Λένε πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου δυναμώνει με την φωτιά, σαν την διαδικασία κατασκευής των σπαθιών, της παλιάς εποχής.
Πρέπει να λιώσει το σίδερο, το μέταλλο, πριν το βάλεις στο καλούπι, για να πάρει το σχήμα του. Αν δεν περάσει ο καθένας απ’ την φωτιά, “Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς κι εσύ, αν δεν καούμε εμείς…”, έγραψε κάποιος Ναζίμ Χικμέτ! Είναι απαραίτητη διαδικασία στον δρόμο για την Ιθάκη. Στον κόσμο των νεκρών οφείλεις να βρεθείς, σαν τον Οδυσσέα, να καίγεται η ψυχή σου πριν λυτρωθεί!
Για όσους ακολουθάμε χρόνια τον Άρη, για οπαδούς κάθε σχεδόν γενιάς, δεν υπάρχει στοιχείο της φύσης που να βιώσαμε δυνατότερα απ’ αυτό. Η φωτιά οδηγούσε αυτούς που ίδρυσαν τον Σύλλογο, αυτή ήταν οδηγός στις δεκαετίες του 60 και του 70, η ίδια μας έλιωσε στις θριαμβευτικές πορείες του Αυτοκράτορα. Μια φωτιά που ζεσταίνει, όταν είσαι κοντά της. Μια φωτιά που καίει αν πλησιάσεις πολύ κοντά. Μέτρο χρειάζεται, με δίδαξε η ως τώρα εμπειρία στα της ομάδας. Ξέρω ποιος είμαι και ποιος ο ρόλος μου ως μέλος της οικογένειας του τεράστιου Άρη. Ένα παιδί της κερκίδας, οπαδός της ομάδας, οργανωμένος παλιότερα, με τα χρόνια πιο ανένταχτος, αλλά κρατώντας το “συν” απ’ την λέξη σύνδεσμος. Ένα κομμάτι της πρόσθεσης δεσμών. Αίματος.
Δεν είμαι πρόεδρος, διοίκηση, προπονητής, παίχτης. Αυτοί αποφασίζουν, προετοιμάζονται, επιλέγουν, παίζουν. Είμαι η φωνή, το τραγούδι, η κινητήριος δύναμη. Είμαι και πέντε αράδες σε ένα χαρτί, παλιότερα, σε μια οθόνη τώρα, μέσω του yellowradio.gr, ενός απ’ τα κομμάτια σύνθεσης, πιστών ακολούθων του Συλλόγου Άρη. Ως τέτοιος, έχω την τιμή και την χαρά να μιλάω με πολλούς συνοπαδούς, να ανταλλάσουμε απόψεις, σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς, ιδέες. Όλα αυτά, με στόχο την βελτίωση αυτού που μου/μας ομορφαίνει την ζωή.
“Πόσο μου ομορφαίνεις ρε Άρη την ζωή; Πρωί, μεσημέρι, βράδυ!”
Μεσιάζει η μέρα. Μια μέρα μιας διαδρομής, μιας χρονιάς ανάμεικτων συναισθημάτων. Η ομάδα να χορεύει στο χόρτο κι εμείς να μην μπορούμε να είμαστε εκεί, στα γνωστά μας τσιμέντα. Μια απόσταση που μας καίει, σαν την φωτιά που λέγαμε. Πλησιάζει, αργά και βασανιστικά γιατί η ώρα δεν περνά, μια ακόμα μάχη. Πιο μεγάλη, αυτή την φορά. Έρχεται η ώρα να μετρηθούμε, ξανά. Μετρηθήκαμε πολλές φορές. Με τις αντοχές μας, τις περισσότερες, στα χρόνια της υπομονής, τότε που “δεν μας θυμήθηκε κανείς”. Μην ξεχνάς. Μόνος αντίπαλός μας ο κακός εαυτός, μόνη έννοια μας να βγούμε απ’ τον βούρκο. Καβάντζα καμιά. Να πιαστείς, να πάρεις κουράγιο μόνο κανένα χέρι, κανενός αδερφού. Τώρα θα φοβηθώ; Δύσκολα! Τώρα θα πέσω στο τρυπάκι της προπαγάνδας, της ντεμέκ ανησυχίας τους; Ρωτάνε και ανησυχούν! Τι θα κάνω, τάχαμου.
Θα σου πω τι έκανα χτες. Τρίτη + μία φορές σε έναν μήνα χρησιμοποίησα την τεχνολογία της εποχής και περιμένω προϊόντα της ομάδας. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, e-shops λέει. Ενισχύω και ενισχύομαι. Ντύνομαι στα κίτρινα, ντύνω την επόμενη γενιά, το παιδί μου, κάνω δώρα σε φίλους. Κιτρινόμαυρη καραντίνα, κιτρινόμαυρη φυλακή!
“Θα την κάψω την π@@@άνα κι αυτή”! Η φωτιά, που λέγαμε, πάλι.
Λένε πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου δυναμώνει με την φωτιά, σαν την διαδικασία κατασκευής των σπαθιών, της παλιάς εποχής. Πρέπει να λιώσει το σίδερο, το μέταλλο, πριν το βάλεις στο καλούπι, για να πάρει το σχήμα του… Ξεχνάνε να πούνε πως αυτό που το σκληραίνει το κάνει εύχρηστο και έτοιμο για μάχη είναι η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας. Βγάζεις το σπαθί, το σίδερο απ’ την φωτιά και το βυθίζεις απότομα στο κρύο νερό. Παγώνω το μυαλό μου, δεν βλέπω, δεν ακούω καμιά φωνή, καμιά “ερώτηση”. Δεν χρωστάω, ούτε εγώ, ούτε εσύ, καμιά απάντηση σε κανέναν τους. Μόνο στον εαυτό του οφείλει να απαντά ο Άρης και οι “πολεμιστές” του. Μόνο τα βήματά μας, οδηγούν στον προορισμό.
ΥΓ ΆντΑρειανάρα!
Ακούγοντας…
ONE BLOOD-TERENCE JAY lyrics (letra).wmv – YouTube
Σάββατο 28 Νοέμβρη 2020
Κίτρινο Βέλος
