Μπορώ να γράφω ώρες και μέρες ατέλειωτες, για σένα. Ιστορίες που ξεκινάν απ’ όταν γεννήθηκες, μια τέτοια μέρα κι εμείς, οι περισσότεροι ήμασταν αγέννητοι, αλλά “τότε γεννηθήκαμε”! Όλοι!
Να σου λέω για τα χρώματα, το κίτρινο του Βυζαντίου και το μαύρο του πένθους, για αυτούς που μπήκαν σ’ ένα καράβι, όπως μου έλεγε κάποτε ο κυρ Κώστας και ταξίδευαν Θεσσαλονίκη – Αθήνα 2 μέρες, να σε δουν, στο πρωτάθλημα του 32!
Απλώνει μνήμες η φανέλα σου. Μνήμες του πατέρα και του θείου, που τους έπαιρνε η γιαγιά απ’ το χέρι, για να τους φέρει, να τους μυήσει, να σε δούνε. Το ίδιο έκανε κι ο πατέρας με μας, τον αδερφό μου κι εμένα, το ίδιο κι εμείς με τα παιδιά μας. “Για σένα ήρθα. Πάλι!”.
Χαριλάου και Παλέ και Μίκρα και μεγαλώνοντας παντού. “Όλη η γη για πάρτη σου…”!
Περίμενες με υπομονή, να λευτερωθεί η πόλη, κοντά 100 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό κάποιων λίγων, τρελών, για ελευθερία, πατρίδα και ανεξαρτησία. Δυο χρόνια μετά, το 1914, ήρθες στον κόσμο και έκανες εκείνον και την δικό μας ομορφότερο. Κιτρινόμαυρο! Και η αγκαλιά σου χώρεσε και χωράει τους πάντες. Εδώ η γη σου, η δικιά σου πατρίδα, όμως άντρες, γυναίκες κάθε φυλής και θρησκείας, κάθε χρώματος, σαν την πολιπολιτισμική Θεσσαλονίκη του τότε με Έλληνες, Αρμένιους, Εβραίους, Τούρκους, βρήκαν και βρίσκουν ζεστασιά στην θέα σου. Το πρώτο διεθνές φιλικό, ο πρώτος μαύρος παίχτης, Αιθίοπας. Τιμή σου και τιμή του. Πρωτοπόρος, πανελλαδικός, πανευρωπαϊκός, παγκόσμιος, ενωτικός, αγαπησιΆρης. “Καψούρα μου. Μεγάλη.”!
Είσαι πολλά πάνω απ’ τους τίτλους που γεύτηκαν ή στερήθηκαν, γενιές, στρατιές φίλων, οπαδών σου. Για μένα δεν ήσουν θρησκεία, για άλλους είσαι. Για μένα δεν ήσουν πατρίδα, για πολλούς την δικιά τους γη ορίζεις. Διαφορετικές φιλοσοφίες, τρόποι ζωής, ένας καημός. Κιτρινόμαυρος. Μωσαϊκό ανθρώπων, στα 107 χρόνια που ενώνεις. Πολιτισμοί, κουλτούρες, κοινωνικές τάξεις που, στην θέα σου, αγκαλιάζονται, τραγουδάνε κλαίνε, γελάνε, βρίζουν και πανηγυρίζουν.
“Για μας, που δεν σ’ αφήσαμε και για τ’ αδέρφια. Που χαθήκανε…”!
Είναι μέρα γιορτής. Διπλής. Τα Ιερά και τα Όσια. Της Πίστης, του αγώνα για αέρα καθαρό, ελεύθερο. Για ανεξάρτητη πατρίδα. Τέτοια μέρα μόνο, θα γεννιόσουν. Με όλα αυτά στα αίματά σου, αλλά με την καθαρότητα αυτών των αξιών. Την αγνότητα της πίστης και όχι το μίσος,την μισαλλοδοξία και την τύφλωση. Την προσπάθεια για όρια της γης σου και όχι την υπονόμευση για να τρυπώσεις σε χωράφια άλλων.
Μπορώ να γράφω ώρες και μέρες ατελείωτες για σένα. Και για μένα, κοντά σου. Οι φιλίες, οι σχέσεις, οι παρέες, οι κουμπαριές, οι κουβέντες, οι έρωτες, οι μάχες, τα σχέδια, τα όνειρα. Για κάθε στιγμή που έζησα και για το “όσο θα ζω”! Θα διαβαστούν πολλά. Αφιερώματα τα λένε, φίλε. Τίτλοι, πορείες, διακρίσεις, καλές και κακές στιγμές. Τα λόγια καρδιάς, πολεμιστές σου σου τα ‘παν:
“Μόνο Άρης! Πάνω απ’ όλα ο Άρης!!”
Αυτά κράτα, παρακαταθήκη. Δεν σου έχω δώρο γενεθλίων. Δώρο είναι η ύπαρξή σου. Πεσμένος ήσουν και σε κρατήσαμε, από χέρια και πόδια, με νύχια και δόντια. “Πως δεν σ’ άφησα, στα δύσκολα”… “Μια ζωή. Μαζί σου”!!
Τώρα, στις μοναχικές αρένες, εσύ μας τραβάς απ’ το χέρι. Μας ανταποδίδεις. Ένας γεροπολεμιστής, ένας μαχητής 107 Μαρτίων! Είσαι φωτιά, φλόγα κίτρινη, στο μαύρο της νύχτας κι εγώ μακριά σου κρυώνω, πολύ κοντά καίγομαι. Κάθομαι εκεί που απλώνουν τα χέρια τους οι παγωμένοι, να ζεσταθούν. “Δίπλα σου. Πάντα. Εγώ.”!
Βρήκα κάτι, να σου δώσω στα γενέθλιά σου, τελικά. Δυο λόγια, σε έναν τοίχο. Παλιότερα. Διαχρονικά. Είσαι η άλλη Ελλάδα, η αξιοπρεπής. Η άλλη πίστη, η ταπεινή. Αυτά, εμένα, μου φτάνουν για να είμαι δίπλα σου και τότε και τώρα και μετά…
“…Ούτε ο θάνατος είν’ αρκετός. Ούτ’ εκεί θα είσαι μοναχός”!!!
Χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά!
Χρόνια πολλά Αρειανάρα μου!!
Υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=j7oQEPfe-O8
ΥΓ Χρόνια πολλά σε όλους τους καθαρούς ανθρώπους. Σε αυτούς που τιμούν, με αγάπη και σεβασμό.
