Η ιστοσελίδα Relevo παρουσίασε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Χαβίτο, στο οποίο αναφέρεται στην παρουσία του στην Ελλάδα, φυσικά στον Άρη, στον Έκτορ Ραούλ Κούπερ, αλλά και στο γιατί δεν έπαιξε τελικά στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.
– Στον Άρη Θεσσαλονίκης έπαιξες πέντε σεζόν: 2006-11.
«Ναι, με κάλεσε ένας προπονητής που ήταν στις ομάδες νέων της Μπάρτσα (σ.σ. Όγιος). Ήμουν στην Ελλάδα δώδεκα χρόνια συνολικά. Πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Νιώθω ότι είναι το δεύτερο σπίτι μου, ειλικρινά.
– Υπάρχει ένα υπέροχο γκολ που πέτυχες εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης. Με το αριστερό πόδι κέρδισες τον Νταβίντ ντε Χέα!
«Ναι κι ακόμη ένα κόντρα στη Σαραγόσα, την οποία αποκλείσαμε. Ήμουν καλός στις ισπανικές ομάδες όταν ήμασταν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Οι συμπαίκτες μου, αστειευόμενοι, μου είπαν: «Δεν θα σε αφήσουν να μπεις στην Ισπανία».
– Και τι απάντησες;
«Τίποτα, τους είπα ότι εκείνοι έχουν πολλά λεφτά κι ότι έπρεπε να αρκεστούμε σε αυτά που είχαμε. Έκανα το καθήκον μου, τίποτα περισσότερο. Όσο για το γκολ κόντρα στην Ατλέτι, ήταν ένα καλό γκολ. Ίσως ήμουν τυχερός, δεν ξέρω».
– Ήταν το Γιουρόπα Λιγκ;
«Ναι, είχαμε πολλά χρόνια να προκριθούμε. Εκείνη τη χρονιά κληρωθήκαμε με τη Ρόζενμποργκ, την Μπάγερ Λεβερκούζεν, την Ατλέτικο. Είπα: “Θεέ μου, αυτός είναι όμιλος Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν πρόκειται να πάρουμε βαθμούς. Λοιπόν, ας το απολαύσουμε τουλάχιστον”. Γεγονός είναι ότι τερματίσαμε δεύτεροι και ήμασταν κοντά στην πρώτη θέση. Κερδίσαμε την Ατλέτικο και τη Ρόζενμποργκ, μετά ισοφαρίσαμε με τους Γερμανούς και προκριθήκαμε. Αν είχαμε κερδίσει στο Λεβερκούζεν θα ήμασταν πρώτοι στον όμιλο».
– Χάσατε;
«Ναι, 1-0 με γκολ από τον Βιδάλ. Στο τέλος του αγώνα ακόμη και ο προπονητής Χάινκες είπε: “Ο Άρης θα είχε κερδίσει, κανονικά”. Χάσαμε τέσσερις ευκαιρίες μπροστά από τον Γερμανό τερματοφύλακα. Το ποδόσφαιρο είναι τρελό, αλλά ήταν μια μεγάλη εμπειρία».
– Στην Ελλάδα έγινες είδωλο.
«Δεν ξέρω αν είμαι είδωλο, αλλά εκεί που είμαι περισσότερο γνωστός είναι η Ελλάδα. Έπαιξα σε πολλές ομάδες της πρώτης κατηγορίας. Τους άρεσε ο χαρακτήρας μου, αλλά πάνω από όλα ο τρόπος παιχνιδιού μου. Ήμουν… ηλεκτρικός και πάντα κοιτούσα προς τα πάνω. Βοήθησα πολύ και στην άμυνα. “Χάβι, αυτό που μας αρέσει περισσότερο σε σένα είναι ότι δίνεις τα πάντα. Μια μέρα μπορείς να παίξεις καλύτερα ή χειρότερα, αλλά δίνεις τα πάντα. Αν δεν βάζεις γκολ θυσιάζεις πολλά και μας αρέσει αυτό”. Πάντα το αναγνώριζαν. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να παίζω και δεν θα τον άλλαζα».
