Τα παιχνίδια με τον Παναιτωλικό εκτός έδρας μου φέρνουν στην μνήμη μια διήγηση του Γιώτη, από το 1998!
“Προχωράει το πούλμαν, αδερφέ κι εγώ χαζεύω απ’ το παράθυρο. Ξαφνικά, πλησιάζει ένα μηχανάκι δικάβαλο και πριν πάρω χαμπάρι τι γίνεται, τι πετάει ο συνοδηγός; Τσάπα ρε μαλάκακα, τσάπα!! Μη σε λέω πολλά, στο δικό μου παράθυρο έσκασε, το έσπασε, πάγωσα πάνε – έλα”!
Στον δρόμο για το ίδιο γήπεδο, σε ένα χαμένο στον χρόνο 1-1. Χρονιές που μας έψησαν οπαδικά, χιλιόμετρα αμέτρητα, δίπλα στον Άρη, στην φανέλα, δίχως καβάντζα καμιά, που λέμε. Ταξίδια με μόνο νόημα την αγάπη. Οράματα και στόχοι αγωνιστικοί που χάνονταν γρήγορα. Όνειρα “πολεμιστών” που έμεναν σε μια θέση ενός πούλμαν, καθώς κοιμόσουν κουρασμένος από κάποιον γυρισμό. Εκεί που πήγαινες, όπου πήγαινες και “μαχόσουν” παρέα με κάποιους ακόμα τρελούς. Φωνάζοντας, βραχνιάζοντας. Με ελπίδα να ξυπνήσεις τα ίδια σου τα όνειρα. Ήθελα να δώσω τίτλο στο κείμενο “η τσάπα”, αρχικά. Τελικά, της αφιερώνω μια απλή, εισαγωγική, παράγραφο έτσι για να μην ξεχνάμε τις παραστάσεις και τις εμπειρίες που όργωσαν το μέσα μας.
Λες και δεν θέλει η ταναπού η μοίρα, κάθε χρόνο, να κατέβω να πάω στο εξωτικό Αγρίνιο. Και το “σημαδεύω”, κάθε φορά και λέω θα το κάνουμε τριήμερο να πάμε με γυναίκα και παιδί, γιατί έχω και κάτι ξαδέρφια, σαν αδέρφια, κάπου στα πέριξ του Νομού της Αιτωλοακαρνανίας και δεν κάθεται με τίποτα. Ήρθε κι ο ιός και το γλυκό έδεσε. Ούτε τα παιδιά του Νότου θα δώσουν το παρόν, φέτος, να τους δούμε έστω, να τραγουδάνε, να απλώνουν τα πανιά στην κερκίδα, να γεμίσει Άρη το μάτι και η ψυχή μας. Τα αλάνια από Βόνιτσα, από Γιάννενα, από Δυτική Μακεδονία και Ελλάδα, τα “φαντάσματα του Μπράλου” από Πάτρα, οι ταξιδιΆρηδες από Πύργο, Καλαμάτα, τα αδέρφια από Αθήνα κλπ κλπ
Ματς κεκλεισμένων. Άλλο ένα. Φαγητό χωρίς αλάτι, σαν να λέμε. Φαίνεται περιττό να μιλάς για οπαδικές εκδρομές τέτοια εποχή, για κάποιον αναγνώστη. Ίσως και προκλητικό. Δεν είναι έτσι. Ο οπαδός, ο Αρειανός, τρέφεται απ’ την επικοινωνία, την επαφή, το τραγούδι (με την και) δίπλα στην ομάδα, στην φανέλα, στο σήμα που πιστά ακολουθώ. Μια σχέση που, φαίνεται να, γίνεται αμφίδρομη. Την γκαντεμιά μου, μέσα…
Μια σχέση πάνω και πέρα από αρρώστιες, σωματικές και ψυχικές. Αυτό είναι το συναίσθημα, η γιατρειά μας, στην “αρρώστια την μεγάλη”. Την ψυχή σου να μην χάσεις, πρόσεχε!
Παίζουμε, το απόγευμα, απέναντι σε μια επαρχιακή ομάδα που σέβομαι λόγω των οπαδών της. Δεν κρύφτηκαν ποτέ, έχουν θέση και άποψη για τα κοινά. Αν κατέβαινα, θα πήγαινα να γνωρίσω καναδυό. Η ίδια ομάδα, βέβαια, έχει πρόεδρο που φιλοτέχνησε χαμηλό προφίλ, μέχρι να αρχίσει να μιλάει για… βοηθητικά γήπεδα, ζηλεύοντας τους “ακρίτες”. Δεν ξεχνώ, μα το προσπερνώ, μαζί με τις πρόσκαιρες “φιλίες” του καθένα..
Πέρασαν χρόνια και χρόνια για να κατανοήσω πως ο δρόμος μου, του Άρη δηλαδή, δεν είναι οι νοοτροπίες των άλλων, αλλά η δικιά μας. Σαν ομάδα, σαν κόσμος, σαν οικογένεια. Οι δικές μας αξίες ορίζουν την οδό, τα βήματά μας.
