Η αλήθεια είναι πως μόλις κερδίσαμε στο μπάσκετ, το Σάββατο, περίμενα να είμαστε με ένα πλατύ χαμόγελο, γύρω στις 5 το απόγευμα της Κυριακής, που τελείωνε η μπάλα.
Πάει πολύς καιρός με διπλή χαρά σε ένα ΣουΚού και έφτασε η ώρα, σκέφτηκα. Γύρω στις 4 παρά, απόγευμα Κυριακής πάντα, αρκούσε ένα ημίχρονο για να σβήσει η ελπίδα του Σαββάτου. Αν εξαιρέσεις την Λίβερπουλ της Κωνσταντινούπολης και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 2000 (sic!) δεν γυρνάνε ματς που στραβώνουν τόσο πολύ…
Μπάλα είναι και όλα γίνονται. Πιστεύω πως συμφωνούμε. Θα μπορούσε να έρθει με πολλούς τρόπους ένα 0-3 ημίχρονο, υπέρ ή κατά. Πάντα, πρέπει ένας απ’ τους 2 να εκμεταλλευτεί τα λάθη του άλλου. Χαρακτηριστικό το 0-2 με κλέψιμο επί του σταθερά καλού, όλη την χρονιά, Ντάνιελ Σούντγκρεν. Πλην αυτής της φάσης, τα άλλα 2 γκολ ήρθαν από πέναλτι. Ο Ροζ είναι, από σπόντα, θετικός ή αρνητικός πρωταγωνιστής απέναντι στην Α.Ε.Κ., κατά έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο. Γκολ κάτω, 2 πέναλτι εδώ. Θεωρώ ανύπαρκτο (τουλάχιστον) το πρώτο, το οποίο όφειλε να κληθεί να ελέγξει στο VAR ο Λευκορώσος. Έχω άποψη και για το δεύτερο. Δεν είναι. Ένα μαρκάρισμα στην Τρίπολη, στο ματς που ακολούθησε, γύρω στο 30′, απαντάει στο γιατί. Κλείνει η διαιτητική παρένθεση της ζούγκλας με τα λιοντάρια, τις αρκούδες και τις τίγρεις, για να μην χαθεί το δάσος.
Αν ο Αστέρας είχε την μεσοεπιθετική ποιότητα της Α.Ε.Κ. μπορεί να ήταν 0-2 ή και 0-3 το ημίχρονο στο προηγούμενο εντός, που κερδίσαμε. Εκείνη η εμφάνιση, μάλιστα, ήταν χειρότερη απ’ την χθεσινή. Με διαφορά μίας εβδομάδας, παρουσιάστηκε ίδιο φαινόμενο, σε ομάδα με αλλαγές, στην εντεκάδα. Δεν διέκρινα, με το φτωχό μυαλό μου, τα μάτια μου και τις λίγες γνώσεις για το αντικείμενο, ιδιαίτερη σωματική κούραση. Σίγουρα υπάρχει, όπως υπάρχει και στους αντιπάλους. Ειδικά η χτεσινή αντίπαλος έφαγε πολλά και κολλητά “χαστούκια” και είχε αγώνα και μεσοβδόμαδα.
Μια μεγάλη παγίδα είναι η νοοτροπία. Η αίσθηση ότι αφού πέτυχα έναν σημαντικό στόχο στην κανονική διάρκεια, αυτός θα έρθει… κάπως και στα play offs. Τίποτα δεν τελείωσε, άσχετα με την διατήρηση της σημαντικής δεύτερης θέσης έως σήμερα, που ξεκίνησα να γράφω. Κυριακή βράδυ. Η νοοτροπία αποτελεί κομμάτι αυτού που λέμε “βελτίωση” και αποτελεί σημαντική παράμετρο για να διεκδικείς στόχους. Και φέτος και του χρόνου και κάθε χρόνο. Στην “μαγαλώνω την φανέλα και το ειδικό μου βάρος” διαδικασία, θα βρεθούν πολλά αγωνιστικά και μη εμπόδια. Ένα, σημαντικό, είναι η πνευματική ετοιμότητα και διατήρησή της. Όλη αυτή την εποχή και ένα παραπάνω κατά την διάρκεια των αγώνων, απ’ την αρχή έως το τέλος τους. Αν ήμουν Μάντζιος ή και Καρυπίδης, θα αφιέρωνα μία μέρα, θυσιάζοντας και μια προπόνηση, που λέει ο λόγος. Θα έδινα βάση σε κουβέντα με τους πρωταγωνιστές. Τους παίχτες. Θα μιλούσα για σωστά και λάθη, όλων και θα ενίσχυα τον ήδη υπάρχοντα δεσμό. Αποφόρτιση, σύσφιξη, συσπείρωση.
