Οι σύγχρονες ασθένειες, του αιώνα μας. Γεροντική άνοια, νόσος Αλτσχάιμερ. Δούλευαν επί ώρες, εφτά μέρες την εβδομάδα οι γονείς κι έτσι μεγάλωσα με παππού και γιαγιά, μαζί με τ’ αδέρφια μου.
Η ασθένεια
Στα βαθιά γεράματα ο παππούς, με άνοια, επηρεασμένη από ένα “παρακλάδι” της νόσου η γιαγιά. Μόλις έκλεινε τα 80. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Πονάει, όπως και να ‘χει, όταν οι μνήμες, από παιδί μικρό, είναι συνδεδεμένες με ανθρώπους. Αυτά σκεφτόμουν όταν είδα το παρακάτω άρθρο, του Ιάσονα…https://yellowradio.gr/%ce%bf-%ce%ac%cf%81%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%8d-%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86%ce%b1%ce%af%ce%b5%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84/
Είναι μια τάση, μιας μερίδας οπαδών, να “ζητάει” από’ τον οποιονδήποτε γνωστό, διάσημο, φτασμένο κλπ που δηλώνει φίλαθλος της ομάδας μας, του Άρη, να αναμειχθεί στα κοινά. “Να μπει μπροστά”, που λένε. Κάτι τέτοια άκουσα και διάβασα πάλι. “Να έρθει, να πάρει την ομάδα, να βάλει λεφτά, να δώσει κύρος” και πολλά ακόμα, με αφορμή τους ανθρώπους αυτούς. Κατανοώ την ανάγκη να φαντάζεται, να θέλει κάποιος κάτι τέτοιο, όμως διαφωνώ. Δικαίωμά μου, στο φινάλε, αλλά όχι “γιατί έτσι”. Διαφωνώ γιατί “σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να τον σώσουν”. Διαφωνώ γιατί εκνευρίζομαι από αυτόν που επιδιώκει το εύκολο, το ή τον πακέτο, αυτόν που λύνει τα προβλήματα, όπως του πιπιλίζουν και του έχουν μάθει sites και εφημερίδες. Με την δύναμη του χρήματος. Διαφωνώ γιατί αν αρχίζω να σκέφτομαι μεγιστάνες, σωτήρες, βασιλιάδες και πρίγκιπες έχασα την στόχευσή μου, την ουσία μου ως οπαδός. Την αναζήτηση της παρουσίας μου δίπλα στον Άρη. Δεν αργεί να έρθει η στιγμή, με τα παραπάνω να μπαίνουν στο μυαλό και στην νοοτροπία μου, που θα βάλω όρους και προϋποθέσεις σε αυτό που (λέω πως) αγαπώ. “Κουράστηκα, δεν είδα τίποτα, πρώτα θα δω μετά θα στηρίξω”. Κι αυτά κατανοητά και σεβαστά. Περιττό να πω πως είμαι κάθετα αντίθετος.
Δεν μπορώ να ξεχνάω. Τους λόγους, τις αιτίες και τις αφορμές που έψαχνα και ψάχνω για να είμαι κοντά στην κιτρινόμαυρη φανέλα, στο σήμα. Δεν μπορώ να ξεχνάω. Τους Μηνάδες, τους… κοντούς. Όχι, δεν έφταιξε κανένας οπαδός, όταν βρήκε πόρτα και παράθυρο να μπει, να σουλατσάρει, να δώσει την “ελπίδα του πορτοφολιού”. Πέρασαν πολλά χρόνια, μπήκαν άλλοι μπροστά κι εκεί που πάλι δόθηκε όραμα κι ελπίδα και φάνηκε φως, οι ασθένειες της έπαρσης, της ασχετοσύνης, της αμετροέπειας, της διαχρονικής ανάγκης να γίνει κάτι γρήγορα, έκανε τον Σίσυφο να του φύγει η πέτρα απ’ τα χέρια, αλλά να κατρακυλάει κι αυτός μαζί της. Δεν μπορώ να ξεχνάω. Το μαρτύριο, το αποτέλεσμα μιας νευροπαθολογικής νοοτροπίας ενός εκφυλισμού του (ποδοσφαιρικού) νου. Μια μνήμη κοντή, άρρωστη μόλις φαίνεται να γίνομαι καλά.
