Περίπου 850 μέρες πριν, δυόμισι χρόνια, στα τέλη Αυγούστου του 2018 ήμουν χαμένος σε ένα βουνό της Πίνδου. Ψηλά! Δίπλα μου ο πατέρας και ο μικρούλης γιος μου. Τρεις γενιές Αρειανών, βράδυ Δευτέρας, περίμεναν να δουν την ομάδα, που έκλεινε την 1η αγωνιστική με ματς στην Λαμία, αρκετά χιλιόμετρα μακριά μας.
Από νωρίς, αρχίσαμε να βλέπουμε όμορφα πράγματα στο χόρτο. Κινήσεις υπεροχής, ουσίας, με σχέδιο. Πολλή ποιότητα. Χαμόγελο αισιοδοξίας στην κουβέντα του ημιχρόνου. Έλειπε το γκολ. Στο τέλος, ήρθαν 3, στο καθένα απ’ τα οποία άκουγαν τα ουρλιαχτά μου τα αγρίμια της Βάλια Κάλντα, του Δρυμού και σιωπούσαν, σαν από σεβασμό, μπροστά στην μικρή αυτή ωδή! Το πρώτο γκολ μπήκε από γυριστή, ανάποδη κεφαλιά.
Ο Γάλλος Νικολά Ντιγκινί, είμαι σχεδόν βέβαιος πως, έκανε πολλούς “μυρωδιάδες” συνοπαδούς να στραβομουτσουνιάσουν μόλις έμαθαν για την απόκτησή του, λίγο καιρό πριν το ίδιο καλοκαίρι. Πανθρακικός, Ατρόμητος. Είναι εύκολο να εκφέρεις γνώμη όταν δεν παρακολουθείς την πορεία των πραγμάτων, αλλά κοιτάζεις αποτελέσματα ή υποτιμάς. Ο υποτιμημένος Ντιγκινί, έτρεξε καρφί προς το πεταλάκι, που εκστασιασμένα Αρειανάκια χοροπηδούσαν στην βροχή!
Ξαφνικά, σταμάτησε. Κάθισε και σχηματισε μια μορφή, του “θεού του πολέμου”, του Άρη!
Είναι σημαντικό στην ζωή να ξέρεις, να έχεις έμφυτο, μέσα σου ή να διδάσκεσαι τον σεβασμό. Εξίσου σημαντικό το να τον προσφέρεις, με πράξεις. Ένα γκολ, το πρώτο μια εποχής, ένας πανηγυρισμός εγκαθίδρυσης μια πραγματικότητας ξεχασμένης.
Σχεδιασμένος από πριν, σίγουρα, μια υπενθύμιση (και) σε μας όλους. Ο Γάλλος, που χαίρομαι που διαπρέπει στην Κύπρο, στην πορεία των 2 χρόνων πρόσφερε αρκετά και σημαντικά γκολ ή ασίστ, ως επιθετικός.
Λίγα δευτερόλεπτα απροσεξίας και στιγμιαίας ολιγωρίας δεν τον άφησαν να παίξει έναν τελικό με την φανέλα που τίμησε όσο λίγοι. Με γκολ ήρθε, με γκολ έφυγε. Για μένα έπρεπε να μείνει. Άλλοι αποφάσισαν. Έμαθα να σέβομαι ό,τι γίνεται και έχει στόχο την βελτίωση του Συλλόγου. Κάθε απόφαση, όποιου έχει την ευθύνη της.“Το σήμα πιστά ακολουθώ”.
Αυτό που σχημάτισε ο Ντιγκινάκος τότε και άλλη μια φορά. Να είναι γερός, χαμογελαστός και κάτοχος όλων αυτών των αξιών. Της σκληρής δουλειάς, της ανταπόδοσης, του σεβασμού.
