Το δάκρυ του κροκόδειλου… -Γράφει το κίτρινο Βέλος

Στην δεκαετία των 90’s, στον “μολυσμένο αέρα της πόλης”, πριν από κάθε ευρωπαϊκό μας ματς συνήθιζε το (ευρύτερα γνωστό τότε και ως) “Μουστάκι” να παίρνει συνέντευξη απ’ τον πρόεδρο του Άρη του… 80 (!), τον Μενέλαο Χατζηγεωργίου ή από κανέναν Ζήνδρο, Σεμερτζίδη κλπ και να μας θυμίζει το έπος της Περούτζια! Το ίδιο βιολί κάθε φορά, απ’ την Μπερ Σεβά και την Κατοβίτσε ως την Σερβέτ και την Θέλτα. Μια, φαινομενικά, αγνή αναδρομή στο παρελθόν, θέλοντας όμως να υποβιβάσει το παρόν, χωρίς να γίνεται μνεία για το μέλλον. Βόλευε ο Άρης να ζει αναπαυμένος σε παλιές… δάφνες. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Πέρασαν τα χρόνια, μπήκαμε στον νέο αιώνα και το ίδιο βιολί, μέχρι να έρθει η Μαδρίτη. Εμείς; Εγκλωβισμένοι στα “ρεκόρ έδρας” και τα “σερί αήττητων”. Ικανοποιημένοι. Έτσι έπρεπε να γαλουχηθούμε. Λίγοι ανέφεραν πχ πως τον μπασκετικό Άρη της “χρυσής εποχής”, με το μεγαλύτερο εντός χώρας αήττητο σε όλα τα αθλήματα, των 3,5 χρόνων δηλαδή, όχι μόνο δεν εγκλωβίζονταν σε κόμπλεξ σε σημείο να γίνει πανικός αν χάναμε στο Παλέ σε ευρωπαϊκό ματς, αλλά αυτό, η δύναμη, η πίστη στις δυνάμεις της ομάδας γίνονταν αφορμή για νέες επιτυχίες, τα απόνερα της οποίας κράτησαν ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Παγιδευμένοι σε νοοτροπίες του μικρόκοσμου της πόλης (μας)…

Την περασμένη Πέμπτη, μια άσημη, ουκρανική ομάδα, ήρθε, κέρδισε και προκρίθηκε. Δίκαια θα πω. Απέναντι στο “θολωμένο μου μυαλό”, κατά Άκη Πάνου, σε έναν Άρη φοβικό και λόγω των παραπάνω, σε έναν Άρη που το αήττητο είχε μεγαλύτερη σημασία απ’ την πρόκριση, σε έναν Άρη που στάθηκε πιο πολύ στο όνομα του αντιπάλου, παρά στο αγωνιστικό πλάνο, στο πάθος, στο ατομικό ταλέντο που είναι απαραίτητο τέτοια εποχή, εμφανίστηκαν αντίπαλοι παίχτες που τσέκαραν το όριο του ρέφερι, με κλωτσιές και μπουνιές, σχεδόν με το καλημέρα. Σκληρό, στο όριο, παιχνίδι. Έξυπνο, θα πω εγώ. Ένα τεστ του τι θα σφυρίξει το “κοράκι” αλλά και τους πώς θα αντιδράσει ο άλλος, δηλαδή εμείς. Μετά, πέρασαν στο δεύτερο πλάνο, καθαρά αγνωνιστικά. Προφανώς, μελετώντας τις αδυναμίες μας, την κατά 3/4 καινούργια άμυνα, διαβλέποντας την έλλειψη εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας των παικτών μας, λάθος επιλογές σε αρχική ενδεκάδα, ως αποτέλεσμα της ανασφάλειας του πάγκου, της έλλειψης πνευματικής προετοιμασίας, βρήκαν τις 2 στιγμές που έψαχναν. Ήταν αρκετές. Ειδικά για μονό, νοκ άουτ, ματς. Έπρεπε να βρούμε τριπλή, έστω διπλή απάντηση. Μάταια. Οι ανατροπές, όπως με Θέλτα από 0-2, οι… Μαδρίτες, είχαν πίστη, προετοιμασία αγωνιστική και πνευματική, είχαν και πάθος, που υπερκάλυπταν αδυναμίες. Είχαν και τύχη. Σουτ ο Κυζερίδης, κόντρα και γκολ, δοκάρι ο Μενδρινός, η μπάλα συστημένη στο πόδι του Κόκε. Την “τύχη” σου, όμως, εσύ την κυνηγάς. Νόμος! Αυτό έκανε ο αντίπαλος και μπράβο του. 

