…Οι δικοί μας, οι πιο μεγάλοι πολεμιστές, αντιμετώπισαν εκείνους τους ξένους, έγιναν μεγάλες μάχες ανάμεσα στους ιθαγενείς αυτής της γης για να υπερασπίσουν τη γη από το χέρι του ξένου. Αλλά μεγάλη ήταν κι η δύναμη που έφερνε το ξένο χέρι.
Μεγάλοι και τρανοί πολεμιστές έπεσαν στη μάχη και σκοτώθηκαν. Oι μάχες συνεχίζονταν, λίγοι ήταν πια οι πολεμιστές κι οι γυναίκες και τα παιδιά έπαιρναν τα όπλα αυτών που έπεφταν.
Συγκεντρώθηκαν τότε οι πιο σοφοί από τους παππούδες και διηγήθηκαν την ιστορία του σπαθιού, του δέντρου, της πέτρας και του νερού. Διηγήθηκαν ότι στους καιρούς τους πιο παλιούς κι εκεί στα βουνά, μαζεύτηκαν τα πράγματα που οι άνθρωποι είχαν για να δουλεύουν και να αμύνονται. Βρίσκονταν οι θεοί καταπώς συνήθιζαν, δηλαδή κοιμισμένοι ήταν, γιατί πολύ τεμπέληδες ήταν τότε οι θεοί, που δεν ήταν οι πρώτοι θεοί, οι πιο μεγάλοι, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο. Κι ο άντρας κι η γυναίκα ξοδεύονταν στο σώμα και μεγάλωναν στην καρδιά, κάπου σε μια γωνιά του πρωινού. Σιωπή ήταν η νύχτα. Σιωπηλή ήταν γιατί ήξερε πως πολύ λίγο της απέμενε…
Τότε μίλησε το σπαθί. -“Ένα σπαθί… τόσο”, διακόπτει την αφήγηση του ο γερο-Αντόνιο και παίρνει μια μεγάλη, δίκοπη ματσέτα. Το φως της φωτιάς βγάζει μερικές αχτίδες, μόλις για μια στιγμή, κι έπειτα γίνεται σκιά. Συνεχίζει ο γερο-Αντόνιο:
Τότε μίλησε το σπαθί και είπε:
“Εγώ είμαι το πιο δυνατό και μπορώ να τους καταστρέψω όλους. Η κόψη μου κόβει και δίνει εξουσία σ’ αυτόν που με κρατά και θάνατο σ’ αυτόν που με αντιμετωπίζει”.
“Ψέματα!” λέει το δέντρο. “Εγώ είμαι το πιο δυνατό, αντιστάθηκα στον άνεμο και στην πιο άγρια καταιγίδα”.
” Πάλεψαν το σπαθί και το δέντρο. Δυνατό και σκληρό έγινε το δέντρο κι αντιμετώπισε το σπαθί. Το σπαθί χτύπησε και ξαναχτύπησε μέχρι που έκοψε τον κορμό και γκρέμισε το δέντρο.
“Εγώ είμαι το πιο δυνατό” επανέλαβε το σπαθί.
————————————-
“Ψέματα!” είπε η πέτρα. “Εγώ είμαι η πιο δυνατή γιατί είμαι σκληρή και αρχαία, είμαι βαριά και συμπαγής”.
“Και πάλεψαν το σπαθί και η πέτρα. Σκληρή και στερεή έγινε η πέτρα κι αντιμετώπισε το σπαθί. Το σπαθί χτύπησε και ξαναχτύπησε και δεν μπόρεσε να καταστρέψει την πέτρα αλλά την έσπασε σε πολλά κομμάτια. Το σπαθί έμεινε χωρίς κόψη κι η πέτρα πολύ κομματιασμένη.
“Είναι ισοπαλία!” είπαν το σπαθί κι η πέτρα κι έκλαψαν κι οι δυο για την ανώφελη πάλη τους.
“Εσύ είσαι το πιο αδύνατο απ’ όλους μας! Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις σε κανέναν. Είμαι πιο δυνατός από σένα!” και τινάχτηκε το σπαθί με μεγάλη δύναμη ενάντια στο νερό του χειμάρρου. Κι έγινε μεγάλη φασαρία και θόρυβος και τρόμαξαν τα ψάρια αλλά το νερό δεν αντιστάθηκε στο χτύπημα του σπαθιού.