Μπουσίντο. “Μπου-σι” ο πολεμιστής. “Ντο” ο δρόμος. Ο δρόμος του πολεμιστή, σε μία λέξη, που έρχεται απ’ τα βάθη και την παράδοση της Ιαπωνίας, της χώρας των Σαμουράι, των Νίντζα “κατασκόπων” (σαν του παλιόφιλου Σακάτα!) και που διάβασα χτες, με αφορμή κάτι ερωτήσεις του μικρούλη μου για το Νιντζάγκο και άλλα αντίστοιχα, που κατανοεί όποιος έχει έναν μπόμπιρα στο σπίτι! Έμπνευση τα παιδιά!
Ο δρόμος αυτός έχει εννιά εντολές: 1. Μην σκέφτεστε ανέντιμα. 2. Ο Δρόμος βρίσκεται στην άσκηση. 3. Γνωρίστε κάθε τέχνη. 4. Γνωρίστε το Ταό όλων των επαγγελμάτων. 5. Μάθετε να διακρίνετε το αληθινό κέρδος και την αληθινή απώλεια στα εγκόσμια θέματα. 6. Αναπτύξτε διαισθητική κρίση και ικανότητα για τα πάντα. 7. Μάθετε να βλέπετε τα πράγματα που δεν φαίνονται. 8. Δώστε σημασία και στις μικρότερες λεπτομέρειες. 9.Μην κάνετε τίποτα που να είναι άχρηστο.
Έχει και επτά αρετές: Gi (Τιμιότητα, Δικαιοσύνη) Yu (Κουράγιο, Ανδρεία) Jin (Καλοσύνη) Rei (Ευγένεια, Σεβασμός) Makoto ή Shin (Ευθύτητα, Ειλικρίνεια) Meiyo (Τιμή) Chu (Αφοσίωση), ενώ κάποιες φορές βλέπουμε να προστίθενται σε αυτές και οι ακόλουθες τρεις: Κο (Σεβασμός προς του γονείς) Chi (Φρόνηση) Tei (Φροντίδα για τους ηλικιωμένους). Ταιριάζουν και στους καιρούς μας, στα όσα συμβαίνουν γύρω, τα λόγια και οι αξίες αυτές.
Φαινομενικά, επιδερμικά προσεγγίζοντας τα ματς της ομάδας, όλα αυτά είναι άχρηστα και αντιεμπορικά. Πιο πιασάρικα τα “4-2-3-1 ή 4-3-3” τα “ποιος θα παίξει πού” και τα λοιπά. Κι όμως. Μπαίνουμε στο στάδιο ωρίμανσης του αγωνιστικού, σε αυτή την περίεργη και διαφορετική χρονιά. Στο στάδιο των συνεχόμενων μαχών, των αποδείξεων κάθε ώρα, στιγμή ή λεπτό. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια είχε, έχει και θα έχει την σημασία της. Η απόλυτη συγκέντρωση, για 90+ λεπτά, μέχρι τα επόμενα και τα επόμενα κ.ο.κ. (θα) βασίζεται πρώτα και πάνω απ’ όλα στην πνευματική ετοιμότητα. Οι “ειδικοί”, που είναι της μόδας” αποφασίζουν για τους κανόνες με τους σωματικά υγιείς και μη στα παιχνίδια. Οι… δικοί μας θα αποφασίσουν για τους πνευματικά προετοιμασμένους. Δουλειά και υποχρέωση όσων ζουν τα αποδυτήρια, όσων αποφασίζουν. Μέχρι “του δρόμου τα μισά”, της σεζόν, είναι άλλο τόσο, περίπου. Τέτοιου είδους παιχνίδια οφείλει να μάθει να τα κερδίζει ο Άρης. Αυτό θα είναι το βήμα παραπάνω, το επόμενο απ’ τα “ένα την φορά”. Να επιστρέφει έχοντας τραφεί απ’ τους 3 πόντους. Τα τρίποντα χτίζουν αυτοπεποίθηση, σιγουριά, νοοτροπία. Οι νίκες στα “ασήμαντα” σε κάνουν σημαντικό. Αυτός είναι ο δικός μας “Δρόμος του πολεμιστή” και οφείλουμε να τον κοιτάμε. Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας…
ΥΓ Κουράγιο και δύναμη σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν πράξεις που μπορώ και μπορείς να κάνεις, βοηθώντας συνανθρώπους. Καθήκον μας να ψάχνουμε την λύση, αυτό το λίγο ή πολύ που μπορεί ο καθένας και η καθεμιά. Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου, φίλε. Κάποια παιδιά έμαθαν να κόβουν ένα σάντουιτς στα 3, σε ταξίδια τους. Μοιράσου. Τίποτα μην σε λυγίζει… Never give up!
Κυριακή, 22 Νοεμβρίου 2020
Υπό τους ήχους… Γιάννης Χαρούλης – Το όνειρο του πολεμιστή – YouTube
