Η δημιουργία είναι μια αλυσίδα: ο Κουροσάβα εμπνεύστηκε από τον Τολστόι, το σενάριο του οποίο διασκεύασε ο Ισιγκούρο για να το κάνει ταινία ο Ερμάνους.
Του Κώστα Καρδερίνη:
Μεταφορά του Καταδικασμένου (ιαπωνικός τίτλος Ikiru = να ζεις, 1952) στο μεταπολεμικό Λονδίνο από έναν καταξιωμένο συγγραφέα – έμπειρο σεναρίστα (Τα απομεινάρια μιας μέρας, Η πιο λυπητερή μουσική του κόσμου, Η κοντέσα της Σαγκάης) και δεδηλωμένο λάτρη του Κουροσάβα, τον οποίο μνημονεύει ως βασική επιρροή στα βιβλία του. Ο Καζούο Ισίγκουρο [γεν. στο Ναγκασάκι το 1954] έχει σκαρώσει/κεντήσει/πλέξει ένα εξαίρετο σενάριο που μεταφέρει την επιθυμία για σταθερότητα όλων των ανθρώπων που βγήκαν πληγωμένοι αλλά ζωντανοί από τον 2ο παγκόσμιο.
Σταθερότητα η οποία έχει κατακάτσει βαριά σαν σκόνη σε όλον τον συντηρητικό κρατικό μηχανισμό, μιας υπηρεσίας της οποίας ηγείται βασιλικά ο ήρωάς μας, ο τυπικός και απαρέγκλιτος κος Ουίλιαμς [Bill Nighy]. Τον γνωρίζουμε από κοντά την ίδια μέρα που έρχεται ένας νέος υπάλληλος στην υπηρεσία του και βλέπουμε το πρωτόκολλο και τον τρόπο που «τυλίγονται σε μια κόλλα χαρτί» όλα τα αιτήματα των πολιτών. Όμως, φευ, μια ιατρική διάγνωση, όχι ευχάριστη, θα βγάλει τον κο Ουίλιαμς από τον λήθαργό του και θα τον βάλει σε νέα τροχιά, να ζήσει έντονα και στα γεμάτα όσα στερήθηκε.
Ο Μπιλ Νάι δίνει τα ρέστα του στον καλύτερο ρόλο της μέχρι τούδε πορείας του. Καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση και αέρα σοφού ανθρώπου να τραβήξει μόνος του την ατμομηχανή της ταινίας, να την ανεβάσει λόγω προσωπικότητας και όγκου εκεί που μπορεί να δικαιωθεί και να φέρει νέο νόημα ως μια πετυχημένη μετεγγραφή. Ο σκηνοθέτης αποτυπώνει και αναδεικνύει το θλιμμένο «ματωμένο» βλέμμα του Νάι, ένα βλέμμα που μιλάει λακωνικά και υποβλητικά χωρίς να χρειάζονται διάλογοι ή μονόλογοι. Η οικονομία του σεναρίου δίνει ακόμη περισσότερες αβάντες στα μάτια που έχουν ζήσει πόλεμο, φουρτούνες και τραγωδίες.
Η μουσική επένδυση της Emilie Levienaise-Farrouch μου ακούγεται πιο έντονη απ’ όσο χρειάζεται μια τέτοια μεγαλειώδης κατάθεση ψυχής. Ίσως-ίσως για να σπάει τη φλεγματική μεγάλη βρετανίλα. Η καλύτερη στιγμή του σάουντρακ, πάντως, είναι αυτή που ο Μπιλ Νάι σιγοντάρει την Lisa Knapp στο παραδοσιακό σκωτσέζικο φολκ άσμα The Rowan Tree.
ΠΗΓΗ: www.mic.gr