” Λίγο λίγο, χωρίς να πει τίποτα, το νερό ξαναπήρε την αρχική μορφή του, τύλιξε το σπαθί και συνέχισε το δρόμο του στο ποτάμι που θα το μετέφερε στο μεγάλο νερό που είχαν φτιάξει οι θεοί για να γιατρέψουν τη δίψα που είχαν
” Πέρασε ο καιρός και το σπαθί στο νερό άρχισε να παλιώνει και να σκουριάζει, έχασε την κόψη του και τα ψάρια το πλησίαζαν χωρίς φόβο και το κορόιδευαν. Με πόνο αποσύρθηκε το σπαθί από το νερό του χειμάρρου. Χωρίς κόψη και νικημένο πια, διαμαρτυρήθηκε:
“Είμαι πιο δυνατό από εκείνο, αλλά δεν μπορώ να του κάνω ζημιά κι αυτό χωρίς να παλέψει, με νίκησε”.
Πέρασε το ξημέρωμα κι ήρθε ο ήλιος να σηκώσει τον άντρα και τη γυναίκα που είχαν κουραστεί μαζί για να φτιάξουν νέους. Βρήκαν ο άντρας κι η γυναίκα το σπαθί σε μια σκοτεινή γωνιά, την πέτρα κομματιασμένη, το δέντρο κομμένο και το νερό του χειμάρρου να τραγουδάει…
” Τέλειωσαν οι παππούδες να διηγούνται την ιστορία του σπαθιού, του δέντρου, της πέτρας και του νερού και είπαν:
“Υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε σαν να ήμασταν σπαθί ενάντια στο ζώο, υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε σαν δέντρο απέναντι στην καταιγίδα, υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε σαν πέτρα ενάντια στο χρόνο.
Αλλά υπάρχουν φορές που πρέπει να παλέψουμε όπως το νερό απέναντι στο σπαθί, το δέντρο, την πέτρα.
Αυτή είναι η ώρα να γίνουμε νερό και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το ποτάμι που μας φέρνει στο μεγάλο νερό όπου γιατρεύουν τη δίψα τους οι μεγάλοι θεοί, οι πρώτοι, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο…
(Subcomandante Marcos… “Ιστορίες του γερο – Αντόνιο)
————————————-
” Στο μεταξύ, υπήρχε και. το νερό του χειμάρρου που μονάχα παρακολουθούσε την πάλη και δεν έλεγε τίποτα. Το είδε το σπαθί κι είπε:
“Χέρια… ρε”!
Κανονικά, δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα άλλο, πέρα απ’ την παραπάνω απ’ την διδακτική ιστορία. Αρκετοί την ξέρουν ήδη, πολλοί την διαβάζουν τώρα και κάνουν, προφανώς, τους παραλληλισμούς. Ξέρει ο (συν)Αρειανός, ο αδερφός όπου Γης, πότε χρειάστηκε και έγινε “σπαθί” και “δέντρο” και “πέτρα” και “φωτιά” και “πάγος” μαζί. Δίπλα στην ομάδα, στον Σύλλογο σωστότερα, γιατί κάποτε ήταν η μπάλα, μετά ξανά και ξανά… Τώρα το μπάσκετ. Πάλι εκεί είσαι και είμαι κι ας υπάρχουν ιοί και απαγορεύσεις. Τίποτα δεν καλύπει την δύναμη της φωνής, την παρουσία. Έτσι νόμιζαν. Τα “χέρια” από κερκίδα, παίχτες και κόσμο μαζί, που ξεκίνησαν σαν ένα όμορφο, δικό μας, “έθιμο” σε Λαμία και Καυτατζόγλειο, ο χορός ιεροτελεστίας, μεταφράζεται σε αγωνιστική συμπεριφορά. Στο ποδόσφαιρο, σίγουρα. Στο τμήμα μπάσκετ το χέρι απλώνεται δίπλα και όχι πάνω, προς το παρόν. Έμαθες και έμαθα να πιάνεσαι και να πιάνεις τον διπλανό, το ίδιο κάνεις και με την ομάδα που αγαπάς, που αγαπάμε.
Από εκείνο το βραδάκι του Αυγούστου, που άλλοι χόρευαν στην βροχή και άλλοι ούρλιαζαν σαν τους λύκους, σε πόλεις και χωριά, σε βουνά και θάλασσες, έμεινε μια μαγιά παιχτών. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, δεν πέφτει απ’ τον ουρανό, μαγικά. Οι τέσσερις απ’ τους τότε 5, ξεκίνησαν βασικοί στο Ο.Α.Κ.Α. την Κυριακή. Τέσσερις απ’ τους πέντε, του τότε, της Λαμίας και του Καυτατζογλείου με την Λάρισα, έκατσαν το καλοκαίρι και έπαιξαν στα πιο μάγκικα play off που έχει παίξει η ομάδα. Οριακά 13 -14 παίχτες. Μια ολόκληρη χρονιά σε “χτυπούσε” το σπαθί και η πέτρα και δεν μπορούσε να καταλάβει το μεγάλο καλό που σου έκανε. Κάηκες σε πολύ μεγαλύτερες φωτιές και άντεξες σε μια απ’ τις πλέον ύπουλες και έκανες δεσμούς δυνατούς, παιχτών, οπαδών κι ας έλειπαν οι τελευταίοι, εμείς όλοι, απ’ την κερκίδα λόγω των όσων γίνονται στον πλανήτη. Οι τέσσερις ανανέωσαν. Τίμησαν και τιμήθηκαν. Ο πέμπτος γύρισε. Δεσμοί, είπαμε, σχέσεις. Έννοιες χαμένες στο “μόντερν φούτμπολ”!
