Τα διπλά παιχνίδια έχουν ιδιαιτερότητες. Το “αποτέλεσμα” του πρώτου παιχνιδιού είναι οδοδείκτης. Ψυχολογίας αλλά και ουσίας.
Έρχεται η ΟΥΕΦΑ να το κάνει ακόμα πιο… ενδιαφέρον, φέτος, έχοντας προλάβει να ανακοινώσει πως τα “εκτός έδρας γκολ” δεν μετράνε, πλέον. Κάτι που πέρασε στα ψιλά. Δηλαδή, το 1-0 νίκη εντός με το 2-1 ήττα εκτός είναι “μία η άλλη” από αυτό το καλοκαίρι. Σε πάει παράταση! Έτσι έγραψαν, αυτό σου μεταφέρω, με πολύ μικρή επιφύλαξη. Καλό, κακό, θα φανεί στο χειροκρότημα, που λένε. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, με τον κανόνα αυτό το 2-1 στην Σαραγόσα θα μας πήγαινε σε “έξτρα μισάωρο”. Ο νόμος του ισχυρού, η καβάντζα του. Κάτι τέτοιο μεταφράζω, σε πρώτο χρόνο. Δεύτερη ματιά; Κυνήγα το γκολ!
Ξεκίνημα με εκτός έδρας, στην πόλη Νουρ-Σουλτάν ή αλλιώς Αστάνα. Στο μακρινό Καζακστάν. Πάνω κάτω, ούτε 2 βδομάδες μπροστά. Αποστολή νίκης, λοιπόν. Διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση. Αιφνιδιασμός. Παράδειγμα; Γιαγκελόνια, Πολωνία. Δύο γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο, απ’ αυτά που κάνουν τα πόδια του αντιπάλου να τρέμουν. Να ένας στόχος. Ίσως, κομμένος και ραμμένος για το ρόστερ της παρούσας χρονικής στιγμής. Μια μεσοεπιθετική γραμμή με Γκάμα, Ματέο, Μπερτόλιο, Μαντσίνι. Πρώτη εναλλακτική ο Μπρούνο, Μάνος άλλη μία. Αυτή η πεντάδα-εξάδα παικτών, θεωρώ πως, θα διαμορφώσει την μοίρα μας στο πρώτο παιχνίδι. Με μία προϋπόθεση. Τις επιστροφές (ή την ενίσχυση) στα χαφ και τα στόπερ. Αν μου έλεγαν πως οι Τζέγκο – Σάσα θα παίξουν, έστω και με τα όσα τους έτυχαν, δηλαδή τραυματισμοί και ιοί, θα ήμουν αρκετά ήρεμος. Τρίτη επιλογή ο Ματίγια. Ο (προ)υπάρχων κορμός, που τόσες φορές αναφέρθηκε, θα κληθεί να τραβήξει το κουπί στα δύο πρώτα παιχνίδια. Αυτό “βλέπω”. Αν υπάρξει καινούργιος παίκτης στην ενδεκάδα αυτός, λέω πως, θα είναι σέντερ μπακ. Ρίσκο μεν, απαραίτητο δε. Τα μάτια μου αυτό βλέπουν, παρακολουθώντας τα πρώτα δείγματα από τα φιλικά παιχνίδια και διαβάζοντας τα ρεπορτάζ.
