Μόλις βγήκα απ’ τον επαρχιακό δρόμο του Μετσόβου και μπήκα στην Εγνατία οδό, το ρολόι άγγιζε τις 17:00, την περασμένη Κυριακή. Ήδη χάναμε 0-2 στο ημίχρονο από τον Π.Α.Σ. Γιάννενα.
Το παράδοξο είναι πως όσο παρακολούθησα εγώ την ομάδα της Ηπείρου, άλλο τόσο έδειξε να την “γνωρίζει” και το τεχνικό team, οι παίκτες και όλοι όσοι ασχολούνται με την καθημερινότητα του ποδοσφαιρικού Άρη. Καθόλου, δηλαδή! Μηδέν στο πηλίκο, εκ νέου, στο scouting του αντιπάλου. Ο ορισμός του αιφνιδιασμού. Καρμπόν, επανάληψη ιστορίας της πρόσφατης, τραγικής, ευρωπαϊκής περιπέτειας. Ο καιρός χαλούσε. Συννεφιά. Πιο πολύ στο κεφάλι μου!
Απ’ το Μέτσοβο, αυτό το απίστευτα όμορφο χωριό, ως το σπίτι στην Θεσσαλονίκη, μέτρησα 309 χιλιόμετρα. Στα πρώτα 5, έχουμε μειώσει με “Φέτφα” και περνώντας τα Γρεβενά, λίγο πριν την Κοζάνη, το φέραμε στα ίσα με φωτοβολίδα φάουλ του Χαβιέ “magic touch” Ματίγια. “Γκόοολ” και τιμόνια να βαράω, κόρνες να πατάω, αλάρμ να ανάβω!
Τα σχόλια για την κάκιστη εικόνα του ημιχρόνου (σημείωση: το παιχνίδι το άκουγα ιντερνετικά, στο κινητό, μέσω yellowradio 101,7… δυνατά, πιο Δυνατά, πιο ΔΥΝΑΤΑ!) έδωσαν την θέση τους στον ενθουσιασμό μιας διαφαινόμενης ανατροπής και νίκης, με 25+ λεπτά μπροστά. Όσα ήθελα για να φτάσω στα διόδια Πολυμύλου.
“Κατά βάθος, είμαι Εθνική οδός φορτωμένος είμαι κι αδειανός… Έρχομαι και φεύγω, το ‘χω δει το έργο”!(Στίχοι και μουσική του τεράστιου Αντώνη Βαρδή)
Στίχοι ταιριαστοί, που περιγράφουν μια διαδρομή 200 περίπου χιλιομέτρων με Άρη, το “έργο” του οποίου (και) φέτος συνεχίζει να δείχνει ανατροπές, δυο πρόσωπα στο ίδιο ματς, αφέλεια και αυτό, το κάτι, η σημαντική λεπτομέρεια που τον κρατάει πίσω, δέσμιο μιας νοοτροπίας που θέλει να ικανοποιείται “στου δρόμου τα μισά”. Σαν να μην θέλει να τερματίσει. Σαν να είναι κάποιο παιδί που απλά ζητάει να μην το μαλώσουν για την ζημιά που πήγε να κάνει. Ένα παιδί που δεν κοιτάζει μπροστά, ένας έφηβος που αρνείται, λες, να μεγαλώσει. Γιατί δεν είναι οι 3 νίκες σερί που θα σε μεγαλώσουν ως οντότητα, αλλά η βαθιά αγωνιστική πεποίθηση και απόδειξη στο χόρτο πως έμαθες να ολοκληρώνεις ανατροπές, προσπάθειες που κάνεις αλλά αφήνεις ημιτελείς όταν τα πράγματα στραβώνουν.
Μόλις βγήκα απ’ τον επαρχιακό δρόμο του Μετσόβου και μπήκα στην Εγνατία οδό, γύρω στις 17:00 της περασμένης Κυριακής και με ένα 0-2 στην πλάτη, αν μου έλεγες πως το ματς θα λήξει 2-2, πιθανότατα, θα ήμουν ανακουφισμένος. Κάμποση ώρα και 200 χιλιόμετρα μετά, περνώντας τα διόδια, έκανα στην άκρη, να ανάψω ένα τσιγάρο και να ακούσω τα τελευταία λεπτά, τις καθυστερήσεις. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, με την λήξη. Θυμός για την αλαζονεία και την αφέλεια του πρώτου, χαρά και ελπίδα για την αντίδραση, τον ποδοσφαιρικό εγωισμό και την ποιότητα του δεύτερου. Θυμήθηκα μια κουβέντα παλιά, συνεχίζοντας το ταξίδι της επιστροφής:
“Το νού μας. Να μην χαθούμε τώρα, στον ίσιο δρόμο”!
Τα παραπάνω, γράφτηκαν (σχεδόν) οδηγώντας και ακούγοντας… ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ…..ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ – YouTube
