Πιστεύω πως την 3η Μαρτίου του 2022 έγινε κάτι που ο Αρειανός, από 108 χρονών και κάτω, δεν είχε ξαναβιώσει! Αυτό ήταν η ουσιαστική δικαίωση σε μία εξωαγωνιστική διαμάχη.
Συγκεκριμένα, δικαστική. Η επιστροφή των έξι κλεμμένων βαθμών, βέβαια, είναι εν μέρει δικαιοσύνη, καθώς είναι προφανές πως αν τους είχε η ομάδα, όπως αποδείχτηκε πως έπρεπε, θα ήταν άλλη η βαθμολογική συνθήκη. Με ομάδες να είναι στο κατόπι σου, να σε “κυνηγάνε” κατά το κοινώς λεγόμενο και εσένα να γεμίζεις αυτοπεποίθηση προπορευόμενος από αυτές, σίγουρα θα ήταν διαφορετικά κάποια αποτελέσματα που προήλθαν υπό πίεση.
Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί
Είναι, λίγο πολύ, γνωστή η ιστορία με τον πιστό μουσουλμάνο που πηγαίνει στον Χότζα με το παράπονο για τον μικρό χώρο που στεγάζονταν η φαμίλια του. Αυτός, του έδωσε εντολή να βάλει μέσα την αγελάδα, κατόπιν το άλογο, πιο μετά το πρόβατο, το σκυλί, την γάτα κ.ο.κ. Φτάνοντας στο αμήν ο άνθρωπος, εξέφρασε την αγανάκτησή του στην τελευταία επίσκεψη. Τότε, ο σοφός και παντογνώστης ηγέτης, του είπε να βγάλει όλα τα ζώα έξω. Μόλις αυτό έγινε πράξη, γύρισε πίσω ευγνωμονώντας τον και ευχαριστώντας τον για τις σωτήριες συμβουλές, καθώς τώρα το σπίτι ήταν ευρύχωρο! Αυτό που, πρώτα, δεν μπορούσε να χωρέσει!!
Με λίγα λόγια, σου παίρνουν οι μίας χρήσης επιτροπές της Ε.Π.Ο. τους βαθμούς, σε λεκιάζουν οι πορτοκαλί ανεμιστήρες, τόσο ως Σύλλογο όσο και προσωπικά, με κύριο αποδεκτή τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο του Άρη και εν συνεχεία κάνουν την πάπια. Οι ίδιοι που έβγαιναν και φώναζαν τα “μπιρ Αλλάχ” στον μιναρέ!
Γνωστό το τραγούδι και οι στίχοι του.
“Αργά, σαν σουρουπώνει”, την ώρα της νύχτας, των σκιών, τότε προτιμάνε να φωνάζουν. Τώρα, στο φως της μέρας, ψελλίζουν απλά το νέο περί “επιστροφής των έξι βαθμών” στον Άρη.
Δεν μάθαμε το γενεαλογικό δέντρο του κάθε μέλους της καθεμιάς επιτροπής, δεν σάλπισαν ήχοι επαναστατικοί. Τι ειρωνεία; Την ίδια ώρα της απόφασης, λένε πως, κάποια ντόπια μέσα αγνάντευαν το Πήλιο των Κενταύρων, συζητώντας με τον Μυρμιδόνα Αχιλλέα! Χότζας κι αυτός. Σύμπτωση…
Γνωστή συνταγή
Ο Άρης, από την εποχή Μίχα και Ζλατάνου, ακόμα, από την ετσιθελική αλλαγή κανονισμών εν μέσω περιόδου το 79-80, από τελικούς σε φυσικές έδρες άλλων, από αγώνες στην άλλη άκρη της χώρας με τις αντίπαλες ομάδες τιμωρημένες και σε νησιά όταν ήταν ο ίδιος σε τιμωρία, μετά ακόμα και από αλλαγή κανονισμών για να μην ανέβει απ’ την Γ’ στην Β’, πρόσφατα μιλώντας, μετά από δικαίωση στο CAS πάλι αλλά μη εφαρμογή της ποινής σε ομάδες με ηγέτη πάλι τον Χοτζαχιλλέα, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια αναμονής της ιστορικής ποινής της έξτρα αγωνιστικής στις ήδη 9 σερί κεκλεισμένων, λόγω ενός μπινελικίου στον Αχιλλέα ξανά, σύνθημα που άκουσε φίλος του, περαστικός, ήρθε να πάρει πίσω το αυτονόητο! Πέρασε μίσος αιώνας. Πολλοί ειρωνεύτηκαν και χλεύασαν τον Άρη, στο διάστημα αυτό. Ο λόγος, οι μη τίτλοι του…
Έδωσε δικαίωμα ο ίδιος, είναι η άλλη μισή αλήθεια. Σε ένα περιβάλλον νύχτας σκληρής, σε μαγαζί κακόφημο, με μορφές επικίνδυνες τριγύρω, με μπόμπα ποτά και τύπους έτοιμους να σε ψειρίσουν, στην καλύτερη, ανά πάσα στιγμή, αυτός άφηνε χύμα το μπουφάν και το πορτοφόλι. Δεν κοιτούσε τριγύρω, δεν πρόσεχε, άφηνε να τον οδηγεί ένα ακαθόριστο ένστικτο. Το παράδειγμα πολλών ομάδων που παλεύουν πολλά χρόνια για να επανέλθουν εκεί από που κάποιοι τις εξόρισαν, αρκεί για να καταλάβει πως από θαύμα είναι ζωντανός. Γυρνούσε σπίτι του, πολλές φορές, δαρμένος, κλεμμένος, μη μπορώντας να δικαιολογήσει πώς την πάτησε ξανά. Κι εκεί, μοιραία, υπήρχε γκρίνια και φαγωμάρα. Τα ίδια σου τα παιδιά να μην σε εμπιστεύονται. Βαριά κατάρα. Θυμός, οργή, σκοτάδι. Πετύχαινε μόνιμα η τακτική.