– Μετά πας στον Ολυμπιακό.
«Είναι μια πιο σημαντική ομάδα εκεί. Ήμουν εκεί για ένα χρόνο, αν και η ελληνική μου περιπέτεια ολοκληρώθηκε με άλλους δύο συλλόγους: τον ΑΟ Κέρκυρας και τον Πανθρακικό. Συνέχισα να σκοράρω εύκολα, ακόμα και στα ντέρμπι. Ο κόσμος ήταν ευχαριστημένος μαζί μου από όλες τις απόψεις. Είχα επίσης πολύ σεβασμό. Για παράδειγμα, στα ντέρμπι σκόραρα και δεν έκανα χειρονομίες ασέβειας προς κανέναν. Θα γιόρταζα και αυτό ήταν όλο. Ο κόσμος το εκτιμούσε αυτό. Ο κόσμος με αγαπάει ακόμα. Έμαθα να μιλάω ελληνικά και κάθε φορά που επιστρέφω για επίσκεψη μου λένε: “Χάβι, είσαι άλλος Έλληνας. Εδώ είναι το σπίτι σου”. Νιώθω ότι με αγαπούν και με εκτιμούν. Είναι αμοιβαίο. Ποτέ δεν ξέρεις, αυτή τη στιγμή είμαστε στην Εξτρεμαδούρα…».
– Γιατί έφυγες από τον Ολυμπιακό μετά από μόλις ένα χρόνο;
«Δεν έπαιζα πολύ (προπονητής ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε). Τότε με πήρε τηλέφωνο ο Έκτορ Κούπερ, ο οποίος προπονούσε στην Τουρκία (Όρντουσπορ). Με είχε προπονήσει ήδη στον Άρη. Γεγονός είναι ότι έμαθε για την κατάστασή μου μέσω του ίδιου ατζέντη που είχα με τον Ιμπαγάσα. Πάλεψε για μένα. Πίστευε ότι ήμουν τέλειος για το ποδόσφαιρο που είχε στο μυαλό του. «Ο Χαβίτο δεν τα παρατάει ποτέ, τον θέλω τώρα». Μετά με πήρε τηλέφωνο για να μου προσφέρει μόνιμη θέση στη δεξιά πτέρυγα. Πήγα, γιατί είχα ήδη καλές αναμνήσεις από τον Άρη. Η καλύτερη στιγμή μου στην Ελλάδα ήταν ακριβώς με τον Κούπερ. Δεν δίστασα, και πήγα στην Τουρκία. Είναι ένας προπονητής που ξέρει να σε προετοιμάζει τέλεια σωματικά και τακτικά».
– Τι επίπεδο υπήρχε;
«Το πρωτάθλημα είναι πολύ πιο δυνατό από ό,τι στην Ελλάδα. Υπήρχαν μερικοί πολύ καλοί παίκτες. Έχουν πολλά λεφτά εκεί! Υπάρχουν μερικοί σπουδαίοι παίκτες που κανείς δεν γνωρίζει και είναι εκεί επειδή πληρώνονται πολλά χρήματα. Οι οπαδοί ήταν πολύ έκπληκτοι μαζί μου. Έπαιξα για έξι μήνες και έζησα στο Όρντου. Αν και συνήθως ήταν πολύ καχύποπτοι με τους ξένους, ήθελαν να μείνω. Ξέρεις; Είχα αρχίσει να μιλάω λίγο τούρκικα και αυτό τους άρεσε. Είδαν ότι προσπαθούσα σκληρά παρόλο που είχα πάντα μεταφραστή. Μου είπαν: «Σε παρακαλούμε, Χάβι, μείνε περισσότερο». Γύρισα πίσω, γιατί η Ελλάδα ήταν πολύ καλύτερη για την οικογένεια. Το σχολείο για τα κορίτσια και πολλά άλλα πράγματα από άποψη άνεσης».
– Ήταν το 2012. Μετά επέστρεψες στον Ολυμπιακό που δεν σε ήθελε πια. Μεταξύ εκείνης της περιόδου και του 2014, όταν υπέγραψες στην Κέρκυρα, έπαιξες και στην Ισπανία με την Χέρκουλες και την Αλκορκόν.
