Από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη μέχρι και την τελευταία φορά που θα τον δούμε να αγωνίζεται με τη φανέλα του Άρη, ο Βλάντιμιρ Νταρίντα αξίζει ένα ζεστό χειροκρότημα, που πιστεύω ότι θα πάρει από όσους βρεθούν σήμερα στο “Κλεάνθης Βικελίδης”.
Ο Τσέχος συμπυκνώνει όλα όσα θέλουν οι προπονητές και οι φίλαθλοι να βλέπουν σε ένα ποδοσφαιριστή. Καταρχάς επαγγελματισμό και σεβασμό σε αυτό που κάνουν. Ο Νταρίντα υπήρξε στα 2,5 αυτά χρόνια ένα πρότυπο επαγγελματία αθλητή. Δεν έδωσε ποτέ την παραμικρή αφορμή. Ερχόταν πρώτος και έφευγε τελευταίος από την προπόνηση, χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτεί το όνομα και τα παράσημα εννιά ολόκληρων χρόνων στη Bundesliga.
Δεν υπήρξε ποτέ ο φαντεζί παίκτης που θα κάνει μία όμορφη τρίπλα και θα εισπράξει τα επιφωνήματα θαυμασμού. Αυτός, τον θαυμασμό τον κέρδιζε με το αδιάκοπο τρέξιμό του επί 90΄. Με διαφορά ο παίκτης με τα περισσότερα χιλιόμετρα ανά αγώνα, αλλά κυρίως σε high speed. Ο πρώτος που θα τρέξει να πιέσει, να καλύψει, να βοηθήσει τον συμπαίκτη του. Να κάνει άμυνες και παράλληλα να… πατήσει περιοχή και να απειλήσει.
Ο Άρης πρωτίστως χρειάζεται χαρακτήρες σαν τον Νταρίντα. Εκεί εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα στα αποδυτήρια. Παίκτες που θα προτάξουν το καλό της ομάδας. Που δεν θα ψάχνουν για δικαιολογίες σε κάθε ασήμαντη αφορμή. Που θα υπηρετούν πιστά το πλάνο του προπονητή. Που θα τους ενδιαφέρει μόνο το πώς θα προπονηθούν σωστά και πως θα είναι έτοιμοι στους αγώνες. Σεβόμενοι το κοινό που τους ακολουθεί.