Οι κάτοικοι των βουνών
Βράδυ Δευτέρας σήμερα, περίπου ίδια ώρα, κλείνει η αυλαία της 1ης αγωνιστικής του δεύτερου γύρου. Κατά σύμπτωση, πάλι “ψηλά”! Απ’ την τότε ενδεκάδα, 5+1 άνθρωποι είναι ακόμα εδώ. Μια μαγιά του “παππού – Πάκο”, που πήραν και εξέλιξαν προπονητές και διοίκηση από τότε ως τώρα, με αρκετά σωστά και λάθη στο διάστημα αυτό, μπολιάζοντας ποδοσφαιρικά στοιχεία, συμπαίκτες και νοοτροπία. Ένας διαρκής, αθόρυβος σεβασμός στο ποδόσφαιρο, βήμα – βήμα, με επιτυχημένα (και μη, όπως είναι φυσικό) αποτελέσματα, που έφεραν τον Άρη δεύτερο, μοναδικό σοβαρό κυνηγό του πρώτου. Το γήπεδο, ο καθρέφτης της βαθμολογίας τα λέει αυτά. Όχι εγώ!
Εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, μια αγέλη λύκων, αγριμιών, κάπου στην Πίνδο, σώπασε και με άκουγε να ουρλιάζω. Μια αγέλη παικτών αιφνιδίαζε πολλούς, εκτός του άμεσου αντιπάλου τον οποίο σκόρπιζε, την ίδια ώρα στο χόρτο. Μπήκαν πολλά εμπόδια στην πορεία. Τα περισσότερα και πολύ δύσκολα, πέρσι. Κάτι αντίστοιχο αποπειράθηκε να γίνει και πρόσφατα. Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Μαθημένοι κι εμείς, οι κάτοικοί τους. Σε ανύποπτο χρόνο, το περασμένο καλοκαίρι, πριν γίνουν οι προσθήκες ποιότητας και βάθους στο ρόστερ, “οι αρχηγοί της αγέλης” του τότε ανανέωσαν, παρέμειναν εδώ. Μια κίνηση που πέρασε στα ψιλά, για όποιον δεν γνωρίζει να διαβάζει τα σημάδια των καιρών. Μια εκατέρωθεν σφραγίδα σεβασμού και ανταπόδοσης, ακόμα. Πρώτα απ’ όλα στο ίδιο το ποδόσφαιρο.
Στο ίδιο γήπεδο, πέρσι, ένα χαμένο άλλες εποχές ματς, κάποιοι αρνήθηκαν να το αφήσουν στην μοίρα του, θυμίζοντας αρκετά το φετινό “Περιστέρι”. Δείγμα νέας νοοτροπίας, σφυρηλάτησης, αλλαγής, “don’t give up the fight” κουλτούρας. Ο προσεχής αντίπαλος, μου προκαλεί απέχθεια, απ’ τις εποχές του “βολεϊμπολίστα αμυντικού”. Δεν ξεχνώ, όμως είμαι σε εγρήγορση, όπως οφείλει όλη η οικογένεια του Άρη. Σέβομαι στο χόρτο κάθε αντίπαλο, όπως κι αν λέγεται. Τα χρόνια της υπομονής αυτό μου δίδαξαν. Απόψε το βράδυ η “κιτρινόμαυρη αγέλη” επιστρέφει. Κάθε ποδοσφαιρικά λογικός άνθρωπος βλέπει τα σημάδια υπεροχής, ανωτερότητας, ποδοσφαιρικής κυριαρχίας που βγάζει. Ευχή μας να συνεχίσουν να μας υποτιμούν. Όποιος δεν βλέπει την δυναμική που αναπτύσσει ο Σύλλογος, η ομάδα, κακό του κεφαλιού του, απλά…
ΥΓ “Παίξε για μας που δεν σ’ αφήσαμε, ποτέ, στα δύσκολά σου χρόνια… Και για τ’ αδέρφια που χαθήκανε κι εμείς ποτέ δεν τους ξεχνάμε”!
Γιατί: “Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος Άρη μου. Γι’ αυτό… για να σ’ ακολουθάμε”!
ΆντΑρειανάρα!
Θεσσαλονίκη, Δευτέρα, 4 Γενάρη 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