Η κουβέντα περί φιλικών. Λες και δεν πέρασε μια μέρα. Η ευχή και κατάρα των social media, οι κριτικοί, οι “προπονητές”, πάνε non stop. Μειοψηφία, αλλά υπαρκτή. Τι μπορώ να κάνω με τις εμμονές σου, ρε φίλε; Πάνε χρόνια που σταμάτησα να καυγαδίζω. Ένα παραπάνω με όσους φοράνε ή γουστάρουν κιτρινόμαυρα. Επιλέγω κι εσένα, τον γκρινιάρη, τον αγχώδη, να σε βλέπω (σαν τα ματς του καλοκαιριού, δηλαδή τα) φιλικά! Αν δεν βάζει ο προπονητής πιτσιρικάδες και “δικά μας παιδιά” κλπ κλπ στα παιχνίδια προετοιμασίας, τότε θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε. Το ίδιο θα κάνουμε και αν παίζει η ομάδα στα ματς αυτά χωρίς αύριο, για το αποτέλεσμα, για να ικανοποιήσει εμένα (που όντως θέλω νίκες παντού!) κι εσένα ή με σκοπό να μην γίνουν λάθη. Δεν μπορώ να μπω σε αυτό το σκεπτικό και ελπίζω να μην μπει ούτε η ομάδα. Κλειστά αυτιά. Δουλειά, πολλή, με μόνο σκοπό τον αιφνιδιασμό, του αντιπάλου και του δικού μας. Αυτού, του τελευταίου, ελπίζουμε ευχάριστα. Επαναλαμβάνω την εμπιστοσύνη μου, την στήριξή μου. Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο του. Ο δικός μου, όχι γιατί έτσι μου κάπνισε, είναι η αισιοδοξία. Κι αυτό δεν πηγάζει απ’ το αν παίξουν ο Σιαμπάνης, ο Ασλανίδης, ο Μαρμαρίδης ή ο Ματέο στο “8”, αναφέροντας κάποια παιδιά τυχαία, στο Χ ή Ψ φιλικό παιχνίδι. Πηγάζει απ’ την μεγάλη εικόνα, τις κινήσεις αντιμετώπισης των έως τώρα προβλημάτων. Μάγος δεν είμαι, ούτε ήμουν όταν π.χ. ο Ρουίζ “το ψάρι” σκόραρε στα χασομέρια, στην “τελευταία ανάσα” του εντός έδρας ματς με τους Αυστριακούς. Τραγουδούσα και χοροπηδούσα στο καυτό τσιμέντο του Χαριλάου. Έβλεπα, είχα ελπίδα, είχα πίστη, τα μετέδιδα. Αυτός είναι ο ρόλος μου και μου το υπενθυμίζω, ξανά και ξανά, μέσα σε ένα “ηλεκτρονικό περιβάλλον” σχολής προπονητών. Ίσως να ήρθε η ώρα να γυρίσω στις βασικές μου τις αρχές. Μια αποκοπή απ’ τα “προφίλ”, τα “like”, τα “κόμεντς” και δεν ξέρω τι άλλο. Μια απόσταση. Για να έρθω, ξανά, κοντά τώρα που έτσι κι αλλιώς οι κερκίδες ξανανοίγουν. Ένα “εμβόλιο” αισιοδοξίας, κιτρινόμαυρο, κόντρα στους “ταλεγάκηδες” και “θαταπουμενάκηδες”, σύγχρονους μάντεις.
Ξεκίνησα να γράφω Δευτέρα, φτάνει Σάββατο. Μέρες αναμονής, προσμονής. Έχω κάνει τα κουμάντα μου για το πού και πώς θα δω το πρώτο ματς. Τηλέφωνο στον φίλο, “Ερχόμαστε 20 του μήνα πάνω, με την φαμίλια, στην σκηνή την ινδιάνικη. Παρέα θα δούμε το ματσάκι, κανόνισε.”. Προετοιμασίες… φιλικές κι αυτές. Αυτά με απασχολούν. Μια ιεροτελεστία, σχέδια, κουβέντες, μπλουζάρες, συνθήματα κι ας είμαστε χιλιάδες μίλια μακριά απ’ την ομάδα και την πόλη με τα αποκρυφιστικά σύμβολα, σε παραλίες, βουνά, κάμπινγκ και λοιπά, με μπύρες, σέα και μέα! Δεν γίνεται να χαλάσει μια τέτοια διάθεση. Αποφασιστικότητα να δείξει η Αρειανάρα, μυαλό, πάθος, υπομονή και επιμονή. Όλα θα έρθουν. “Never give up”, είπαμε!
“Άρη, Άρη, καψούρα μου μεγάλη…”!
Ακούγοντας… Mary J. Blige, U2 – One (Official Music Video) – YouTube
Σάββατο, 10 Ιουλίου 2021
Κίτρινο Βέλος
—
Never give up…
