Κανονικά, ξέρω, περιμένεις να διαβάσεις κι εδώ τα κλασικά. Αυτοί έπαιξαν, αυτοί διακρίθηκαν, χάθηκαν ευκαιρίες, “τι γκολάρα, ποδοσφαιρικής ευφηίας!”, άρχισαν να βγαίνουν επιθετικές συνεργασίες. Μπορεί να θες να δεις, απ’ την άλλη, μια άποψη για τους λόγους οπισθοχώρησης, την “καλό πρώτο και κακό δεύτερο” ημίχρονο ανάλυση, τις ευθύνες του πάγκου στην διαχείριση, στις αλλαγές, τους διαιτητές, τους var που καλλούν γιατί ανησυχούν, τις γραμμές και πολλά ακόμα. Όμως…
…Το αν η ομάδα παίζει με την φωτιά και δεν καίγεται, γιατί έτσι είναι η μπάλα, είναι δουλειά άλλων να το δούνε, να το δουλέψουν, να το βελτιώσουν, να το διορθώσουν. Το ίδιο και το ποιος θα παίζει πού, το αν θα βάζει γκολ, το αν θα παίρνει τρίποντα. Δεν βρίσκω λόγο να σου γράψω όσα θα διαβάζεις ως την άλλη βδομάδα από πολλούς (σίγουρα πιο) ειδικούς ή και μη. Άλλο είναι το πιο σημαντικό, στο δικό μου μυαλό, στην παρούσα φάση, που μπορεί και έμμεσα ή άμεσα να συνδέεται με τα πιο πάνω. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως στο λεξιλόγιο του κάθε Αρειανού, όσο περνάνε οι βδομάδες, θα μπούνε οι λέξεις “διαχείριση” που θα αφορά στο ρόστερ ή “rotation” ή και “ισορροπία”. Κάπου αλλού θα δεις για βάθος πάγκου ή για ελλείψεις μπακ απ σε θέσεις, με το βλέμμα στον Γενάρη. Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά.
Πέρασαν χρόνια και χρόνια που ο μόνιμος νταλγκάς μας ήταν η επιβίωση, να ξεκολλήσουμε απ’ τα τασκά και που το πονηρό και έξυπνο “δηλητήριο” το έριχναν φυλλάδες και sites στην φλέβα σου, προσπαθώντας να νοθεύσουν το κιτρινόμαυρο στο αίμα. Οι στόχοι ρηχοί, στα όρια του κύκλου που σχημάτιζες κυνηγώντας την ουρά σου, οι χαρές μετρημένες, “το σκηνικό δεν μπορείς να το αλλάξεις, μικρός είσαι”, η συμβουλή. Βλέπεις, καθιερώθηκε η “εξύψωση του μεγάλου”, σε πορτοφολιακή (sic!) δύναμη, σε ίματζ, σε πλούτο. Όταν φοβόσουν πως μπορεί να τρελαινόσουν, από γηπεδικές και εκτός χόρτου αποφάσεις σου έλεγαν να πας κρυφά, κάπου, να κλάψεις. Και ηδονίζονταν οι ίδιοι το κρυφά να είναι δημόσια. Ποτέ τους, όμως, δεν είδαν πως εσύ δεν έκλαιγες, ούτε φοβόσουν, αλλά στήριζες, πάλευες, μάτωνες. Τις σάρκες σου ξέσκιζες, για να κρατηθείς και αν λύγιζες, άνθρωπος είσαι βρε αδερφέ, έρχονταν ένα χέρι διπλανού, σε κρατούσε και σου έλεγε “τραγούδα, μην σταματάς, don’t give up the fight”!
Εκείνο το χέρι είμαι σήμερα, εκείνη η φωνή, η υπενθύμιση. Τα μάτια σου τα είχες πάντα ανοιχτά. Αυτό σε δίδαξε ο χρόνος. Κράτα τα έτσι, λοιπόν, μα μάθε πως δεν χρειάζεται να τα κλείνεις για να ονειρεύεσαι. Κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά ως χρέος. Στήριξε, κρίνε, πες την άποψή σου, αλλά ήρθε ο καιρός που ένας απ’ τους σπόρους που έριξες στο χώμα σε καιρούς δύσκολους, βγάζει καρπό. Δεν είναι η βαθμολογική θέση, μόνο. Έχει την αξία της και αυτή, σημειολογική περισσότερο, σαν τον στίχο:
“Μου λεν, αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ, καλύτερα στην λάσπη, εδώ μαζί τους, να κυλιέμαι και πως αν θέλω περισσότερα να δω, σ’ έναν καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι”
Στον καθρέφτη αυτόν κοιτάχτηκες τόσες φορές, όχι για να ψωνιστείς, να βγάλεις… σέλφι και διάφορα ακόμα της εποχής. Τις πληγές σου έβλεπες και τον εαυτό σου σιχτίριζες. Κοίτα ψηλά, λοιπόν, μάθε πως αυτή είναι η ζωή που σου ταιριάζει. Όχι για “να την πεις” στους άλλους, αλλά για να μετρηθείς με σένα, όπως γίνονταν ως τώρα, σκαλί – σκαλί, βήμα – βήμα. Κάθε σου χαρά γλέντα την και μία και δυο μέρες, γιατί το αξίζεις. Πάιξε λίγο με το μυαλό το δικό τους, “τόσο όσο”. Μείνε εκεί σαν νοοτροπία, σαν τρόπο ζωής, ψηλά. Δίδαξες πρωταθλητισμό με την στάση σου και τώρα παίρνεις κομμάτι της χαράς που σου αναλογεί. Λένε πως, σε λίγο θα ξανανοίξουν οι κερκίδες, τμήμα αυτών. Τι θλίψη να μην γεμίσει το “σπίτι μας” με τραγούδι, με φάτσες άγνωστες και γνωστές, ανήσυχες αλλά γελαστές; Θυμάσαι; Δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας!
Στα βήματα του άγριου χορού έμαθες, για να πετάς πάνω απ’ τις λύπες. Ήρθε η ώρα, “να γίνουν οι κατάρες μας ευχές”, φίλε! Μέχρι την (κάθε) επόμενη μέρα και βδομάδα γλέντα και να θυμάσαι… Σε ένα λεωφορείο με προορισμό τον κάμπο, σαν το ματς που έρχεται, πριν από 20 και πλέον χρόνια, ο τεράστιος “Μπρούνο” γύρισε και είπε σε όσους ήταν εκεί:
“Ο Άρης δεν μας χρωστάει τίποτα. Εμείς του χρωστάμε. Όλοι”!
Τα παραπάνω γράφτηκαν ακούγοντας… https://www.youtube.com/watch?v=bS-l3DTIGAI
