Για να αντιληφθείς, για να κατανοήσεις κάποια πράγματα στην ζωή, δεν απαιτείται καμιά προσπάθεια ή επεξήγηση. Είναι ευνόητα, ολοφάνερα, σαφή. Αυτά νοούνται και ορίζονται ως “τα αυτονόητα”.
Κακές συνήθειες
Παρόλα αυτά, δεν κάνουμε κοινωνικοπολιτική ανάλυση, φιλοσοφική κουβέντα, ούτε για οικονομικές επιστήμες μιλάμε, όσο κι αν μας απασχολούν και “δένουν” στα πάντα. Εδώ δεν βάζουμε ζητήματα που δεν γνωρίζουμε ή που μας αναλύει κάποιος ειδικός, γνώστης της επιστήμης, του αντικειμένου. Στην γωνιά αυτή μιλάμε για Άρη και όσο κι αν τα σύγχρονα σπορ αναλύονται μέσω όλο και ειδικότερων επιστημόνων, δεν παύουν να έχουν ένα στοιχείο, το μοναδικό ίσως που έμεινε να θυμίζει κάτι παλιό, ρομαντικό, “ολντ σκουλ” που λέμε και δεν είναι άλλο απ’ την αγάπη του οπαδού. Αυτό είναι το πλέον αυτονόητο και απ’ τα λίγα εναπομείναντα αγνά πράγματα, σε έναν κόσμο που ψηφιοποιείται, που “τρέχει” πάνω σε οθόνες, κινητών, υπολογιστών και τάμπλετ, που μαθαίνει να φοβάται και να μην αγκαλιάζει, χορεύοντας και τραγουδώντας με τον διπλανό του σε κάποια κερκίδα…
Ξεκινώντας αυτή την καινούργια στήλη με μια μικρή ιστορική αναδρομή, που θα δώσει νόημα στην σκέψη και στο τελικό συμπέρασμα, η πρώτη αναφορά θα γίνει για τον ποδοσφαιρικό Άρη, στο τελείωμα μιας σεζόν που τα συναισθήματα χόρεψαν πάνω-κάτω.
Ο μέσος συνοπαδός, ο μέσος Αρειανός της ηλικίας μου, των 40+ δηλαδή, μεγάλωσε και γαλουχήθηκε κακομαθαίνοντας από “την ομάδα του αιώνα”, όπως χαρακτηρίστηκε ο μπασκετικός Άρης του Γκάλη, του Γιαννάκη και των λοιπών μυθικών μορφών του Παλέ των 80’s. Εκείνη η ομάδα, μεταξύ άλλων, “έτρεξε” ένα αήττητο 3,5 χρόνων, δημιουργώντας ένα απλησίαστο για κάθε άθλημα, ως και σήμερα, ρεκόρ 80 σερί νικών. Η λατρεμένη συνήθεια του να μην χάνουμε δεν μας ικανοποιούσε, απλώς, αλλά ζητούσαμε σχεδόν σε κάθε ματς “100, 100, κατοστάρα, 100”, όπως έλεγε το κλασικό σύνθημα του καιρού. Η γενιά μου γαλουχήθηκε οπαδικά με την νίκη αυτονόητη, με τον τίτλο αδιαπραγμάτευτο, πράγμα που σε βάθος χρόνου δημιουργεί λογικές και παράλογες απαιτήσεις, αλλά και… ψευδαισθήσεις! “Ό,τι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες”, όπως θα άκουγα, προφητικά σχεδόν, καιρό αργότερα!
Τα ίδια χρόνια, περίπου, το ποδόσφαιρο του Άρη βίωνε την πιο μαύρη του περίοδο, κατ’ εμέ. Για μια δεκαπενταετία, χοντρικά, η ομάδα έπαψε να βάζει στόχους, να δουλεύει προς το καλύτερο, κοιτάζοντας τυφλωμένη και όχι χρησιμοποιώντας ως μπούσουλα τις δόξες του μπάσκετ και η μετριότητα έγινε δεύτερη φύση μας. Ακόμα χειρότερα, η γραμμή στο καρδιογράφημα ήταν μονότονη, επαναλαμβανόμενο μοτίβο ύπνου.