Ένα απ’ τα χαρακτηριστικά του “Μεγάλου”, ως οντότητα, ως νοοτροπία, είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας, η αποδοχή, το μάθημα από αυτήν και η στόχευση στο μπροστά, στο μετά. Το πάθημα που γίνεται μάθημα. Αυτά, τα λίγα, χωρίς λεπτομερή αγωνιστική ανάλυση, για το ματς – ήττα, αποτυχία ή οτιδήποτε λέει και γράφει ο καθένας για το 1-2 απ’ την Κόλος Κοβαλίβκα. Όπως, στις νίκες, η επιτυχία είναι δουλειά όλων και μοιράζεται ανάλογα, έτσι και στις ήττες συμβαίνει το ίδιο. Εύκολο να χρεωθεί ο Ντάτκοβιτς, ο Ροζ, ο Ένινγκ, αλλά και το χαφ που αφήνει κούρσα 40 μέτρων χωρίς φάουλ δεν πάει πίσω σε ευθύνη. Το ίδιο και ο επιθετικός που, σε φάση – πέναλτι, πετάει την μπάλα άουτ.Η ζωή προχωράει. Έπεσες. Σήκω. Μονόδρομος. Το ποδόσφαιρο αλλάζει και μαζί και η φιλοσοφία του. Δεν περιμένει. Ζητάει να το (παρ)ακολουθείς…

Το μετά

Την Κυριακή, σήμερα το βράδυ, 3 μέρες μετά, η ομάδα παίζει παιχνίδι σημαντικό. Όλα τα παιχνίδια είναι σημαντικά, όλοι οι αντίπαλοι. Δεν (πρέπει να) υποτιμάται κανένας. Να μια καλή υπενθύμιση, που τόσο σκληρά βιώσαμε ως συναίσθημα, αλλά που μπορεί τα οφέλη από αυτήν να βγουν πολύ σημαντικότερα. Αρκεί να τα δούμε, ως “οικογένεια”, οπαδοί, φίλαθλοι, τεχνικό τιμ, παίκτες, διοίκηση. Όλοι. Ψάχνοντας εδώ κι εκεί, βρήκα δυο link: (1) Κίτρο, το μυρωδάτο | iTrofi και(2) Κίτρος Πιερίας – Βικιπαίδεια

Και τα δύο ταιριάζουν με τον σημερινό αντίπαλο, μια ντόπια… Kolos, που (πήδηξε δυο – τρεις Νομούς, σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα, αλλά συνηθισμένα τοπικά “όργια”) και έγινε… Volos. Ούτε Ολυμπιακός Βόλου, ούτε Νίκη. Βόλος ΝΠΣ, Volos εφσί (Βόλος Ν.Π.Σ. – Βικιπαίδεια)! Όλη η νεοελληνική, εξυγιαντική πραγματικότητα μαζεμένη, με μπροστάρη τον “Μυρμιδόνα” Αχιλλέα. Τι άλλο να πεις, για να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά (βράδυ πρωί, που λέει και το άσμα);;!!Ο Άρης έχει ανάγκη να αποδείξει, στον εαυτό του, σε μας, σε όλους “πέριξ” και τριγύρω, εντός εκτός και επί τα αυτά, πως έπαψε να στέκεται παραπάνω από “τόσο όσο” πρέπει σε αποτυχίες σαν την πρόσφατη. Μόνο έτσι θα πάψει να στέκεται, αντίστοιχα και πάνω από επιτυχίες. Αυτό είναι το “μεγάλο μυστικό” που κουβαλάω και αποκαλύπτω σήμερα! Αυτό είναι που σου/μου/μας κρύβουν, έξυπνα, “μουστάκια” και “μούσια”, ερτζιανοί… κροκόδειλοι, που ψευτοκλαίνε εδώ κι εκεί, με ένα τάχαμου ενδιαφέρον και που ξέρουν καλά το πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί ο (ας τον πω) “θυμός αγάπης”, η στιγμιαία στενοχώρια, σε εσωστρέφεια, σε γκρίνια και μουρμούρα. Στο χέρι μας να την κάνουμε πρόοδο. Δικιά μας η επιλογή.