Έμαθαν, μπορεί να το επιτρέψαμε κι εμείς είναι η αλήθεια, να “παίζουν με το μυαλό μας”. Mind games τα λένε οι μπασμένοι, οι μοντέρνοι. Προτιμούν να σου δείχνουν τον κάθε “Μπρούνο” και όχι τον “Κάτσε”, π.χ. Κι ας ενήργησες το ίδιο, κλείνοντας έξυπνα δυο χρήσιμα εργαλεία για την δουλειά σου. Ο Ανσαριφάρντ είναι μια επιτυχημένη μεταγραφή για τα site τους και όντως αυτή είναι η ποδοσφαιρική αλήθεια. Σκέψου να τον είχαμε πάρει εμείς; Κοντά φτάσαμε πριν μιάμιση σαιζόν. Αν είσαι πρόθυμος/η να μπεις σε τέτοια τρυπάκια, χαλάλι. Στο φινάλε, ο καθένας επιλέγει την αλήθεια του.
Ο Ανσαριφάρντ ξεκίνησε, αντίπαλος, την περασμένη Κυριακή. Η μοίρα τα φέρνει παράξενα, πολλές φορές. Ο αρχηγός, η κυριολεκτική μετενσάρκωση του όρου, ήταν μία απ’ τις απαντήσεις. Τίποτα δεν καταφέρνει ο οποιοσδήποτε από μόνος του. Απλά, ο ένας, οι λίγοι μπορεί, είναι το παράδειγμα. Παικτικό, νοοτροπίας, απονομής δικαιοσύνης απ’ το ίδιο το ποδόσφαιρο και τον κόουτς. Κι αυτός, αρχηγός διετέλεσε. Είπαμε. Δεν σφυρηλατούνται τοιχαία οι σχέσεις. Φιλοδοξία, πνεύμα νικητή, αγωνιστικότητα, σχέδιο, πάθος. “Χέρια” (ρε)!
Την μια μέρα ανεβαίνεις στο αεροπλάνο, κατεβαίνεις, την επόμενη ξανά. Θυμίζει NBA το πρόγραμμα. Ταξίδι ανά 2-3 μέρες. Αντέχεις, έτσι δείχνεις. Γεμίζω χαρά και περηφάνια απ’ όλο αυτό. Χαμογελάω, (σιγο)τραγουδάω, ανταλλάζω μηνύματα και απόψεις με φίλους. Σίγουρα, δεν είμαι ο μόνος. Ούτε ίχνος έπαρσης, καμία διάθεση για “να την πω” σε κάποιον. Σε ποιον, εξάλλου; Αυτοί, με θεωρούσαν και με θεωρούν τον πιο αδύναμο απ’ όλους τους. Ίσως και να είμαι, ποιος ξέρει; Ξημερώνει Τρίτη, τα πανηγύρια μας, οι χαρές για το χτες είναι στην καρδιά. Το μυαλό κρύωσε, ήδη και είναι στο αύριο. Το κάθε “αύριο”. Οι έχοντες τα ηνία, φροντίζουν έγκαιρα να δώσουν το μήνυμα. Αγώνας την Τετάρτη, νέο πλάνο, άλλη διοργάνωση, ένας στόχος:
“Να συνεχίσουμε τον δρόμο μας προς το ποτάμι…“, σαν νερό!
ΥΓ Οπαδός σημαίνει αγάπη. Σεβασμός σε κάθε ψυχή, όποια χρώματα κι αν φορούσε, που θυσιάστηκε για ό,τι αγαπά.
ΥΓ 2 Ανοίξτε τα γήπεδα…
“Μόνο Άρης, μια ζωή όλο Άρης”!
Don’t give up the fight…’
Ακούγοντας: Yellow River – Christie (HQ) – YouTube
Τρίτη, 9 Φλεβάρη 2021
Κίτρινο Βέλος
—
Never give up…