“Διαίρει και βασίλευε”!
Η ώρα των φαντασμάτων
Λίγοι έχουν αμφιβολία για το τι θα ακολουθούσε αν συνέβαινε ένα απ’ τα παρακάτω:
Ενδεχόμενο πρώτο: Καταδίκη και μη επιστροφή βαθμών.
Αποτέλεσμα: “Σας τα λέγαμε. Βρώμικος παράγοντας, που δεν αξίζει σε μία τόσο μεγάλη και ιστορική ομάδα. Λέρωσε την ιστορία ενός Συλλόγου που του αξίζει η αξιοπρέπεια”!
Θα γινόμασταν “συγκάτοικοι” σε μία παράνοια όχι ευπρόσδεκτη, σε μία τρέλα που επιφέρει ο λόγος που υψώνεται, κατά του διπλανού, του αδερφού, κατά δικαίων και αδίκων.
Στην παραπάνω φράση, συμπυκνώνεται η ουσία της αηδίας που θα διαβάζαμε. Ένας οχετός, ένας εμετός ήταν έτοιμος να ξεχυθεί, με υποκριτικό ύφος και φράσεις τάχαμου λύπης, ενώ από πίσω θα χαχάνιζαν. Σαν την απορία του ξαδέρφου της Κρητικοπούλας Όλγας, που χαχανίζει και το γράφει, στο ενδεχόμενο νίκης μας την Κυριακή με τον Ολυμπιακό! Του γνωστού, του “Ο.Φ.Η. που μεγαλώνει και του Άρη που μικραίνει”! Επειδή είναι άκρως προβλεπόμενος, επίκειται άρθρο περί “βαθμών που πρέπει να κερδίζονται στο γήπεδο και όχι στις δικαστικές αίθουσες” με άλλα αντίστοιχα σάπια. Θα σιωπήσουν για λίγο οι “αρθρογράφοι φάντασμα” σαν τον Λευτεράκη και θα βγούνε οι περισπούδαστοι “μπροστινοί”, οι κανονικοί. Μέχρι να έρθει ξανά η ώρα των φαντασμάτων. Έτσι πήγαινε, έτσι πάει, έτσι θα συμβαίνει!
Ενδεχόμενο δεύτερο: Το CAS αναρμόδιο και επιστροφή της υπόθεσης!
Εδώ υπάρχουν τρεις υποπεριπτώσεις!!!
Η πρώτη ήταν να μην βγει απόφαση για τα επόμενα 17 χρόνια, καθώς υπάρχει… δεδικασμένο!!
Η δεύτερη, να διατηρηθεί η ποινή από άλλη μία επιτροπή κομήτη, γεγονός που δεν θα εξέπληττε κανέναν και δεν θα προκαλούσε την παραίτηση κάποιου, καθώς ο τελευταίος που είχε την ευθιξία για κάτι τέτοιο ήταν ο Ζαγοράκης ο Θοδωρής!
Η τρίτη, να δικαιωθούμε με αναψηλάφηση και να δρέψει τους καρπούς της “επιτυχίας” το ντόπιο πολιτικό σύστημα. Μαζί και οι τοπικοί άρχοντες που (φοβήθηκαν μην πάθουμε ζημιά και την κουτάλα χάσουνε, μαζί με τα ζουμιά και) δεν είπαν κουβέντα ακόμα, πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων, για την ωμή δολοφονία ενός παιδιού που απλά δήλωσε “Άρης”!