Στην ζωή μου υπήρξαν στιγμές έντονες, φορτισμένες συναισθηματικά είτε θετικά είτε αρνητικά και βλέποντας συχνά τα παλιά, πίσω, χαίρομαι γι’ αυτές. Με τίποτα δεν θα ήθελα να έχω ζήσει χωρίς συναίσθημα, μίζερα, νεκρά και θλιμμένα δηλαδή. Κάτι τέτοιο συνέβαινε τότε, κάνοντας τον παραλληλισμό, στην ομάδα μας και η νοοτροπία χτίζεται μέσα από βιώματα, άρα έχοντας ένα αποκοιμισμένο, σε λήθη D.N.A., μπήκαμε στα 90’s με την φυσιολογική πτώση της “Αυτοκρατορίας” απ’ την μία και με ένα δεύτερο “παιδί”, την μπάλα, να έχει ξεχάσει οποιουδήποτε είδους επιτυχία, αλλά και αποτυχία ακόμα. Μια φλόγα έδειχνε να είναι σβηστή και να την κρατά ένα φάντασμα…
Συνήθως, η ομάδα είναι αυτή που “τραβάει” τον κόσμο, με τις νίκες, με τις εμφανίσεις, τις διεκδικήσεις. Στα δικά μας μέρη, έμελλε να γίνει το ανάποδο! Γεννήθηκε ένα οπαδικό κίνημα (est 1988) και από κοντά αφυπνίστηκαν και άλλα, με σκοπό την συσπείρωση, το ξύπνημα, την στόχευση σε όλα τα επίπεδα, είτε αυτό αφορούσε καθαρά οπαδικά θέματα (βλέπε συνεχή παρουσία παντού), είτε αγωνιστικά με απαιτήσεις πλέον προς τους “έχοντες και κατέχοντες” τα δικά μας ηνία. Σύγκρουση… “Άρης θα πει”! Τα απόνερα του μπάσκετ κράτησαν τον Σύλλογο για άλλα 10 και πλέον χρόνια σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού, αλλά είχε έρθει η στιγμή να γίνει το Χαριλάου μέρος του παιχνιδιού. “Εδώ παίζουμε μπάλα εμείς”, θα διάβασες κάπου ψηλά στο γήπεδο, ως σύνθημα και στάση ζωής, αλλά κάτι τέτοιο χρειάστηκε κόπο για να κατακτηθεί. Σε βάθος 30 ετών, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 90 ως τώρα και προσπερνώντας (απλά γιατί δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν, όσο πίσω κι αν μας πήγαν και όσα δεινά και αν προξένησαν) τις μαύρες σελίδες, το “ποδοσφαιρικό βιβλίο” ξαράχνιασε και άρχισε να γράφει κεφάλαια σε παλιές, σκονισμένες, ξεχασμένες σελίδες, που ήταν σταματημένες με τον σελιδοδείκτη να δείχνει “Λόκερεν”. Κι όμως, η φλόγα θα ανάψει πάλι, απ’ τα παλιά φυτίλια. “Κι όμως, η φλόγα δεν θα σβήσει”, ορκιστήκαμε…
Φωτό: Γενάρης 2020, Χαριλάου… “Άναψαν, πάλι, τα παλιά φυτίλια”!
Σκοπός και στόχος, μέσα από δημιουργία δυνατών συνόλων, ήταν (και) το να αρχίσει να ανακτά κομμάτι της χαμένης αίγλης η ομάδα και ο Σύλλογος, πράγμα που μεταφράζεται ως “Ευρώπη”. Εκείνα τα χρόνια, το απαξιωμένο και ανυπόληπτο ελληνικό ποδόσφαιρο έβγαζε 3-4 ομάδες στα “σαλόνια”. Ένας στο λεγόμενο Κύπελλο Πρωταθλητριών (μετέπειτα Τσάμπιονς Λιγκ), ένας στο Κύπελλο Κυπελλούχων και δύο στο Κύπελλο Ουέφα (τα δύο τελευταία ενοποιήθηκαν στην μορφή που έχει τώρα το Europa League). Σποραδικές μεν, παρουσίες δε, του Άρη από μέσα της δεκαετίας μέχρι να έρθει η στιγμή των ομίλων του 2007, έδωσαν ελάχιστη απ’ την λάμψη που όλοι ζητάμε, την “για μας και στην ψυχή μας αυτονόητη”, αλλά που είχε καταχωνιαστεί για καιρό, όπως προείπα. Η επόμενη περίοδος, έως την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ήταν η ευκαιρία για το σταδιακό ανέβασμα, την καθιέρωση τόσο στην εγχώρια, όσο και στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ελίτ (sic!). Βέβαια, σαν άλλος Σίσυφος, ο Άρης έδειχνε ξανά πως ήταν πιο εύκολο γι’ αυτόν το να αφήνει την πέτρα που ανέβαζε στο βουνό να κυλάει προς τα πίσω, παρά να δει τον σωστό δρόμο. “Εχθροί” πάσης φύσεως, με πρώτο τον κακό εαυτό, γεμάτο από κακές συνήθειες, που έδινε απλόχερα την ευκαιρία στους “απ’ έξω” να αρπάξουν ό,τι κομμάτι φαντάζονταν. Διάβασα, κάποτε, σε έναν τοίχο κάπου στην Καβάλα: “Ο εχθρός είναι εντός” και δεν ξέρω τι είχε κατά νου ο καλλιτέχνης, αλλά εμένα με πήγε και στον Άρη. Όχι απαραίτητα σε πρόσωπα, αλλά σε κουλτούρα, σε νοοτροπία και έκατσα εκεί, να κοιτάζω για αρκετή ώρα… Ίσως, αυτό να ήταν, να είναι το πρώτο βήμα, το δυσδιάκριτο αλλά αυτονόητο, προς την κάθαρση.