Στα καθαρά αγωνιστικά, η κακή μέρα των 2 αμυντικών χαφ, ειδικά, έδειξε να επηρεάζει πολύ την άμυνα. Λάθη πολλά, πίεση από έναν έξυπνο και ικανό αντίπαλο. Παρά το ότι είναι πληγωμένος. Η επίθεση έδειξε και αυτή αποκομμένη. Σαντέ έδειξε γιατί ορθώς έρχεται (και προσφέρει) από πάγκο, Μπρούνο κακός. Μίσος Μπερτόλιο, Μαντσίνι δεν είναι φορ το παιδί. Πώς θα γίνει, τώρα; Με το ζόρι; Όπως δεν γίνεται να ξεκινάει αριστερό μπακ ο (ντεφορμέ, εδώ και καιρό) Σάκιτς. Σε κακή μέρα πάγκος, κόουτς Μάντζιος, μαζί με παίχτες. Λάθος επιλογή προσώπων, αργή έως καθόλου αντίδραση μετά την μείωση. Συνολική ευθύνη. Έτσι πάνε αυτά. Σημαντική η απουσία του ηγέτη, της προσωπικότητας Γκάμα. Άγνωστο το πόσο θα λείψει. Ευκαιρία να αναδειχθούν ή να βγουν μπροστά κι άλλες προσωπικότητες εντός των αποδυτηρίων. Άλλο ένα δείγμα ομάδας που μεγαλώνει. “Εδώ είμαστε. Όχι φόβος ή πανικός. Αγώνας. Αντίδραση. Μάχη. Never give up”.
Την Κυριακή που έρχεται απέναντι θα είναι ένας σοβαρός προπονητής, που πήρε ένα συνονθύλευμα (μαζί με κάμποσες αβάντες κι αυτός, αλλά αυτό είναι δέντρο, όπως είπαμε) και το δυνάμωσε. Έχει και αδυναμίες. Ο ικανός μπορεί να τις κατασκοπεύσει, να τις διαγνώσει, να τις αντιμετωπίσει. Ο δυνατός, οφείλει να μάθει να ορίζει την μοίρα του. Άλλη μια διαδικασία στον δρόμο προς την καθιέρωση. Αυτό είναι το πρώτο, το επόμενο βήμα.
Πορτοκαλί επίλογος
Η στήριξη και η υπομονή ήταν μνημειώδης. Αδιαμφισβήτητο. Αν κάτι μένει, πέρα απ’ του “Ομήρου το έπος” το Σάββατο, είναι αυτή η μαγιά και ελπίδα. Ένα κράμα αξιόλογων, καλών νεαρών Ελλήνων παιχτών που, με στήριξη από καλούς, αθλητικούς και με δίψα για διάκριση και όχι ξεζουμισμένους ξένους, μπορεί να ξαναφέρει όραμα. Άρης είμαστε. Αποδεδειγμένα μαχητές που ματώνουν για να στηρίξουμε αυτό που αγαπάμε, την φανέλα. Ελάχιστο ζητούμενο για την επόμενη χρονιά είναι η άρση των μπαν, να μην επαναληφθούν λάθη όπως με Βεζένκοφ και Παπανικολάου, αλλά να δεθεί ένα σύνολο γύρω από ταλαντούχα παιδιά και ο στόχος εισόδου στην 8αδα (και) όσο πιο πάνω γίνεται. Η καθιέρωση εκεί, μέχρι το βλέμμα για πιο ψηλά, θα είναι αυτό που θα ακολουθήσει. Το επόμενο βήμα.
Τίποτα δεν τελειώνει, δεν αρχίζει, δεν σταματά.
Με φάρο και οδηγό τα λόγια του “τάπα”:
“Μόνο Άρης. Πάνω απ’ όλα ο Άρης!”
Θεσσαλονίκη, Δευτέρα 12 Απριλίου 2021
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=KBnckeRtO3g
Κίτρινο Βέλος
