Μια μαύρη κωμωδία που σατιρίζει αλύπητα τα ήθη και τις γελοιότητες ενός χρεοκοπημένου κόσμου που θαυμάζει την αντανάκλασή του στον καθρέφτη.
Το “Triangle of Sadness” (Το Τρίγωνο της Θλίψης), του Σουηδού Ruben Östlund, μια χειμαρρώδη αντικαπιταλιστική ή πιο σωστά “αντισυστημική” σάτιρα που βάζει στο στόχαστρο τους προνομιούχους και επιτίθεται σε έναν κόσμο σκλαβωμένο από την ίδια την εικόνα του. Η ταινία, μια διεθνής συμπαραγωγή εταιρειών από τη Σουηδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2022 και το τρίτο μέρος της γυρίστηκε στην παραλία της Χιλιαδούς στην Εύβοια.
Η ταινία περιγελά τη δικτατορία της ομορφιάς, περνά σταδιακά στο τσίρκο των τάξεων και επιτίθεται στην υποκρισία των σχέσεων και στο εξιδανικευμένο ψέμα της συμπόνιας.
Ένα ζευγάρι διάσημων μοντέλων influencer Carl και Yaya είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με όλα τα έξοδα πληρωμένα, καθώς οι φωτογραφίες της που ποζάρει με φαγητό που στην πραγματικότητα δεν θα φάει θα τις δουν εκατομμύρια οι ακόλουθοι του Instagram. Πάνω στο γιοτ οι δυο τους θα συγχρωτιστούν με κάθε λογής και εθνικότητας κροίσους, όπως έναν Ρώσο καπιταλιστή ολιγάρχη που έκανε τα εκατομμύρια του πουλώντας περιττώματα ζώων ως λίπασμα, βρετανούς εμπόρους όπλων αλλά και έναν αλκοολικό Αμερικανό κομμουνιστή καπετάνιο, που θα προτιμούσε να μεθύσει τυφλός στην καμπίνα του παρά να ανακατευτεί με τους επιβάτες που περιφρονεί.
Το ειδυλλιακό σκηνικό ανατράπεται μετά από την ατυχή έκβαση του καθιερωμένου δείπνου που είθισται να παραθέτει ο καπετάνιος στους επιβάτες. Εκδικητικός προς τις ελίτ, ο πλοίαρχος ορίζει ηθελημένα το δείπνο την πλέον ακατάλληλη μέρα, τη στιγμή που το πλοίο εισέρχεται σε πεδίο βαρομετρικού χαμηλού. Το ακατάσχετο κούνημα προκαλεί ναυτία στους επιβάτες και, τελικά, όλοι μαζί… ξερνούν το πανάκριβο γκουρμέ φαγητό που τους σερβιρίστηκε, κηλιδώνοντας το προσεγμένο “περιτύλιγμα” του εαυτού τους, με όλα όσα κρύβονται κάτω από αυτό!
Μια θύελλα είναι αρκετή να κάνει όλον αυτό τον μικρόκοσμο, τον αγγελικά πλασμένο, να ξεράσει τις βεβαιότητές του, την αυτάρκεια του και την μακάρια και αιώνια σιγουριά ότι όλα βαίνουν καλώς όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τους πάντες γύρω τους.
Η κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο καθώς το γιοτ βυθίζεται και το ζευγάρι βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα έρημο νησί με ένα τσούρμο δισεκατομμυριούχων και μία από τις καθαρίστριες του γιοτ.
Στο νησί δεν έχει πλέον σημασία πόσο όμορφος είσαι ή πόσα πολλά χρήματα έχεις ή πόσους ακόλουθους στο Instagram…
Στον αγώνα για την επιβίωση, η ιεραρχία ανατρέπεται και ξαφνικά όλοι βρίσκονται σε μια σχεδόν μετα-αποκαλυπτική κατάσταση, όπου κάθε πολιτισμός έχει χαθεί.
Τα ηνία από τους πλούσιους παίρνει η καθαρίστρια Άμπιγκεϊλ, η οποία ως εκπρόσωπος της εργατικής τάξης είναι η μόνη μυημένη στα μονοπάτια της επιβίωσης και μπορεί να εξασφαλίσει φαγητό στους υπόλοιπους, όχι όμως χωρίς ανταλλάγματα…
“Ο κινηματογράφος ενεργοποιεί το κοινό και ο κινηματογράφος συνηθίζει να συζητά την κοινωνία μας. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να κάνει το κοινό να αναστοχαστεί και να προκαλέσει σκέψεις. Λατρεύω τον κινηματογράφο γι’ αυτό”, Ruben Östlund.
Όσο για τον τίτλο, το “Τρίγωνο της Θλίψης” είναι ο όρος που αποδίδεται στις γραμμές του συνοφρυώματος ανάμεσα στα φρύδια μας…
