωγές. Έγκαιρα κάλυψες την χασούρα και χωρίς να σε υπολογίζουν και να σε μετράνε σωστά, υποτιμώντας σε για την ακρίβεια, βρίσκεσαι σε καλό σημείο. Σχεδόν έχοντας το πάνω χέρι. Το ξέρεις, το ξέρουν, το βλέπεις, το βλέπουν. Συνεχίζεις να απαντάς, με κινήσεις έξυπνες. Κάτι δουλειές εκτός έδρας της επιχείρησης και ειδικά στην πρωτεύουσα σου έδωσαν… πόντους, πήγες να τα χαλάσεις μετά, το διόρθωσες πάλι.
Παμε στο ρεζουμέ, να μην κουράζουμε. Εξάλλου, όσα γράφονται αποτελούν προϊόν φαντασίας όπως είπαμε. Ιστορίες μιας βραδιάς που ενώ έξω χιονίζει, εγώ, μη έχοντας και πολλά να κάνω, φτιάχνω φανταστικά σενάρια.
Ρωτάω, λοιπόν:
– Θα οργανωθεις λίγο παραπάνω; Επικοινωνία, εμπορικό τμήμα, νομική υπηρεσία, scouting αγοράς, δημόσιες σχέσεις; Κάποιοι απ’ τους τομείς.
– Σε ένα αρρωστημένο και λόγω ιού, βέβαια, περιβάλλον θα μπορέσεις να προσελκύσεις κι άλλους κοντά σου; Μην κοιτάς εμάς, που ποτέ δεν κοιτάξαμε αλλού, τους αθεράπευτα πιστούς, που βρέξει – χιονίσει καλή ώρα, θα ψάξουμε τρόπους να σε ενισχύσουμε, να πούμε και μια καλή κουβέντα βρε αδερφέ! Οφείλεις να φέρεις ξανά κοντά σου πάρα πολλούς ακόμα, “δικούς μας”. Αυτό είναι το στοίχημά σου. Τρόποι υπάρχουν. Λένε για “κύμα”, ότι ντεμέκ το καβάλησες, αλλά δεν γνωρίζουν το τσουνάμι της δυναμικής των φίλων σου.
– Ήσουν, είσαι και θα είσαι “μαγαζί γωνία”. Ιδιαίτερο. Όχι απρόσωπο, σαν τα μεγάλα πολυκαταστήματα που σε περιβάλλουν. Γουστάρει κάποιος να μπει να χαιρετήσει, να μιλήσει, να επικοινωνήσει. Σίγουρα, το κέρδος είναι ο σκοπός σου. Δυστυχώς, έτσι λειτουργεί η αγορά. Το δικό μου “κέρδος”, του φίλου, του διπλανού, του άγνωστου δεν μετριέται σε χρήμα, σε είδος.
Απαντώ, άμεσα:
– Είναι τα πιο πάνω και πολλά ακόμα που μπορείς και πρέπει να δουλέψεις για να βελτιωθούν. Είναι μαγαζιά βρεγμένα και λασπωμένα, που απαγορεύεται η είσοδος, ενώ εσύ υποχρεώνεσαι να λειτουργείς σε άλλες συνθήκες ανταγωνισμού. Πολλές φορές, αθέμιτου. Κατανοώ και πολλοί ακόμα θέλω να πιστεύω πως κάποια πράγματα, πολλά, δεν περνάνε απ’ το χέρι σου. Δούλεψε προς το παρόν με αυτά που ξέρεις και ξέρω πως μπορείς. Ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι η σταθερότητα, η συνέπεια, η διατήρηση σε αυτή την αγοραστική θέση που κινείσαι, πάντα με βλέμμα προς τα πάνω. Υπάρχει ο μεσοπρόθεσμος στόχος. Αυτός τελειώνει σε 2-3 μήνες και αφορά στο να δρέψεις καρπούς όσων, με έξυπνο τρόπο και ικανότητα κατάφερες. Υπάρχει και ο άμεσος στόχος. Αυτός εξαρτάται απόλυτα από εσένα. Είναι το… σήμερα!
ΥΓ Άσχετο με τα παραπάνω, που έχουν να κάνουν με τον σκληρό ανταγωνισμό σε θέματα αγοράς και μαγαζιών, σε ένα ρευστό περιβάλλον…. Να μην λησμονούμε πως έχουμε αγώνα σήμερα. Άντε ρε Αρειανάρα μου! Όλα για την νίκη, σε κάθε τερέν. Με ψυχή και μυαλό. Με χιόνια, λάσπες και βροχές!
Don’t give up the fight!
Ακούγοντας… Λεωνίδας Μπαλάφας, Κωστής Μαραβέγιας & Νίκος Πορτοκάλογλου – Τα Καράβια μου Καίω – Audio Release – YouTube
Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
—
Never give up…