Κάθε αρχή και… κίτρινη!
Τα τελευταία δυο χρόνια, συμβαίνει το εξής στα δικά μας μέρη. Ξανασυστηνόμαστε, αλλά πρώτα με τον εαυτό μας, προσπαθώντας να διεκδικήσουμε πράγματα που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα. Αυτά ξεκινάνε απ’ την δημιουργία υγιών ποδοσφαιρικών συνθηκών, σωστά δομημένης ομάδας και όσων αυτή έχει “μαζί της” στο “μόντερν φούτμπολ”, όπως στελέχη, τμήματα εσωτερικά με διευθυντές (επικοινωνία, διαφήμιση, marketing, σκάουτινγκ κλπ). Στόχος που τίθεται και επιτυγχάνεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είναι η καθιέρωση στα ψηλά και η παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Επί της ουσίας, αυτό κρατάει ο μέσος συνοπαδός, βλέποντας και σε μεγάλο χρονικό διάστημα όμορφο ποδόσφαιρο. “Η Κυριακή για μας είναι γιορτή” και αν ως τώρα σφίγγαμε γροθιές και δόντια και αυτό αφορούσε μόνο το να βλέπουμε την φανέλα, άρχισε δειλά – δειλά να μεταφράζεται κάτι τέτοιο και πάνω στο χορτάρι. “Άνοιξαν” τα μάτια, γύρισαν τα χαμόγελα, δυνάμωσε κι άλλο το τραγούδι, όμως… Όμως, “ο εχθρός είναι εντός” είναι η συνεχής υπενθύμιση και αυτό ήρθε να μας το κάνει σαφές μια σειρά αστοχιών, που οριακά προσπερνάμε όπως όλα δείχνουν. Κάποια από αυτά, όπως τα είδα να συμβαίνουν, είναι τα εξής:
1. Καθυστέρηση στην στελέχωση, που έχει ως αποτέλεσμα (μεταξύ άλλων) το να βρίσκουμε μπροστά μας εμπόδια που θα λύνονταν ευκολότερα, καταστάσεις που θα είχαν εντοπιστεί νωρίτερα.
2. Συνδυαζόμενο με το πάνω, χάσιμο εσόδων, λόγω μη αξιοποίησης “ιδίων πόρων” όπως μπουτίκ – εμπορικό τμήμα, μαγαζιά στο γήπεδο όπως το καφέ ή η μπυραρία και άλλα.
3. Μη σωστή χρήση των νέων τεχνολογιών, σε συνδυασμό με έλλειψη του σήματος της ομάδας σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος της πόλης, ειδικά σε εμπορικά σημεία ή σε σημεία κλειδί (π.χ. σταθμούς αναχωρήσεων Μ.Μ.Μ.). Απουσία κεντρικής μπουτίκ από το κέντρο της πόλης, ακόμα και σαν σημειολογικό σημείο αναφοράς σε σχέση με την ιστορική “Τσιμισκή 32-B”.
3+1. Υποδομές – ανέβασμα στην πρώτη ομάδα νέων, δικών μας παιχτών, σε συνδυασμό με τμήμα παρακολούθησης ταλέντων (scouting) ανά την χώρα και τον κόσμο. Δίκτυο, δηλαδή, απαραίτητο για να ανταπεξέλθεις απέναντι σε “πορτοφόλια” και νοοτροπίες του “όλα αγοράζονται”.