Καλά κάνει όποιος και όποια ζητάει τα παραπάνω. Έπαψα από χρόνια να μαλώνω, ειδικά με Αρειανάκια, με συνοπαδούς. Απλά, εκφράζω την άποψη, τα επιχειρήματά μου, που καταπολεμούν την ασθένεια, μέχρι να την εξαλείψουν. Δουλειά, πλάνο, στόχευση, (εν)δυνάμωση, στελέχωση, διαρκής μνήμη και μάτια ανοιχτά, κάποια από’ τα “χάπια”. Να μην μου φέρουν το ψάρι, αλλά να μάθω, να εκπαιδευτώ να ψαρεύω. Κάποτε, ίσχυε το “τι θα πει ο κόσμος αν πουληθεί ο τάδε παίκτης”. Αυτό περνούσε το Χ μέσο, ο Ψ δημοσιογράφος ή δημοσιολόγος. “Κι αν πάει δίπλα; Παραδίπλα; Κάτω; Πάνω;”! Χαμένος στις ορέξεις και τους πιθανούς προορισμούς και ως αποτέλεσμα η άνοια και η νόσος. Μια κατάσταση που “ανάγκαζε” τα συμβόλαια να εκτινάσσονται, τις υποχρεώσεις να γίνονται μη ανταποκρίσιμες, μια θηλιά που έμπαινε και έσφιγγε, συνεχώς. Είναι τραγικές οι συνεχείς υπενθυμίσεις ονομάτων, εδώ και καιρό. Και να θες ν’ αγιάσεις, που λέει ο λόγος, δεν μπορείς. Και πετάγονται, αραιά και που, γεροντοπαλίκαρα και επιστήμονες (του διαλεκτικού υλισμού!) και μας θυμίζουν τον λόγο που “ασθενείς” ήμασταν έχοντας αυτούς σε θέσεις μέγιστης ευθύνης.
Διαβάζω ρεπορτάζ, για πιθανή ή πιθανές πωλήσεις, αν με το καλό δοθεί η απαιτούμενη παράταση. Τρίτο καλοκαίρι στην σειρά έσοδα από ένα άκρως απαραίτητο κομμάτι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Προφητικά, στο προηγούμενο μόλις άρθρο μου στο yellowradio.gr μνημόνευσα τους παίχτες που είναι “βιτρίνα”, στο δικό μου μυαλό. Δεν απαιτείται να έχεις και πολύ από αυτό για να τους σκεφτείς, είναι η αλήθεια, όμως καλό είναι να ευλογούμε και τα γένια μας καμιά φορά, ειδικά στις εποχές που άλλοι τους ρίχνουν βιτριόλι! Έλεγα για Ροζ, Μαντσίνι και Τζέγκο που, αν δεν ήταν τραυματίας, πιθανόν να μην έβγαζε καλοκαίρι εδώ. Έτσι είναι η μοίρα του ποδοσφαίρου, των χρημάτων που χορεύουν και “πέφτουν” γύρω από αυτό. Ένα πράγμα οφείλεις να κάνεις, Να έχεις πλάνο, επιλογές και να είσαι συνεχώς σε ετοιμότητα, ώστε να καλύπτεις κενά που ενδέχεται να προκύψουν, να εξελίσσεις, να δημιουργείς όνομα στην πιάτσα και υπεραξίες. Έτσι θα προσελκύεις συνεχώς άλλους, καλύτερους και η αγωνιστική εικόνα θα βελτιώνεται συνεχώς. Έτσι, μοιραία, μαθηματικά, χωρίς κόζια και ενώσεις, θα είσαι συνεχώς εκεί, ανάμεσα και θα δοθεί η ευκαιρία και μία και δύο και παραπάνω φορές να διεκδικείς παραπάνω πράγματα. Κομμάτι, το ελάχιστο, όσων αναλογούν σε αυτόν που προσπαθεί και μοχθεί. Τα χρήματα δεν διασφαλίζουν καμία επιτυχία, παρά τον λάθος εκπαιδευμένο νου. Κάνουν πιο εύκολες τις επιλογές, ενδεχομένως. Το μυστικό είναι να μάθεις να παράγεις. Χρήμα και επιτυχίες. Αυτό γίνεται με υπομονή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος κι αν υπάρχει απέχει πολύ απ’ όσα σκέφτομαι εγώ.