Αντί επιλόγου

Δυο λόγια για το “θέμα προπονητή”, μια πληγή για μένα, ως διαχρονική απόφαση, ως μια σταθερά που δεν μπαίνει, λες και γίνεται επίτηδες φορές και που δεν μας αφήνει να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς του σύγχρονου ποδοσφαίρου και που θα μας βελτιώσει σε όλα τα επίπεδα.

Υπάρχουν δύο είδη προπονητών, μιλώντας για κανονικούς, όμως. Στο ένα τοποθετώ τα “βαριά χαρτιά”, τα μεγάλα ονόματα. Τα παραδείγματα σε μας είναι οι Μπάγιεβιτς και Κούπερ. Σε αυτούς “δίνεις” εν λευκώ τον σχεδιασμό, τα “όπλα”, σχεδόν ό,τι ζητήσουν και λες: θα δρέψω καρπούς σε 2-3 χρόνια. Στο δεύτερο επίπεδο είναι οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως ονόματος. Σε αυτούς, δημιουργείς τις συνθήκες εσύ, τους εξηγείς “τι και πώς” θες να εξελίξεις, πώς ζητάς να πορευτείς βάσει οικονομικών και λοιπών δεδομένων. Μελετάς την πορεία τους, τον τρόπο δουλειάς, την φιλοσοφία, το ειδικό βάρος τους και τους δίνεις εμπιστοσύνη και στήριξη. Τους κάνεις εσύ αφεντικά, αδιαπραγμάτευτα των αποδυτηρίων, τους “κλείνεις” για 3 – 4 χρόνια και λες μαζί θα πάμε. Τότε, αναλόγως το πώς έχεις στο νου πως προόδευσες, ζυγίζοντας δεδομένα, μελετάς και επιλέγεις το παρακάτω, όποιο κι αν είναι αυτό. Τα προηγούμενα τα κάνεις σαφή, με λογικά επιχειρήματα, στον κόσμο. Επικοινωνείς το σκεπτικό και το υποστηρίζεις, πλαισιώνεις με σύγχρονη τεχνογνωσία το περιβάλλον και δουλεύεις συνεχώς, μαζί τους. Είναι ξεκάθαρο για μένα. Θεωρώ πληγή την κάθε αναλώσιμη, μεταβατική επιλογή. Θεωρώ ευλογία την κάθε στιβαρή, σοβαρή, με ποδοσφαιρικό σκεπτικό επιλογή. Ανεξαρτήτως ονομάτων.

ΥΓ Βήμα – βήμα, προχωράμε. Δεν υπάρχει “κλάψα”, στενοχώρια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή…

 Τα καλύτερά μας χρόνια, Άρη μου σου δώσαμε και ποτέ μας δεν το μετανιώσαμε!

Στο τραγούδι της μέρας, βγαλμένο απ’ τα δάση μου… Γιάννης Αγγελάκας – Ποτάμι – YouTube

Κυριακή, 20 Σεπτέμβρη 2020Κίτρινο Βέλος