5. Θα μπορούσε να είναι και πρώτο, αλλά σε σχέση με τα παραπάνω το θεωρώ ίσως ευκολότερο. Αφορά στην αξιοποίηση του υπάρχοντος, κάθε φορά, υλικού, τις αναπροσαρμογές συμβολαίων, τις πωλήσεις, τον ορθολογικό καταρτισμό ρόστερ και ομάδας κλπ. Η σταδιακή δημιουργία “κορμού”, στον οποίο θα “μπολιάζονται” όσοι έρχονται, δημιουργώντας την απαιτούμενη “συνέχεια”.
Μπορώ να γράφω πολλά και για πολύ ακόμα. Οι συγκυρίες ευνόησαν και μαζί με τις τελευταίες ενέργειες (μένει η τυπική οριστικοποίηση, για να πούμε “ουφ”) δείχνουμε να μπαίνουμε σε έναν δρόμο. Νέα αρχή, ιδιαίτερη, δύσκολη. Κάθε αρχή και δύσκολη, όμως “κάθε αρχή και κίτρινη”, είναι καλύτερο! Ζητούμενα πολλά. Ένα από αυτά, ειδικά την περίοδο αυτή, είναι η θωράκιση. Αυτονόητα δεν υπάρχουν, τόσο στις ζωές μας, όσο και σε ό,τι αφορά την καψούρα μας, τον Άρη. Για να το γράψω σωστότερα, τα “αυτονόητα” τα δημιουργεί η δουλειά, η παρατήρηση, η εξέλιξη, η πρόοδος. Οι καρποί της όποιας προσπάθειας, τα αγαθά… “κόποις κτώνται”, όπως σοφά έχει ειπωθεί. “Θεός του πολέμου”, πανοπλία και ασπίδα αυτός, κοντάρι, σπαθί και… βέλος του, εμείς!
ΥΓ Πριν έναν χρόνο, μου ζητήθηκε και συμμετείχα σε προσπάθεια ενός φίλου, είτε δίνοντας κάνα προγνωστικό, αρχικά, είτε γράφοντας δυο – τρεις σκέψεις για Άρη στην πορεία (στο in2sports.gr). Σ’ ευχαριστώ… “μπος” για τον δρόμο που μου άνοιξες ώστε σήμερα να έχω την μεγάλη τιμή να “μπαίνω σε σπίτι κιτρινόμαυρο”, αμιγώς. Στο yellowradio.gr! Ιδιαίτερη αρχή, νέα, κίτρινη είπαμε όμως! Προηγήθηκε μια χρονιά “πίσω απ’ τα μικρόφωνα”, Τρίτες και Πέμπτες βράδυ, ως πρόγευση, ερασιτεχνικά πάντα. Η τέχνη απαιτεί εραστή, εξάλλου!
Κουβέντες με κύριο άξονα το κίτρινο και το μαύρο, σε περιβάλλον ταιριαστό! Οικοδεσπότης ο φίλος (πλέον) “Τσαπ”. Βέβαια, η… πένα (διαδικτυακή πλέον) ξεκίνησε κάπου στην δεκαετία του 2000, απ’ το εφημεριδάκι, τον ιστορικό “SuperΆρη” και όποιος θέλει ας ακούσει (σε μια γωνίτσα με τίτλο) “Στου κουφού την πόρτα” την εποχή εκείνη. Στην ζωή υπήρξα τυχερός, λοιπόν και σε έναν κιτρινόμαυρο κύκλο που συνεχίζεται, στόχος είναι το να γράφω υπεύθυνα, όπως απαιτεί κάθε τι που αφορά Άρη και που διαβάζεται, επηρεάζοντάς τον ενδεχομένως, από πολύ κόσμο. Συνηθίζω να “ντύνω” τα γραφόμενά μου με μορφή ιστοριών, άσχετα με το πώς επέλεξα να ξεκινήσω στο παρόν κείμενο. Ευχαριστώντας (και) τον Ιάσωνα και τους συντελεστές της ιστοσελίδας μας, μέχρι να τα ξαναπούμε…
Λίγοι ήχοι από: (1) Φίλιππος Πλιάτσικας – Μπάμπης Στόκας – Η φλόγα δεν θα σβήσει – Official Audio Release – YouTube
ΥΓ2 Ενάντια σε κάθε λογική άδειων γηπέδων, με προφάσεις ιών, κόντρα στην λογική που θέλει τον οπαδό να γίνεται μόνιμο πεδίο κοινωνικών πειραμάτων, απέναντι στα ηχογραφημένα συνθήματα και στα πανιά εικονικών κερκίδων, άνοιγμα κερκίδων για όλους. Το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα χωρίς οπαδούς στις κερκίδες. Οπαδός = Άνθρωπος!
Αυτονόητο μόνο ένα… Δυο ζωές όλο Άρης!
Κίτρινο Βέλος