«Στο Αλικάντε με πήρε τηλέφωνο ο Κίκε Ερνάντεθ, που είχα και στον Άρη. Θυμάμαι ακόμα τη συζήτησή μας. “Τι κάνεις χωρίς ομάδα; Ναι, οι Έλληνες σε έχουν βγάλει, έτσι δεν είναι;” Και ναι, με… τσάκωσε. Η Χέρκουλες βρισκόταν σε πτώχευση, αλλά με διαβεβαίωσαν για μισθό για να είμαι λίγο-πολύ εντάξει. Έπαιξα για μια σεζόν (μέχρι το 2013) και ένιωσα υπέροχα. Έκανα τη δουλειά μου, όπως πάντα».
– Πώς ήταν όταν υπέγραψες στη Ντεπορτίβο; Προπονήθηκες μαζί τους για λίγους μήνες το 2011, ακριβώς ανάμεσα στον Άρη και τον Ολυμπιακό.
«Δεν έγινε επίσημη η μεταγραφή, οπότε δεν μπορούσα να παίξω. Θυμάμαι τους συμπαίκτες μου εκεί κάθε μέρα: “Χάβι, φίλε, πότε έρχεται η μεταγραφή; Πότε έρχονται τα χαρτιά; Σε χρειαζόμαστε πραγματικά”. Ο σύλλογος έκανε πολλές οικονομικές προσπάθειες για να το πάρει, αλλά δεν τα κατάφερε. Πήγαν σε όλα τα πιθανά δικαστήρια, αλλά τίποτα. Η ιστορία είναι ότι μου ανέφεραν ότι έστειλαν τα χρήματα στον Άρη, αλλά είπαν ότι – αφού χρειάστηκαν δύο μέρες για να φτάσουν – ήταν μετά τη λήξη της προθεσμίας. Η Ντέπορ επέμεινε να κοιτάξουν την ημερομηνία πληρωμής και όχι την άφιξη των χρημάτων, αλλά τίποτα. Ο σύλλογος της Γαλικίας άσκησε έφεση και έφεση, αλλά η μεταγραφή δεν οριστικοποιήθηκε».
– Ο κόσμος σε σταματούσε στη Λα Κορούνια;
«Ναι, για να με παρακαλέσει: “Χαβίτο, σε παρακαλώ, σε χρειαζόμαστε πολύ. Παίξε ήδη. Σε βλέπουμε να παίζεις, στα φιλικά. Είσαι βασικός”. Αυτά έλεγε ο κόσμος, αλλά και συμπαίκτες όπως ο Βαλερόν και ο Λαουρέν: “Φίλε, πότε έρχεται η καταραμένη μεταγραφή;” Έκανα προπόνηση κάθε εβδομάδα με τους βασικούς, και μετά ήρθε η Παρασκευή… Ούτε η FIFA ούτε η UEFA ήξεραν τίποτα γι’ αυτό, οπότε πήγα ξανά με τους αναπληρωματικούς».
– Η Ντεπορτίβο σταμάτησε να επιμένει;
«Κάθε φορά που έκαναν έφεση πλήρωναν μια περιουσία. Είχα ήδη προετοιμαστεί ψυχικά ότι δεν θα έπαιζα εκεί μαζί τους. Τους ευχαρίστησα για την προσπάθειά τους. Στην πραγματικότητα, τους μήνες που ήμουν εκεί ήμουν μόνο ένας ακόμα. Μου φέρθηκαν πολύ καλά. Έκανα τα πάντα, εκτός από το ντεμπούτο στη Λίγκα. Με ενέπλεξαν σε όλα: συζητήσεις, διαπραγματεύσεις… Ο Βαλερόν είπε ότι έπρεπε επίσης να είμαι πάντα εκεί: «Είσαι μέλος της ομάδας, προπονείσαι καθημερινά μαζί μας. Πρέπει να είσαι παρών σε ό,τι συμβαίνει στον σύλλογο .” Ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής».
