Ένας ακόμη άνθρωπος νεκρός, μία ακόμη φορά τα ίδια μέτρα, ξανά μηδαμινή προσπάθεια για αλλαγή, τι μπορεί να πάει λάθος;
Έχει καταντήσει πλέον γραφικό, αλλά δυστυχώς σχεδόν αναπόφευκτο να στρεφόμαστε στον ορισμό της Ρίτα Μάε Μπράουν (που συχνά αποδίδεται στον Αϊναστάιν) για την παράνοια ως το να επαναλαμβάνεις τις ίδιες πράξεις αναμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα για να εξηγήσουμε το τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Δύσκολα η συγκεκριμένη φράση βρίσκει αλλού εφαρμογή τόσο καλά όσο στον κόσμο του (ελληνικού) ποδοσφαίρου και αθλητισμού. Ζούμε άλλωστε σε μία χώρα που βλέπουμε τους ίδιους νόμους να περνάνε -κυριολεκτικά- τρεις φορές και να μας κάνουν να νιώθουμε ότι ο μόνος σκοπός τους είναι μερικοί τίτλοι σε δελτία ειδήσεων και κάποιες αναφορές σε «πρόθυμα» σάιτ.
Η νέα εφεύρεση πλέον είναι οι ταυτότητες που πρέπει να υποδεικνύονται, οι οποίες με προσοχή(;) ελέγχθηκαν στα πρώτα παιχνίδια. Φυσικά η προϊστορία της χώρας μας διδάσκει ότι αυτό θα συμβαίνει σταδιακά λιγότερο μέχρι το μέτρο να υπάρχει στη θεωρία και να έχει εγκαταλειφθεί στην πράξη.
Το παραπάνω μέτρο βέβαια δεν πρόκειται να συνεισφέρει τίποτα πέρα από γραφειοκρατία, εκνευρισμό και κόσμο που δεν θα μπαίνει στην ώρα του στο γήπεδο αν έχει το θράσος να έχει κάποια υποχρέωση πριν το παιχνίδι και να έρθει αργά. Αλλά το (μεγαλύτερο) πρόβλημα δεν είναι αυτό…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η παντελής αδιαφορία όλων να δούνε το δάσος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα η διαρκής διάθεση τήρησης ίσων αποστάσεων απέναντι σε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και οπαδικά κινήματα που απέχουν μεταξύ τους περισσότερο από τους δύο πόλους της γης.
Γιατί η λύση δεν είναι -για χιλιοστή φορά σε αυτήν τη χώρα- να παρθούν αποφάσεις από ανθρώπους που απέχουν χιλιόμετρα από τα γεγονότα, ούτε η λύση είναι να βάζεις τους πάντες στο ίδιο καζάνι επειδή είναι βολικό.
Η λύση είναι να έχεις τη διάθεση και το «στομάχι» να πεις τι πραγματικά συμβαίνει. Να δεις ποιοι έχουν αποδείξει τόσες φορές ότι μπορούν να βρεθούν στο ίδιο γήπεδο οπαδοί διαφορετικών ομάδων του Big-5 και να μην προσπαθείς να τους κάνεις «ένα» με αυτούς που δεν θα γινόταν δεκτοί ούτε σε γήπεδο του Γκουαντάναμο Μπέι.
Η λύση είναι να ακούσεις αυτούς που μόνο όμορφες εικόνες προσφέρουν στον αθλητισμό. Να ακούσεις αυτούς που ξανά και ξανά έχουν «εκθέσει» το αφήγημα σου, αυτούς που δηλαδή έχουν καταρρίψει το μύθευμα του «όλοι είναι ίδιοι» με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο.
Δυστυχώς στο να μη συμβαίνει αυτό, πρόσφορο έδαφος δίνει και η γενική αντίληψη, η οποία λόγω ελλιπούς πληροφόρησης για το τι πραγματικά συμβαίνει στηρίζει τα παραπάνω. Φυσικά αυτή η στήριξη σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η παραμικρή απαίτηση για να να βρεθούν λύσεις. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό.
To πιο τρομακτικό από όλα λοιπόν είναι η προϋπάρχουσα διάθεση της πλειονότητας της κοινωνίας να δίνει «συγχωροχάρτι» στα απόλυτα ανεπαρκή μέτρα που παίρνονται για το θεαθήναι, έχοντας προαποφασίσει ότι αν συμβεί ξανά κάτι θα φταίνε οι «κακοί οπαδοί» και όχι η παντελής έλλειψη διάθεσης για αλλαγή.
Είναι σοκαριστική η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι αν ένας ακόμη άνθρωπος χάσει τη ζωή του, το μπαλάκι θα πέσει πάλι στους «οπαδούς» λες και μιλάμε για μία ομοιογενή μάζα. Αυτό φυσικά αντί να αναρωτηθούμε επιτέλους μήπως υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που ακολουθείται και –συμπτωματικά– έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος για όλους.
Αντί να αναρωτηθούμε γιατί καταστάσεις επαναλαμβάνονται από συγκεκριμένες πλευρές επί χρόνια χωρίς να καίγεται καρφί σε κανέναν. Αντί να αναρωτηθούμε μήπως την επόμενη φορά που ένα 14χρονο παιδί δεχθεί επίθεση από δέκα άτομα είναι καλό να ασχοληθούμε, αντί να περιμένουμε να δακρύσουμε μόνο αν χάσει τη ζωή του.
Πολλοί δεν πιστεύουν ότι στο θλιβερό αυτό τοπίο του Ελληνικού ποδοσφαίρου μπορούν ποτέ να έρθουν χαρούμενες εικόνες.
Μπορούν όμως, αρκεί να υπάρξει κάποια στιγμή λίγη γ*****νη διάθεση. Έως τότε, ας κοιτάμε τις ταυτότητες…