“Τούτο ανήκει σε μένα και υπάρχει, μονάχα, μέσ’ από σένα”
Αν είχα τις τύχες και τις ευθύνες διοίκησης της ομάδας, θα απασχολούσα ανθρώπους που ο ρόλος τους θα ήταν να υπενθυμίζουν συνεχώς. Να ψάχνουν τα πάντα, την πιο μικρή λεπτομέρεια που αφορά τον αντίπαλο. Τον άλλο ή τον κακό εαυτό. Είναι κι αυτός αντίπαλος. Ίσως μεγαλύτερος. Με αφορμή το παιχνίδι που έρχεται, το πρώτο, το ευρωπαϊκό, θα θύμιζα συνεχώς αυτό της Νορβηγίας. Ένα παιχνίδι μνήμης, εξάσκησης. Μια γιατρειά “δια πάσαν νόσον και μαλακίαν”! Δεν τα γράφω εγώ. Οι Γραφές τα αναφέρουν, σε παρακαλώ. “Παιχνίδι σε συνθετικό τερέν” θα έγραφα κάθε πρωί στον προπονητικό πίνακα, αν υπάρχει τέτοιος ακόμα. Για να θυμίζω, την τραγωδία της Νορβηγίας. Εκεί χάθηκε η πάνω απ’ την μισή πρόκριση, για τους εκουσίως νοσούντες και αναζητούντες θύματα για πετροβόλημα. “Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω… “. Ξανά οι Γραφές!
Είμαστε σε νέο σημείο, μεγαλύτερο, καλύτερο από τότε. Ο λόγος είναι απλός και λέγεται “είμαι υποψιασμένος”, όχι αφελής. Έπαθα κι έμαθα. Τουλάχιστον έτσι οφείλω να σκέφτομαι. Ψάχνω να βρω τη λύση. Αυτή, αυτό που θα μετράει στο κάθε τέλος της οποιασδήποτε σαιζόν, θα βρίσκεται πάντα στο επόμενο βήμα. Το πρώτο. Μέχρι το άλλο. Ήρθε η ώρα η “βήμα-βήμα” νοοτροπία να αποκτήσει μεγαλύτερη στόχευση, περισσότερα “πρέπει”. Μια νοοτροπία νικητή, κάποιου που ψάχνει και βρίσκει τρόπους να αποδρά. Στην περίπτωσή μας, με ένα διπλό. Στην γενικότερη φιλοσοφία μας ως Σύλλογος, ως κιτρινόμαυρη, Αρειανήδικη οικογένεια, από έναν μικρόκοσμο. Είναι η ώρα να μπολιαστεί κι άλλο, με χαμένες ή σκόρπιες αξίες το DNA μας. Πράξη το “never give up”. Η συγκέντρωση σε κάθε λεπτό, σε καθεμιά λεπτομέρεια. Η ώρα του σπασίματος του συνόρου και του συρματοπλέγματος. Η στιγμή της επιστροφής. Στις ρίζες μας!
Γράφω ξημερώνοντας Σαββάτο. Έχω στα χέρια τα διαρκείας, φετινά και περσινά. Τα κοιτάζω σαν να μου πήρε το δώρο ο πατέρας, παλιά, όταν ήμουν παιδί. Τα έχω μπροστά μου και γελάω. Αυτή είναι η σχέση του οπαδού με την ομάδα που αγαπά. Η λαχτάρα να πάει, ξανά και να την δει από κοντά, να τραγουδήσει, να γελάσει με άλλους, φίλους, γνωστούς, αδέρφια. Έχω μπροστά μου το διαρκείας, το δικό μου και του αδερφού μου. Γράφω ακούγοντας το τραγούδι και διαβάζοντας την μετάφρασή του:
“Τούτο ανήκει σε μένα και υπάρχει, μονάχα, μέσ’ από σένα”, λέει κάπου η ποιήτρια.
Αυτό είναι Άρης, αυτή είναι η κουβέντα του ενός μας προς τον διπλανό του, δείχνοντας την ομάδα. Αυτό είναι ένα φάρμακο ενάντια στην κάθε μορφής άνοια ή δύσκολη νόσο της εποχής μας!
Για να γραφτούν τα παραπάνω, βοήθησε και η ακόλουθη “πηγή”: Ομίχλη στο Παράθυρο
Στους άπειρους βαθμούς Κελσίου, λίγη δροσιά έδωσαν οι νότες και οι μουσικές απ’ το… City Am Fenster (hq) – YouTube
Σάββατο, 26 Ιουνίου
Κίτρινο Βέλος