Γίνεται κατανοητό πως η, γνωστή και χιλιοειπωμένη, εσωστρέφεια θα τερμάτιζε, κάμποσες ξεχασμένες φυσιογνωμίες, που ακόμα σουλατσάρουν σε γραφεία ανακριτών, θα έβγαιναν σε ερτζιανά της Θεσσαλονίκης, πρόθυμα για φιλοξενία και η ζωή θα συνεχίζονταν ευχάριστα για “μάγκες του Βοτανικού” και αυτούς που, κατά Κατσιμίχα “δεν έχουν για… νοίκι” ή κάπως έτσι, τελοσπάντων!
Αντί επιλόγου
Μπορώ να γράφω επί μέρες, σεντόνια ολόκληρα και η αλήθεια είναι πως με εξιτάρει η ιδέα να με διαβάζουν με τα ξινισμένα μούτρα τους!
Παρόλα αυτά, πάνω απ’ όλα είναι ο Άρης. Κανένας άλλος. Κάποιοι άνθρωποι προάσπισαν τα συμφέροντά του και αυτό είναι πράγμα σχεδόν άγνωστο για τον μέσο συνοπαδό. Στο τρίτο κατά σειρά άρθρο, με εκκίνηση την “ασκητική”, βλέπουμε τα “χρέη” που καλούμαστε, ως Σύλλογος και οπαδοί του, να εκπληρώσουμε. Πειθαρχία το πρώτο. Συσπείρωση το δεύτερο. Με όποια έννοια το αντιλαμβάνεται κανείς. Ενότητα, μάτια ανοιχτά, στήριξη. Όχι τώρα, στην δικαίωση, αλλά στο ζόρι το επόμενο, στην επόμενη τρικλοποδιά ή παγίδα. Πόσοι ποντάρουν πως δεν σχεδιάζεται ήδη, σε κάποιο γραφείο σκοτεινό, με καπνούς και τασάκια γεμάτα γόπες;;
Αδικώ αυτούς που αξίζουν αναφοράς, το γνωρίζω και ζητώ συγγνώμη. Τους οπαδούς πολλών ομάδων, την πλειοψηφία του κόσμου στην χώρα, ίσως. Τα παιδιά της κερκίδας του Παναιτωλικού, που έκαναν ένα πανό το οποίο θα δούμε την Κυριακή στο Κλεάνθης Βικελίδης, στο Χαριλάου και θα φέρει ρίγη συγκίνησης. Στους Γιαννιώτες που έκαναν, με αντίστοιχα “πανιά”, δημόσια αυτοκριτική, στον μεγάλο παίχτη και άνθρωπο Σέρχιο Αραούχο, που το βραβείο του το έδωσε, με την τιμή που του έπρεπε, στον Άλκη και στους γονείς του.
Αδικώ την ομάδα, την Αρειανάρα, που αντιδρά αγωνιστικά, που πέρασε στον επόμενο προπονητή ισορροπώντας πάνω σε κλωστή. Σουτ, κόντρα και μέσα εμείς, δοκάρι κι έξω αυτοί. Αδικώ τον Μπούργος που έφερε ξανά πίστη και τύχη, ναι, αλλά αυτήν εσύ την κυνηγάς όταν είσαι ικανός. Αδικώ τον Τερζή, αδικώ τον Καρυπίδη και τα ρίσκα που πήρε, αφού έκανε κάτι που τα τελευταία 28 χρόνια ήταν αδύνατον. Να μείνει προπονητής για μιάμιση σαιζόν στον πάγκο!
Κάπου, σε κάποιο σαλόνι, σίγουρα χαμογελάει ο φίλος Άκης Μάντζιος. Ξέρει πως η στήριξη, με νύχια και με δόντια, ενάμιση χρόνο, δεν πήγε χαμένη. Είναι κι αυτός κρίκος μιας αλυσίδας, μιας ομάδας που προσπαθεί. Στο φινάλε, το πρωί της Πέμπτης αποδείχθηκε και στην πράξη πως παρέδωσε τον Άρη 4ο στο γήπεδο. Υπήρξε πρόσωπο που κράτησε την ενότητα. Καλούμαστε και εν όψει τελευταίας αγωνιστικής, να την κάνουμε συσπείρωση! Εμείς με τραγούδια, με συνθήματα, η ομάδα με μυαλό,.με αγωνιστικό πλάνο, με πάθος, με συγκέντρωση, με γκολ και νίκη.
Δεν θέλουμε θλιμμένους στην, κιτρινόμαυρη, γιορτή μας!
Άλκη, Τόσκο η μνήμη σας θα μένει ζωντανή να φωτίζει τον δρόμο μας!
“Μόνο Άρης, πάνω απ’ όλα ο Άρης”!
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=9eJeFgr2QGo
Σάββατο, 5 Μαρτίου 2022
Κίτρινο Βέλος
