“Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να διασκεδάσουν, αλλά μισούσα την ιδέα να πάω σε μια συναυλία που αναζητούσε διασκέδαση. Η στάση μας ήταν: “F@ck You Buddy”, Alan Vega
Υπάρχουν φορές που δεν χρειάζονται πολλά λόγια, περίτρανες υποσχέσεις και μεγαλεπήβολα πλάνα για να έχουμε ένα καλό δημιούργημα. Απ ότι φαίνεται όταν υπάρχει κοινός σκοπός, όταν το κοινό πάθος για δημιουργία είναι αυθεντικό, αληθινό και ανιδιοτελές τότε μπορεί να μεγαλουργήσει. Αυτοί οι άνθρωποι γενικότερα, αυτοί οι μουσικοί ταιριάζουν με τη φιλοσοφία μας και μας εμπνέουν και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τις Playlist του Yellow Radio 92.8.
Τρεις δημιουργοί, τρεις καλλιτέχνες συνεργάζονται για πρώτη και μοναδική φορά μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι ανεπανάληπτο. Μέσα σε μόλις δύο νύχτες μας χάρισαν ένα μοναδικό άλμπουμ που επηρέασε και τους μουσικούς εκείνης της εποχής αλλά και μεταγενέστερους.
Το Τραγούδι της Εβδομάδας, που επιλέξαμε να ακούσουμε παρέα μαζί σας, είναι το Fat City (Χοντρή πόλη) από τους Alex Chilton, Ben Vaughn, Alan Vega. Κυκλοφόρησε το 1996 μέσα από το άλμπουμ Cubist Blues, ένα διαχρονικό μουσικό κομμάτι με ήχο τόσο καινούριο, τόσο φρέσκο, που μόλις το ακούσεις νομίζεις πως γράφτηκε σήμερα.
Τον Δεκέμβριο του 1994, οι Alex Chilton, Ben Vaughn και Alan Vega μπήκαν στο Dessau Studio στο Μανχάταν. Αυτό που είχαν ως βάση ήταν η αγάπη τους για το αμερικανικό Rockabilly και τα Blues, όπως δήλωσαν αργότερα, και ο Vega ήταν εκείνος που έδωσε τις κατευθύνσεις.
Δεν είχαν και πολλή σαφή ιδέα για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Η βασική σκέψη ήταν ότι οι φίλοι Vaughn και Chilton επρόκειτο να «παίξουν τα μπλουζ» με τον Vega, Frontman του Avant-Garde ηλεκτρονικού δίδυμου Suicide , αλλά πέρα από αυτό, τίποτα.
Ο Chilton μόλις τελείωσε μια σειρά από παραστάσεις με την αγαπημένη του επανενωμένη μπάντα Big Star. Ο Vaughn, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον μουσικό της Country, Charlie Feathers, εμφανίστηκε πρόσφατα μαζί με τους Mudhoney, Luna, Flaming Lips, Gories, Codeine και άλλους σε ένα αφιέρωμα στους Suicide του Vega, Invitation To Suicide. Και οι δύο ήταν πολύ ενθουσιασμένοι που θα συνεργαζόταν με τον Alan.
Μέσα σε δύο ξέφρενες νύχτες ηχογράφησαν απίστευτους ήχους που κυκλοφόρησαν ως άλμπουμ το 1996 με τίτλο Cubist Blues στην ετικέτα του Henry Rollins 2.13.61. Η αλήθεια είναι πως ούτε και οι ίδιοι περίμεναν αυτό το αποτέλεσμα.
Τα βασικά στοιχεία ήταν απλά έμπνευση, αυθορμητισμός, γνησιότητα, τρελή αγάπη και πάθος για δημιουργία σε συνδυασμό με κιθάρα, Synth, πιάνο, Skittering Drum Machine, μερικά μπάσα και Live Drum Kit.
Ο ήχος του μοιάζει με αυτό των Suicide, ωμός, βίαιος, γνήσιος, ανατρεπτικός, όπως τον ερμηνεύουν εμπνευσμένοι αιρετικοί. Ήταν μια εξτρεμιστική φωτογράφηση των φάσεων μιας κοινωνίας, η οποία δεν μπορούσε να ανασάνει και αυτοκαταστρέφονταν αργά.
Ο δίσκος δεν είχε την αποδοχή που του άξιζε και αγνοήθηκε εντελώς στις ΗΠΑ. Το Δεκέμβριο του 2015 επανακυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρεία Light In The Attic.
Περιγράφει το Cubist Blues ως: “Διαχρονικό, πρωτοποριακό στον ήχο ακόμη και τώρα, ένα θλιβερό άλμπουμ που – αν δεν ήταν έτσι – θα μπορούσε να έχει διαμορφώσει ξανά την επόμενη δεκαετία της μουσικής.”
Ο Αlan Vega ήταν ένας κλασικός Νεοϋορκέζος καλλιτέχνης, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον Warhol, τους χίπις και το Punk Rock. Κάτι σαν Beatnik, ένας βετεράνος καλλιτέχνης, ένας άνθρωπος που πέρασε από πολλά στάδια της μποέμικης ζωής.
Δεν αποτέλεσε ποτέ κομμάτι του κόσμου της τέχνης παρέμεινε αληθινός και αυθεντικός, δεν προωθούσε τον εαυτό του και δεν έδινε δεκάρα για τη δημοσιότητα. Άφησε όμως πίσω του μια κληρονομιά που δικαίως τον κατατάσσει ανάμεσα στις σημαντικές δημιουργικές μορφές της Underground μουσικής. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η δημιουργία και αδιαφορούσε για το χρήμα, θα μπορούσε να ζήσει μέσα σε ένα ψυγείο, όπως έχει πει χαρακτηριστικά.
